Η πλαστή φωτογραφία του Έντι Ράμα και η κατάντια ορισμένων κάποτε σοβαρών μέσων ενημέρωσης

Δεν έχω αφιερώσει άρθρο του ιστολογίου στην υπόθεση της θανάτωσης του Κ. Κατσίφα, ούτε στην εθνικιστική υστερία που ακολούθησε, στην οποία πρωτοστάτησαν δυστυχώς και πολιτικοί του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Το ιστολόγιο δεν παρακολουθεί με ειδησεογραφική ευλάβεια την επικαιρότητα και έχει συμβεί και άλλοτε να αφήνουμε ασχολίαστο το αρχικό γεγονός και να σχολιάζουμε τον απόηχό του.

Κάτι τέτοιο θα κάνουμε και με το σημερινό άρθρο.

Όπως συνήθως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις, το είδαμε δα και με τη συμφωνία των Πρεσπών, οι πολιτικοί των δύο χωρών που θέλουν τη συνεννόηση και την καταλλαγή δέχονται δριμεία κριτική από τους αντίστοιχους εθνικιστές των χωρών τους. Κάτι τέτοιο έγινε και μετά την κηδεία του Κ. Κατσίφα στους Βουλιαράτες και τις προκλήσεις των χρυσαβγιτών που επέδραμαν στη γειτονική χώρα επιδιώκοντας να προκαλέσουν νέα ανάφλεξη, κάτι που ευτυχώς αποφεύχθηκε. Ένας Αλβανός επέκρινε στο Φέισμπουκ τον Έντι Ράμα για υποχωρητική στάση απέναντι στις προκλήσεις των Ελλήνων ακροδεξιών -και ο Αλβανός πρωθυπουργός έδωσε μιαν απάντηση που τη βρίσκω υποδειγματική.

Κάποιος Αλβανός λοιπόν, που ζει μάλλον στην Αγγλία αφού έχει, ο τυχερός, το ψευδώνυμο Lucky Boy London, ζήτησε τον λόγο από τον Ράμα: «Nα παρέμβετε σας παρακαλώ κύριε Ράμα γιατί ξεφτιλιστήκαμε ως έθνος σήμερα, έρχεται ο Έλληνας εδώ και μας βρίζει στο σπίτι μας, βάλε τους στην θέση τους, δείξε τις αξίες μας ως έθνος.».

Ο Έντι Ράμα έδωσε την απάντηση που βλέπετε αριστερά, που την παραθέτω σε μετάφραση του γνωστού συγγραφέα Γκαζμέντ Καπλάνι:

«H δική μας αξία σήμερα; Είναι ακριβώς αυτό που κάποιοι θεωρούν λανθασμένα ως αδυναμία. Το δικό μας κράτος δεν πολεμάει ούτε με νεκρόφιλους ούτε με προβοκάτορες σε κηδείες. Όποιος ήρθε για να προκαλέσει, μπήκε, ντρόπιασε τη δική του σημαία και βγήκε. Ο πατριωτισμός δεν σημαίνει να μισείς την χώρα και την γλώσσα του άλλου. Σημαίνει να αγαπάς την χώρα και την γλώσσα σου. Και εσύ μην χρησιμοποιείς τον όρο «ο Έλληνας», γιατί είναι τόσο απεχθές όσο και όταν οι άλλοι στην άλλη πλευρά χρησιμοποιούν περιφρονητικά τον όρο «ο Αλβανός». Η ελληνική μειονότητα, οι καλοσυνάτοι κάτοικοι στους Βουλιαράτες δεν είναι ο «Έλληνας», είναι σεβαστοί και αναντικατάστατοι πολίτες της Αλβανίας.

