Αναστάσιμα μεζεδάκια

Αναστάσιμα, μια και έχουμε Πάσχα -άλλες χρονιές τα έχω πει Πασχαλινά ή Λαμπριάτικα και θα ήταν δύσκολο να βρεθεί άλλος τίτλος για το σημερινό πολυσυλλεκτικό μας άρθρο, αν και στα χρόνια της πανδημίας είχα νεολογίσει με τα  «κορονοπασχαλινά».

Ξεκινάμε λοιπόν, με έναν τίτλο που σχολιάστηκε ειρωνικά σε γλωσσολογούσες ομάδες του Φέισμπουκ και θεωρήθηκε αποτυχημένος εξαιτίας της αμφισημίας του -«υπάρχουν και διπλωματούχοι μαθητές;» ή «γιατί είναι αδίκημα να μεταφέρεις μαθητές που δεν έχουν δίπλωμα;»

Δεν είδα καμιά εναλλακτική πρόταση όμως που να αποφεύγει την υποτιθέμενη αμφισημία.

(Αναρωτιέμαι, αν ο τίτλος ήταν: «Συνελήφθη οδηγός σχολικού χωρίς δίπλωμα», θα αναρωτιόμασταν αν υπάρχουν και διπλωματούχα σχολικά λεωφορεία; )

* Φίλος στέλνει λινκ σε άρθρο του tvxs που αφορά τις διεργασίες στην ισπανική Αριστερά και επισημαίνει τα εξής αποσπάσματα:

Πρόκειται για μια φεμινίστρια ηγέτη, που συνδυάζει πολύ καλά την αποφασιστικότητα και την τρυφερότητα. Ως υπουργός είχε απίστευτες επιτυχίες. Είναι σπουδαία διαπραγματεύτρια: ισχυρή θέληση, αντοχή, ανθεκτικότητα, ανοχή και υπομονή.  (…) Κανείς και καμία στην Ισπανία δεν είναι τόσο «πρωθυπουργίσιμη»  όσο εκείνη

Ο φίλος διαφωνεί με το επίκοινο «ηγέτη», και συμφωνώ μαζί του, ιδίως όταν βρίσκεται πλάι στο «φεμινίστρια» -μόνο που δεν ξέρω αν θα πούμε «ηγέτιδα», όπως προτείνει εκείνος, ή «ηγέτρια» που προτιμώ εγώ. Επίσης, επισημαίνει ότι το σωστό είναι «πρωθυπουργήσιμη».

Βέβαια, αναρωτιέμαι το «κανείς και καμία» [ακριβής μετάφραση από το ισπανικό, υποθέτω] πώς θα έπρεπε να αντιστοιχιστεί -«πρωθυπουργήσιμοι» ίσως.

Και αμέσως μετά, διαβάζουμε ότι «Πρόκειται για μια κοπερνίκειο στροφή».

Αυτό δεν το πολυλέμε στα ελληνικά, αν και η Βικιπαίδεια το έχει.

* Μια είδηση από το αστυνομικό δελτίο τώρα.

Στη Θεσσαλονίκη, λέει, σημειώθηκε «άγριος ομαδικός ξυλοδαρμός λεωφορείου».

Δεν διευκρινίζεται αν το έδειραν άλλα λεωφορεία ή πούλμαν.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι λείπει η λέξη «εντός» αλλά τελικά άλλη λέξη λείπει, «οδηγού» -τον καημένο τον οδηγό έδειραν, όχι το λεωφορείο.

* Διαβάζω ένα ενδιαφέρον άρθρο για την έχθρα που υπάρχει στη Γερμανία ανάμεσα στις ομάδες Σάλκε και Χέρτα, που έχει αρκετές άγνωστες λεπτομέρειες για το γερμανικό ποδόσφαιρο στη δεκαετία του ’60, όταν «Υπάρχουν σοβαροί περιορισμοί στους συλλόγους, ενός είδους salary cup το οποίο όμως είναι εξαιρετικά αυστηρό και ουσιαστικά εμποδίζει το ποδόσφαιρο να γίνει πραγματικά επαγγελματικό».

Μάλλον «ένα είδος» θα έλεγα εγώ. Αλλά, το κυριότερο: δεν είναι salary cup, κύπελλο, αλλά salary cap, άνω όριο, τάπα.

Advertisement

Τι κάνει ο κολαούζος;

Τις προάλλες, φίλος έγραψε στο Φέισμπουκ «Σιγά που θα πάρω στα σοβαρά την άποψη ανθρώπων που λένε ‘κολαούζος’ και εννοούν ‘ακόλουθος, τσιράκι’ αντί να εννοούν ‘προπορευόμενος οδηγός'».

Η λέξη «κολαούζος» ανήκει σε μια κατηγορία ευάριθμων λέξεων που η σημασία τους αλλάζει αυτή τη στιγμή, μπροστά στα μάτια μας. Φυσικά δεν έβαλα τυχαία τη λέξη «ευάριθμος» με πλάγια και σπεύδω να δηλώσω, διότι δεν προκύπτει με βεβαιότητα από τα συμφραζόμενα, πως την εννοώ με τη σημασία «ολιγάριθμος».

Σκέφτηκα λοιπόν να γράψω ένα σημειωματάκι για τον κολαούζο και ταυτόχρονα να σας καλέσω να μου πείτε, υπό τύπον σφυγμομέτρησης, με ποια σημασία χρησιμοποιείτε εσείς αυτή τη λέξη.

Όπως βλέπετε, ο φίλος μου, μάλλον συντηρητικός στα γλωσσικά, θεωρεί ότι η σημασία της είναι «οδηγός». Πράγματι, αυτή είναι (ή ήταν;) η πρώτη σημασία της λέξης.

Ο κολαούζος είναι δάνειο από τα τουρκικά, kιlavuz. Αυτό το v, ανάμεσα σε φωνήεντα, προφέρεται χαλαρά ήδη στα τουρκικά, οπότε στα ελληνικά χάθηκε -κι έχουμε τον κολαούζο, δηλαδή τον (ντόπιο) οδηγό που προπορεύεται και δείχνει τον δρόμο στους ταξιδιωτες της εποχής, που ταξίδευαν με το μουλάρι ή με το άλογο ή πεζοί.

Υπάρχει άλλωστε η πολύ γνωστή παροιμία «Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει», που λέγεται για τ’ αυτονόητα και τα πασιφανή, διότι βέβαια όταν έχεις οπτική επαφή με τον προορισμό σου δεν χρειάζεσαι οδηγό για να σου δείξει τον δρόμο. Υπάρχει αντίστοιχη τουρκική παροιμία, görünen köy kilavuz istemez, που σημαίνει το ίδιο πράγμα, οπότε κατά πάσα πιθανότητα η ελληνική είναι δάνειο από τα τουρκικά.

Μεταφορικά, από τον οδηγό που δείχνει τον δρόμο, ονομάστηκε επίσης «κολαούζος» το συρματόσκοινο με το οποίο συνδέονταν οι δύτες με το σκάφος τους, σε παλιότερες εποχές της ναυτοσύνης. Κάπου βρίσκω ότι από τα σινιάλα που έκανε ο δύτης στον κολαούζο καταλάβαιναν οι σύντροφοί του πάνω στο πλοίο ότι κατέβαινε σε μεγαλύτερα βάθη.

