Τις Κυριακές έχω συνήθως λογοτεχνικό υλικό, οπότε ταιριάζει να παρουσιάσω σήμερα ένα θεατρικό έργο, ένα ελληνικό θεατρικό έργο που είδα χτες το βράδι, στα τελειώματα της θεατρικής σεζόν, στο θέατρο Στοά, το έργο ‘Ο ελέφας’ του Κώστα Μποσταντζόγλου -γιου του Μποστ. Μάλιστα, αν δεν έχετε τίποτα να κάνετε απόψε το βράδυ στις 8 προλαβαίνετε να δείτε το έργο, στην τελευταία του παράσταση πριν από το καλοκαιρινό κλείσιμο. Αν όχι, το έργο θα ανεβεί και πάλι τον Οκτώβριο με την ίδια σύνθεση.
Ο Ελέφας είναι μαύρη κωμωδία -ή ίσως βουκολικό δράμα, μια και εκτυλίσσεται στην ελληνική ύπαιθρο, ας πούμε σε ένα χωριό του θεσσαλικού κάμπου. Χαράματα, στο κατώφλι του σπιτιού του, ο αυταρχικός εθνικόφρων εξηντάρης Μήτσος (που τον υποδύεται ο Θανάσης Παπαγεωργίου) περιμένει τον φίλο του τον Τάσο (ο παλιός μου φίλος Γιώργος Ζιόβας), έναν αλαφρόμυαλο σαρανταπεντάρη, για να πάνε για κυνήγι, και βρίζει τη γυναίκα του, τη Γωγώ (η Λήδα Πρωτοψάλτη) που προσπαθεί να του πιάσει κουβέντα (και που του υπενθυμίζει ότι η κυνηγετική σαιζόν έχει λήξει).
Κι επειδή ο Τάσος αργεί, μοιραία το αντρόγυνο αναμασάει τις παλιές ιστορίες ανακατεμένες με το χτεσινό έργο της τηλεόρασης, κι ο Μήτσος βρίζει τον μακαρίτη τον πεθερό του, κυνηγημένο αριστερό, κι όταν μαλακώνει της διηγείται μια περιπέτεια που διάβασε στο περιοδικό, μια περιπέτεια «του διάσημου εξερευνητή Μάικλ Χέιτζ» για έναν ελέφαντα στας Ινδίας, που του σκοτώσανε τον αφεντικό του, κι εκείνος άρχισε να κλαίει με κάτι δάκρυα σαν τα μήλα, και έψαξε, έψαξε, βρήκε τον δολοφόνο του αφεντικού του και τον θανάτωσε με την προβοσκίδα του ακαριαίως. Κι έπειτα σάλπισε θριαμβευτικά, πήγε σιμά στον τάφο τού σαχίμπ του -σαχίμπ λένε εκεί το αφεντικό- και ξάπλωσε, σφάλισε τα μάτια του και πέθανε πάνω στο μνήμα.
