Η μόνη ορατή αλλαγή

Το άρθρο  αυτό του πατέρα μου δημοσιεύτηκε χτες, 17.5.2011, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Βρίσκω ενδιαφέρουσα τη διαπίστωση ότι, επί κυβέρνησης Πλαστήρα, παρόλο που η κυβέρνηση δεν υλοποίησε καμιά από τις εξαγγελίες της, και παρόλο που εκτέλεσε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, ωστόσο ο κυνηγημένος αριστερόκοσμος (περισσότερο στην Αθήνα, φαντάζομαι) αισθάνθηκε να ανασαίνει. Και αναρωτιέμαι, με δεδομένο ότι και σήμερα έχουμε μια ασφυκτική κηδεμονία έξωθεν, αν αύριο γίνουν εκλογές και αλλάξει η κυβέρνηση, ποια θα είναι η «ορατή αλλαγή», πέρα από τις ονομασίες των υπουργείων;

Επειδή τελευταία ξανάγινε της μόδας η λέξη «αλλαγή», με την πολιτική της σημασία εννοείται, θυμήθηκα πως για πρώτη φορά χρησιμοποίησε τη λέξη ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ανατρέχοντας στην πρόσφατη ιστορία μας, σημειώνω πως, από τις εκλογές τού 1933, όταν νικήθηκε το κόμμα των Φιλελευθέρων, και για τα επόμενα είκοσι κρίσιμα χρόνια, η χώρα κυβερνήθηκε από κυβερνήσεις της Δεξιάς, είτε κοινοβουλευτικές, είτε δικτατορικές, είτε διορισμένες από τον κατακτητή. Στις πρώτες μετά την Απελευθέρωση εκλογές του Μαρτίου τού 1946 και χάρη στην ολέθρια αποχή της Αριστεράς, η κυριαρχία της Δεξιάς ήταν απόλυτη στη λεγόμενη «Βουλή των Λαοπροβλήτων» και αυτό συντέλεσε αποφασιστικά να οδηγηθεί η χώρα στον εμφύλιο πόλεμο.
Ο Πλαστήρας, που είχε διοριστεί πρωθυπουργός, για σύντομο χρονικό διάστημα αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, ίδρυσε το 1950 την ΕΠΕΚ, που ήταν κεντρώο και σαφώς προοδευτικό κόμμα και με το σύνθημα «Αλλαγή» κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές, που έγιναν τον ίδιο χρόνο και τους επόμενους δύο. Δεν κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά σχημάτισε δύο φορές κυβερνήσεις συνασπισμού με άλλα κόμματα του Κέντρου. Το περιεχόμενο της «αλλαγής» του Πλαστήρα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξο και ριζοσπαστικό για τα μέτρα της εποχής, αλλά δυστυχώς έμεινε στα χαρτιά.

Κι όμως, έχουμε γίνει καλύτεροι

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα, 9.3.2011, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης.

Το έχω ξαναγράψει, αλλά η επανάληψη δε βλάφτει. Λέω λοιπόν και πάλι πως μία από τις αρετές της επικοινωνίας με το Διαδίκτυο είναι η αμεσότητά του.

Τα σημειώματά μου, εκτός από τις φιλόξενες σελίδες του «Εμπρός» δημοσιεύονται ή μάλλον αναρτώνται, όπως είναι η σωστή ορολογία, και σε δύο ιστολόγια, στο www.tofistiki.wordpress.com, που επιμελείται η κόρη μου, και στο www.sarantakos.wordpress.com, που τηρεί εδώ και χρόνια ο γιος μου. Ενώ είναι βέβαιο πως το «Εμπρός» το διαβάζουνε πολλοί, κανείς δε σχολίασε τα γραφόμενά μου. Μικρό το κακό θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο. Το γεγονός είναι πως μπορεί να τα σχολίασαν κάποιοι, αλλά και αν αποφάσισαν να γράψουν τα σχόλια ή τις αντιρρήσεις τους, η απάντησή τους θα βρίσκεται ακόμα καθ’ οδόν. Αντίθετα, αυθημερόν, το τονίζω αυθημερόν, αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του γιου μου κάποιο σχόλιο και τις άλλες μέρες ακολούθησαν και άλλα.

Η ηδονή των ηδονών

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα, 1η Μαρτίου, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης.

