Μεζεδάκια της μομφής

Θα καταλάβατε ότι τα ονομάζω έτσι επειδή, την ώρα που τα έγραφα χτες το μεσημέρι, διεξαγόταν στη Βουλή η συζήτηση για την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Και θα έχετε δίκιο αν μου πείτε ότι ο κανονικός όρος είναι «πρόταση δυσπιστίας», θα σας αντιτείνω όμως ότι τίτλο «Μεζεδάκια δυσπιστίας» έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει το 2018, όπως και «Δύσπιστα μεζεδάκια» πέρυσι -κι έτσι, τα είπα «μομφής».

Μπόρεσα να παρακολουθήσω κάποια σημεία από τη συζήτηση κι έτσι αλίευσα μερικά γλωσσικά αστοχήματα για να τα σερβίρω στη σημερινή πιατέλα.

Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Αλέξη Τσίπρα είπε:

Αλλά δεν μας απαντήσατε, κ. Τσίπρα, και θέλω να σας ρωτήσω ευθέως, εάν στην επιστολή την οποία σας ενεχυρίασε ο Πρόεδρος της Αρχής αναφέρθηκαν τα ονόματα τα οποία δημοσιεύσατε σήμερα, ναι ή όχι; Υπήρχαν τα ονόματα ή δεν υπήρχαν;

Αλλά δεν τη βάζουμε ενέχυρο την επιστολή, τη δίνουμε στο χέρι, την εγχειρίζουμε. Άρα, που σας ενεχείρισε έπρεπε να πει. Πιο απλό βέβαια θα ήταν να πει: που σας έδωσε, που σας έδωσε ιδιοχειρως.

Επίσης, αν άκουσα καλά, ο Αλ. Τσίπρας είπε για τα «τρεισήμισι χρόνια» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό θεωρείται λάθος, είναι μάλιστα από τα πρώτα πρώτα που βρίσκει κανείς στα λαθολόγια, διότι τα χρόνια είναι γένους ουδετέρου, οπότε αφού έχουμε «τρία» χρόνια πρέπει να πούμε «τριάμισι χρόνια» αλλά «τρεισήμισι μήνες» και «τρεισήμισι ώρες». Αλλά για το θέμα αυτό χρωστάμε άρθρο.

Επίσης, έτυχε να ακούσω τον βουλευτή της ΝΔ κ. Χαρακόπουλο να επαινεί τον δημόσιο τομέα «που καταγάγει καθημερινά νίκες». Αλλά ενώ θα πούμε «έχει καταγάγει» ή μπορούμε να πούμε «θα καταγάγει» ή «φιλοδοξεί να καταγάγει», στην οριστική του ενεστώτα το ρήμα είναι «κατάγει». Πρόσεξα επίσης ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ανέφερε μια λέξη που μας απασχόλησε πρόσφατα, την κουτσουκέλα, αλλά χρησιμοποίησε τον τύπο «κουτσικέλα».

Τέλος, πρόσεξα ότι ο Αλ. Τσίπρας χρησιμοποίησε τον κακόζηλο αγγλότροπο πληθυντικό, όταν είπε ότι ο πολίτης φοβάται να περάσει «έξω από τα σουπερμάρκετΣ». Το σωστό είναι «τα σουπερμάρκετ’, βέβαια.

Κι ένα μαργαριτάρι σχετικό με τη συζήτηση στη Βουλή, αλλά από εφημερίδα. Iδού ο πρωτοσέλιδος τίτλος του Ποντικιού:

Πρόκειται βέβαια, όπως το λένε κι οι ίδιοι στον υπότιτλο, για παράφραση του πασίγνωστου ρητού «Έστι δίκης οφθαλμός ός τα πάνθ’ ορά». Ωστόσο, οι μεταξωτές περισκελίδες θέλουν επιδέξιους χειριστές. Το «ους» (το αυτί) είναι ουδέτερο, άρα η αντωνυμία έπρεπε να είναι «ό», όχι «ός». Και το «ακούει» δεν δασύνεται όπως το «ορά», άρα «τα πάντ’ ακούει».

* Κι ένα πρωθυπουργικό μαργαριτάρι, σχετικό με τη συζήτηση στη Βουλή αλλά φιλοτεχνημένο την προηγούμενη μέρα, σε ομιλία στο Ηράκλειο. Αναφέροντας προηγούμενη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, ο Κ. Μητσοτάκης είπε: «Υπάρχουν δικαστάς εις τας Αθήνας» (στο 55.30 του βίντεο, εδώ).