Επίσης μεταφορικά, λέμε «το κολαούζο» για τον σπειροτόμο, το εργαλείο με το οποίο χαράζουμε, ανοίγουμε εσωτερικά σπειρώματα για να περάσουμε βιδες. Η μεταφορική αυτή σημασία υπάρχει και στα τουρκικά και μπορεί να την πήραμε από εκεί.

Με λένε Νίκο

Θα μου πείτε ότι λέω αυτονόητες αλήθειες, που κανείς δεν τις αμφισβητεί, λαπαλισάδες που τις έχει πει κι ο Γιώργος Κεντρωτής (αν έχετε άγνωστη λέξη, δείτε εδώ).

Ή ίσως σκεφτείτε ότι, σαν ξενιτεμένος, κάνω κι εγώ μια δήλωση ταυτότητας, όπως στη σουηδική ταινία Με λένε Στέλιο, βασισμένη σε σενάριο του Θοδωρή Καλλιφατίδη.

Ωστόσο, ενώ σε ένα επίπεδο είναι αυτονόητο ότι με λένε Νίκο, το λέει δα στην προμετωπίδα του το ιστολόγιο που διαβάζετε, αφού αυτοχαρακτηρίζεται «Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου», σε ένα άλλο επίπεδο, στο επίπεδο των σχέσεών μου με το ελληνικό κράτος, δεν με λένε Νίκο. Με λένε Νικόλαο.

Η αστυνομική μου ταυτότητα γράφει Νικόλαος Σαραντάκος, το ίδιο και το διαβατήριό μου, και η σελίδα μου στο Τάξις, και όπου αλλού έχω παρτίδες με τη δημόσια διοίκηση. Ταυτόχρονα, οι φίλοι μου με φωνάζουν Νίκο, συστήνομαι ως Νίκος, στα βιβλία που βγάζω υπογράφω ως Νίκος Σαραντάκος, και το όνομα Νίκος χρησιμοποιώ σε όλη μου την κοινωνική και δημόσια ζωή. Σε αυτό δεν υπάρχει καμιά αντίφαση, όλοι και όλες που έχουμε μεγάλώσει σε αυτή τη χώρα ξέρουμε ότι η επίσημη μορφή του ονόματος είναι Νικόλαος, και Νίκος η καθιερωμένη συντομομορφή.

[Χρησιμοποιώ τον όρο «σύντομη μορφή» ή «συντομομορφή» για τα Νίκος, Γιάννης, Γιώργος και όχι τον όρο «χαϊδευτικό» που θα τον κρατούσα για τύπους όπως Γιαννάκης, Γιωργάκης κτλ. Ο Τακης είναι και τα δύο, σύντομη μορφή και χαϊδευτικό. Αν έχετε διαφορετική άποψη, σας ακούω].

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για πάρα πολλά άλλα ονόματα: ο Γιάννης επισήμως λέγεται Ιωάννης, ο Γιώργος Γεώργιος και πάει λέγοντας. Τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει μπαμπάδες και μαμάδες να φωνάζουν το βλαστάρι τους με το πλήρες όνομά του, αλλά αυτή η τάση είναι περιθωριακή νομίζω (όχι και ανύπαρκτη, πάντως: θυμάμαι σε ένα ξενοδοχείο, στο πρωινό, μια επεκτεταμένη οικογένεια, γιαγιαδες, παππούδες, νεαροί γονείς, ξαδέρφια και παραξαδέρφια, να συζητάει διαρκώς για τα κατορθώματα ενός μπόμπιρα που όλοι τον αποκαλούσαν «Μιχαήλ», και του φέρονταν λες κι ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου τουλάχιστον).

Όταν η αντιστοιχία δεν είναι τόσο προφανής, ίσως χρειάζεται επεξήγηση -αυτό το βλέπουμε, για παράδειγμα, στα ψηφοδέλτια των κομμάτων στις εκλογές, όταν ένας υποψήφιος που είναι γνωστός με τη σύντομη μορφή του ονόματός του, αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει την επίσημη, οπότε, αν θέλει, βάζει τη σύντομη μορφή σε παρένθεση. Παράδειγμα, η Λιάνα Κανέλλη, που φέρεται στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ ως Κανέλλη Γαρουφαλιά (Λιάνα), ενώ έτσι εμφανίζεται και στη σελίδα του ιστοτόπου της Βουλής (όπου βλέπω ότι το βιογραφικό της δεν έχει ανανεωθεί μετά το 2009).

Τεταρτοσεπτεμβριανά μεζεδάκια

Τριτοσεπτεμβριανός υπάρχει, ο αναφερόμενος στην 3η Σεπτεμβρίου. Υπάρχει και τεταρταυγουστιανός, για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Οπότε αναλογικά κατασκευάζουμε τον τεταρτοσεπτεμβριανό για τον τίτλο του σημερινού πολυσυλλεκτικού μας άρθρου, επειδή ήθελα κάτι το ουδέτερο, το ημερολογιακό, καθώς τα άλλα γεγονότα επισκιάστηκαν από τον θάνατο του μέγιστου Μίκη Θεοδωράκη.

* Τον οποίο Μίκη όλοι τίμησαν, άλλοι ειλικρινά κι άλλοι υποκριτικά. Έγραψα πολλά και ο ξένος τύπος. Και εδώ έκανε το θαύμα του ο Σκάι, που λογόκρινε στη μετάφραση τη Νιου Γιορκ Τάιμς.

Έγραψε η ΝΥΤ: Mikis Theodorakis, Greek Composer and Marxist Rebel και μετέφρασαν «ο Έλληνας συνθέτης και επαναστάτης», διότι το «μαρξιστής» φαίνεται πως παραπήγαινε.

(Την ίδια μέρα με τον Μίκη σκοτώθηκε πολύ νέος ο ράπερ Mad Clip. Ο υπουργός Στέλιος Πέτσας ανακάλυψε «εκατομμύρια fans»!).

* Φίλος που δηλώνει φανατικός με το Star Trek μου στέλνει άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, με θέμα το Αφγανιστάν, στο οποίο ο Βαρουφάκης συγκρίνει την κρίση του ιμπεριαλισμού και τις επεμβάσεις σε ξένες χώρες με κάποια χαρακτηρικά επεισόδια του Star Treκ που αφορούν τη μη παρέμβαση στα κοινά ειδικά των αναπτυσσόμενων εξωγήινων πολιτισμών, αλλά με κάποιες εξαιρέσεις και αστερίσκους.  Μόνο που στο άρθρο παρατίθεται σε παρένθεση ο αγγλικός όρος «Prime Direction».

Όπως όμως ξέρουν όλοι οι τρέκηδες, ο πρωτότυπος όρος είναι «Prime Directive». Λάθος του Βαρουφάκη; Όχι, διότι ο Βαρουφάκης το άρθρο το έγραψε στα αγγλικά, και αν ανατρέξετε στο πρωτότυπο θα δείτε ότι αναφέρεται σωστά το Prime Directive! Aκατανόητη είναι η αλλαγή στη μετάφραση, που βέβαια εκθέτει άδικα τον συγγραφέα. Σημειώνω επίσης ότι, αν προσέξετε, στο κείμενο ο επίμαχος όρος αποδίδεται στα ελληνικά άλλοτε «πρωτεύουσα οδηγία» και άλλοτε «πρωταρχική οδηγία», μια ασυνέπεια για την οποία πάλι δεν ευθύνεται ο Βαρουφάκης.