Ο μεγάλος μας ποιητής και πεζογράφος, Ζαχαρίας Παπαντωνίου σε ένα διήγημά του, με τον τίτλο «ο κ. Τμηματάρχης έρχεται», αφήνει να εννοηθεί πως η εξουσία μπορεί κυριολεκτικά να αποτελέσει πηγή ηδονής. Πολύ πιο καθαρά όμως  το γράφει ο Μίλοβαν Τζίλας στο βιβλίο του «Συνομιλίες με τον Στάλιν», πως η εξουσία είναι η ηδονή των ηδονών. Πραγματικά κάθε εξουσία σου δίνει μια αίσθηση ηδονής, ακόμα και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, να εξουσιάζεις φερ΄ ειπείν την οικογένειά σου, μια σχολική τάξη, μια δημόσια υπηρεσία, ή έναν οργανισμό.

Από την άλλη μεριά είναι γενικώς αποδεκτό πως η εξουσία, ιδίως όταν απουσιάζει, ή όταν μπορεί να παρακαμφθεί κάποιος ουσιαστικός έλεγχος, μπορεί να σε διαφθείρει και φυσικά όσο πιο μακροχρόνια είναι η άσκηση της εξουσίας ή όσο πιο αμελής είναι ο έλεγχος, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες της διαφθοράς, με λογικό συμπέρασμα η απόλυτη εξουσία να διαφθείρει απόλυτα.

Το άσυλο, αρχαιοελληνικός θεσμός

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα, 1.2.2011, στην  εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης. Βέβαια, τις προάλλες είχαμε κι εδώ ένα ακόμα άρθρο για το άσυλο, αλλά η οπτική γωνία νομίζω ότι είναι διαφορετική.

Η προχθεσινή αναίμακτη και με νηφάλιο τρόπο αντιμετώπιση της κατάληψης του κτηρίου της Νομικής ξανάφερε στην επικαιρότητα το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Βεβαίως τα κόμματα των εθνικοφρόνων κ.κ. Σαμαρά και Καρατζαφέρη φέρανε ξανά στο προσκήνιο το πάγιο αίτημά τους: να καταργηθεί το άσυλο, παραβλέποντας, οι ανιστόρητοι, πως πρόκειται για ελληνικότατο θεσμό και μάλιστα με υπερτρισχιλιετή ιστορία. Βλέπετε, οι κύριοι αυτοί μπορεί να πιπιλάνε κοινοτοπίες για την ένδοξη ιστορία μας ή για την υπεροχή της ελληνικής γλώσσας και τις συναφείς φλυαρίες, αλλά στην πραγματικότητα και την ιστορία αγνοούν και τη γλώσσα μας κακοποιούν (θυμηθείτε τους «εδώδιμους» = εντόπιους του κ. Καρατζαφέρη).
Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω αγαπητοί αναγνώστες, δεν τα υποστηρίζω μόνο εγώ. Τα έχουν πει πολλοί αρμοδιότεροί μου, ιστορικοί και ερευνητές και τα επαναλαμβάνει σε άρθρο του στην ιστοσελίδα της «Καθημερινής» τής 25ης-11-10 ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, βουλευτής ως γνωστόν της Ν.Δ. και καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών:

Γιατί είμαι υπέρ της τεχνολογικής εξέλιξης

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε χτες 25.1.2010 στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης.

Έχω μερικούς αγαπητούς φίλους, που ενώ είναι ξύπνιοι, πνευματικοί άνθρωποι, κοινωνικά δραστήριοι ενεργοί πολίτες, προικισμένοι δηλαδή με πολλά χαρίσματα, εντούτοις αποφεύγουν, κάποιοι δε αποστρέφονται, την τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της επικοινωνίας και της μετάδοσης των ιδεών. Μετά βίας και εξ ανάγκης χρησιμοποιούν κινητό τηλέφωνο, δεν αγγίζουν το πληκτρολόγιο (κάποιοι μάλιστα από υπερβάλλοντα ζήλο ούτε τη γραφομηχανή) και φυσικά έχουν ξορκισμένο το διαδίκτυο.
Αγαπητός φίλος (και ξάδελφος μάλιστα) με εγκαλούσε προχτές, κατηγορώντας με για ασυνέπεια, γιατί στο σημείωμά μου για το παράδειγμα της Γαύδου επισήμανε πολλές κατά την άποψή του ανακολουθίες: πως ενώ είμαι υπέρ της τεχνολογικής εξέλιξης προτείνω να καταργήσουμε κάποια προϊόντα αυτής της εξέλιξης (χάπια κ.λπ.) και να ξαναγυρίσουμε στις παλιές και μισοξεχασμένες θεραπευτικές πρακτικές και μέσα, στις βεντούζες, στα καταπλάσματα, στα μαντζούνια και στις παλιές συνταγές των γιαγιάδων μας. Επίσης πως προτείνω να περιορίσουμε το αυτοκίνητο (άλλη μια μορφή τεχνολογικής εξέλιξης) και να ξαναγυρίσουμε στο περπάτημα ή έστω την ποδηλασία.