Ο Τσίπρας όμως (είδα το βίντεο) είπε, φυσικά, «Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας». Επαναλάμβανε ρήση του Ελευθ. Βενιζέλου, ο οποίος παράφραζε την παροιμιώδη φράση «Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο», που αποδίδεται σε έναν μυλωνά στο Πότσδαμ.

* Αστείο ορθογραφικό λάθος που είδα στα Υπογλώσσια, όπου κάποιος εμπορικός ιστότοπος προτείνει ταξινόμηση των προϊόντων που εκθέτει κατά διάφορους τρόπους, ανάμεσά τους και κατά «φθήνουσα» τιμή.

Φθίνουσα βεβαίως, δηλαδή ξεκινάει από τη μεγαλύτερη και κατεβαίνει προς τη μικρότερη, αλλά η έλξη από τις φθηνές τιμές φάνηκε ακαταμάχητη.

Αχ, πότε θα έρθει το φθηνόπωρο, που είπε κάποιος.

* Διαβάζω στον 984:

Το φημισμένο Αδριάνειο Υδραγωγείο, το οποίο είναι λειτουργικό επί 19 αιώνες, συνεχίζοντας να μεταφέρει νερό από την Πάρνηθα και την Πεντέλη στην Αθήνα, αναδεικνύει αλλά και το καταστεί παραγωγικό, ο δήμος Χαλανδρίου κατασκευάζοντας το πρώτο δίκτυο στη χώρα αποκλειστικά μη πόσιμου νερού. Μετά από 60 χρόνια εκτός λειτουργίας, το πολύτιμο νερό που κυλάει μέσα στο Αδριάνειο θα είναι προσβάσιμο στους κατοίκους του Χαλανδρίου για ποτιστικές και άλλες ανάγκες.

Advertisement

Δίχως φρένα (αφήγημα του Χρήστου Γιαννακού)

Μέρα αργίας και γιορτής και χαλάρωσης και η σημερινή, οπότε ταιριάζει θαρρώ ένα αφήγημα. Ο φίλος μας ο Χρηστάρας, κατά κόσμον Χρήστος Γιαννακός, μου έστειλε τις προάλλες ένα αφήγημά του, υβριδικό όπως το αποκαλεί ο ίδιος. Θα προσέξετε επίσης ότι το αφήγημα χαρακτηρίζεται από κρυπτολεκτική διάθεση στα κύρια ονόματα -μπορείτε να το πάρετε και σαν κουίζ, αλλά στο τέλος του διηγήματος δίνει τις σχετικές εξηγήσεις. Θυμίζω ότι πέρυσι είχαμε δημοσιεύσει στο ιστολόγιο ένα μικροδιήγημα και ένα άρθρο του Χρήστου Γιαννακού για τον Μάριο Χάκκα. 

Εξομολογούμαι ότι, ενώ όταν ήμουν νεότερος καθόλου δεν μου άρεσε να οδηγώ, τώρα το απολαμβάνω. Οπότε χάρηκα και το κείμενο του Χρηστάρα, όσο αφηγείται ακριβώς την εμπειρία της οδήγησης στη δυτική Αττική, μέρη που τα έχω επίσης περπατήσει, αν και δεν συνιστώ το επικίνδυνο παιχνίδι στο οποίο επιδίδεται. Οι δυο από τις τρεις φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι δικές του. 

Περισσότερα δεν χρειάζονται, μονάχα να ευχηθούμε χρόνια πολλά στους Μανώληδες, τους Μανόληδες και τις Εμμανουέλες, και να σας θυμίσω πως συνεχίζεται, ως την Παρασκευή, η ψηφοφορία για τη Λέξη της χρονιάς!