* Κι ένα μεταφραστικό, από την αυτόματη μετάφραση που κάνει το γκουγκλ όταν αναζητάτε ορισμένους όρους.

To Καϊπιρίνια λοιπόν είναι φτιαγμένο «με cachaça, ζάχαρη και ασβέστη». Χάλια θα είναι, αηδιαστικό, αλλά και ακατάλληλο προς πόση. Πώς το αντέχουν;

Το αντέχουν, επειδή lime είναι βέβαια ο ασβέστης, αλλά στην πτωχή αγγλική με τις ελάχιστες λέξεις lime είναι επίσης το λάιμ, αυτό το μικρό αδερφάκι του λεμονιού, μοσχολέμονο ή όπως αλλιώς το λέμε στην τρισχιλιετή.

Οπότε, αν θέλετε να φτιάξετε καϊπιρίνια στο σπίτι, μην βάλετε ασβέστη!

* Πέθανε και ο Άκης Τσοχατζόπουλος και με την ευκαιρία ήρθε στην επιφάνεια ένα παλιό ορθογραφικό δίλημμα. Στη νεκρολογία του γράφτηκε ότι «Ο Άκης Τσοχατζόπουλος υποστήριξε το μοντέλο της διαρχίας, ζητώντας ασυμβίβαστο μεταξύ των αξιωμάτων του πρωθυπουργού και του προέδρου του κόμματος» και ο φίλος που το είδε αναρωτήθηκε «διαρχία ή δυαρχία»;

Ο κανόνας, όπως είχαμε δει σε παλιότερη συζήτηση στη Λεξιλογία, είναι ότι τα παράγωγα του δύο γράφονται με δυ-, έτσι έχουμε δυάδα, δυάρι, δυϊκός, δυϊσμός, συνδυάζω. Όμως τα σύνθετα του δύο γράφονται με δι- κι έτσι έχουμε διμέτωπος, δίστιχο, δίγλωσσος και, επομένως, διαρχία.

Το ΛΚΝ έχει μόνο τη δυαρχία, κακώς.

* Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από το βιβλίο «Αστυνομία της Μνήμης», της Γιόκο Ογκάουα, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου.

Δεν θα κρίνω τη μετάφραση καθαυτή αλλά μια γλωσσική επιλογή στην πρώτη πρόταση της πρώτης παραγράφου:

Περιττό να πω ότι ούτε ένα λουλούδι είχε απομείνει στον ροδώνα.

Περιττό να πω ότι αυτή η σύνταξη, η αποφυγή της διπλής άρνησης μου φαίνεται αντιγραμματική και ξεκάθαρα λανθασμένη στα νέα ελληνικά.

Αυτός ο «τρόμος της διπλής άρνησης» (νομίζω ότι ο Γιάννης Χάρης έπλασε τον όρο) είναι μάλλον επιρροή των αγγλικών, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ταιριάζει στη γλώσσα μας.

Μπαϊντενικά μεζεδάκια

Που βέβαια λέγονται έτσι για να σημαδέψουν την ανάληψη καθηκόντων Προέδρου των ΗΠΑ από τον Τζο Μπάιντεν, ένα γεγονός που έγινε δεκτό με φρενιτιώδη ενθουσιασμό από τη ντόπια διανόηση, όπως δείχνει και το στιχούργημα που δημοσίευσε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, ο οποίος κατάφερε να βρει και ρίμα για τον 46ο Αμερικανό πρόεδρο.

Bέβαια, το «γλιτώσαμε απ’ τα βόλια» ίσως είναι κάπως βεβιασμένο να ειπωθεί, τουλάχιστον σε πλανητική κλίμακα.

Από την άλλη, επειδή ο Τραμπ εξακολουθούσε να μην έχει Τουίτερ στις 20 του μήνα δεν μάθαμε πώς λέγεται στα αγγλικά η φράση «Το κλειδί είναι κάτω από το χαλάκι» -διότι βέβαια ο απερχόμενος Πρόεδρος, αντιγράφοντας τον Αντώνη Σαμαρά το 2015, απουσίασε από την τελετή εγκατάστασης του διαδόχου του.

Πιο αστείοι μάλλον ήταν οι διάλογοι ορισμένων ακραίων τραμπικών, τόσο εγχώριων όσο και υπερατλαντικών, που δεν μπορούσαν οι καημένοι να πιστέψουν πώς όλα κυλησαν κατ’ ευχήν και ανέλαβε καθήκοντα ο αφορεσμένος, χωρίς να συμβούν όλα τα σημεία και τέρατα που οι σαμάνοι τους τούς διαβεβαίωναν ότι θα συνέβαιναν.

* Και πάμε σε ένα μεταφραστικό μαργαριτάρι σε μια είδηση με αθλητικό αλλά και ιστορικό ενδιαφέρον. Η Πέλιστερ, η ομάδα της Μπίτολα, της βορειομακεδονικής πόλης, του Μοναστηριού που το λέγανε παλιά, άρχισε να κατασκευάζει καινούργιο στάδιο σύμφωνο με τις προδιαγραφές της Ουέφα.

Στο σχετικό ρεπορτάζ, λοιπόν, διαβάζουμε ότι κάτω από μια κερκίδα του παλιού σταδίου «βρέθηκαν 12.600 χειροβομβίδες από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο» -και το ρεπορτάζ αναφέρει ότι από φοβερή τύχη δεν είχαμε πολύνεκρο δυστύχημα όλα αυτά τα χρόνια.

Πράγματι, το Μοναστήρι ήταν στην πρώτη γραμμή του Μακεδονικού Μετώπου κατά τον Α’ Παγκ. Πόλεμο, ήταν το πρώτο κομμάτι σερβικού εδάφους που κατάφεραν να απελευθερώσουν τα σερβικά στρατεύματα. Δεν είναι έκπληξη αν είναι φορτωμένο ακόμα με πυρομαχικά από την εποχή εκείνη. Αλλά ήταν χειροβομβίδες αυτές που βρέθηκαν;

Διαβάζουμε ότι «οι χειροβομβίδες που εντοπίστηκαν ζυγίζουν 7 κιλά η κάθε μία». Αλλά χειροβομβίδες εφτά κιλών μόνο ο Ηρακλής θα μπορούσε να πετάξει σε απόσταση που να πλήξει τον εχθρό και όχι τον ίδιο. Οι χειροβομβίδες, απ’ όσο ξέρω, ζυγίζουν κάτω από κιλό.

Το πρωτότυπο που βρηκα κάπου γράφει unexploded grenades, και πράγματι οι χειροβομβιδες είναι hand grenades και πολύ συχνά σκέτο grenades, αλλά ο όρος grenades μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για άλλα βλήματα.

Aπό τη φωτογραφία φαίνεται να πρόκειται για οβιδες πυροβολικού, αλλά επειδή εγώ από στρατιωτικά είμαι σκράπας παρακαλούνται οι ειδημονέστεροι να μας διαφωτίσουν.

* Kαι συνεχίζουμε με μια προσθήκη στις δέλτους της Νομανσλάνδης. Γράφει φίλος:

Παρακολουθώ την σειρά Outlander στο Netflix.

Ο πρωταγωνιστής περιγράφει στη γυναίκα του πώς ένας ζητιάνος αιχμαλωτίστηκε και μεταφέρθηκε στο Αλγέρι, όπου του έκοψαν τη γλώσσα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται σε αυτούς που τον αιχμαλώτισαν.

