Όχι η δικιά μου γιαγιά, όχι εμένα. Καταρχάς, εμένα θα μ’ έλεγε μισκίνη, κι έπειτα η μια γιαγιά μου, η αιγενήτισσα, μάλλον δεν την ήξερε τη λέξη, ίσως ούτε κι η άλλη, η μυτιληνιά. Μιαν αναγνώστρια του ιστολογίου μου από τα Σέρρας έστειλε ένα γράμμα γνωριμίας, και με την ευκαιρία παρέθεσε και κάμποσες λέξεις που χρησιμοποιούσαν στην οικογένειά τους, λέξεις που όλες τους είναι καλοδιαλεγμένες γιατί περιγράφουν καταλεπτώς καταστάσεις πολύ συγκεκριμένες. Τις πιο πολλές δεν τις είχα ξανακούσει, αλλά τη μισκίνα την ήξερα, αν και κάπως αλλιώς.
Λοιπόν, η μικρασιάτισσα γιαγιά της φίλης μας, την έλεγε μισκίνα… αλλά δίνω το λόγο στη φίλη μας:
Μισκίνα – Αυτό μου το έλεγε η γιαγιά όταν ξεψάχνιζα το φαγητό, π.χ. προσπαθούσα να βγάλω τα κρεμμύδια στην άκρη, ή τις πιπεριές κλπ
και σε δεύτερο ηλεμήνυμα:
Το μισκίνα γενικά το έλεγε η γιαγιά όταν κάποιος με το φαγητό του ήταν ιδιότροπος, επιλεκτικός, ανόρεχτος, όλα αυτά μαζί 🙂
Εμείς με αυτή την έννοια την ξέρουμε την μισκίνα !
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 