Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε χτες 25.1.2010 στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης.
Έχω μερικούς αγαπητούς φίλους, που ενώ είναι ξύπνιοι, πνευματικοί άνθρωποι, κοινωνικά δραστήριοι ενεργοί πολίτες, προικισμένοι δηλαδή με πολλά χαρίσματα, εντούτοις αποφεύγουν, κάποιοι δε αποστρέφονται, την τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της επικοινωνίας και της μετάδοσης των ιδεών. Μετά βίας και εξ ανάγκης χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο, δεν αγγίζουν το πληκτρολόγιο (κάποιοι μάλιστα από υπερβάλλοντα ζήλο ούτε τη γραφομηχανή) και φυσικά έχουν ξορκισμένο το διαδίκτυο.
Αγαπητός φίλος (και ξάδελφος μάλιστα) με εγκαλούσε προχτές, κατηγορώντας με για ασυνέπεια, γιατί στο σημείωμά μου για το παράδειγμα της Γαύδου επισήμανε πολλές κατά την άποψή του ανακολουθίες: πως ενώ είμαι υπέρ της τεχνολογικής εξέλιξης προτείνω να καταργήσουμε κάποια προϊόντα αυτής της εξέλιξης (χάπια κ.λπ.) και να ξαναγυρίσουμε στις παλιές και μισοξεχασμένες θεραπευτικές πρακτικές και μέσα, στις βεντούζες, στα καταπλάσματα, στα μαντζούνια και στις παλιές συνταγές των γιαγιάδων μας. Επίσης πως προτείνω να περιορίσουμε το αυτοκίνητο (άλλη μια μορφή τεχνολογικής εξέλιξης) και να ξαναγυρίσουμε στο περπάτημα ή έστω την ποδηλασία.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 