Η βδομάδα που τελειώνει δεν ήταν από τις συνηθισμένες, ήταν μαύρη και άραχλη. Το ιστολόγιο αφιέρωσε την ύλη του στη ζοφερήν επικαιρότητα, αφού θα ήταν άτοπο να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων ή έστω περί δασείας και περισπωμένης.
Οι πληγές στην Ανατολική Αττική θα αργήσουν να επουλωθούν και το μόνο θετικό θα είναι αν μπορέσει το κακό που μας βρήκε να μας κάνει σοφότερους ώστε να διορθώσουμε κάποια στραβά. Σίγουρα όσα συζητήσαμε τις προηγούμενες μέρες θα τα κουβεντιάσουμε ξανά, αλλά αισθάνομαι ότι τα άρθρα του ιστολογίου πρέπει να ξαναβρούν τους συνηθισμένους ρυθμούς τους. Έτσι αύριο θα έχουμε μεζεδάκια, έστω και κατακαμένα, και την Κυριακή λογοτεχνικό άρθρο.
Και σήμερα; Σήμερα χρειάζεται μια γέφυρα. Και σκέφτομαι ότι για τη γέφυρα αυτή είναι κατάλληλο ένα άρθρο αναδρομής, εντελώς ανεπίκαιρο δηλαδή -ή και επίκαιρο, αφού θα ξεφυλλίσουμε μαζί μια εφημερίδα με σημερινή ημερομηνία, 27 Ιουλίου, αλλά που κυκλοφόρησε πριν από 40 χρόνια, στις 27.7.1978.
Συνήθως οι αναδρομές αυτές γίνονται στα 50 ή στα 100 χρόνια, πιο στρογγυλά. Ωστόσο το 1918 είναι μακριά, ενώ το 1968 ήταν δικτατορία οπότε οι εφημερίδες δεν διαμόρφωναν ελεύθερα την ύλη τους. Το να δούμε μια μέρα του 1978 έχει επίσης το πλεονέκτημα ότι είναι περισσότεροι οι αναγνώστες του ιστολογίου που είχαν γεννηθεί και είχαν συνείδηση του κόσμου, παρά την αντίστοιχη ημερομηνία του 1968.
Αυτό ήταν λοιπόν το πάνω μέρος της πρώτης σελίδας της Ελευθεροτυπίας της Πέμπτης 27 Ιουλίου 1978:
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 