Δίχως Φρένα

(συνοδεύει το σκίτσο Πασακάλια του Χαλκιδαίου μουσουργού)

Πηγαίνω στη δουλειά με το αυτοκίνητο, όταν υπακούω σε μια διάθεση να σκέφτομαι πίσω από το τιμόνι. Δεν είναι απλώς πως οδηγώ μόνος· ν’ απομονώνομαι μπορώ και με αρκετούς άλλους παρόντες, όπως, παραδείγματος χάριν, στο τραίνο. Η άσκηση της οδήγησης συμπληρώνει κατά ένα βαθύτερο, κινητικό τρόπο τις ατραπούς και τους δαιδάλους που υπεισέρχεται ο νους. Πρόκειται για έναν τρόπο πρόσληψης των γεγονότων. Αποχωρείς, για να δεις τα πράγματα από κάποια απόσταση. Βέβαια, οι έγνοιες του δρόμου διακόπτουν συχνά τη σκέψη, μα τούτο δεν είναι απαραίτητα ενοχλητικό. Μπορείς να συνεχίσεις, έστω και με διαφορετική διάθεση, την προηγούμενη αλληλουχία των ειρμών ή απλά ν’ αλλάξεις θέμα. Συνήθως, δεν καταλήγεις σε τελικά συμπεράσματα για το δείνα ή το τάδε ζήτημα που σε απασχολεί. Γιατί όμως να βιαστείς να πάρεις αποφάσεις; Πρωτίστως, σημασία έχει η επεξεργασία.

Αφήνοντας πίσω το ύψωμα του Δαφνιού, την αρχαία δυτική πύλη της Αθήνας, κατηφορίζεις προς τον κόλπο της Ελευσίνας. Σε προϋπαντούν κάποια από τα τριανταέξι είδη πουλιών της αλμυρής λίμνης των Καθαρμών, μα δεν είναι δυνατό να εξωραΐσουν τη λερή παραλία του κρατικού διυλιστηρίου με τους βραχίονες φόρτωσης πλοίων, τους λόφους των σκωριών και το ασφυκτικό πεδίο εμπορίας καυσίμων. Πάντως, τα καλύτερα στοιχεία της περιοχής παραπέμπουν σε άρτο και θεάματα: βιομηχανική αρχαιολογία και οικογενειακές ψαροταβέρνες.

Λίμνη Κουμουνδούρου ή Καθαρμών (πηγή: http://www.atticawetlands.eu). Η εθνική οδός στη λωρίδα ξηράς.

Μαυροβδομαδιάτικα μεζεδάκια

Που τα λέω έτσι επειδή δεν έχουμε πια Μαύρη Παρασκευή (Black Friday που θα έλεγε ο καθηγητής κ. Μπαμπινιώτης) αλλά ολόκληρη Black Week, στην πραγματικότητα μάλιστα δυο βδομάδες «μαύρες», δηλαδή με υποτιθέμενες καταπληκτικές εκπτώσεις, λες και οι υπόλοιπες είναι άσπρες. Μου είπε κι ένας φίλος ότι το Πάμπλικ έχει λέει κάποιες ενδιαφέρουσες προσφορές σε βιβλία, αλλά στο σάιτ που πήγα έπεσα πάνω σε ομοβροντία από μπεστ-σέλερ κι έτσι δεν μπόρεσα να συνεχίσω την περιήγηση.

Τέλος πάντων, ξεκινάμε τη δική μας περιήγηση -και αφού είπα για περιήγηση ταιριάζει να ξεκινήσουμε με ένα μεζεδάκι αλιευμένο από το (ή την;) Google Earth. Όπως λέει ο καλός φίλος που το έστειλε:

Η οθονιά είναι από σημείο της Αθήνας στην Κολοκυθού, κοντά στο πρώην Καπνεργοστάσιο, αλλά δεν έχει σημασία. Προφανώς θα ήταν κάποτε Δημοτικό Βουστάσιο και τώρα έχει γίνει σχολείο. Αλλά ειναι πολύ παράξενο να δηλώνεται στα αγγλικά μόνον η πρώτη και στα ελληνικά μόνον η δεύτερη ιδιότητα!

* Την περασμένη Κυριακή είχαμε τον «αυθεντικό» Μαραθώνιο της Αθήνας -χωρίς αναφορά δυστυχώς στον Γρηγόρη Λαμπράκη στον τίτλο της διοργάνωσης, αν και σε άλλα σημεία της μνημονευόταν το όνομά του.

Λοιπόν, σε εκπομπή στον Alpha το περασμένο Σάββατο, ρεπόρτερ που βρίσκεται στο κέντρο παράδοσης συμμετοχών του Μαραθωνίου ρωτάει μια κοπέλα από ποια χώρα είναι. «Switzerland» απαντάει και η ρεπόρτερ μεταφράζει «Είναι από την Σουηδία»!

