Όταν κάποιος φίλος το ανέφερε σε σχόλιο εδώ στο ιστολόγιο, απάντησα «Ουδέν σχόλιον». Αλλά επειδή κι άλλοι φίλοι το σχολίασαν, αποφάσισα να αφιερώσω το σημερινό άρθρο σ’ αυτό το θέμα.
Ποιο θέμα, θα ρωτήσετε. Πρόκειται για το νομοσχέδιο που βγήκε σε διαβούλευση στο opengov από το Υπουργείο Εσωτερικών (κτλ.) και έχει τίτλο «Καθιέρωση παγκόσμιας ημέρας ελληνοφωνίας και ελληνικού πολιτισμού». Οπότε, το σημερινό άρθρο ας θεωρηθεί και συμβολή μου στην εν λόγω διαβούλευση, μαζί βεβαίως με τα σχόλιά σας.
Αλλά πρώτα, να ξέρουμε τι θα κρίνουμε. Σε όλες τις διαδικτυακές συζητήσεις, έχω δει να παρατίθεται και να συζητιέται όχι το νομοσχέδιο, αλλά η αιτιολογική του έκθεση. Το νομοσχέδιο είναι συντομότερο και βρίσκεται εδώ. Θα συζητήσω πρώτα την αιτιολογική έκθεση, επειδή πολύ σχολιάστηκε στη μπλογκόσφαιρα, κι επειδή έχει πολλά τρωτά, παρόλο που δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία.
Οι αιτιολογικές εκθέσεις των νομοσχεδίων, όπως από πικρή πείρα ξέρω (θα έχω μεταφράσει καμιά χιλιάδα) είναι, ας πούμε, γλαφυρές και συχνά μοιάζουν με εκθέσεις ιδεών, διότι δεν έχουν νομική ισχύ. Στις αιτιολογικές εκθέσεις ο εισηγητής προσπαθεί να πείσει για ποιον λόγο επιβάλλεται η ψήφιση του νομοσχεδίου, και στη ρύμη του λόγου του μπορεί να παρασυρθεί σε ρητορικά σχήματα.
