Από την Ισλανδία στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, ιστορία μιας διόρθωσης

Ένα αγαπημένο θέμα του ιστολογίου είναι το πώς το Διαδίκτυο επηρεάζει την έντυπη δημοσιογραφία, αλλά και η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε δημοσιογραφία των πολιτών και σε επαγγελματική δημοσιογραφία, οπότε δεν θα με παρεξηγήσετε αν σήμερα πάμε ένα ταξίδι από την Ισλανδία στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ. Καλώς ή κακώς το ταξίδι μας θα είναι εικονικό κι έτσι δεν θα χρειαστεί να ντυθείτε καλά (μια και η θερμοκρασία κυμαίνεται γύρω στους 6 βαθμούς το καλοκαίρι), αλλά βέβαια δεν θα δούμε τις λευκές νύχτες.

Το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, για να θυμηθούμε λίγο τη γεωγραφία, ανήκει στη Νορβηγία, και βρίσκεται βορειότερα (ναι, σωστά διαβάσατε) και ανατολικότερα από την Ισλανδία· το μεγαλύτερο νησί (και ένα από τα λίγα κατοικημένα) είναι το Σπίτσμπεργκ, η Σπιτσβέργη όπως είχε παλιότερα εξελληνιστεί.

Αφορμή γι’ αυτό το εικονικό ταξίδι κοντά στον Πολικό κύκλο αποτέλεσε ένα σχετικά πρόσφατο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή, με τίτλο «Το άλλο μάθημα από την Ισλανδία»,  το οποίο ξεκινάει με την εξής κατηγορηματική δήλωση:

Αν πάει κάποιος στην Ισλανδία, θα διαπιστώσει ότι στα ταμεία των περισσότερων καταστημάτων δέχονται σχεδόν όλα τα νομίσματα του κόσμου: ευρώ, δολάριο, σουηδική κορώνα, βρετανική λίρα, καναδικό δολάριο, μέχρι και γιεν Ιαπωνίας. Στο τέλος της λίστας είναι η ισλανδική κορώνα που αποτιμάται με τέσσερα μηδενικά (0,000). «Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να αγοράσεις τίποτε, διότι το ισλανδικό νόμισμα πλέον είναι χωρίς αξία. Κανείς δεν το εμπιστεύεται», δήλωσε στο αμερικανικό National Public Radio (NPR 13.4.2012) μια κάτοικος του Ρέικιαβικ.

Ακούσατε ή διαβάσατε τίποτα για την Ισλανδία;

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα, 11 Οκτωβρίου 2011, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Για να κάνουμε και λίγη διαφήμιση, περισσότερα για τον Πυθέα και τους άλλους εξερευνητές υπάρχουν στο βιβλίο του πατέρα μου «Σχίζοντας τις γραμμές των οριζόντων«.

Αν προτιμώ χίλιες φορές να εντρυφώ στο Διαδίκτυο παρά να στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση, είναι γιατί στην πρώτη περίπτωση νοιώθω ενεργός πολίτης, ενώ στη δεύτερη παθητικός θεατής ή αποχαυνωμένος καταναλωτής κουτόχορτου. Βλέπετε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, δηλαδή των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού ή Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, μας λένε μόνον όσα τα, αφανή, αφεντικά τους επιτρέπουν να μάθουμε. Για παράδειγμα διαβάσατε ή ακούσατε από τα ΜΜΕ για την αληθινή επανάσταση, που έχει πραγματοποιηθεί στην Ισλανδία, τα τελευταία δύο χρόνια; Απολύτως τίποτα.

Αντίθετα, τον τελευταίο καιρό βρήκα στο Διαδίκτυο πλήθος μηνυμάτων, με πιο πρόσφατο αυτό που πήρα την περασμένη Κυριακή 2 Οκτωβρίου, από τα οποία έμαθα πολλά και ενδιαφέροντα για την Ισλανδία, τα οποία αγνοούσα. Ακούστε λοιπόν τι πέτυχε ο ισλανδικός λαός, με μεγάλες κινητοποιήσεις, πρωτοφανείς για την ήρεμη αυτή χώρα και με την ψήφο του!

Πρώτο και κύριο: Πέτυχε το 2008 να παραιτηθεί η κυβέρνηση, ως  υπεύθυνη για την κατάρρευση της οικονομίας και την πτώχευση της χώρας.

Δεύτερο: Οδήγησε τη χώρα σε νέες εκλογές το 2009 και με συνεχείς κινητοποιήσεις υποχρέωσε τη διάδοχο κυβέρνηση να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, που κερδοσκοπώντας προκάλεσαν την κρίση. Σα συνέπεια άρχισαν συλλήψεις πολλών ντόπιων τραπεζιτών και στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ οι ξένοι τραπεζίτες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα

Τρίτο: Έπεισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει τον Μάρτιο του 2010 δημοψήφισμα, στο οποίο με πλειοψηφία 93% ο λαός αποφάσισε να μην πληρωθούν τα χρέη στις τράπεζες του εξωτερικού (κυρίως αγγλικές και ολλανδικές) και να ξεκινήσει δικαστική έρευνα για τις ευθύνες πολιτικών και οικονομικών στελεχών για την κρίση.