Ποιος είναι ο αντίστροφος ρατσισμός, θα ρωτήσετε. Αν ο ρατσισμός είναι, με βάση τον ορισμό του λεξικού «η αντίληψη εκείνων που πιστεύουν ότι η δική τους φυλή είναι ανώτερη από τις άλλες που η φύση τις έχει καταδικάσει σε κληρονομική κατωτερότητα» ή, να το πούμε πιο απλά, το να πιστεύεις ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές, πώς μπορεί η έννοια αυτή να έχει αντίστροφο;
Στην πράξη όμως, ο όρος reverse racism εμφανιστηκε στις ΗΠΑ και χρησιμοποιείται ιδίως στις ΗΠΑ και στη Νότια Αφρική, όπου υπήρχαν από παλιά εδραιωμένες πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και φυλετικών διακρίσεων εις βάρος των μαύρων. Όσοι πλασάρουν τον όρο «αντίστροφος ρατσισμός», σχεδόν πάντα λευκοί που ανήκουν στην (τραμπική) δεξιά, θεωρούν ότι οι λεγόμενες «θετικές διακρίσεις» υπέρ των μαύρων συνιστούν «ρατσισμό κατά των λευκών» δηλαδή «αντίστροφο ρατσισμό».
Στα καθ’ ημάς, τον όρο τον χρησιμοποιούν κυρίως ακροδεξιοί, ας πούμε όταν διαδίδουν μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα για τα δήθεν παχυλά επιδόματα και τα δωρεάν διαμερίσματα που δήθεν παρέχονται στους πρόσφυγες τη στιγμή που τόσοι και τόσοι Έλληνες δοκιμάζονται από την κρίση.
Δηλαδή, ο όρος «αντίστροφος ρατσισμός» είναι στην καλύτερη περίπτωση αμφιλεγόμενος και οπωσδήποτε χαρακτηρίζει αυτόν που τον χρησιμοποιεί.
Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξη που δοκίμασε η ελληνική παροικία των Βρυξελλών όταν ο νεοφερμένος συντονιστής Εκπαίδευσης στην ελληνική πρεσβεία των Βρυξελλών, ο κ. Θανάσης Διαλεκτόπουλος, ανακοίνωσε ότι πρόκειται να οργανώσει την επόμενη Κυριακή, στις 24 Νοεμβρίου, ομιλία με τίτλο «Πολυπολιτισμικότητα και επιλεκτικός ανθρωπισμός» στην οποία, όπως φαινόταν και στην περίληψη που συνόδευε την αναγγελία, θα έκανε λόγο για «αντίστροφο ρατσισμό κατά των γηγενών».
Ιδού και η περίληψη της διάλεξης:
Σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες οι προσπάθειες καταπολέμησης φυλετικών και κοινωνικών διακρίσεων ή απλά οι προσπάθειες ικανοποίησης των αιτημάτων μελών προσφυγικών και μεταναστευτικών ομάδων με διαφορετική θρησκεία, οδηγούν σε επιλεκτικό ανθρωπισμό ή «αντίστροφο ρατσισμό» σε βάρος των γηγενών, καθώς συχνά αντιτίθενται σε κατεστημένες αξίες της χώρας υποδοχής, με αποτέλεσμα να δημιουργείται δυσφορία στους γηγενείς.
Στην παρούσα διάλεξη παρουσιάζονται οι διακρίσεις με έντονο «προνοιακό και φιλανθρωπικό» χαρακτήρα, σε βάρος των χριστιανών γηγενών σε ευρωπαϊκές χώρες και μελετάται ο αντίκτυπός τους στις παραδοσιακές κοινωνίες. Αντίστροφος ρατσισμός εντοπίζεται στις εθνικές κουλτούρες κρατών και τα νομικά τους συστήματα, στις δημόσιες αρχές, ακόμα και στην εκπαίδευση. Το ερώτημα που δημιουργείται είναι αν η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να συμβάλει στην κοινωνική συνοχή κρατών.
Ξεσηκώθηκε κατακραυγή κατά της πρότασης του κ. Διαλεκτόπουλου, κατακραυγή που έφτασε μέχρι το Λουξεμβούργο (μας χωρίζουν οι Αρδέννες μόνο) κι έτσι αποφάσισα να γράψω το σημερινό άρθρο.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 