Δημοσιεύω και σήμερα, όπως και κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η έκτη και είναι η πρώτη της ενότητας του βιβλίου που επιγράφεται «Η άνδρωση». 1922, ο παππούς μου πάει φαντάρος. Η προηγούμενη πέμπτη συνέχεια βρίσκεται εδώ.
Την 1η Οκτωβρίου παρουσιάστηκε στο έμπεδο Ναυπλίου για κατάταξη. Το ελληνικό κράτος προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει το στρατό του μετά την καταστροφή της Μικρασίας. Από τα αδέλφια του, στη Μικρασία πήγαν οι δυο μεγαλύτεροι και βγήκαν από την εκστρατεία σώοι. Ο Μιχάλης που ήταν πολυβολητής στο 9ο Σύνταγμα Καλαμών, πήρε μέρος σ’ όλες τις μάχες και τώρα βρισκόταν στη Χίο, όπου είχε καταλήξει η μονάδα του, υποχωρώντας συνεχώς, αλλά συντεταγμένη και πειθαρχημένη, από το Αφιόν Καραχισάρ ως τον Τσεσμέ. Ο Κώστας, που υπηρετούσε ως αξιωματικός χαρτογράφος στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, είχε γυρίσει στην Αθήνα.
Η εκπαίδευση στο Έμπεδο κράτησε δυο μήνες. Κατόπιν οι νεοσύλλεκτοι με τρένο μεταφέρθηκαν στον Πειραιά και από κει φορτώθηκαν σε πλοίο για τη Θεσσαλονίκη. Φτάσανε στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας ένα κατάψυχρο πρωινό, αρχές Δεκεμβρίου. Εγκαταστάθηκαν σε κάτι αποθήκες που ο Στρατός τις είχε επιτάξει και μετατρέψει σε στρατώνες, κάτω από άθλιες συνθήκες. Δεν υπήρχε θέρμανση και το χειρότερο λείπανε τζάμια από τα περισσότερα παράθυρα. Σε κάθε στρατιώτη δόθηκε μονάχα μια κουβέρτα. Το Κράτος κι ο Στρατός είχαν μαύρα οικονομικά χάλια. Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού είχε χαθεί στη Μικρασία.
Ο Στρατός ήταν κουρασμένος και η πειθαρχία του κλονισμένη. Οι περισσότεροι αξιωματικοί πολεμούσαν συνεχώς από το 1912 κι η επιστράτευση κρατούσε στο χακί στρατιώτες που είχαν σε μήνες «πιάσει τα χαρτιά της τράπουλας», υπηρετούσαν δηλαδή πενήντα δύο μήνες, σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια. Παρ’ όλα αυτά γινόταν σοβαρή ανασυγκρότηση. Δημιουργήθηκε εσπευσμένα ο στρατός του Έβρου, που κράτησε τους Τούρκους μακριά από τη Δυτική Θράκη. Ο Νίκος τοποθετήθηκε στο Πεδινό Πυροβολικό του Γ’ Σώματος Στρατού, στους Καπουτζήδες (ο σημερινός δήμος Πυλαίας), έξω από τη Θεσσαλονίκη.