Και εσένα που ούτε το πραγματικό όνομά σου δεν γράφεις, μην σε νοιάζει γιατί δεν ξεφτιλίζεται η Αλβανία από κάποιους άξεστους, που ζουν σαν ύαινες και τρέφονται σαν κοράκια. Είναι κάτι μίζερες υπάρξεις που βεβηλώνουν τον νεκρό που υποτίθεται πως τιμούν και βεβηλώνουν την τιμή και το όνομα του δικού τους έθνους – ένα έθνος που έχει δώσει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα. Ένα έθνος που δεν ήταν ποτέ και ποτέ δεν μπορεί να είναι εχθρός μας. Ένα έθνος που οι Αλβανοί βρήκαν καταφύγιο σε ώρα ανάγκης όπως και οι Έλληνες έχουν βρει σε μας καταφύγιο σε ώρα ανάγκης. Η χώρα αυτή (σ.σ. Ελλάδα), όπως και κάθε χώρα, έχει την δυστυχία να έχει τα δικά της γουρούνια και γαϊδούρια.»

Πριν προχωρήσουμε, και αφού επαναλάβω ότι θεωρώ υποδειγματική, μάθημα αξιοπρέπειας, την τοποθέτηση του Έντι Ράμα, να πω ότι στον εθνικιστικό ιστότοπο του Στ. Λυγερού δημοσιεύτηκε ένα άρθρο Βορειοηπειρώτη δημοσιογράφου, ο οποίος καταλογίζει «μεταφραστικές αλχημείες» στον Καπλάνι για «εξωραϊσμό» των δηλώσεων Ράμα. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο αυτό. Εγώ αλβανικά δυστυχώς δεν ξέρω, επειδή όμως εδώ και τριαντατρία χρόνια βγάζω το ψωμί μου από τη μετάφραση μπορώ να πω, βασισμένος στο κείμενο του ίδιου του κ. Κούτουλα, ότι τα δύο ή τρία «λάθη» που καταλογίζει ο κ. Κούτουλας στον Καπλάνι είναι από επουσιώδη έως ανύπαρκτα και σε καμιά περίπτωση δεν αλλοιώνουν το νόημα του κειμένου. Δεν μπορώ να κρίνω αν η αλβανική φράση qenie te mjera αποδίδεται «μίζερες υπάρξεις» όπως μετέφρασε ο Καπλάνι ή «βρωμερές υπάρξεις» / «μιάσματα» όπως το θέλει ο κ. Κούτουλας (το Google translate μεταφράζει miserable το miera, αλλά αυτό είναι απλώς μια ένδειξη υπέρ του Καπλάνι), πάντως σε κάθε περίπτωση δεν έχουμε διαστρέβλωση όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Κούτουλας, αλλά επιλογές ανάμεσα σε διαφορετικές αποχρώσεις.

Ο κομμουνισμός και τα εγκλήματα

Πολλή συζήτηση έχει προκαλέσει η απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή να μην πάρει μέρος στο Διεθνές Συνέδριο «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα», που πραγματοποιείται σήμερα στο Ταλίν της Εσθονίας, στο πλαίσιο εκδηλώσεων που διοργανώνει η εσθονική προεδρία της ΕΕ.

Προσωπικά, συμφωνώ και με την απόφαση και με την επιστολή του Κοντονή προς την εσθονική προεδρία και χαίρομαι που η ελληνική αντίδραση συντέλεσε ώστε και η ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE-NGL) να καταδικάσει την ανιστόρητη αυτή εκδήλωση, που όχι απλώς εξισώνει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό αλλά επιπλέον αποσιωπά τα εγκλήματα του πρώτου για να εστιαστεί στα εγκλήματα και τα «εγκλήματα» του δεύτερου. Μαθαίνω μάλιστα ότι η εσθονική προεδρία, εξαιτίας της ελληνικής αντίδρασης έκανε κάποιες, αν και μάλλον επουσιώδεις, τροποποιήσεις στα κείμενα του συνεδρίου.