Όπως μπορείτε να δείτε και στα στιγμιότυπα που στέλνω, εδώ οι Τούρκοι μεταφράζονται Tερκς (!), λαός άγνωστος σε μένα μέχρι τώρα…

Πράγματι, το πρωτότυπο έλεγε He was captured by the Turks at sea.

Κι όσο κι αν το Turk δεν αναφέρεται απαραίτητα σε εθνοτικά Τούρκο, οπωσδήποτε δεν θα το μεταφράσουμε Τερκς -που θυμίζει τα νησιά Τερκς και Κέικος στην Καραϊβική.

Περίεργο πάντως να γίνονται τέτοια στοιχειώδη λάθη στο Νέτφλιξ, το οποίο πριν από μερικά χρόνια είχε καλούς υποτιτλιστές.

Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες και πάλι!

Μια και γιορτάζει η μισή Ελλάδα, κι επειδή ετοιμάζω ταξίδι, αναδημοσιεύω επικαιροποιημένο ένα παλιότερο άρθρο του ιστολογίου.

Σήμερα είναι τ’ Αγιαννιού, η μέρα που κλείνει το γιορταστικό δωδεκάμερο, γιορταστική για τους Γιάννηδες και τις Ιωάννες αλλά ελαφρώς αποτρόπαιη για τον μαθητόκοσμο στα χρόνια μου, αφού ήταν η μέρα που ανοίγαν τα σχολεία -αν και εδώ και κάμποσα χρόνια τα σχολεία άνοιγαν στις 8 του μήνα, ενώ φέτος ο κορονιός επέβαλε να ανοίξουν στις 11 -και όχι όλα.

Να το πούμε πιο σωστά, και σήμερα είναι τ’ Αγιαννιού, διότι ο Άι Γιάννης ο Πρόδρομος ή Βαπτιστής, αυτόν γιορτάζουμε σήμερα, έχει πεντέξι μέρες δικές του στο εορτολόγιο -αν έχεις βαφτίσει τον γιο του Θεού, έχεις φαντάζομαι και κάποια προνόμια. Έτσι, η εκκλησία γιορτάζει επίσης τον ‘Αι Γιάννη τον Πρόδρομο και στις 24 Φεβρουαρίου, 25 Μαΐου, 24 Ιουνίου, 29 Αυγούστου και 23 Σεπτεμβρίου, αν και το eortologio.gr προφανώς αντιπαθεί τις πολλαπλές γιορτές κι έτσι αναφέρει μόνο τις 7 Ιανουαρίου. Πέρα από τον Βαπτιστή όμως έχουμε κι άλλους Ιωάννηδες που άγιασαν και που έχουν κι αυτοί τη γιορτή τους, ας πούμε ο Άι Γιάννης ο Ρώσος, που γιορτάζει στις 27 Μαΐου ή ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (ο ευαγγελιστής Ιωάννης), που γιορτάζει στις 8 Μαΐου και στις 26 Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος στις 13 Νοεμβρίου, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός στις 4 Δεκεμβρίου, και σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι.

Σχετικά μ’ αυτή την πολυεορτία των Γιάννηδων υπάρχει και μια αστεία ιστορία που έλεγε ο παππούς μου, για έναν νεοφώτιστο χριστιανό που βαφτίστηκε Ιωάννης και ύστερα οι φίλοι του απαιτούσαν να τους κάνει το τραπέζι κάθε φορά που γιόρταζε και κάποιος άγιος Ιωάννης, δηλαδή κάθε τρεις και λίγο. Σε σχέση με αυτό, πάντως, να πω ότι δεν έχω γνωρίσει κάποιον Γιάννη που να γιορτάζει άλλη μέρα και όχι στις 7 Ιανουαρίου -αν εσείς ξέρετε, πείτε το στα σχόλια.

Πριν όμως προχωρήσουμε, να πούμε ότι σήμερα, εκτός από τον Γιάννη και την Ιωάννα, γιορτάζει και ο Πρόδρομος και το όνομα αυτό, αν και πολύ λιγότερο διαδεδομένο, έχει αξιόλογη ιστορία αφού μας φτάνει μέχρι στον Μποδοσάκη, όπως έχουμε δει σε παλιότερο άρθρο.

Ο Γιάννης δεν είναι το κοινότερο ελληνικό όνομα, αλλά, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει με πολύ μεγάλη διαφορά τη μεγαλύτερη παρουσία στην παροιμιολογία μας. Σύμφωνα με έρευνα για τη συχνότητα των ελληνικών ονομάτων, από τα αντρικά ελληνικα ονόματα, ο Γιώργος είναι με διαφορά το κοινότερο, ενώ ο Γιάννης έρχεται αρκετά πιο πίσω, στην τέταρτη θέση, αν και πολύ κοντά στον Κώστα και τον Δημήτρη, θα λέγαμε μέσα στα όρια του στατιστικού λάθους (οπότε είναι ίσως ασφαλέστερο να πούμε πως δεν είναι σαφές ποιο από τα τρία ονόματα, Γιάννης, Κώστας ή Δημήτρης, έχει τη δεύτερη θέση).

Κι όμως, για τον Γιώργο οι παροιμίες είναι σχετικά λιγοστές, το ίδιο και για τον Κώστα ή τον Δημήτρη, ενώ για τον Γιάννη ξεπερνούν τις πενήντα, και μάλιστα πολλές είναι πασίγνωστες.

Αυτή η απόκλιση δύσκολα εξηγείται. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι η πολυεορτία (τη λέξη αυτή προ ολίγου την έφτιαξα, δεν ξέρω αν υπάρχει) των Γιάννηδων παίζει κάποιο ρόλο, ιδίως αν σκεφτούμε ότι ο Γιώργος έχει μία γιορτή, κι αυτήν κινητή, αφού συχνά την επισκιάζει το Πάσχα και την αναγκάζει να μετακινηθεί. Δεν αποκλείεται όμως παλαιότερα, τότε που διαμορφώθηκαν οι παροιμίες αυτές, δηλαδή πριν από 4-5 αιώνες, το όνομα Γιάννης να ήταν πολύ συχνότερο από σήμερα, και αυτό να εξηγεί τις πολλές παροιμίες.

Αυτό είναι σκέτη εικασία μου· το βέβαιο είναι πως ο Γιάννης (και αντίστοιχα για τις γυναίκες η Μαρία) είναι το αρχετυπικό αντρικό όνομα. Και ίσως επειδή οι Γιάννηδες, σαν πλειοψηφούντες, έγιναν στόχος των άλλων που δεν λέγονταν Γιάννηδες, γιαννάκης λέγεται ο αγαθούλης, ο άπειρος, τόσο στην πολιτική ζωή όσο και στο στρατό όπου οι νεοσύλλεκτοι λέγονται γιαννάκια, στραβόγιαννοι, γιάννηδες. Να σημειώσουμε επίσης ότι στην παλιότερη αργκό γιάννηδες λέγονταν οι λωποδύτες.

Μεζεδάκια του καύσωνα

Μόνο που ο καύσωνας δεν βρίσκεται εκεί απ’ όπου με διαβάζετε οι περισσότεροι, αλλά εκεί απ’ όπου γράφω εγώ, ή μάλλον λίγο πιο κάτω. Για πρώτη φορά στην ιστορία, τέσσερις νομοί της Νότιας Γαλλίας κηρύχτηκαν από χτες σε κατάσταση «κόκκινου συναγερμού για καύσωνα», μια κατηγορία έκτακτης κατάστασης που θεσπίστηκε μετά τον φονικό καυσωνα του 2003 με τις 15.000 νεκρούς.

