Όταν η Ευγενία Μανωλίδου διαδίδει μύθους για τη γλώσσα προς άγραν μαθητών

Πριν από μια βδομάδα ακριβώς, η κ. Ευγενία Μανωλίδου, σύζυγος του υπουργού Άδωνη Γεωργιάδη και διευθύντρια πλέον (αν κατάλαβα καλά) της «σχολής» «Ελληνική Αγωγή», έδωσε μια διάλεξη στο «κολέγιο» BCA με θέμα «Τα αρχαία ελληνικά, γλώσσα του μέλλοντος». Φυσικά διαδικτυακή διάλεξη, όπως αρμόζει σε καιρούς πανδημίας.

Έτυχε να δω αναγγελία της εκδήλωσης και το θέμα μού κίνησε την περιέργεια. Η κυρία Μανωλίδου είναι μουσικός και δεν φαίνεται να έχει κάνει φιλολογικές σπουδές, ενώ ένας μεταπτυχιακός τίτλος ο οποίος παλαιότερα παρουσιαζόταν στο βιογραφικό της προέρχεται από το ψευδοπανεπιστήμιο Alpine University· οπότε, με ποια κριτήρια επελέγη για να κάνει διάλεξη περί αρχαίων ελληνικών σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα το οποίο φιλοδοξεί να προσφέρει σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου;

Tέλος πάντων, παρακολούθησα τη διάλεξη -έχει ανεβεί στο Γιουτούμπ και μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ. Η διάλεξη ολοφάνερο σκοπό έχει να προσελκύσει μαθητές στα μαθήματα αρχαίων ελληνικών που κάνει η Ελληνική Αγωγή, και μάλιστα αυτό δεν το κάνει συγκεκαλυμμένα αλλά μάλλον απροκάλυπτα, αφού αναφέρεται διεξοδικά στις δραστηριότητες της σχολής.

Θα μπορούσα να συνοψίσω τη διάλεξη σε δυο γραμμές ως εξής: Ένα σωρό διανοητές έχουν εξυμνήσει την τελειότητα της ελληνικής γλώσσας, σε όλον τον κόσμο διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά, η μελέτη των αρχαίων ελληνικών ωφελεί ποικιλότροπα, είναι ντροπή εμείς στην Ελλάδα να υστερούμε, πρέπει λοιπόν να τα διδασκόμαστε από μικρή ηλικία, από το νηπιαγωγείο ακόμα, ελάτε λοιπόν στην Ελληνική Αγωγή.

Θεμιτό είναι ο κάθε πάροχος υπηρεσιών να διαφημίζει και να παινεύει τις υπηρεσίες που παρέχει, και δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα αν, στο πλαίσιο της διαφημιστικής της διάλεξης, η κ. Μανωλίδου δεν διέδιδε κάμποσους μύθους σχετικά με τη γλώσσα. Σαν μυθοκτονικό ιστολόγιο που είμαστε, έχουμε χρέος να τους επισημάνουμε.

Η κυρία Μανωλίδου ξεκινάει τη διάλεξη αναφέροντας ότι στα ταξίδια της στο εξωτερικό συναντούσε διαρκώς ξένους που της απάγγελλαν «στίχους από τον Όμηρο, τον Θουκυδίδη, τον Αισχύλο» και εκείνη αισθανόταν άσχημα που δεν μπορούσε να απαντήσει αναλόγως.

Συνεχιζει με το ρητορικό ερώτημα «γιατί υπάρχουν φιλέλληνες;» που μάλιστα ήρθαν και πέθαναν πολεμώντας για την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1821 ενώ δεν υπάρχουν φιλογάλλοι ή φιλοβρετανοί. Χωρις να αμφισβητώ το κίνημα του φιλελληνισμού, θα θυμίσω ότι υπάρχουν στην ιστορία και άλλα παραδείγματα -ας πούμε, οι γαριβαλδινοί που πολέμησαν με το μέρος της Γαλλίας στον 1ο Παγκόσμιο ή οι χιλιάδες διεθνιστές στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Με αφορμή τον φιλελληνισμό η κυρία Μανωλίδου παρουσιάζει ρητά γνωστών διανοητών που παινεύουν την ελληνική γλώσσα και την ελληνομάθεια: Γκέτε, Μπόρχες, Φρεντερίκ Μιστράλ (που κακώς τον γράφουν Frederik αντί για Frédéric), Κίτο, Τολστόι, Σίλερ, Ζακλίν ντε Ρομιγί.

Από τα εφτά «αποφθέγματα» που παρουσιάστηκαν, τα δύο είναι ψευδή, ανύπαρκτα, κατασκευασμένα. Και πρώτα του Γκέτε:

\

Aποδίδεται στον Γκέτε το ρητό «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη». Το ρητό αυτό θα το βρείτε σε διάφορα ελληνικά σάιτ, αλλά είναι κατασκευασμένο.