Υπάρχει εδώ βεβαίως η εσθονική ιδιαιτερότητα, που δίνει συγχωροχάρτι στους ναζί, αλλά η εξίσωση κομμουνισμού-ναζισμού είναι δυστυχώς κεντρική πολιτική γραμμή της δεξιάς πλειοψηφίας που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ. Άλλωστε, η σημερινή μέρα, η 23η Αυγούστου, έχει ανακηρυχθεί από την ΕΕ, από το 2009, «Ημέρα μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Υπάρχει όμως και η ελληνική ιδιαιτερότητα -ή τουλάχιστον υπήρχε. Στη σχετική ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το 2009, για την καθιέρωση της ημέρας μνήμης, κανείς Έλληνας ευρωβουλευτής δεν ψήφισε το κοινό ψηφισμα τεσσάρων πολιτικών ομάδων, που εξομοίωνε κομμουνισμό και ναζισμό και που εγκρίθηκε με άνετη πλειοψηφία. Οι ευρωβουλευτές της ΝΔ απείχαν απο την ψηφοφορία, ενώ ο επικεφαλής τους, ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης δήλωνε ότι «Η αποτίμηση ιστορικών γεγονότων είναι αποκλειστικό έργο των ιστορικών και μόνο». Οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταψήφισαν, θεωρώντας ότι «το ψήφισμα αυτό προχωράει σε ανεπίτρεπτη εξομοίωση ναζισμού και κομμουνισμού». Καταψήφισαν φυσικά και οι, λιγότεροι τότε, ευρωβουλευτές της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, η σημερινή άρνηση του Σταύρου Κοντονή να συμμετάσχει στο συνέδριο του Ταλίν εκφράζει όχι μόνο μια αριστερή θέση αλλά, ουσιαστικά, και την εθνική γραμμή του 2009. Παραδόξως, η ΝΔ σχεδόν σύσσωμη και αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν αποστατήσει από αυτή την εθνική γραμμή και έχουν διολισθήσει σε ακροδεξιές τοποθετήσεις. Από το 2009 ως σήμερα δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια τίποτε νέα εγκλήματα των κομμουνιστών που να δικαιολογούν αυτή την αλλαγή στάσης -το μόνο που άλλαξε είναι ότι ένα μικρό αριστερό κόμμα, με καταβολές στον κομμουνισμό και στον ευρωκομμουνισμό, που ήταν πολύ συμπαθητικό όταν περιοριζόταν στο 3%, βρέθηκε περιέργως στην εξουσία και τη στέρησε από τους γεννημένους να τη νέμονται.

Στα σαράντα του ΠΑΣΟΚ

Κλείνουν σήμερα 40 χρόνια από τις 3 του Σεπτέμβρη του 1974, ημερομηνία που διάλεξε για το συμβολισμό της ο Ανδρέας Παπανδρέου για να ανακοινώσει την ίδρυση του κινήματος που έμελλε να ονομαστεί ΠΑΣΟΚ και να σημαδέψει την πολιτική και όχι μόνο ζωή του τόπου για τα περισσότερα από τα σαράντα χρόνια που ακολούθησαν.

Αν ήταν άνθρωπος, το ΠΑΣΟΚ θα βρισκόταν σήμερα στο απόγειο της δύναμής του, συνδυάζοντας πείρα με ορμή -αλλά είναι συλλογικότητα και βρίσκεται ημιθανής, σε σημείο που η επέτειος των σαράντα (χρόνων) να παραπέμπει εξίσου στα σαράντα των πεθαμένων. Καλώς ή κακώς, η κρίση έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ και το κόμμα αυτό διακυβέρνησε τη χώρα πάνω από τα μισό των τεσσάρων προηγούμενων δεκαετιών κι έτσι θεωρείται βασικός υπεύθυνος για όλα τα δεινά που περνάμε τώρα.

Ενώ μέσα στο ίδιο το αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ ακούγονται έντονες οι φωνές αμφισβήτησης της σημερινής ηγεσίας του, από το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα διατυπώνεται δριμύτατη κριτική για τα πεπραγμένα αυτού του κόμματος. Και από τη μεν δεξιά επιχειρείται, με την καταδίκη του ΠΑΣΟΚ, να απαξιωθούν τα κεκτημένα εκείνα που κερδήθηκαν στα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ: άνοδος του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, συντριβή του αυταρχικού κράτους της δεξιάς και του ‘φόβου του χωροφύλακα’, αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και επιστροφή (όχι όλων) των πολιτικών προσφύγων, εκδημοκρατισμός και επέκταση του συνδικαλιστικού κινήματος, νόμος-πλαίσιο στα πανεπιστήμια, πολιτικός γάμος, μονοτονικό κτλ.

