Η συζήτηση με τον Θανάση Λαζαρίδη στο Κόκκινο

Την περασμένη Δευτέρα, στις 23 του μηνός, ήμουν καλεσμένος του φίλου Θανάση Λαζαρίδη στην εκπομπή του στο Κόκκινο 105.5.

Με τον Θανάση γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια αφού ήμασταν συμμαθητές στην Ιωνίδειο, αν και πρέπει να αποκαλύψω προσωπικά δεδομένα και να πω πως εκείνος ήταν μια τάξη μεγαλύτερος. Ήταν και τότε πολιτικοποιημένος και συχνά είχαμε διαξιφισμούς στο διάλειμμα, μια και ήταν στον Ρήγα.

Συνηθίζω να ανεβάζω στο ιστολόγιο το κείμενο από ομιλίες μου, αλλά σε μια εκπομπή σαν κι αυτή δεν υπήρχε καθόλου κείμενο. Οπότε, ανεβάζω το ηχητικό αρχείο της εκπομπής, με όλη τη συζήτηση και μαζί τη μουσική, ενώ κάνω και μια αρκετά αναλυτική αλλά πάντως περιληπτική απομαγνητοφώνηση.

Το ηχητικό αρχείο, που μου έστειλε το επιτελείο του ιστολογίου, το ανέβασα στο YouTube, επειδή, όπως είπα πρόσφατα, οι ιστοτοποι που φιλοξενούν ηχητικά αρχεία συχνά διακόπτουν τη λειτουργία τους. Τη φωτογραφία την τράβηξε ο Παντελής Νταβανέλος.

Η συζήτηση:

Αρχή, συστάσεις.

Καινούργια γραφεία Κόκκινου, μαζί με την Αυγή, στην πλατεία Καραϊσκάκη (που τελικά πρέπει να είναι απλώς η πλατεία Μεταξουργείου).

Χαρίσαμε δύο αντίτυπα από τα Συμποσιακά του Βάρναλη, που τα περιέγραψα ως ένα τόμο με χρονογραφήματα αφιερωμένα στο καφενείο και την ταβέρνα, στον καφέ και το τσιγάρο, στο ποτό και στο φαγητό, στις παρέες και τη συλλογική ευωχία, κι ο Θανάσης σχολίασε ότι αυτά τα πράγματα τα υπεραγαπούσε ο Βάρναλης. Ο ποιητής που το πιο γνωστό του ποίημα αρχίζει με τον στίχο “Μες στην υπόγεια την ταβέρνα” και που είχε πει στα γεράματά του πως οι μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή είναι η φασολάδα, οι γυναίκες και να κάθεσαι στο Βυζάντιο να παρακολουθείς που παίζουν τάβλι. Για τους νεότερους, το Βυζάντιο ήταν ονομαστό καφενειο στο Κολωνάκι.

Με τις εκδόσεις Αρχείο έχουμε ξεκινήσει να εκδίδουμε κείμενα του Βάρναλη δημοσιευμένα σε εφημερίδες, ανάμεσα στ’ άλλα και τα χρονογραφήματά του: Αττικά, Αστυνομικά και τώρα ο τρίτος τόμος, τα Συμποσιακά.

Advertisement

Μεζεδάκια Θερμοπυλών-Σαλαμίνας

Τα ονομάζω έτσι, φυσικά, από την απόφαση του πρωθυπουργού να δοθεί πανηγυρικός χαρακτήρας στον εορτασμό της επετείου των 2500 χρόνων και να συσταθεί ειδική επιτροπή εορτασμού με πρόεδρο τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη (που θα διηγηθεί και τα γεγονότα όπως τα έζησε στα νιάτα της, όπως είπε κάποιος κακεντρεχής στα σόσιαλ).