Η αποκρουστέα μυθολογία, νέο βιβλίο του Δημ. Σαραντάκου

Όπως θα ξέρουν οι τακτικοί φίλοι του ιστολογίου, ο πατέρας μου, ο Δημήτρης Σαραντάκος, δημοσιεύει κάθε βδομάδα στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης άρθρα -ή δοκίμια; ή χρονογραφήματα;- στα οποία σχολιάζει την επικαιρότητα. Τα άρθρα αυτά τα αναδημοσιεύω συχνά στο ιστολόγιο (και παλιότερα στον ιστότοπό μου). Όμως, ο πατέρας μου είχε ξεκινήσει από πολύ παλιότερα την αρθρογραφία του αυτή στο Εμπρός και τώρα είχε την καλή ιδέα, σε συνεννόηση με τον εκδοτικό οίκο «Αιολίδα», που εκδίδει το Εμπρός, να διαλέξει τα καλύτερα άρθρα, εκείνα που άντεξαν περισσότερο στο χρόνο, και να τα παρουσιάσει με μορφή βιβλίου, το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στις γιορτές.

Ο τίτλος «Η αποκρουστέα μυθολογία» είναι παρμένος από τον τίτλο ενός σχετικά πρόσφατου δοκιμίου, που μάλιστα έχει δημοσιευτεί και σε αυτό εδώ το ιστολόγιο πέρυσι.

Για να πάρετε μια ιδέα από αυτά τα «ενοχλητικά δοκίμια» που απαρτίζουν το σώμα του βιβλίου, παραθέτω εδώ τον πίνακα των περιεχομένων και έχω βάλει συνδέσμους προς εκείνα τα άρθρα που έχουν ήδη δημοσιευτεί στο Διαδίκτυο -όμως δεν είναι πολλά, αν σκεφτούμε ότι τα άρθρα καλύπτουν σχεδόν μια εικοσαετία, δηλαδή τα περισσότερα γράφτηκαν πολύ πριν φτιαχτεί το ιστολόγιό μου ή αποκτήσει διαδικτυακή παρουσία η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ.

Είναι γραμμένο στο DNA μας

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου δημοσιεύεται σήμερα, 7.12.2010, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης. Δεν ξέρω γιατί βγήκαν τόσο μικρά τα γράμματα, προφανώς πρόκειται για συνωμοσία των γνωστών σκοτεινών κύκλων.

Το σημείωμα αυτό είχα σκοπό να το στείλω να δημοσιευτεί την περασμένη Τρίτη αλλά αντικειμενικές δυσκολίες με εμπόδισαν. Καλύτερα, από μια πλευρά, γιατί όπως κατάλαβα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είμαι αρμόδιος να καταπιαστώ με παρόμοια θέματα. Θα κατέληγα να σας βυθίσω σε ερεβώδη χημικά σκότη, με την πρόφαση να σας φωτίσω, αναφέροντας δυσπρόφερτους και πολυσύλλαβους όρους, όπως τα αρχικά του DNA: Deoxyribo Nucleic Acid που στα ελληνικά αποδίδεται είτε ως Δεσοξυριβοζο Νουκλεϊνικό Οξύ, είτε ως  δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ, για. πολυνουκλεϊνικές αλυσίδες, που σχηματίζουν στον χώρο δεξιόστροφη διπλή έλικα, για νουκλεοτίδια, που αποτελούνται από μια πεντόζη (σάκχαρο με πέντε άτομα άνθρακα), τη δεοξυριβόζη, μια φωσφορική ρίζα και μια αζωτούχο βάση, για τα ονόματα αυτών των αζωτούχων βάσεων, που είναι Αδενίνη (Α), είτε Γουανίνη (G), είτε Θυμίνη (Τ), είτε Κυτοσίνη (C)…. Και άλλα τέτοια πράγματα εκστάσεως και φρίκης, όπως θα έγραφε ο  Σουρής.

Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε προχτές, 23.11.2010, στην εφημ. ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης.

Κλείνοντας το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καθώς έρχονται άλλα πολύ πιο σοβαρά και επώδυνα για να σχολιαστούν, θα ήθελα να γράψω την άποψή μου για την εκλογή των δημάρχων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Δε θα αναφερθώ στην προσωπικότητα ή στο πρόγραμμα των εκλεγέντων, αλλά στο πολύ καθοριστικό, κατά την άποψή μου, γεγονός πως και οι δύο προεκλογικώς δεν είχαν το χρίσμα κανενός κόμματος.

Γράφω προεκλογικώς, γιατί οι ισχυρισμοί του κυβερνώντος κόμματος, μετά τη νίκη τους, πως ήταν δικοί του άνθρωποι και, συνεπώς, δικαιούται να πανηγυρίζει πως κέρδισε τους δυο μεγαλύτερους Δήμους της χώρας, είναι επιεικώς παπατζήδικοι (Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν), γιατί προ των εκλογών, ούτε οι μεν ζήτησαν ούτε οι δε έδωσαν κάποιο χρίσμα.

Άλλα πρέπει να περικοπούν

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου. Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης στις 2.11.2010.

Διαβάσαμε στις εφημερίδες τής 12-10-10 πως αν μεγαλώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού, θα περικοπούν και άλλο οι αποδοχές των μισθωτών και των συνταξιούχων. Δε θα έπρεπε κάποιος να μας εξηγήσει γιατί πρέπει να περικοπούν και άλλο οι απολαβές των μισθωτών και των συνταξιούχων και όχι και των άλλων «κοινωνικών εταίρων»; Έχει εξαντλήσει η Πολιτεία τον κατάλογο των πηγών από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια και στρέφεται και πάλι σε εκείνους που δεν έχουν τρόπο να αντισταθούν;
Για παράδειγμα: έχει περικόψει τον αριθμό των παχυλώς αμειβομένων συμβούλων των διαφόρων υπουργών; Έχει αποπειραθεί να φορολογήσει τα κέρδη των τραπεζών; Θα τολμήσει ποτέ υπουργός ελληνικής κυβέρνησης να βάλει θέμα χωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος και να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία; Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο: Θα βρεθεί Έλληνας πολιτικός που να διαθέτει το σθένος και την ικανότητα, που όπως φαίνεται έχει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, και να «τα βρει» με τους γείτονές μας, χωρίς φυσικά καμμιά παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο ή τη Θράκη;

Α-ψηφίστε τους!

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα 26.10 -κατά σύμπτωση, μέρα της γιορτής του- στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης. Εννοείται ότι είναι γραμμένο νωρίτερα, πριν από τη χτεσινή διακαναλική δίωρη συνέντευξη του πρωθυπουργού -που προσωπικά τη θεωρώ σκανδαλώδη παραβίαση της υποτιθέμενης ισοτιμίας των υποψηφίων. Και κάτι εντελώς δευτερεύον από μένα: ο τίτλος του άρθρου κάνει λογοπαίγνιο με τα ρήματα «ψηφίζω» και «αψηφώ» (τα οποία, παρεμπιπτόντως, έχουν κοινή ετυμολογική αφετηρία). Ο πατέρας μου κρατάει την ορθογραφία του πρώτου, και γράφει α-ψηφίστε, ενώ εγώ είχα κρατήσει του δεύτερου και είχα γράψει πέρσι «να α-ψηφήσουμε». Και τα δυο καλά είναι, θαρρώ.

Σε δέκα μέρες περίπου θα έχουμε τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, που παλαιότερα, τότε που οι νομάρχες διορίζονταν από την κυβέρνηση, τις λέγαμε «δημοτικές εκλογές». Κανονικά στις εκλογές αυτές θα έπρεπε, πηγαίνοντας στην κάλπη, να έχουμε στο νου μας τα τοπικά προβλήματα, με σκοπό να διαλέξουμε τα πρόσωπα εκείνα τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι κατάλληλα για να τα αντιμετωπίσουν.

