Καθώς αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από τα Ιουλιανά του 1965, σκέφτηκα το σημερινό φιλολογικό μας άρθρο να είναι αφιερωμένο σε ένα λογοτέχνημα που να αναφέρεται στις ταραγμένες εκείνες μέρες. Θα πρέπει να υπάρχουν κι άλλα, αλλά το εμβληματικό λογοτεχνικό έργο για τα Ιουλιανά είναι το μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα «Η χαμένη άνοιξη» (1976). Χαρακτηριστικό είναι ότι η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται από τις 4 Ιουλίου έως τις 23 Ιουλίου 1965, που είναι η μέρα της ταφής του Σωτήρη Πέτρουλα.
Ο Στρατής Τσίρκας (1911-1980, κατά κόσμον Γιάννης Χατζηανδρέας), γεννημένος στο Κάιρο και αργότερα κάτοικος της Αλεξάνδρειας για πολλά χρόνια, είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα από το 1963, επομένως τα γεγονότα τα έζησε από κοντά. Είχε συλλάβει τη «Χαμένη άνοιξη» σαν το πρώτο έργο μιας τριλογίας, της δεύτερης έπειτα από τις Ακυβέρνητες πολιτείες, που θα έπιανε και την περίοδο της δικτατορίας, μιας τριλογίας που την είχε τιτλοφορήσει Δίσεχτα χρόνια, που είναι και ο υπέρτιτλος της Χαμένης άνοιξης. Ωστόσο, το σχέδιό του έμεινε στα χαρτιά -ο Τσίρκας πέθανε το 1980 και η Χαμένη άνοιξη ήταν το τελευταίο του έργο. Χωρίς να φτάνει τις Ακυβέρνητες πολιτείες, διαβάστηκε πολύ και μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση.
Διάλεξα τα αποσπάσματα που αναφέρονται στην είδηση του θανάτου και μετά στην κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα. Ο Πέτρουλας, 22 χρονών, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και μέλος των Λαμπράκηδων βρήκε το θάνατο από δακρυγόνο ή από στραγγαλισμό το βράδυ της 21 προς 22 Ιουλίου, ενώ συμμετείχε σε διαδήλωση και σε συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, στη γωνία της οδού Σταδίου με τη Χρήστου Λαδά -αργότερα τοποθετήθηκε εκεί μια αναμνηστική πλάκα, που κατά καιρούς βανδαλίζεται από καθάρματα.