Ότι το 2020 δεν συμπληρώνονται 2500 χρόνια αλλά 2499 το συζητήσαμε ήδη στα μεζεδάκια της περασμένης εβδομάδας. [Σύντομα: Έτος 0 δεν υπήρξε. Από την 1η Ιανουαρίου του 1 π.Χ. ως την 1η Ιανουαρίου του 1 μ.Χ. η αποσταση ειναι 1 χρόνος, όχι 2. Παρομοίως, από τον Σεπτεμβριο του 480 π.Χ. ως τον Σεπτέμβριο του 2020 η απόσταση είναι 2499 χρόνια].

Η ανάδειξη της ψευδοεπετείου σε σχεδόν εθνικό στόχο, κολλητά με τις προηγούμενες εξαγγελίες για πανηγυρικό εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, δείχνει μάλλον ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να πορευτεί με ταρατατζούμ. Θα πείτε, φιέστες για τη Σαλαμίνα έκανε και ο Καμμένος την προηγούμενη τετραετία. Πράγματι, αλλά οι δικές του, αν και εξισου γελοίες, είχαν τουλάχιστον το πλεονέκτημα πως ήταν διακριτικές και κυρίως φτηνές. Πήρε ο καημένος ένα χαλί, το έστρωσε στην ακροθαλασσιά και έκανε ό,τι έκανε, δεν συγκρότησε επιτροπές με λογότυπα και άλλα τέτοια πολυδάπανα.

Αλλά πιο ενοχλητικό δεν βρίσκω το ταρατατζούμ, όσο τον παραλληλισμό που έκανε ο πρωθυπουργός ανάμεσα στο τοτε και στο σήμερα: Στους καιρούς μας, οι προκλήσεις, προφανώς, είναι διαφορετικές. Κύματα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών πολιορκούν τώρα τις ευρωπαϊκές χώρες,

Διαφέρει άραγε πολύ το «πολιορκουν» από το «εισβολείς» που λένε οι χρυσαβγίτες και ο Βελόπουλος;

* Ίσως ακούσατε μέσα στη βδομάδα για την πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης, η οποία εξέδωσε μια άκρως ξενοφοβική ανακοίνωση για τη σχεδιαζόμενη εγκατάσταση προσφύγων στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ και στη συνέχεια, ύστερα από την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, εξαναγκάστηκε σε παραιτηση.

Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά της καταγράφεται μια ακόμα φορά το ρήμα ενσκήπτω με την αποκλίνουσα σημασία του ή ίσως το νεόπλαστο ρήμα «ενσκύπτω» αφού έτσι το γράφει:

Ευχαριστώ και πάλι και παρακαλώ να ενσκύψετε στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στα Μελισσια.

Το «εγκύπτω» παραείναι λόγιο (και αδιάφανο), το «σκύβω» θεωρείται ξερωγώ χυδαίο, οπότε του φοράμε το «εν» για να γίνεται πιο αποδεκτό.

* Στην εθνική προσπάθειά του να εμπλουτιστεί με νέες λέξεις η γλώσσα μας ώστε να φτάσουμε τον εθνικό στόχο των 5.000.000 λέξεων, ο Σκάι βάζει το λιθαράκι του προσθέτοντας τη νέα λέξη «βιοπραγίες».

(Στον Δημητράκο πάντως βρίσκω τη μεταγενέστερη λέξη «βιοπράγος», αυτός που έχει πετύχει στη ζωή του ή κάτι τέτοιο).

* Δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω τον συνήγορο του Προέδρου Τραμπ, αλλά αυτό που τον χλευάζουν επειδή, λέει, έκανε λόγο για συμμαχία ΗΠΑ-Ιταλίας από τον καιρό της αρχαίας Ρώμης (παράδειγμα αβάσιμου χλευασμού εδώ από το in.gr) δεν έχει καμιά απολύτως βάση.

Βρίσκω ότι είπε

«The United States and Italy are bound together by a shared cultural and political heritage dating back thousands of years to ancient Rome» το οποίο είναι απολύτως σωστό, μιλάει για κοινή πολιτιστική και πολιτική κληρονομιά, κάτι που βέβαια δεν έχει καμια σχέση με… συμμαχία όπως γράφτηκε ευρέως.