Χτες λοιπόν οι θερμοκρασίες ξεπέρασαν τους 45 βαθμούς σε μερικές περιοχές, με ρεκόρ τους 45,9 στην περιοχή της Νιμ, που παραδοσιακά είναι η πιο ζεστή της μητροπολιτικής Γαλλίας. Eκεί είχε σημειωθεί, τον Αύγουστο του 2003, το προηγούμενο ρεκόρ όλων των εποχών με 44,1 βαθμούς. Φέτος όμως βρισκόμαστε ακόμη στα τέλη Ιουνίου…

* Κωμικός τίτλος σε τραγικό γεγονός:

Νεκρός Βολιώτης πνίγηκε από φαγητό, είναι ο τίτλος. Δεν θα το μάσησε καλά, σχολίασε φίλος.

* Γουστόζικο ορθογραφικό σε τίτλο:

Σκηνές απείρου κάλους με Βελόπουλο στο Κόντρα.

Δεν θα το επισήμαινα κανονικά, δεν είναι και τόσο σπουδαίο, αλλά μου φάνηκε ταιριαστό με τα πρόσωπα του δράματος.

* Κι άλλο γουστόζικο ορθογραφικό, σε άρθρο εκπαιδευτικού ιστότοπου σχετικά με τις δηλώσεις του Κ. Χατζηδάκη για το πρόγραμμα της ΝΔ για την παιδεία:

«Εμείς πιστεύουμε σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική που στηρίζεται στην προσπάθεια, την άμυλα, την αξιοκρατία» είπε, παρουσιάζοντας τους βασικούς πυλώνες του προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Παρά τα εισαγωγικά, το λάθος μάλλον στον ιστότοπο χρεώνεται. Και πάλι, όπως και το προηγούμενο, είναι λάθος που δεν το πιάνει ο καημένος ο Σπελ Τσέκερ.

Αλλά η υπόθεση είχε και συνέχεια, διότι στο Φέισμπουκ κάποιος επισήμανε με ειρωνικό σχόλιο το λάθος και συνέχισε: άμμιλα είναι το σωστό!

Στην αρχή νόμιζα ότι το έλεγε στ’ αστεία, αλλά μάλλον είχαμε μιαν ακόμα εκδήλωση του νόμου του Μέφρι.

Μεζεδάκια της κάλπης

Αφού χτες Σάββατο είχαμε πρώτη του μηνός, το Μηνολόγιο εκτόπισε τα Μεζεδάκια από το συνηθισμένο σαββατιάτικο στασίδι τους -κι έτσι δημοσιεύονται σήμερα, εκτοπίζοντας με τη σειρά τους το λογοτεχνικό άρθρο για την επόμενη Κυριακή.

Οπότε, μεζεδάκια της κάλπης, ένας τίτλος που δεν τον έχουμε χρησιμοποιήσει ίσαμε τώρα. Φανταστείτε ότι σερβίρονται όχι σε πιάτα ή πιατέλες ή δίσκους αλλά σε κάλπες -μάλλον άβολο σκεύος βέβαια για τη δουλειά αυτή.

Αλλά ξεκινάμε.

* Φίλος στέλνει μια φρέσκια απλολογία που δεν θυμάμαι να την έχουμε καταγράψει. Βρετανός τουρίστας, χτυπήθηκε από δυο συμπατριώτες του σε μπαρ στον Λαγανά Ζακύνθου, τραυματίστηκε σοβαρά και, όπως λέει το άρθρο, «οδηγήθηκε με ασθενοφόρο στο Γενικό Νοσοκομείο Ζακύνθου κι από εκεί με σκάφος της πολεμικής αεροπορίας έγινε αεροκομιδή σε νοσοκομείο των Αθηνών», όπου πάλεψε μερικές μέρες αλλά τελικά κατέληξε.

Αεροδιακομιδή βεβαίως. Πάντως το γκουγκλ βγάζει κάμποσες ανευρέσεις του απλολογικού τύπου.

* H αεροκομιδή δεν είναι καθιερωμένη απλολογία και ξενίζει, και καλώς τη διορθώνουμε. Δεν διορθώνουμε πάντως το «αποφοιτήριο» παρ’ όλο που κι αυτό είναι απλολογικός τύπος, επειδή το βρήκαμε σχηματισμένο κι έτσι δεν μας ενοχλεί.

Στη φωτογραφία, που την πήρα από τα Υπογλώσσια, αποφοιτήριο από τη Σχολή Ευελπίδων του έτους 1930. Πουλιέται ή πουλιόταν στο e-bay.

Για το φαινόμενο της απλολογίας είχαμε συζητήσει παλιότερα εδώ.

* Το βράδυ της Κυριακής, στην ΕΡΤ, ο δημοσιογράφος κύριος Συριόπουλος έκανε ανασκόπηση των ευρωπαϊκών εκλογών και είπε ότι στην τάδε χώρα «ενισχυθηκαν τα προευρωπαϊκά κόμματα».

Δεν ξέρει ο κ. Συριόπουλος ότι το pro-European σημαίνει, και αποδίδεται, «φιλοευρωπαϊκά»;

Δεν ξέρει ότι το πρόθημα pro- αντιστοιχεί στο ελληνικό φιλο- ενώ το ελληνικό πρόθημα προ- αντιστοιχεί στο αγγλικό pre-;

Θρίλερ

Οι εκλογές έγιναν την Κυριακή, αλλά όλη τη μέρα χτες το επιτελείο ενός κόμματος αγωνιούσε για την τύχη της 21ης ελληνικής έδρας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ πολλοί παρατηρητές παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον.

Το ΜέΡΑ25, το κίνημα του Γιάνη Βαρουφάκη, συγκέντρωνε ποσοστό πολύ κοντά στο 3% που είναι το όριο για την εκλογή βουλευτή. Καθώς προχωρούσε η ενσωμάτωση των αποτελεσμάτων με βασανιστικά αργούς ρυθμούς (δεν ξέρω πώς δικαιολογήθηκε το επιτελείο της Singular και του Υπουργείου Εσωτερικών γι’ αυτό το φιάσκο) το πρωί της χτεσινής μέρας βρήκε το ΜέΡΑ25 ελάχιστα πάνω από το 3% αλλά προς το μεσημέρι τα ποσοστά του κόμματος έπεσαν κάτω από τον πήχη.

Πιο συγκεκριμένα, στο 92,63% της ενσωμάτωσης (δηλαδή έλειπαν 1671 τμήματα από τα 22675), το ΜΕΡΑ-25 είχε ποσοστό 3,0096%. Στο 92.87% της ενσωμάτωσης έπεσε στο 3.0073%, στο 93,64% των τμημάτων έπεσε στο 3,0003434%, στο 93,68% της ενσωμάτωσης επεσε στο 3,0001274% αλλά στο 93,71% πέρασε από κάτω, στο 2,9998341%.

