Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος, αφού τα γκράφιτι δεν τα συμπάθησα ποτέ -εκτός από κάποια συνθήματα στους τοίχους, που τα βρίσκω πνευματώδη- αλλά το ασπρόμαυρο γκράφιτι που βρέθηκε να ντύνει τις εξωτερικές όψεις του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρα το βρίσκω κακάσχημο.
Βέβαια, άσχημο δεν θα πει αποτυχημένο -αν κάποιος θέλει να φτιάξει κάτι προκλητικό, κάτι δυσαρμονικό, να δώσει μια γροθιά στο στομάχι, τότε η ασκήμια είναι λειτουργική. Κάτι τέτοιο ίσως εννοούσε και ο υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, που δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «Το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο απεικόνισε την κρίση στη χώρα, στην πόλη, στην οδό Στουρνάρη. Η σκοτεινιά του αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της περιοχής». (Για να μην παρεξηγηθεί το παράθεμα, ο Υπουργός συνέχισε επικρίνοντας την ενέργεια, και χαρακτηρίζοντάς την βανδαλισμό).
Από την άλλη, δεν θα συμφωνούσα με τον χαρακτηρισμό «βανδαλισμός» για την… εικαστική παρέμβαση που έγινε. Ο βανδαλισμός υπονοεί μια ενέργεια που γίνεται με σκοπό την καταστροφή ή τη φθορά και επίσης που έχει λίγο-πολύ αποτέλεσμα την καταστροφή. Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, αν και κάποιες φθορές μπορεί να έγιναν στα μάρμαρα, η αποκατάσταση είναι τόσο εύκολη που δεν δικαιολογεί θαρρώ τόσο βαρύν όρο όσο ο βανδαλισμός.