Αριστεία και αριστερά

Μπορεί ο πυκνότατος πρώτος μήνας της αριστερής κυβέρνησης να εστιάστηκε κατά κύριο λόγο στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και κατά δεύτερο λόγο στο διαφαινόμενο απειλητικό δημοσιονομικό κενό, κληρονομιά της (εσκεμμένης; ) χαλάρωσης της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά παρ’ όλ’ αυτά και κάποια άλλα θέματα κέρδισαν το δικό τους δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας και απασχόλησαν τη δημόσια συζήτηση.

Ένα από αυτά, που θα μας απασχολήσει σήμερα, είναι και το θέμα των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων, και οι απόψεις που εξέφρασε ο νέος υπουργός Παιδείας, ο φιλόσοφος Αριστείδης Μπαλτάς (εδώ υπάρχει σχετική συνέντευξή του με μεταγραφή, όχι χωρίς λάθη) που προκάλεσαν αρκετό θόρυβο, ενώ διευκρινίσεις για το θέμα δόθηκαν και χτες.

Προσωπικά, δεν είμαι βέβαιος αν καλώς δόθηκε, από πλευράς υπουργείου, τόση έμφαση στο θέμα των Πρότυπων και Πειραματικών -δεν βλέπω να είναι αυτό το βασικότερο πρόβλημα της Παιδείας και ασφαλώς θα μπορούσε να περιμένει ένα-δυο μήνες. Νομίζω ότι ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ και η κατάσταση της δημόσιας μέσης εκπαίδευσης άξιζαν την απόλυτη προτεραιότητα.

Από την άλλη, και πάλι προσωπικά, πρέπει ξεκινώντας να διευκρινίσω ότι επειδή εγώ έχω βγάλει πρότυπο σχολείο, την Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά (και όχι Ιωαννίδειο όπως κακώς συχνά αναφέρεται, ο ευεργέτης που πρόσφερε το κληροδότημα για την ανέγερση δεν λεγόταν Ιωαννίδης αλλά Ιωνίδης -ή μάλλον ούτε Ιωνίδης λεγόταν αρχικά, αλλά Ιπλιξής και ύστερα το άλλαξε, διότι και Ιπλίξειος, όσο και να πεις, κάπως άγαρμπο όνομα είναι). Κι επειδή έχω βγάλει πρότυπο σχολείο, μπορεί να θεωρηθεί ότι επηρεάζομαι από αυτό -και μπορεί πράγματι να επηρεάζομαι.

Πορτρέτο του ιστολόγου σε νεαρή ηλικία

Ελάχιστες φωτογραφίες έχω από τα γυμνασιακά μου χρόνια -φαίνεται πως δεν ήταν τόσο εύκολο όσο σήμερα το άθλημα.  Τούτη εδώ τραβήχτηκε τέλη Νοεμβρίου 1974, μέσα στην αίθουσα του Δ’3 (πραχτικό-γαλλικό) στην Ιωνίδειο του Πειραιά. Είμαι αυτός με το άσπρο πουλόβερ, που σηκώνω το χέρι (ωχ… λες να παρεξηγηθεί η χειρονομία;)

Με τους πιο πολλούς της εικόνας έχω να συναντηθώ απο τότε που τελειώσαμε το σχολείο. (Πώς το’ λεγε εκείνο το ποίημα; Και να μετρώ και να’ ναι τριαντατρία χρόνια….) Κάμποσους όμως θα τους δω τη Δευτέρα που μας έρχεται (μεγαλοδευτεριάτικα) σε συνάντηση που κανονίσανε και που με βρήκανε κι εμένα χάρη στα σύνεργα του διαόλου, φέισμπουκ, γκουγκλ και τέτοια.

Οπότε, μ’ έπιασε νοσταλγία και την έβγαλα στη φόρα -να με συμπαθάτε, συνήθως το αποφεύγω.