Στις εκλογές, δεν γίνεται στρογγύλευση «υπέρ του μαθητού». Το 2,9998 δεν είναι 3% οπότε από εκείνο το σημείο και μετά η 21η έδρα πέρασε από το ΜέΡΑ στη Νέα Δημοκρατία.-και, το χειρότερο, η πτωτική πορεία των ποσοστών συνεχίστηκε -έπεσαν μέχρι το 2,98. Προς το τέλος όμως της μέρας, τα ποσοστά άρχισαν να τσιμπάνε λίγο.

Στο 98.32% της ενσωμάτωσης τα ποσοστά είχαν ανέβει ελάχιστα, στο 2,9922%, στο 98.62% στο 2,9938% και στο 98,73% πήγε στο 2.9942%, κάπου 300 ψήφους κάτω από τον πήχη. Ωστόσο, η ανοδική πορεία διακόπηκε και, τη στιγμή που γράφω, στο 99,26% της ενσωμάτωσης, με 167 τμήματα να λείπουν, το ποσοστό του ΜέΡΑ25 έχει πέσει στο 2,9925%, που σημαίνει πως η ελπίδα για εκλογή βουλευτή μάλλον χάθηκε.

Δεν θα χαρώ αν επιβεβαιωθεί η πρόγνωση και χάσει την έδρα το κόμμα του Γιάνη. Μπορεί να μη συμφωνώ σε πάρα πολλά με τη Σοφία Σακοράφα, αλλά είναι σαφώς προτιμότερη από τον Ζαγοράκη, που μάλλον θα καταλάβει την έδρα από πλευράς Νέας Δημοκρατίας.

Προημιτελικά μεζεδάκια

Θα τα ονομάσουμε ετσι αφού χτες και σημερα γίνονται τα ματς των προημιτελικών του Μουντιάλ. Το λεξικο λέει ότι η λέξη «ημιτελικός» είναι μεταφραστικό δάνειο από το γαλλ. démi-final (ή από το γερμανικό Halbfinale, λέω εγώ) αλλά ο προ-ημιτελικος είναι εγχώριος σχηματισμός και δεν έχει, απ’ όσο ξέρω, αντίστοιχο σε άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα, όπου ο αντίστοιχος όρος σημαίνει, κατά λέξη, «τεταρτοτελικός» (quarter final, Viertelfinale, cuartos de final, κτλ.)

* Και ξεκιναμε με μια μουντιαλική ακλισιά από άρθρο του in.gr για το προηγούμενο γύρο των νοκάουτ συναντήσεων: Λίγο… περισσότερο από την ομάδα του Μεξικό αξίζει ο Νεϊμάρ.

Το έχουμε βέβαια ξαναγραψει: τα ξένα τοπωνύμια που έρχονται συμμορφωμένα με το τυπικό της ελληνικής, κατά γενικό κανόνα κλίνονται, ιδίως όταν είναι ονοματα χωρών ή μεγαλουπόλεων. Αυτός είναι ο γενικος κανόνας, που έχει και εξαιρέσεις -για παραδειγμα, το Μονακό ή το Όσλο συνηθίζονται άκλιτα.

Κατά μείζονα λογο πρέπει να κλινονται τα ξένα τοπωνύμια που εχουν υποστεί κάποια προσαρμογή και εξελληνισμό στη γλώσσα μας, οπως Πεκίνο ή Λονδίνο. Και το Μεξικό θα μπορούσε κανείς σε αυτή την κατηγορία να το εντάξει, αφού οι ντόπιοι το λένε Μέχικο.

Οπότε, σε κάθε περίπτωση δεν βλέπω γιατί να μη λέμε και γράφουμε «του Μεξικού». Να σημειωθεί ότι στο κυρίως άρθρο το Μεξικό κλίνεται («του Μεξικού») οπότε την ακλισιά τη χρεώνεται μονάχα ο υλατζής του ιστότοπου.

* Ενθαρρυντικό βεβαίως που μια εφημερίδα θυμήθηκε τον Αργύρη Εφταλιώτη, όπως έκανε η ΕφΣυν πρόσφατα, αλλά ο φίλος που το στέλνει διαφωνεί με τη γεωγραφική ακρίβεια της φράσης:

Γίνεται γνωστός ως πεζογράφος και ποιητής με το ψευδώνυμο Αργύρης Εφταλιώτης, από την καταπράσινη παραλία Ευθαλού δίπλα στον Μόλυβο (ευ+θάλλω), απ’ όπου ατενίζει τη Λήμνο και τα κορίτσια της:

Μου λέει (και ο χάρτης τον επιβεβαιώνει):

Η Εφταλού, βέβαια, δεν βλέπει Λήμνο αλλά το μπουγάζι και την Τουρκία. Απλά πρέπει να ξέρουμε και πού είναι.

Εμένα με ενοχλεί και ο ευπρεπισμός της Εφταλούς σε Ευθαλού, που δεν ξέρω καν αν έχει ετυμολογική ή άλλη βάση. Δεν λέω ότι είναι εύρημα του αρθρογράφου, χρησιμοποιείται και από άλλους (όχι και πολύ πάντως). Αλλά το να λες ότι ο Εφταλιώτης πήρε το ψευδώνυμό του από την Ευθαλού είναι κωμικό -κι αν το άκουγε ο μακαρίτης, που ήταν πούρος δημοτικιστής, θα το θεωρούσε μεγάλη προσβολή.

* Κι άλλη μια ακλισιά, κυπριακή: Σεμινάριο κατασκευής σαπούνι με ελαιόλαδο. Εδώ δεν έχουμε ξένη λέξη (εντάξει, η απώτατη αρχή ξένη είναι αλλά αυτό δεν φαίνεται), δεν έχουμε υποκοριστικό, κι όμως κάποιοι ίσως δυσκολεύονται στο «κατασκευής σαπουνιού» (εγώ θα έγραφα ‘παρασκευής σαπουνιού’ μάλλον). Λέτε να είχαν δίκιο εκείνοι οι παλιοί που επέμεναν ότι στη νέα ελληνική η γενική πτώση ατροφεί;

* Και μια και πιάσαμε την Κύπρο, σε φιλικό τοίχο στο Φέισμπουκ είδα αυτό το σουπεράκι από τον κυπριακό Αντένα, που επικρίνει την διάθεση πιστώσεων για τον πολιτισμό, ή, όπως χλευαστικά το γράφει, «για χωροδίες και θεατράκια».

Ίσως αν είχε παρακολουθήσει μερικές συναυλίες με χορωδίες, να ήξερε πώς γράφεται η λέξη.

* Όχι ότι η παρακολούθηση χορωδιών εξασφαλίζει την καλλιέργεια ή τη νηφαλιότητα. Αυτό δα αποδείχτηκε περίτρανα από το πρωτοφανές περιστατικό που διαδραματίστηκε την περασμένη Κυριακή στη χορωδιακή συνάντηση «Στα βήματα του Αποστόλου Παύλου» που πραγματοποιήθηκε στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, όταν κάποιοι έφτυσαν τον μαέστρο επειδή δεν έπαιζε συνθέσεις Ελλήνων αλλά Μπαχ.

Δίμουρα μεζεδάκια

Δεν είχα βρει τίτλο για το σημερινό πολυσυλλεκτικό μας άρθρο, αλλά την ώρα που σκεφτόμουν τι να βάλω ήρθε σαν από μηχανής θεός το ηλεμήνυμα ενός φίλου, ο οποίος με ρωτούσε αν υπάρχει η λέξη «δίμουρος».