Για του λόγου το αληθές, μπορείτε να το ακούσετε εδώ, περίπου στο 53.00 του βίντεο. Φταίνε πάντως κι αυτοί που έχουν παρόμοια ονόματα στις χώρες τους.

* Φίλος μού γράφει, αναφερόμενος στην είδηση που κυκλοφόρησε ευρέως στα σόσιαλ, για την καφετέρια στη Νέα Σμύρνη που έδιωξε ηλικιωμένους θαμώνες.

Ο τίτλος ήταν «Δε σερβίρουμε ηλικιωμένους», αλλά ο φίλος θα προτιμούσε ένα «σε» («σε ηλικιωμένους») για να μη δοθεί, όπως λέει, η εντύπωση ότι «πρόκειται για κανιβαλικό εστιατόριο».

Όμως δεν υπάρχει κίνδυνος παρανόησης, νομίζω. Βέβαια, η σύνταξη αυτή επιτρέπει πράγματι τέτοια λογοπαίγνια, κάτι που μάλλον θετικά το βλέπω (και νομίζω πως και στα αγγλικά υπάρχει παρόμοια θεωρητική αμφισημία και σαν να θυμάμαι πως έχω δει και λογοπαίγνια).

Κορονογενεθλιακά μεζεδάκια

H πρώτη λέξη του τίτλου δεν γκουγκλίζεται ή, για να είμαι ακριβέστερος, δεν γκουγκλιζόταν όταν άρχισα να γράφω το άρθρο. Τι θέλει να πει; Ότι τη βδομάδα που μας πέρασε είχαμε κορονογενέθλια. Γενέθλια υπό συνθήκες κορονοϊού; Όχι ακριβώς. Ασφαλώς πολλοί θα είχαν γενέθλια την εβδομάδα που μας πέρασε (εγώ όχι, είμαι Σκορπιός) αλλά, από μια άποψη, γενέθλια είχε και ο ίδιος ο κορονοϊός.

Πράγματι, πέρυσι τέτοιες μέρες, στις 26 Φεβρουαρίου 2020, είχαμε το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα. Και το μεζεδοάρθρο μας στις 29.2.2020 (πέρσι ο χρόνος ήταν δίσεκτος από πολλές απόψεις) ειχε τίτλο «Κορονιασμένα μεζεδάκια», τον πρώτο «κορονοτίτλο» τέτοιου άρθρου.

Το Φέισμπουκ έχει το χαρακτηριστικό να σου θυμίζει μια δημοσίευση που έκανες πέρσι ή πρόπερσι ή πριν από 3 χρόνια τέτοια μέρα. Κι έτσι χτες μού θύμισε ότι πέρσι τέτοιον καιρό είχα κάνει δημοσίευση για την παρουσίαση του βιβλίου μου Μύθοι και πλάνες για την ελληνική γλώσσα, στο Επί λέξει. Μου φαίνεται να πέρασε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Αλλά ας πάμε στα μεζεδάκια μας.

* Από την επικαιρότητα της εβδομάδας και τη λιγναδιάδα, και το σουπεράκι του Μέγκα, που εμφανίζει τον καλλιτεχνικό κόσμο να ζητάει την παραίτηση «της Μενδώνης».

Ναι, θα το διορθώσουμε αν το δούμε, αλλά εγώ τουλάχιστον με κάποια συμπάθεια, για έναν λαϊκό τύπο που έχει μια λογική -το άκλιτο θηλυκό επίθετο είναι μια ανωμαλία, αν το καλοσκεφτούμε.

Θυμόμαστε βέβαια οι παλιότεροι πόσους αγαπούσαν «τις ταινίες της Βουγιουκλάκης» και οι κάπως νεότεροι τους θαυμαστές και τις θαυμάστριες «της Βανδής».

* Μέσα στην εβδομάδα είχαμε κι ένα υβριστικό τουίτ του βουλευτή της ΝΔ Μακάριου Λαζαρίδη που αποκάλεσε «κίναιδο και παιδεραστή» τον Άρη Βελουχιώτη, πριν τον αναγκάσει ο αρχηγός της ΝΔ να ανακαλέσει και να ζητήσει συγγνώμη (αν και αυτή τη συγγνώμη δεν την έχω δει, πιστεύω όμως πως ζητήθηκε).

