Η ισχύς των επιστημονικών θεωριών

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα, 25.10.2011, στην εφημ. Εμπρός της Μυτιλήνης.

Όπως θα έχετε παρατηρήσει αγαπητοί αναγνώστες, στη στήλη αυτή κατά κανόνα δεν πολιτικολογώ και γενικά αποφεύγω την πολιτικολογία και μάλιστα  την καφενειακού τύπου. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και οι φίλοι μου. Στις δύο παρέες, όπου ταχτικά συχνάζω, στους λεγόμενους «Καλλονιάτες», στην Αθήνα και στο «Φιλολογικό Καφενείο» του Μορφωτικού συλλόγου στην Αίγινα, η θεματολογία των συζητήσεων που κάνουμε είναι πολύ μεγάλη, αλλά με σιωπηρή συμφωνία δε συζητούμε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο και για οικονομικά θέματα.

Έτσι, και το σημερινό μου σημείωμα δεν έχει σχέση με την πολιτική αλλά με ένα πολύ πιο ενδιαφέρον θέμα: την ισχύ των επιστημονικών θεωριών, γιατί πριν από ένα περίπου μήνα τα ΜΜΕ (το αρκτικόλεξο αυτό πολλές φορές πρέπει να το διαβάζουμε: Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού), με τη σχετική τυμπανοκρουσία, μας πληροφόρησαν πως «ανετράπη η θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν», επειδή ερευνητές ανακάλυψαν πως υπάρχουν νετρίνα που τρέχουν με ταχύτητες μεγαλύτερες από την ταχύτητα του φωτός – οριακή ταχύτητα, κατά τη θεωρία της Σχετικότητας.

Ανεξάρτητα αν επιβεβαιωθεί η παρατήρηση των ερευνητών, η θεωρία της Σχετικότητας δεν έχει καθόλου ανατραπεί, για τον απλούστατο λόγο πως στην Επιστήμη δεν υπάρχουν απόλυτες και αιώνιες αλήθειες. Η Επιστήμη προσπαθεί να προσεγγίσει την αλήθεια ασυμπτωτικώς, ξέροντας πως απόλυτες και αιώνιες αλήθειες δεν υπάρχουν. Όταν από τα πορίσματα πειραματικών ερευνών αποδειχθεί ότι δεν συμφωνούν με μια επιστημονική θεωρία, αυτή απλώς αναθεωρείται.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά μεταξύ Επιστήμης και Δόγματος. Τα Δόγματα δέχονται πως υπάρχουν πάγιες αλήθειες, με αιώνια ισχύ, που δεν επιδέχονται ούτε αναθεώρηση ούτε αμφισβήτηση, είτε γιατί τις είπε ο Θεός, δια των προφητών και απεσταλμένων του, είτε γιατί τις διατύπωσαν διάφοροι «κλασσικοί» της φιλοσοφίας. Για την Επιστήμη τέτοιες αλήθειες δεν υπάρχουν. Όλα μπορούν να αναθεωρηθούν, μόλις προκύψουν νέα δεδομένα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως οι παλαιές θεωρίες ανατρέπονται, αλλά πως η ισχύς του περιορίζεται σε στενότερα πλαίσια.

Είναι γραμμένο στο DNA μας

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου δημοσιεύεται σήμερα, 7.12.2010, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης. Δεν ξέρω γιατί βγήκαν τόσο μικρά τα γράμματα, προφανώς πρόκειται για συνωμοσία των γνωστών σκοτεινών κύκλων.

Το σημείωμα αυτό είχα σκοπό να το στείλω να δημοσιευτεί την περασμένη Τρίτη αλλά αντικειμενικές δυσκολίες με εμπόδισαν. Καλύτερα, από μια πλευρά, γιατί όπως κατάλαβα, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είμαι αρμόδιος να καταπιαστώ με παρόμοια θέματα. Θα κατέληγα να σας βυθίσω σε ερεβώδη χημικά σκότη, με την πρόφαση να σας φωτίσω, αναφέροντας δυσπρόφερτους και πολυσύλλαβους όρους, όπως τα αρχικά του DNA: Deoxyribo Nucleic Acid που στα ελληνικά αποδίδεται είτε ως Δεσοξυριβοζο Νουκλεϊνικό Οξύ, είτε ως  δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ, για. πολυνουκλεϊνικές αλυσίδες, που σχηματίζουν στον χώρο δεξιόστροφη διπλή έλικα, για νουκλεοτίδια, που αποτελούνται από μια πεντόζη (σάκχαρο με πέντε άτομα άνθρακα), τη δεοξυριβόζη, μια φωσφορική ρίζα και μια αζωτούχο βάση, για τα ονόματα αυτών των αζωτούχων βάσεων, που είναι Αδενίνη (Α), είτε Γουανίνη (G), είτε Θυμίνη (Τ), είτε Κυτοσίνη (C)…. Και άλλα τέτοια πράγματα εκστάσεως και φρίκης, όπως θα έγραφε ο  Σουρής.