Advertisement

Έπλενε πιάτα ο Γκέτε;

Τις προάλλες, που είχα πάει ένα μικρό ταξιδάκι, επισκέφτηκα και το Πασάου της Γερμανίας, πολύ κοντά στα συνορα με την Αυστρία και την Τσεχία. Εκεί λοιπόν, καθώς περπατούσα στις όχθες του Δούναβη, είδα την εξής προτομή:

Πιο πέρα υπήρχε μια επεξηγηματική πινακίδα που έλεγε ότι προκειται για την Έμερεντς Μάιερ (Emerenz Meier, 1874-1928), που γεννήθηκε και έζησε εκεί κοντά (αργότερα μετανάστευσαν οικογενειακώς στο Σικάγο) και έγραψε λαϊκά αφηγήματα και ποιήματα, μεταξύ άλλων και το εξής:

Hätte Goethe Suppen schmalzen, Klöße salzen,
Schiller Pfannen waschen müssen,
Heine nähn, was er verrissen, Stuben scheuern, Wanzen morden,
Ach die Herren, alle wären keine großen Dichter worden.

Το μεταφράζω πρόχειρα και στο περίπου:

Αν είχε ο Γκέτε να μαγειρεύει σούπα και να φτιάχνει τα ζυμαρικά
Αν ο Σίλερ είχε να πλύνει τα πιάτα
Αν ο Χάινε έπρεπε να μπαλώνει τα ρούχα του, να καθαρίζει τα δωμάτια, να σκοτώνει τα μαμούνια
Αχ, όλοι αυτοί οι κύριοι δεν θα γίνονταν μεγάλοι ποιητές.

Γλυκά πορτοκάλια, πικρά νεράντζια ξανά

Μέρα γιορτής εχτές, πού καιρός και μυαλό για άρθρο. Μοιραία, ξανασερβίρω παλιότερο άρθρο, αρκετά παλιό (εξίμισι χρόνια) ώστε κάποιοι να μην το έχουν διαβάσει. Και επειδή πριν από καμιά εικοσαριά μέρες είχαμε αναδημοσίευση του άρθρου για τα λεμόνια, τώρα αναδημοσιεύω το άρθρο για τα πορτοκάλια -αλλά όχι από την αρχική του δημοσίευση στο ιστολόγιο, παρά από το αντίστοιχο κεφάλαιο του βιβλίου μου Οπωροφόρες λέξεις, που είναι αρκετά διαφορετικό.

Από τα εσπεριδοειδή, ξεχωρίζει ένα –το πορτοκάλι– που όμως θα το εξετάσουμε όχι μόνο του, παρά μαζί με έναν φτωχό του συγγενή· και τούτο επειδή οι ιστορίες τους και τα γλωσσικά τους έχουν μπλέξει τόσο που να μην είναι εύκολο να διηγηθείς το ένα χωρίς να πεις για το άλλο.

Και τα δυο πάντως είναι φρούτα γηγενή της Ασίας, από την Ινδία το νεράντζι και από την Κίνα το πορτοκάλι. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα ήξεραν· απ’ όλα τα εσπεριδοειδή, μόνο το κίτρο έμαθαν, κι αυτό μόνο στην ελληνιστική εποχή.

Ο φτωχός συγγενής, το νεράντζι, ήρθε πρώτος. Στα ινδικά λεγόταν κάτι σαν ναράνγκα, nāraṅga, στα περσικά ναράνγκ (نارنگ, nārang), στα αραβικά ναράντζ (نارنج, nāranj). Γύρω στον ένατο-δέκατο αιώνα έχει φτάσει στην Μέση Ανατολή και στο Βυζάντιο, οι Σταυροφόροι το βρίσκουν στην Παλαιστίνη, ενώ οι Άραβες το μεταφέρουν στη Σικελία. Στα ελληνικά της εποχής, το ναράντζ αυτό περνάει ως «νεράντζι», ίσως με παρετυμολογική επίδραση του νερού. Στα ισπανικά, περνάει ως naranja, στα ιταλικά narancia και στην Τοσκάνη narancio. Από τη συνεκφορά un narancio το αρχικό n- χάνεται (αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου σπάνιο) κι έτσι γίνεται arancio και arancia, και το βρίσκει κανείς και mela arancia (το μήλο είπαμε πως συχνά είναι γενική ονομασία για κάθε οπωρικό) και περνάει και δάνειο στα γαλλικά, orenge (σήμερα orange) και pome orenge, απ’ όπου το παίρνουν και οι Άγγλοι, orange. Αυτά, το νεράντζι, που βέβαια ούτε τότε το τρώγαν, μόνο το χρησιμοποιούσαν ως είδος φαρμακευτικό ή για διακόσμηση ή για γλυκά.