Υπάρχει, του είπα. Και τότε μου έστειλε ένα λινκ από το οποίο και θα αρχίσουμε τη σημερινή μας περιήγηση στα γλωσσικά αξιοπερίεργα της περασμένης εβδομάδας.

Όπως έχω πει πολλές φορές, τηλεόραση δεν βλέπω. Κι έτσι δεν ξέρω τι είναι και τι θέλει το Power of Love, αλλά υποθέτω πως είναι κάποιο τηλεοπτικό παιχνίδι.

Στο παιχνιδι αυτό υπάρχει μια παίκτρια ονόματι Στέλλα, το δε άρθρο που μου έστειλαν υποστηρίζει ότι «ο Μπαμπινιώτης σκίζει το λεξικό του» και «οι γλωσσολόγοι σκίζουν τα πτυχία τους» επειδή η Στέλλα είπε να πλάσει νέες λέξεις και «πέταξε ένα επικό μαργαριτάρι».

Ποιο μαργαριτάρι; Ακούστε το:

Ο συνομιλητής ρωτάει την παίκτρια αν δείχνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι, κι εκείνη του απαντάει «σε λίγο θα με πεις και δίμουρη και θα νευριάσω στ’ αλήθεια». Ο νεαρός δεν ξέρει τη λέξη, οπότε επιχειρεί να τη διορθώσει «διπρόσωπη θες να πεις». Το βιντεάκι κόβεται εκεί και δεν ξέρουμε ποια ήταν η αντίδραση της Στέλλας. Ελπίζω να είχε την ετοιμότητα να του πει κάτι τσουχτερό, αλλά φοβάμαι πως όχι.

Ώστε το… επικό μαργαριτάρι που μάλιστα θα μπει στα Best of the best της τηλεόρασης είναι η «ανύπαρκτη» λέξη «δίμουρος».

Μόνο που η λέξη δεν ειναι ανύπαρκτη! Δίμουρος θα πει πράγματι διπρόσωπος, υποκριτής, και είναι λέξη πολύ συνηθισμένη στην Κρήτη -ίσως από εκεί βαστάει η κοπέλα της εκπομπής- όπου είναι αρκετά συχνή σε μαντινάδες, για παράδειγμα

Ο Χάρος είναι δίμουρος, άσπλαχνος και ζηλιάρης / γι’ αυτό και τέθιο θάνατο εδιάταξε να πάρεις, ή

Δίμουρε και διπρόσωπε και ψεύτη της αγάπης / Σα δεν κατέχεις ν’ αγαπάς για δε ρωτάς να μάθεις

Φαίνεται όμως πως η λέξη δεν είναι περιορισμένη στο κρητικό ιδίωμα, διότι τη βρισκω στο Λεξικό του Δημητράκου, το οποίο σε γενικές γραμμές δεν έχει πολλές αμιγώς ιδιωματικές λέξεις. Και φαίνεται πως είναι ακόμα ζωντανή, αφού τη βρίσκουμε όχι μόνο σε παραδειγματα χρησης στο Διαδίκτυο αλλά και στο Βικιλεξικό.

Προφανώς, δεν είναι ντροπή να μην ξέρεις μια λέξη, κανείς μας δεν έχει πλήρη εποπτεία του λεξιλογίου. Ντροπή όμως είναι να θεωρείς δεδομένο ότι αφού δεν ξέρεις εσύ τη λέξη δεν υπάρχει, και να επιχειρείς να ξεφτιλίσεις εκείνον που την είπε -ξεφτίλα βέβαια που γυρναει πάνω στον ημιμαθή συντάκτη του ιστοτόπου, για να μη μιλήσουμε για τον πηχτό σεξισμό που στάζει απ’ το άρθρο του.

Πλημμυρισμένα μεζεδάκια

Δεν είναι βεβαίως τα μεζεδάκια μας πλημμυρισμένα, στη Γαλλία γίνονται οι πλημμύρες, αλλά επειδή χτες και προχτές είχαμε την επίσημη επίσκεψη του Γάλλου πρωθυπουργού, του Μανουέλ Βαλς, είπα να βάλω αυτόν τον τίτλο, τιμής ένεκεν ή σε ένδειξη συμπαράστασης, πείτε το όπως θέλετε.

Άλλωστε, μερικά από τα μεζεδάκια μας αναφέρονται είτε στις πλημμύρες της Γαλλίας είτε στην επίσκεψη Βαλς, οπότε ο τίτλος δεν είναι άτοπος.

Το άγαλμα που βλέπετε αριστερά είναι ένας ζουάβος, πολεμιστής στον Κριμαϊκό πόλεμο, που βρίσκεται στη γέφυρα της Άλμας στο Παρίσι. Όπως βλέπετε τα νερά του φουσκωμένου Σηκουάνα τού έχουν φτάσει ίσαμε τη μέση και για κάποιο λόγο το άγαλμα αυτό έχει μετατραπεί σε ανεπίσημο μέτρο της πλημμύρας (υπάρχει και η παριζιάνικη έκφραση «ο ζουάβος έχει τα πόδια μεσα στο νερό», που σημαίνει «σκούρα τα πράγματα») αν και δεν προσφέρεται για συγκρίσεις με παλιότερες μεγάλες πλημμύρες διότι στο μεταξύ έχει γίνει ανακαίνιση της γέφυρας και το άγαλμα έχει μετατοπιστεί κι έτσι δεν είναι έγκυρη η σύγκριση.

* Ο Αλέξης Τσίπρας, προσφωνώντας τον Γάλλο πρωθυπουργό, είπε ότι «η στάθμη του Σηκουάνα έχει φτάσει στα 6 μέτρα πάνω από το έδαφος», αλλά αυτό είναι λάθος. Έχει φτάσει στα 6 μέτρα σκέτο, και εννοούν από την κοίτη του.

* Μιλώντας για τον Σηκουάνα, γελάσαμε πολύ με το σουπεράκι που έβαλε κάποιο κανάλι (του Ευαγγελάτου, αλλά δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτή την περίοδο): Ο Σιγκούνας κλείνει τον Λούβρο!

Διόρθωσέ το, θα φώναξε κάποιος από το κοντρόλ, και, πράγματι το έκαναν:

Ο Σηγκούνας κλείνει τον Λούβρο!

Εγώ πάντως δηλώνω ότι είχα έναν συμμαθητή που τον λέγανε Σιγκούνα, αλλά ήταν φρόνιμο παιδί, δεν έκλεινε Λούβρους.

* Επίσης, άκουσα χτες στο Κόκκινο έναν δημοσιογράφο της ΕΡΤ, Αλφόνσο κάτι, που τον καλέσανε για γνώστη της γαλλικής πραγματικότητας, να λέει, δύο ή τρεις φορές, τον Γάλλο πρόεδρο «Ολάν». Το Hollande προφέρεται στα γαλλικά Ολάντ (ένρινο βέβαια, νd), όχι Ολάν. Κι άλλοι το κάνουν το λάθος αυτό, και δεν χάλασε κι ο κόσμος φυσικά, αλλά από «γνώστη της γαλλικής πραγματικότητας» περίμενα να το ξέρει σωστά.