Υπήρξε όμως και αντίδραση από τον Κ. Ζουράρη, που καιρό είχαμε να τον ακούσουμε. Τη δήλωση τη μεταφέρω εδώ, διατηρώντας το πολυτονικό:

«Μαψυλάκας βουλευτὴς τῆς Νέας Δημοκρατίας, ὁ Μακάριος Λαζαρίδης, πίσυνος ὢν γιὰ τὸ κοπροβριθὲς τῶν φρενῶν του, καθύβρισε τὸν ἱερομάρτυρα τοῦ Γένους Ἄρη Βελουχιώτη, τὸν Καθηγέτη καὶ Πρωτουργὸ στὴν μεγίστη ἐποποιΐα τοῦ λαοῦ μας, τότε, στὰ χρόνια τῆς κατοχῆς 1941-44.

Ὁ σαπροδιψὴς Μακάριος Λαζαρίδης, βουλευτὴς τῆς Νέας Δημοκρατίας, ὡς γερμανοκατοχικὸς μόθων, συνεπὴς μὲ τὴν βεβορβορωμένη γλωσσοπλασία του, συναρμόζει καὶ τὴν ψολοκομπία του.

Ἐναρμονίως: γενέσιον σκῶρ τὸν γεμίζει, Θυέστειον τὸ σκῶρ ποὺ τὸν φαιδρύνει. Κεχεσμένως».

Θυμίζει λίγο το περίφημο Ψολόεις κατουρίσας του Ποριώτη.

Μεζεδάκια της γκαζόζας

Όπως θα καταλάβατε, ονομάζω έτσι το σαββατιάτικο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο σε ανάμνηση της ατάκας του βουλευτή Β’ Θεσσαλονίκης κ. Φωκά (εκλέχτηκε με την Ένωση Κεντρώων, τώρα στους ΑΝΕΛ), ότι έχασε την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή επειδή χρειάστηκε να πάει στην τουαλέτα, επειδή προηγουμένως είχε πιει μια γκαζόζα στο κυλικείο της Βουλής.

Εδώ τα λέει με δικά του λόγια. Η γκαζόζα έχει κάποιο γλωσσικό ενδιαφέρον και ίσως θα έπρεπε να γράψουμε ένα άρθρο, αλλά όχι σήμερα. Έγινε φυσικά αρκετή πλάκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ κάποιος επισήμανε οτι το κυλικείο της Βουλής δεν πουλάει γκαζόζες. Αν ισχύει αυτό, τότε μάλλον ο κ. Φωκάς χρησιμοποιεί τη λέξη με τον παλιό τρόπο (δηλ. γκαζόζα είναι το οποιοδήποτε αναψυκτικό).

Να αναφέρω μόνο, για να μην το ξεχάσω όταν και αν γράψω το άρθρο, ότι ο Κώστας Γκουσγκούνης στη δεκαετία του 1960 είχε γυρίσει μια σοφτ ερωτική ταινία στην οποία υπάρχει και η ατάκα «Θα πάρετε μια γκαζόζα;» -είχε γράψει χρονογράφημα τότε ο Φρέντι Γερμανός, θυμάμαι.

* Και ξεκινάμε. Διαβάζω την εξής διαδικτυακή διαφήμιση εκμάθησης της συγγραφικής τέχνης:

«Εδώ, όποιος αγαπά να γράφει, μαθαίνει πώς μπορεί να μετατραπεί σε εξαιρετικός συγγραφέας και, αν το επιθυμεί, να προβεί στην επιτυχημένη έκδοση των βιβλίων του».

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ, αν ήθελα να μάθω πώς να μετατραπώ σε… εξαιρετικό συγγραφέα θα διάλεγα μια σχολή που να ξέρει ότι το «μετατρέπομαι σε» θέλει αιτιατική. Ονομαστική πάει με το «γίνομαι». Ας πούμε: Μπορεί να εξελιχθείς σε καλό συγγραφέα, αλλά άνθρωπος δεν θα γίνεις ποτέ.