Η αριστερά είχε αμφίθυμη σχέση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο οικειποιήθηκε τα συνθήματά της, ικανοποίησε κάποια αιτήματά της και προσεταιρίστηκε τους ψηφοφόρους της. Στις 18 Οκτωβρίου 1981 βγήκαν στο δρόμο να πανηγυρίσουν όχι μόνο νέοι με πράσινες σημαίες αλλά και με πολίτες με κόκκινες. Όντας το μόνο αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα κατά την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ συμπορεύθηκε σε πολλά με το ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας μια στάση κριτικής στήριξης, και στήριξε καθοριστικά την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας το 1985 (το ΚΚΕ, ως τμήμα του ΣΥΝ, ψήφισε ξανά για ΠτΔ το 1989-1990, οπότε προκαλεί ερωτήματα η πρόσφατη δήλωση του Δ. Κουτσούμπα ότι το ΚΚΕ «από θέση αρχών» δεν ψηφίζει ΠτΔ -έχει αλλάξει αρχές το ΚΚΕ ή έχει ασθενή μνήμη ο Δ. Κουτσούμπας; ) Αλλά και η ανανεωτική αριστερά κράτησε φιλική στάση, ενώ μετά την ίδρυση του ενιαίου ΣΥΝ πολλά στελέχη της συμμετείχαν στον κρατικό μηχανισμό και στήριξαν π.χ. τις κυβερνήσεις Σημίτη.

Ωστόσο, η κριτική της αριστεράς απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι ίδιας τάξης με την κριτική της δεξιάς -αλλιώς, επαληθεύεται το παλιό κλισέ για το μωρό και τα βρομόνερα του μπάνιου του. Και αυτό το λέω εγώ που πρέπει να ανήκω στη μειοψηφία, αφού δεν έχω ποτέ μου ψηφίσει ΠΑΣΟΚ σε καμιά απολύτως εκλογική διαδικασία.

Εικοσαπριλιάτικα μεζεδάκια

Σάββατο σήμερα, 20 Απριλίου, κι επειδή δεν έβρισκα άλλον τίτλο για τα καθιερωμένα σαββατιάτικα μεζεδάκια μας, επιστράτευσα (το έχω ξανακάνει) την ημερομηνία -κι έτσι βαφτίστηκαν «εικοσαπριλιάτικα» τα μεζεδάκια, λέξη που μέχρι τώρα ήταν αγκούγκλιστη. Θα μπορούσα βέβαια να τα πω και «μεταμποστικά», αφού γίνονται μετά την ημερίδα της περασμένης Κυριακής που ήταν αφιερωμένη στον Μποστ, αλλά θα μου πείτε ότι το παρακάνω και θα έχετε δίκιο. Πάντως, να σημειώσω ότι αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, τα σημερινά Νέα τα Νέα του επόμενου Σαββάτου θα μοιράζουν ένα βιβλιαράκι που θα έχει ένα μεγάλο μέρος από το υλικό της έκθεσης Μποστ.

Μια και μιλήσαμε για τα Νέα, να πω ότι η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας δεν είναι πια πλήρως ανοιχτή στο κοινό, όπως ήταν ως τώρα. Από πολλά άρθρα, κυρίως τις μόνιμες στήλες, εμφανίζεται μόνο η αρχή τους, οι δυο πρώτες αράδες κειμένου, και μετά υπάρχει ένα κλειδάκι που σημαίνει πως μόνο οι συνδρομητές έχουν πρόσβαση στο υπόλοιπο κείμενο. Το ίδιο ισχύει και με την έντυπη έκδοση της εφημερίδας σε pdf. Όπως βλέπω, μπορεί κανείς να αγοράσει ένα φύλλο (0,89 ευρώ) ή συνδρομή ενός μηνός (9,99) ή ενός χρόνου (95,99). Όλα αυτά δεν τα αναφέρω για να διαφημίσω την (ηλ)εφημερίδα, αλλά επειδή έχω απορία να δω αν θα ευοδωθεί η προσπάθεια.