Τα τζιτζίκια κάνουν τζι

Κοντεύει να τελειώσει το καλοκαίρι, και άρθρο καλοκαιρινό δεν έχουμε ανεβάσει. Βέβαια, τα καλοκαιρινά άρθρα για να τα γράψεις πρέπει να είσαι πλάι στο κύμα, ή έστω σε διακοπές, και φέτος φάνηκα πολύ ατζαμής ή άτυχος στη χρονοθέτηση των έτσι κι αλλιώς σύντομων διακοπών μου αφού τις κανόνισα μετά τον δεκαπενταύγουστο -και βέβαια, με την πρώτη σταγόνα της διάλυσης της Βουλής λαβώθηκε το έτσι κι αλλιώς περίεργο φετινό καλοκαίρι.

Το οποίο καλοκαίρι, εμείς οι μεσογειακοί τουλάχιστον το έχουμε συνδέσει με έναν συγκεκριμένο ήχο, το τερέτισμα του τζιτζικιού, την ακατάπαυστη μουσική υπόκρουση στις ζεστές καλοκαιρινές μέρες. Τόσο πολύ έχει συνδεθεί με το αιγαιακό τοπίο το τζιτζίκι, που στις αρχές του φετινού καλοκαιριού οι κάτοικοι της Δονούσας, στις μικρές Κυκλάδες, έκαναν έκκληση στους απανταχού φίλους (του νησιού και των τζιτζικιών) να τους στείλουν ταχυδρομικώς τζιτζίκια για να καλυφθεί το ηχητικό κενό!

Δεν ξέρω αν ευοδώθηκε η προσπάθεια των κατοίκων του μικρού νησιού, πάντως τα τζιτζίκια είναι σχετικά εύκολο να τα πιάσεις, μια και στέκονται ακίνητα στο δέντρο και τραγουδάνε, αν και πιο δύσκολο είναι να τα διακρίνεις, καθώς δεν διαφέρουν και πολύ στο χρώμα από τον κορμό. Τραγουδάνε τα αρσενικά μόνο, λέει η εγκυκλοπαίδεια -και δεν τραγουδάνε, βέβαια, με το στόμα: ο ήχος παράγεται από μεμβράνες που έχουν στην κοιλιά τους. Και φυσικά, τα αρσενικά τερετίζουν όχι για να απολαμβάνουν το τραγούδι τους οι παραθεριστές της Δονούσας αλλά για να προσελκύσουν τα θηλυκά -και κάθε είδος τζιτζικιού βγάζει ξεχωριστό τραγούδι.

Για τον ανθρωπο, βεβαίως, ολα τα τζιτζίκια κάνουν τζι, και ο ήχος αυτός συνέβαλε στη διαμόρφωση της λέξης. Οι αρχαίοι έλεγαν τέττιξ, που και αυτή η λέξη ήταν ηχομιμητική, και από αυτόν τον τέττιγα, με την επίδραση του ήχου τζι-τζι, προέκυψε το τζιτζίκι μας. Μια άλλη λέξη της αρχαίας, που υπάρχει και στη νέα ελληνική, είναι το τερέτισμα, που κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο σήμαινε, μεταξύ άλλων, τα «τεττίγων άσματα», μια σημασία που διατηρείται και σήμερα.

Καθώς το τζιτζίκι ακούγεται να τραγουδάει όλο το καλοκαίρι, που δεν είναι εποχή ανάπαυσης και αναψυχής για τον αγρότη, έδωσε την εντύπωση του ανέμελου γλεντζέ, που αποτυπώθηκε σε έναν από τους γνωστότερους μύθους του Αισώπου και των μεταγενέστερων μυθογράφων, τον μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα. Σε μια από τις αρχαίες παραλλαγές:

Τέττιξ και μύρμηκες

Χειμῶνος ὥρᾳ τὸν σῖτον βραχέντα οἱ μύρμηκες ἔψυχον. Τέττιξ δὲ λιμώττων ᾔτει αὐτοὺς τροφήν. Οἱ δὲ μύρμηκες εἶπον αὐτῷ· Διὰ τί τὸ θέρος οὐ συνῆγες καὶ σὺ τροφήν; Ὁ δὲ εἶπεν· Οὐκ ἐσχόλαζον, ἀλλ᾿ ᾖδον μουσικῶς. Οἱ δὲ γελάσαντες εἶπον· Ἀλλ᾿ εἰ θέρους ὥραις ηὔλεις, χειμῶνος ὀρχοῦ.

Χώρα χωρίς Γιάνη, προκοπή θα κάνει;

Ο αρχαίος Διαγόρας ο Ρόδιος, ολυμπιονίκης στην πυγμαχία και κατ’ επανάληψη πανελληνιονίκης στο αγώνισμά του, αήττητος όσο βρισκόταν στην ενεργό δράση, ευτύχησε να δει και τα παιδιά του, τον Ακουσίλαο και τον Δαμάγητο να στέφονται κι αυτοί Ολυμπιονίκες. Κι οταν οι δυο γιοι σήκωσαν τον δοξασμένο πατέρα τους στους ώμους και τον περιέφεραν γύρω στο στάδιο, ένας Λάκωνας από τις κερκίδες φώναξε «Κάτθανε, Διαγόρα! Ουκ εις τον Όλυμπον αναβήση» -τι άλλο να περιμένεις στη ζωή; δεν θα ανέβεις δα και στον Όλυμπο. Και πράγματι, ο πρωτοπυγμάχος άφησε την τελευταία του πνοή λίγο αργότερα, πάνω στους ώμους των παιδιών του, κι ενώ το πλήθος συνέχιζε να τον επευφημεί.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών λίγες ώρες μετά τη θριαμβευτική γι’ αυτόν έκβαση του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, αλλά οι ομοιότητες με την περίπτωση του Διαγόρα σταματούν εδώ: στην αποχώρηση αμέσως μετά τον θρίαμβο. Ίσως να είναι και άστοχη κάθε παρομοίωση, αφού, ας πούμε, του Διαγόρα ο θρίαμβος ήταν το επιστέγασμα μιας πολύχρονης σταδιοδρομίας, κι όχι απλώς μια κερδισμένη μάχη σε έναν πόλεμο που φαίνεται πως θα κρατήσει πολύ ακόμα -πολύ περισσότερο αφού ήταν γνωστό ότι μετά το δημοψήφισμα, είτε με το Ναι είτε με το Όχι, θα άρχιζαν τα δύσκολα. (Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: στις περισσότερες αφηγήσεις, ο Διαγόρας παρουσιάζεται σε προχωρημένη ηλικία -και έτσι πρέπει να ήταν με τα μέτρα της εποχής. Ωστόσο, αν πάρουμε υπόψη ότι η νίκη του Διαγόρα στην Ολυμπιάδα προηγήθηκε κατά 16 μόνο χρόνια (τέσσερις Ολυμπιάδες) από τον θρίαμβο των παιδιών του, κατά πάσα πιθανότητα ο «πλήρης ημερών» Διαγόρας ήταν νεότερος από τον νεανικότατο και σφριγηλό Γιάνη).

Επειδή είχα ταξίδι χτες, δεν εντρύφησα στη φημολογία που θα συνόδεψε την αιφνιδιαστική (τουλάχιστο για τους αμύητους) παραίτηση του, οπότε θα πάρω τοις μετρητοίς την εξήγηση που έδωσε ο ίδιος, που δεν είναι άλλωστε και παράλογη: επειδή ορισμένοι εταίροι εξέφρασαν την επιθυμία να μην παρίσταται στις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ, και θέλοντας να διευκολύνει τον Αλέξη Τσίπρα να καταλήξει σε συμφωνία, αποφάσισε να παραιτηθεί από υπουργός Οικονομικών.