Μήπως η επόμενη ανατολή έρθει από τη Δύση;

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. (Ένα άρθρο με παρόμοιο τίτλο είχε δημοσιευτεί πέρυσι). Όσο για μένα, η θερινή περίοδος συνεχίζεται για ακόμα λίγο. Θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω ένα άρθρο του Δύτη των νιπτήρων για το ίδιο θέμα και μια ανάλυση του καθηγητή Αντώνη Λιάκου, για το αν η ελληνική κατάσταση αποτελεί εξαίρεση.

Τα τελευταία δραματικά γεγονότα, που συγκλόνισαν το Λονδίνο και πολλές βρετανικές πόλεις, μας θύμισαν παρόμοιες σκηνές που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στην τηλεόραση να γίνονται, όμως, στο Αλγέρι, στο Καράτσι, στο Χαρτούμ και σε άλλα παρακατιανά και «απολίτιστα» μέρη, ποτέ όμως στην κάποτε απαστράπτουσα και υποδειγματική για την τάξη και την ευνομία της, πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που «κυβερνούσε τα κύματα» σύμφωνα με έναν παλιό αγγλικό ύμνο.

Μολονότι δεν είμαι χαιρέκακος, δε σας κρύβω πως, βλέποντας όλο αυτό το ξέσπασμα της βίας ευχαριστήθηκα, γιατί θυμήθηκα τι μας σούρανε Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και λοιποί πολιτισμένοι Ευρωπαίοι για τις ταραχές που ξέσπασαν τον Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, εξαιτίας της δολοφονίας του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και να σκεφτείτε πως σ΄αυτές τις ταραχές δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός και δεν κάηκε ούτε ένα σπίτι.

Δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε προχτές, 23.11.2010, στην εφημ. ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης.

Κλείνοντας το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καθώς έρχονται άλλα πολύ πιο σοβαρά και επώδυνα για να σχολιαστούν, θα ήθελα να γράψω την άποψή μου για την εκλογή των δημάρχων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Δε θα αναφερθώ στην προσωπικότητα ή στο πρόγραμμα των εκλεγέντων, αλλά στο πολύ καθοριστικό, κατά την άποψή μου, γεγονός πως και οι δύο προεκλογικώς δεν είχαν το χρίσμα κανενός κόμματος.

Γράφω προεκλογικώς, γιατί οι ισχυρισμοί του κυβερνώντος κόμματος, μετά τη νίκη τους, πως ήταν δικοί του άνθρωποι και, συνεπώς, δικαιούται να πανηγυρίζει πως κέρδισε τους δυο μεγαλύτερους Δήμους της χώρας, είναι επιεικώς παπατζήδικοι (Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν), γιατί προ των εκλογών, ούτε οι μεν ζήτησαν ούτε οι δε έδωσαν κάποιο χρίσμα.

Οι ατομικές λύσεις δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα

Αυτό το άρθρο του πατέρα μου, Δημ. Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε χτες, 5.10.2010, στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης.

Όλους μάς απασχολεί σήμερα το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρίση που περνάμε. Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται, οι φόροι αυξάνονται, οι τιμές των αγαθών πήραν τον ανήφορο. Καθώς δε τις αποφάσεις για όλα αυτά τα μέτρα τις παίρνουν κάποια ξένα κέντρα εξουσίας και η κυβέρνηση της χώρας τις εφαρμόζει πειθήνια, ο κάθε πολίτης αναρωτιέται τι θα πρέπει να κάνει για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη αυτή κατάσταση.
Μ’ όλο που την εποχή της Κατοχής και της Πείνας ήμουν 12 χρονών, θυμάμαι καλά πως και τότε οι άνθρωποι είχαν βρεθεί μπροστά σε πολύ δύσκολα προβλήματα. Μέσα σε λίγους μήνες, πρώτα τα τρόφιμα και μετά τα απαραίτητα εμπορεύματα (ρούχα, παπούτσια κ.λπ.), χάθηκαν από τα ράφια των καταστημάτων, ο καλπάζων πληθωρισμός μείωνε σταθερά το εισόδημα των μισθωτών αλλά και των μικροεπαγγελματιών. Οι άνθρωποι δεν ξέρανε τι να κάνουν για να τα βγάλουνε πέρα. Όσες λύσεις, σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο, δοκίμασαν, δεν οδήγησαν πουθενά.
Τότε άρχισαν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ομαδικά. Αναπτύξανε μεγάλη αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Φτιάξανε συσσίτια στα σχολεία για τα παιδάκια που πέφτανε κάτω στο δρόμο από την πείνα. Κάνανε καταναλωτικούς συνεταιρισμούς που αγόραζαν τα τρόφιμα κατ’ ευθείαν από τους παραγωγούς, παρακάμπτοντας τους ενδιάμεσους μεταπράτες, με δυο λόγια άρχισαν να αντιστέκονται.