Πάντως, τόσο στα Νέα όσο και σε άλλους ιστοτόπους, το όνομα του 19χρονου Τσετσένου που είναι ύποπτος για τις βόμβες στον μαραθώνιο της Βοστώνης, γράφεται, λάθος, Τζοκάρ (π.χ. εδώ). Το σωστό είναι Τζοχάρ. Η μεταγραφή στο λατινικό είναι μεν Dzokhar, αλλά αυτό το «ρωσικό» kh αντιστοιχεί ακριβώς στο δικό μας χ -με x γράφεται και στα ρώσικα, Джохар. Πάντως, ο ΔΟΛ δεν έχει ενιαία γραμμή για το θέμα, αφού το in.gr μεταγράφει σωστά, Τζοχάρ. (Στο Βήμα είδα μια τρίτη παραλλαγή, Ντζοκάρ, με το περίεργο αρχικό Ντζ- που είχα να δω από την εποχή των βιβλίων Μαθηματικών του Ντζιώρα). Σε νεότερες ειδήσεις βλέπω ότι, τώρα που τον πιάσανε, τον γράφουν σωστά: Τζοχάρ.

Ο Νίκος Λίγγρης στη Λεξιλογία επισήμανε ένα ακόμα αποθετικό ρήμα που κάποιοι το χρησιμοποιούν σαν παθητικό, στο πνεύμα των επεξεργάζομαι, διαπραγματεύομαι, κτλ., το «λυμαίνομαι», και μάλιστα σε ανακοίνωση του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος, στην απάντηση που έδωσε στη Βουλή στον Αλέξη Τσίπρα, κάνει, μεταξύ άλλων, την εξής ρητορική ερώτηση: Και σας ερωτώ κ. Τσίπρα, προτιμάτε η τεράστια δημόσια περιουσία να συνεχίσει να λυμαίνεται και να λεηλατείται; Όμως, το «λυμαίνομαι» ως τώρα είχε ενεργητική σημασία, ας πούμε «Οι επιτήδειοι λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα», όχι «Το δημόσιο χρήμα *λυμαίνεται από τους επιτήδειους».

Ο Άγγλος ασθενής γράφεται με Α κεφαλαίο

Οι συζητήσεις στα ιστολόγια έχουν το χαρακτηριστικό ότι πολύ συχνά ξεστρατίζουν σε άλλα θέματα, που πολλές φορές είναι εξίσου ενδιαφέροντα με το αρχικό. Τις προάλλες συζητούσαμε για τους γάμους των ομοφυλοφίλων, όταν σε ένα σχόλιο τέθηκε το θέμα της ορθογραφίας των εθνικών ονομάτων (Άγγλος, Γάλλος, Έλληνας) όταν χρησιμοποιούνται σε θέση επιθέτου (ο Άγγλος ασθενής, ο Γάλλος καλλιτέχνης, ο Έλληνας γείτονας). Κεφαλαίο ή πεζό; Ο Άγγλος ασθενής ή ο άγγλος ασθενής; Φλέγον ερώτημα, αλλά επειδή και το κυρίως θέμα που συζητούσαμε έκαιγε κι αυτό, η συζήτηση γρήγορα επανήλθε στην αρχική της κοίτη.

Ο φίλος Pepe μού έστειλε ένα κείμενό του σχετικά με το θέμα, που με βρίσκει σύμφωνο και θα το παρουσιάσω παρακάτω, όπως θα παρουσιάσω και την άποψη του φίλου Ν. Λίγγρη σε σχετική συζήτηση στη Λεξιλογία, το κορυφαίο ελληνικό μεταφραστικό φόρουμ. Πρέπει πάντως να πω ότι είναι ένα θέμα στο οποίο δεν δίνω μεγάλη σημασία όταν γράφω, κι έτσι είμαι βέβαιος ότι στα εδώ γραφτά μου θα βρείτε άφθονες «λάθος» χρήσεις.

