Ελπίζω βλέποντας τον τίτλο να μη σκεφτήκατε ότι αναφέρεται στην πολιτική ή οικονομική κατάσταση της χώρας μας -αν και θα μπορούσε κάποιος να πει ότι στην Ελλάδα ένας φακίρης, δηλαδή θαυματοποιός αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας, έχει δημιουργήσει πολλούς, χιλιάδες και χιλιάδες φουκαράδες. Όχι όμως, αφενός ο υπεύθυνος δεν είναι μόνο ένας και αφετέρου το σημερινό άρθρο δεν πολιτικολογεί ούτε οικονομολογεί, αλλά λεξιλογεί: θα δούμε αυτές τις δυο λέξεις, που είναι συγγενικές μεταξύ τους.
Φακίρης είναι στα ελληνικά ο Ινδός ασκητής, με το σαρίκι και το περίζωμα γύρω από τα σκέλια, που οι γελοιογράφοι αγαπούν να τον παρουσιάζουν να ξαπλώνει σε καρφιά σε έναν από τους πιο ανθεκτικούς κοινούς τόπους της γελοιογραφίας -όλοι θα έχετε δει τέτοια σκίτσα, σαν κι αυτό εδώ που έκλεψα από το Διαδίκτυο. Λένε πως επειδή τα καρφιά είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, μπορούν να στηρίζουν το βάρος του σώματος χωρίς να το τρυπάνε και ότι στην πραγματικότητα ο φακίρης δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αντοχή στον πόνο· ίσως είναι έτσι, αλλά και πάλι δεν το έχω δοκιμάσει. Είναι όμως φακίρης και γενικότερα ο θαυματοποιός, που καταπίνει σπαθιά και κάνει διάφορα άλλα τέτοια κόλπα, που λέγονται «φακίρικα», και στην αργκό φακίρικο κόλπο ή σκέτο φακίρικο είναι ένα τέχνασμα, μια πατέντα που λύνει με μαγικό (αλλά κάποτε και ύποπτο) τρόπο ένα πρόβλημα, ή που φέρνει απροσδόκητο αποτέλεσμα, όπως σε πρόσφατο τίτλο άρθρου σε επαρχιακόν ιστότοπο, «Τα φακίρικα ενός διαγωνισμού», όπου καταγγέλλεται η εφαρμογή ενός μαθηματικού τύπου που έφερε νικητή του διαγωνισμού τον δεύτερο πλειοδότη.