Θα έπρεπε, αλλά έλα που οι ηγέτες και των δύο κομμάτων εξουσίας (τρομάρα τους) αποφάσισαν να δώσουν στις εκλογές πολιτικόν ή, ακριβέστερα, κομματικό χαρακτήρα. Ο ένας με την ελπίδα να εκβιαστεί ο «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» λαός (Σολωμός) και να τον ξαναψηφίσει και ο άλλος για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Γιατί δεν καταργούνται οι εξετάσεις;

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε προχτές 31 Αυγούστου στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης. Το θέμα που θίγει περιέργως δεν μας έχει απασχολήσει στο ιστολόγιο, αν και συζητιέται ευρύτατα.

Όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, στις τελευταίες πανελλήνιες εξετάσεις για τα Ανώτατα και τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οι βάσεις για την επιτυχία των διαγωνισθέντων έπεσαν τόσο χαμηλά, που στην ουσία πολλοί υποψήφιοι θα έμπαιναν ακόμα κι αν έδιναν λευκή κόλλα.
Το αυτονόητο συμπέρασμα, που βγαίνει από την απροσδόκητη αυτή εξέλιξη, είναι πως οι εξετάσεις για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι περιττές και πως πρέπει επιτέλους και η Ελλάδα να εναρμονιστεί στον τομέα αυτόν με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπου ο απόφοιτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απλώς εγγράφεται στη σχολή που επιθυμεί.
Βλέπετε, οι «κουτόφραγκοι» δεν ταλαιπωρούν τους εφήβους με την υποχρέωση να πηγαίνουν πολλούς μήνες σε φροντιστήρια (θεσμό αποκλειστικά ελληνικό), να σπαταλούν χιλιάδες ώρες και να υποβάλλουν στους γονείς τους δυσβάστακτα έξοδα για τα δίδακτρα.
Στις χώρες των «κουτόφραγκων» όλες οι τριτοβάθμιες σχολές, είτε ΑΕΙ είτε ΤΕΙ είτε Κολλέγια λέγονται, διαθέτουν ένα προκαταρκτικό έτος, από το οποίο περνούν όλοι οι εγγραφόμενοι και κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους σ’ αυτή την προκαταρκτική βαθμίδα διαπιστώνεται αν είναι ικανοί και κατάλληλοι να συνεχίσουν τη φοίτηση στη σχολή που διάλεξαν, αλλά και αν η επιστήμη ή η ειδικότητα που διάλεξαν να σπουδάσουν είναι αυτή που πραγματικά ήθελαν.

Ακόμα λίγα για το ποδόσφαιρο

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημ. Εμπρός της Μυτιλήνης και αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου άρθρου του, που το είχαμε παρουσιάσει και εδώ -μάλιστα, υπάρχει κι ένα στοιχείο αναπληροφόρησης (ελληνιστί φίντμπακ, η πλάτη του φιδιού) διότι απαντάει συνοπτικά σε κάποια προηγούμενα σχόλια.

Αν έχω γίνει όψιμος εραστής της Νέας Τεχνολογίας είναι, μεταξύ άλλων, γιατί με θέλγει η αμεσότητά της. Όπως το πρόβλεψα, το σημείωμά μου για το ποδόσφαιρο, που δημοσιεύθηκε πριν μία βδομάδα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, ενόχλησε πολλούς που το διάβασαν. Οι μόνοι όμως που απάντησαν αμέσως είναι όσοι το διάβασαν ψηφιοποιημένο. Γιατί πολλά σημειώματά μου, παράλληλα με την καταχώρησή τους στις σελίδες του «Εμπρός», αναρτώνται και σε δυο ιστολόγια: στο http://www.sarantakos.wordpress.com και στο http://www.tofistiki.wordpress.com/.
Λοιπόν, όλες οι σχετικές παρατηρήσεις, σύμφωνες ή αντίθετες με τις απόψεις του σημειώματος, προέρχονται από αναγνώστες των ιστολογίων και όχι από αναγνώστες του «Εμπρός». Γιατί το «Εμπρός» κυκλοφορεί μεν και σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά η οποία δεν έχει, ούτε θα μπορούσε άλλωστε να έχει, χαρακτήρα ιστολογίου.
Ας αφήσω όμως τις αρετές και τα πλεονεκτήματα της νέας τεχνολογίας και ας έρθω στις παρατηρήσεις των αναγνωστών. Σε γενικές γραμμές συμφωνούν με το πνεύμα του σημειώματος, ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο είναι θέαμα και επιχείρηση, κάποιοι όμως προσθέτουν το μπάσκετ, το βόλλεϋ και άλλα «ομαδικά αθλήματα» σε αντιπαράθεση με τα ατομικά αθλήματα του στίβου, που δεν προσφέρονται για οικονομική εκμετάλλευση.