Παραδοσιακά, τα εθνικά και τα πατριδωνυμικά (Βολιώτης, Αιγινήτης, Πατρινός) γράφονταν πάντα με κεφαλαίο, παρόλο που η γραμματική του Τριανταφυλλίδη δεν εξετάζει την περίπτωση όπου χρησιμοποιούνται ως επίθετα. Στο Ορθογραφικό λεξικό του ο Μπαμπινιώτης, και στον Οδηγό των εκδόσεων Πατάκη η Άννα Ιορδανίδου συνιστούν να μπαίνει πάντοτε κεφαλαίο. Αντίθετη άποψη έχει εκφράσει ο Δ. Μαρωνίτης, που την έχει υιοθετήσει και η μεταφραστική υπηρεσία της Κομισιόν. Με βάση αυτή την άποψη, όταν το εθνικό ή πατριδωνυμικό όνομα έχει θέση επιθέτου, γράφεται με μικρό. Παραθέτω συνοπτικά την άποψη του Δ. Μαρωνίτη όπως δημοσιεύεται στο Εγκόλπιο της ορθής γραφής (που διανεμήθηκε πρόσφατα, ως Εγχειρίδιο πια, από το Βήμα):

Η επιστολή στα Νέα για τον Γιάννη Χάρη και οι εξελίξεις στον ΔΟΛ

Πριν από δύο εβδομάδες είχα δημοσιεύσει μια επιστολή διαμαρτυρίας προς την εφημερίδα Τα Νέα για τη διακοπή της συνεργασίας με τον Γιάννη Η. Χάρη και είχα ζητήσει από τους φίλους του ιστολογίου να την υπογράψουν, αν θέλουν. Υπήρξε σημαντική ανταπόκριση και πράγματι στις 20 Σεπτεμβρίου έστειλα την επιστολή με 135 υπογραφές.

Από τότε έχουν περάσει 12 μέρες, χωρίς να υπάρξει αντίδραση της διεύθυνσης της εφημερίδας. Περίμενα ως χτες, το Σάββατο, που είναι η μέρα που δημοσιευόταν η συνεργασία του Γιάννη Χάρη, μήπως υπάρξει κάποια απάντηση -μάταια όμως. Είχαμε όμως δραματικές εξελίξεις, μια και η διεύθυνση του ΔΟΛ ξεκίνησε μαζικές απολύσεις, κυρίως στα Νέα αλλά και στο Βήμα  (δείτε και το ιστολόγιο του εκπροσώπου των συντακτών του Βήματος στην ΕΣΗΕΑ, καθώς και μια καταγγελία του σκιτσογράφου Τάσου Αναστασίου για λογοκρισία της δουλειάς του).

Το στερνό ταξίδι του Βύρωνα

Κάθε καλοκαίρι, εδώ και μερικά χρόνια, ο ΔΟΛ διαθέτει, από τα περίπτερα και τα «Σημεία Τύπου», μια σειρά βιβλίων, ένα την εβδομάδα, που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Μια χρονιά, θυμάμαι, ήταν όλα ελληνικά ιστορικά μυθιστορήματα, σαν τους Γαληνότατους του Βλάχου και τους Γραικύλους του Ρούφου (για τους οποίους, το βιβλίο και τη λέξη, χρωστάω να γράψω κάποτε). Πέρυσι, ήταν βιβλία για την ιστορία του 20ού αιώνα, σαν το βιβλίο του Σπ. Μελά για τους βαλκανικούς πολέμους, που το παρουσίασα κι εδώ, ή τα μεγάλα ιστορικά βιβλία του Λιναρδάτου. Φέτος, το μενού είχε βιβλία περιηγητών που επισκέφθηκαν την Ελλάδα παλιότερα, ας πούμε τον 19ο αιώνα όπως ο Σατωβριάνδος ή ο Φλομπέρ. Τα βιβλία που κυκλοφορεί ο ΔΟΛ (νομίζω ότι η σειρά συνεχίζεται κάθε Σαββάτο) έχουν ήδη εκδοθεί παλιότερα στα ελληνικά, όμως οι εκδόσεις είναι νέες, δηλαδή έχουν τουλάχιστον μεταφερθεί στο μονοτονικό.