Ο άρχοντας, το πορτοκάλι, ήρθε δεύτερος, κάμποσους αιώνες αργότερα, και όχι από την Ανατολή παρά από τη Δύση. Έμποροι Πορτογάλοι, την εποχή της θαλασσοκρατορίας, αφού παρέκαμψαν το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και πιάσαν εμπορικές σχέσεις με την Ινδία και την Κίνα, έφεραν το πορτοκάλι στην Ευρώπη. Αυτό το καινούργιο φρούτο, το τόσο όμοιο εξωτερικά με το νεράντζι, το είπαν οι Ιταλοί arancio de Portogallo, πορτογαλέζικο νεράντζι σαν να λέμε, και μετά σκέτο portogallo, πληθυντικός portogalli, απ’ όπου έγινε το ελληνικό πορτοκάλι, μέσα στην Τουρκοκρατία, το βουλγάρικο πορτοκάλ, το αλβανικό παρόμοιο, το τούρκικο portakal, ακόμα και το αραβικό al-burtuqal. Αναμενόμενο, αλλά ειρωνικό, είναι ότι στην ίδια την Πορτογαλία το πορτοκάλι λέγεται αλλιώς, laranja.

Όπως είδαμε, στις νότιες χώρες, όπου το νεράντζι υπήρχε και καλλιεργιόταν, τα δυο φρούτα ακολούθησαν το καθένα τον δικό του γλωσσικό δρόμο. Ωστόσο, στις μεγάλες γλώσσες της Ευρώπης, ο πλούσιος νεοφερμένος έδιωξε τον ταπεινό προκάτοχό του. Στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα ισπανικά το πορτοκάλι σφετερίστηκε την ονομασία του νεραντζιού, δηλαδή το υποκατέστησε· πράγματι, το νεράντζι σήμερα στα αγγλικά λέγεται bitter orange, πικρό πορτοκάλι, ενώ στα γαλλικά bigarade.

Γλυκά πορτοκάλια, πικρά νεράντζια

Πριν από ένα περίπου μήνα είχαμε συζητήσει για τα εσπεριδοειδή, και ειδικότερα για τα κίτρα και τα λεμόνια. Σήμερα θα συζητήσουμε  έναν καρπό που ξεχωρίζει, το πορτοκάλι, που όμως θα τον εξετάσουμε όχι μόνο του, παρά μαζί με έναν φτωχό του συγγενή, το νεράντζι· και τούτο επειδή οι ιστορίες τους και τα γλωσσικά τους έχουν μπλέξει τόσο που να μην είναι εύκολο να διηγηθείς το ένα χωρίς να πεις για το άλλο.

Και τα δυο πάντως είναι φρούτα γηγενή της Ασίας, από την Ινδία το νεράντζι και από την Κίνα το πορτοκάλι. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν τα ήξεραν· απ’ όλα τα εσπεριδοειδή, μόνο το κίτρο έμαθαν, κι αυτό μόνο στην ελληνιστική εποχή, όπως είπαμε στο προηγούμενο άρθρο.

Ο φτωχός συγγενής, το νεράντζι, ήρθε πρώτος. Στα ινδικά λεγόταν κάτι σαν ναράγκα, nāraṅga, στα περσικά ναράγκ (نارنگ, nārang), στα αραβικά ναράντζ ( نارنج nāranj). Γύρω στον ένατο-δέκατο αιώνα έχει φτάσει στην Μέση Ανατολή και στο Βυζάντιο, οι Σταυροφόροι το βρίσκουν στην Παλαιστίνη, ενώ οι Άραβες το μεταφέρουν στη Σικελία. Στα ελληνικά της εποχής, το ναράντζ αυτό περνάει ως «νεράντζι», ίσως με παρετυμολογική επίδραση του νερού. Στα ισπανικά, περνάει ως naranja, στα ιταλικά narancia και στην Τοσκάνη narancio. Από τη συνεκφορά un narancio το αρχικό n- χάνεται (αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου σπάνιο) κι έτσι γίνεται arancio και arancia, και το βρίσκει κανείς και mela arancia (το μήλο είπαμε πως συχνά είναι γενική ονομασία για κάθε οπωρικό) και περνάει και δάνειο στα γαλλικά, orenge (σήμερα orange) και pome orenge, απ’ όπου το παίρνουν και οι Άγγλοι, orange. Αυτά, το νεράντζι, που βέβαια ούτε τότε το τρώγαν, μόνο το χρησιμοποιούσαν ως είδος φαρμακευτικό ή για διακόσμηση ή για γλυκά.