* Θα ξέρετε την έκφραση «γιγαντας με πήλινα πόδια» που τη λέμε για κάποιον ισχυρό που όμως έχει σοβαρές αδυναμίες, συχνά για μεγάλα κράτη που στηρίζονται σε σαθρή βάση -έχει ειπωθεί για την παλιά ΕΣΣΔ αλλά και για τις ΗΠΑ, λέγεται για τη σημερινή Τουρκία κτλ. Η έκφραση έχει την αρχή της στη Βίβλο και ίσως της αφιερώσουμε κάποτε άρθρο.

Προς το παρόν, δείτε μια παραλλαγή της σε… προφητεία που έκανε προχτές ο Παΐσιος και δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδο. Όχι πήλινα πόδια, αλλά θεμέλιο από λουκούμια.

Τι λουκούμια όμως; Συριανά ή μήπως τούρκικα; Μισές δουλειές κάνει ο άγιος και αφήνει σκοτεινά πολύ σημαντικά γεωπολιτικά ζητήματα.

* Η θλιβερή είδηση μας πληροφορεί: Πέθανε η δημοσιογράφος Μένυα Παπαδοπούλου που αγάπησε το κοινό μέσα από το δελτίο της ΕΡΤ.

Ποιος αγάπησε ποιον; Η δημοσιογράφος το κοινό ή το κοινό τη δημοσιογράφο;

Θα πείτε, φταίει ο πουπουισμός (έτσι ονομάζουν κάποιοι την υποτιθέμενη κατάχρηση του ‘που’). Και πράγματι, αν αντικαταστήσουμε το «που» αίρεται η αμφισημία: την οποία  αγάπησε το κοινό….

Εκκλησιαστικά μεζεδάκια

Δεν ξέρω αν τελικά θα ευοδωθεί η συμφωνία ή πρόθεση συμφωνίας ή όπως αλλιώς την πούμε, μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας ή μεταξύ πρωθυπουργού και αρχιεπισκόπου αν προτιμάτε, πάντως δίνει τον τιτλο στα σημερινά μεζεδάκια μας, που αποφάσισα να τα πω εκκλησιαστικά.

Ίσως θα την αποκαλέσουμε ιστορική συμφωνία, είχα γράψει. Δεν ξέρω αν αυτό θα επαληθευτεί, πάντως, από μια άποψη, πρόκειται για συμφωνία θαυματουργή, αφού, τουλάχιστον αν πιστέψουμε την ΕΡΤ, κατάφερε ακόμα και νεκρούς να αναστήσει.

Βλέπετε στην οθονιά αριστερά τις απόψεις του Προκόπιου, μητροπολίτη Φιλίππων, ο οποίος βρίσκει θετική τη συμφωνία αν και πιστεύει ότι χρειάζονται διευκρινίσεις.

Το δυστύχημα είναι ότι ο Φιλίππων Προκόπιος έχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο από πέρυσι το καλοκαίρι· πνίγηκε ή κάτι τέτοιο ενώ είχε πάει στη θάλασσα για μπάνιο.

Οπότε; Λέτε να είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της συμφωνίας που να ανασταίνει και νεκρούς; Μπα, υπάρχει πιο πεζή εξήγηση. Δηλώσεις υπέρ της συμφωνίας έκανε ο τωρινός μητροπολίτης Φιλίππων, ο Στέφανος, αλλά ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ θα έβαλε στο γκουγκλ «Μητροπολίτης Φιλίππων» και θα πήρε το πρώτο όνομα που βρήκε μπροστά του, έτσι που ισοπεδώνεται ο χρόνος στο ιντερνέτι.

Κι έτσι η ΕΡΤ προσθέτει ένα ακόμα θηριώδες μαργαριτάρι στο παθητικό της. Και τα ιδιωτικά κανάλια έχουν κάνει τέτοιες και χειρότερες γκάφες, αλλά αυτό το περιμένουμε -από την ΕΡΤ έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις.

* Το αστείο είναι πως η δημοσιογράφος σωστά λέει ότι θα ακουστούν δηλώσεις του μητροπολίτη Φιλίππων Στέφανου (δείτε εδώ το στιγμιότυπο) αλλά οι συνάδελφοί της τα θαλάσσωσαν.

* Στον αέρα, δεν είναι δυνατον να διορθωθεί το λάθος. Στο έντυπο, πάλι δεν διορθωνεται αμέσως. Στον ιστό, διορθώνεται και πολλοί ιστότοποι τα διορθώνουν τα μαργαριταρια τους -και καλά κάνουν.