Γράφοντας το 1935 στην εφημερίδα Ανεξάρτητος για το πώς αντίκρισε το Παρίσι, όπου είχε πάει με υποτροφία, το 1919 (τώρα στα «Φιλολογικά απομνημονεύματα», σελ. 212), ο Βάρναλης περιγράφει πόσο τον εντυπωσίασε, αυτόν που είχε έρθει από την συντηρητική Ελλάδα, το πλήθος γυναικών στους δρόμους της μεγαλούπολης. Ένα απόσπασμα το έχω παραθέσει κι άλλη φορά, αξίζει να παρουσιάσω όλην την ενότητα τώρα:
Παρίσι! Γυναικοκρατία!
Από πού βγήκανε και ξεχυθήκαν αυτά τα πλήθη των γυναικών στο Παρίσι; Από πού βγήκανε και ξεχύθηκαν αυτά τα πλήθη των γυναικών; Αναλογία δέκα άντρες, είκοσι γυναίκες. Γυναίκες όλων των φυλών του Ισραήλ, όλων των ηλικιών, των επαγγελμάτων και… των στάσεων. Γυναίκες στους δρόμους, στα πάρκα, στα καφενεία, στα ρεστοράν, στα θέατρα, στους κινηματογράφους, στα μετρό, στα οτομπύς, στα τραμ. Φραντσέζες, Εγγλέζες, Σκανδιναβές, Σλάβες, Ρωμιές, Γιαπωνέζες και Αραπίνες -η περίφημη Αϊσέ της Ροτόντας του Μονπαρνάς.
Γυναίκες φοιτήτριες, υπάλληλες, μιντινέτες, γκαρσόνες, μανάβισσες, εφημεριδοπώλισσες, καλλιτέχνισσες, μοντέλα και πούλες. Γυναίκες, που βαστάνε στην αμασκάλη ή στο χέρι μια σερβιέτα με βιβλία ή νότες, βιολιά μέσα στη θήκη τους, παλέτες ή πινέλα, βαλίτσες, δίχτυα με ψώνια ή που σπρώχνουν ένα καροτσάκι με μπανάνες, πεπόνια ή μπεμπέδες. Γυναίκες, που πάνε αγκαλιασμένες τοίχο-τοίχο ή κάτου από τις δενδροστοιχίες και στόμα με στόμα («συστολή του παντός εις έν και μόνον ον…») με το φίλο τους του τελευταίου καιρού ή εκείνης της στιγμής· και γυναίκες, που πάνε ν’ αγκαλιαστούνε με το στόμα ανοιχτό ψηλά στον αέρα το γεμάτον από μηνύματα. «Γυναίκες προορισμένες», όπως θα έλεγε ο Πλάτων ο Ροδοκανάκης…
Πολλά θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε στο κειμενάκι αυτό -ευχαρίστως θα ακούσω και τα δικά σας σχόλια, αν έχετε. Αν μείνουμε στα λεξιλογικά, προσέχουμε τον λαϊκό τύπο «(οι) υπάλληλες» -και πολύ λογικά: σε ένα τόσο θηλυκό κείμενο, πώς θα μπορούσε να σταθεί το ερμαφρόδιτο «υπάλληλοι» ανάμεσα σε τόσους έμφυλους τύπους; Οι μιντινέτες (γαλλ. midinette), ήταν οι νεαρές εργαζόμενες κοπέλες, ιδίως μοδίστρες ή πωλήτριες, στον μεσοπόλεμο -όχι εργάτριες, ούτε υπάλληλες γραφείου. Η γαλλική λ. προήλθε από συμφυρμό των midi και dinette, επειδή τα εργαζόμενα κορίτσια έκαναν διάλειμμα το μεσημέρι για ένα σύντομο γεύμα. Τα στερεότυπα της εποχής τις θεωρούσαν απλοϊκές και με ρηχό συναισθηματισμό, ενώ και στα ελληνικά λαϊκά περιοδικά του μεσοπόλεμου θα βρούμε πάμπολλες αναφορές σε μιντινέτες, που ήταν το κρυφό αντικείμενο του πόθου πολλών αντρών, κάποτε και ρεπορτάζ για τη «ζωή των Αθηναίων μιντινετών». Οι πούλες, πάλι, είναι μεταφορά του γαλλ. poule, της αργκό: οι κοκότες.
Όμως, το σημερινό άρθρο είναι υστερόβουλο, δηλαδή το ανεβάζω με έναν απώτερο ιδιοτελή σκοπό. Κάτι ψάχνω και απευθύνομαι στη συλλογική σοφία των αναγνωστών του ιστολογίου. Αυτό που αναζητώ δεν είναι εύκολο. Κι εγώ έχω ερευνήσει αρκετά, και απεύθυνα το ερώτημα στους φίλους της Λεξιλογίας -χωρίς αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και στον τίτλο κάνω λόγο για «βελόνα στ’ άχυρα».