Περί ποδοσφαίρου και δε συμμαζεύεται

Το άρθρο αυτο του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης και πριν από μερικές ημέρες στα Αιγινήτικα Νέα. Το ποίημα του Πανσέληνου που κλείνει το άρθρο, το είχαμε παρουσιάσει και συζητήσει παλιότερα εδώ.

Ξέρω πως με όσα θα διαβάσετε, αγαπητοί αναγνώστες, θα εξοργίσω πολλούς και ενδεχομένως θα στεναχωρήσω περισσότερους, αλλά πιστέψτε με δεν είναι τέτοια η πρόθεσή μου. Απλώς θέλω να διατυπώσω κάποιες απόψεις, που σε πολλούς μπορεί να φανούν αιρετικές ή εικονοκλαστικές, αλλά που έχω εξακριβώσει πως τις συμμερίζονται πολλοί άνθρωποι, μόνο που δεν τις εκφράζουν ελεύθερα.
Τώρα που τέλειωσε το Μουντιάλ και μπορεί ο μέσος άνθρωπος να ανοίξει την τηλεόρασή του για να ακούσει ειδήσεις ή να δει μια ταινία ή ένα ντοκυμαντέρ, χωρίς να πέσει απάνω σε ματς, ας πω κι εγώ την άποψή μου για το δημοφιλές αυτό σπορ.
Σας εξομολογούμαι λοιπόν το κρίμα μου: ποτέ μου δεν υπήρξα φίλος του ποδοσφαίρου. Το αντίθετο μάλιστα, αντιπαθώ αυτό το σπορ, γιατί πιστεύω πως μακρινή μόνο σχέση έχει με τον αθλητισμό. Στην πραγματικότητα εξυπηρετεί άλλους σκοπούς και στόχους, που δεν είναι οι προβαλλόμενοι και διαφημιζόμενοι, δηλαδή το φίλαθλο πνεύμα, η ευγενής άμιλλα, η απομάκρυνση των νέων από τα καφενεία, τα πορνεία και τα ναρκωτικά και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Η δική μας ευθύνη

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Να σημειώσω ότι η φράση από την οποία γεννήθηκε το «κουκουέδικο ανέκδοτο» που αναφέρεται στην αρχή, είναι: «Θεέ μου, φύλαγέ με από τους φίλους μου, γιατί από τους εχθρούς ξέρω να φυλαχτώ και μόνος μου» -ή κάπως έτσι. Θυμάμαι ότι αποδιδόταν σε έναν στρατηγό του Ναπολέοντα, αλλά τώρα που γκούγκλισα είδα να την αποδίδουν στον στρατάρχη Βιλάρ (Villars) του Λουδοβίκου αριθ. 14.

Ένα παλιό «ΚΚΕδικο» ανέκδοτο έλεγε: «Θεέ μου φύλαγέ με από την κριτική – γιατί από την αυτοκριτική φυλάγομαι και μοναχός μου». Η αυτοκριτική έπαιζε τότε για τα κομματικά μέλη (και δεν ξέρω αν εξακολουθεί να παίζει και τώρα) περίπου το ρόλο που παίζει για τους πιστούς η εξομολόγηση. Οπωσδήποτε έχει πολλά θετικά στοιχεία, καθώς βάση της είναι ο αυτοέλεγχος, δηλαδή το πρώτο βήμα για την αυτογνωσία, ήγουν το «γνώθι σαυτόν» για να θυμηθώ τους αρχαίους ημών.

Σίγουρα αυτοί που θέσπισαν τόσο την εξομολόγηση, όσο και την αυτοκριτική, ξεκίνησαν με καλές προθέσεις, να μην ξεχνάμε όμως αυτό που είπε κάποιος μεγάλος, που μου διαφεύγει το όνομά του, πως δηλαδή ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Γιατί αν εξετάσει κανείς βαθύτερα τις δυο αυτές πρακτικές, θα δει πως είναι ένας τρόπος για να ελέγχουν όσοι ασκούν εξουσία οποιασδήποτε μορφής, όχι μόνο τις πράξεις, αλλά και τις σκέψεις των καθοδηγούμενων.