Λέω τουλάχιστον, επειδή το βιβλίο που θα παρουσιάσω σήμερα έχει υποστεί ριζικότερη επέμβαση –και προς το καλύτερο. Πρόκειται για το Τελευταίο ταξίδι του Λόρδου Μπάυρον και είναι γραμμένο από τον κόμη Πιέτρο Γκάμπα, που συνόδεψε τον Βύρωνα, όπως τον λέμε εμείς, στο ταξίδι του στο Μεσολόγγι κι έμεινε δίπλα του μέχρι το τέλος. Για να σας δώσω ένα κίνητρο να συνεχίσετε να διαβάζετε κάτι το εντελώς ανεπίκαιρο, ορίστε ένα μικρό κουίζ: ποια ελληνική πόλη ήταν το Δραγομέστι που εμφανίζεται συχνά στο βιβλίο; Την απάντηση θα τη βρείτε στις επόμενες παραγράφους.

Για το λουκέτο στα Ελληνικά Γράμματα

Πήρα από τον Σύλλογο Μεταφραστών, Επιμελητών και Διορθωτών, τον ΣΜΕΔ, το εξής ενδιαφέρον κείμενο για το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου «Ελληνικά Γράμματα». Νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί -προσέξτε επίσης ότι υπάρχει πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο, σήμερα το βραδάκι.

Την Πέμπτη 2/9 έγινε γνωστό ότι ο εκδοτικός οίκος «Ελληνικά Γράμματα», μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιχειρήσεις της χώρας, συμφερόντων Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ), «αναστέλλει την επιχειρηματική του δραστηριότητα» από τις 15/9.

Όπως προκύπτει από τους δημοσιευμένους ισολογισμούς της επιχείρησης (διαθέσιμοι σε συνοπτική μορφή εδώ), τα «Ελληνικά Γράμματα» άρχισαν να εμφανίζουν μεγάλες ζημιές από το 2007 και μετά, όταν ο ΔΟΛ απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του εκδοτικού οίκου, αναγγέλλοντας μάλιστα το γεγονός σε θριαμβευτικούς τόνους (όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ήδη από το 2000, τα «Ελληνικά Γράμματα» είχαν σταθερά έναν από τους μεγαλύτερους τζίρους επιχειρήσεων στον χώρο του βιβλίου, με ένα εύρος εκδόσεων που εκτεινόταν από σημαντικούς και προβεβλημένους έλληνες και ξένους συγγραφείς μέχρι πλήθος πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Η θέση του εκδοτικού οίκου στην αγορά έμοιαζε σίγουρη, και η προσδοκώμενη διαφήμιση από τα ΜΜΕ του ΔΟΛ υποσχόταν ένα μέλλον κερδοφορίας. Κι όμως…

Τροφή για κυβερνοπόντικες

(Ο τίτλος ίσως δεν είναι καλός, αλλά δεν μπόρεσα να βρω άλλον…)

Τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται. Κλωθογύριζα στο μυαλό μου να γράψω σήμερα ή αύριο ένα τέτοιο ποστ σαν κι αυτό που θα διαβάσετε, αλλά δίσταζα, διότι λέω, ποιον θα ενδιαφέρει. Βρέθηκε όμως ο αγαπητός π2 και έθιξε το ζήτημα, οπότε θεώρησα πως η σύμπτωση δεν είναι τυχαία και κάποια δύναμη θέλει να γράψω το άρθρο.

Ποιο άρθρο; Ένα αρθράκι που θα περιέχει διάφορα λινκ με ψηφιοποιημένο ελληνικό υλικό (εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία) που υπάρχει στο Διαδίκτυο, για όσους αρέσκονται να ανασκαλεύουν παλιά έντυπα, έστω κι αν στην ηλεκτρονική φυλλομέτρηση λείπει η μυρωδιά και το άγγιγμα του σκονισμένου και κιτρινισμένου χαρτιού. Αυτούς που αρέσκονται σε τέτοιες ενασχολήσεις, τους λέγανε παλιά βιβλιοπόντικες ή αρχειοπόντικες. Τώρα, για να μην κολλήσω παντού το ηλε-, σκέφτηκα να τους πω «κυβερνοπόντικες». Αν βρίσκετε μειωτικόν τον χαρακτηρισμό, πρώτος εγώ τον διεκδικώ. Αλλά ας μπούμε στο ψητό, ή στο ηλεψητό.