Φύρδην μίγδην

Περνώντας χτες-προχτές μπροστά από την τηλεόραση, είδα αυτόν τον τίτλο σε τηλεοπτική εκπομπή, υποθέτω σατιρική, νομίζω κυπρέικη, κι αυτό μου έδωσε την ιδέα για το σημερινό αρθράκι, σε συνδυασμό με εκείνο που συζητήσαμε τις προάλλες στα μεζεδάκια μας, σε κάποιο δικό σας σχόλιο, για το μαργαριτάρι μιας επώνυμης δημοσιογράφου, που έγραψε ότι ο Πέτρος Κόκκαλης «εξελέξη αριστείδην (!) μέλος του ΚΚΕ». Αριστίνδην βέβαια, αλλά ευτυχώς το είδαν και το διόρθωσαν.

Φύρδην μίγδην θα πει «ανάκατα, άνω κάτω, σε μεγάλη αταξία, σε απόλυτη ακαταστασία». Αυτές οι δυο λέξεις χρησιμοποιούνται μόνο σε αυτή τη φράση, και μόνο ζευγαρωμένες, δηλαδή λέμε Bιβλία, τετράδια, χαρτιά ριγμένα πάνω στο τραπέζι φύρδην μίγδην, αλλά δεν λέμε «τα βρήκα όλα μίγδην» ή «τα έριξε χάμω φύρδην». Αρχαίες είναι βέβαια οι λέξεις, αλλά στην αρχαιότητα δεν κάνανε μαζί, χώρια χρησιμοποιούνταν -μάλιστα ενώ το φύρδην είναι καθαρόαιμο αρχαίο, το μίγδην είναι ελληνιστικό, ο αρχαιότερος τύπος είναι «μίγδα», λέει ο Πετρούνιας στο ΛΚΝ. Η πιο παλιά ανεύρεση των δύο λέξεων μαζί είναι σε ένα σχόλιο που υπάρχει στο λεξικό Σούδα, ένα υβρεολόγιο που θα άξιζε να το μελετήσουμε κάποια άλλη φορά διότι είναι πολύ γλαφυρό, όπου λέγεται για κάποιον «καὶ κυκῶν καὶ φύρδην καὶ μίγδην ποιῶν ἅπαντα». Η στερεότυπη έκφραση «φύρδην μίγδην» δεν ξέρω πότε εμφανίζεται πρώτη φορά στα νεότερα γράμματά μας, πάντως μια διάσημη εμφάνισή της είναι σε ένα σύγγραμμα του Θ.Ι.Κολοκοτρώνη, του επιλεγόμενου και Φαλέζ, εγγονού του ήρωα της επανάστασης, που είχε τίτλο «Κουλουβάχατα ή αι φύρδην μίγδην σημεριναί ιδέαι» -στον Φαλέζ δηλαδή χρωστάμε αν όχι τη γέννηση πάντως τη διάδοση της λέξης «κουλουβάχατα», που έχει αραβική αρχή (kulluwahad = όλα ένα).

Το φύρδην και το μίγδην είναι παραδείγματα μιας κατηγορίας αρχαίων επιρρημάτων που είχαν την περίεργη -για τη σημερινή γλώσσα- κατάληξη «-δην». Αυτά παράγονταν είτε από ουσιαστικά (σπόρος – σποράδην) είτε από ρήματα (πλέκω-πλέξω-πλέγδην). Όπως λέει ο γραμματικός Απολλώνιος ο Δύσκολος (δεν χρειάζεται μετάφραση, είναι… εύκολο το κείμενο):

Τὰ εἰς δην ἐν βαρείᾳ τάσει ἐστί, καὶ παράγεται καὶ ἀπὸ ὀνομάτων, ὡς τῷ λόγος τὸ λογάδην παράκειται, μόνος μονάδην, τρόχος τροχάδην, σπόρος σποράδην. ἢ παρὰ ῥῆμα, διὰ τοῦ δ καὶ τοῦ συγγενοῦς β παραλαμβανομένου ἐν πρώτῃ συζυγίᾳ, κλέπτω κλέβδην, κρύπτω κρύβδην, γράφω γράβδην, ὄπτω ὄβδην καὶ ἐσόβδην. καὶ παρὰ τοὺς εἰς ξω λήγοντας μέλλοντας διὰ τοῦ γδ, πλέξω πλέγδην, μίξω μίγδην, νύξω νύγδην. καὶ παρὰ τὴν πέμπτην δὲ συζυγίαν, αἴρω ἄρδην, φύρω φύρδην. καὶ παρὰ τὸ σύω δὲ τὸ σύδην· ὅπερ ἐσχημάτιστο, ἐκ μεταθέσεως τοῦ ε εἰς τὸ υ, παρὰ τὸ σέω, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ σόος, καθότι καὶ τῷ ῥέω τὸ ῥύω παράκειται, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ῥύβδην καὶ ὁλόκληρον εἰς ον λῆγον ῥυδόν· καὶ παρὰ τὸ χύω τὸ χύδην.

Στην αρχαιότητα τα επιρρήματα εις -δην ήταν πάρα πολλά, αλλά στις μέρες μας έχουν επιβιώσει λιγοστά, που μετριούνται στα δάχτυλα αν όχι του ενός χεριού πάντως των χεριών και των ποδιών. Κάποια άλλα, ενώ δεν λέγονται, έχουν δώσει παιδιά που τα χρησιμοποιούμε, ας πούμε από το «ράγδην» (από το ρήγνυμι) έχουμε το «ραγδαίος», που το χρησιμοποιούμε για τη βροχή και για τη γρήγορη εξέλιξη κακών πραγμάτων, μακριά από εμάς. Επίσης από το άδην (με δασεία) που σήμαινε «άφθονα» έχουμε τον αδηφάγο.

Υποσύνολο των επιρρημάτων σε -δην είναι τα επιρρήματα σε -ίνδην, που αυτά πράγματι μετριούνται στα δάχτυλα. Εκτός από το «αριστίνδην», το μόνο που είχε κάποια συχνή χρήση ήταν το «πλουτίνδην» (με κριτήριο τον πλούτο, δηλαδή).

Στο ΛΚΝ βρίσκω 12 λήμματα-επιρρήματα με κατάληξη -δην. Ο Μπαμπινιώτης, που θέλει να φανεί κάπως πιο λόγιος, προσθέτει πεντέξι ακόμα.

Τα συγκέντρωσα και τα παρουσιάζω εδώ (όχι, δεν φυλλομέτρησα μία προς μία τις σελίδες των λεξικών, χρησιμοποίησα ηλεκτρονικές μεθόδους’ από τότε που βγήκε η ηλεκτρονική αναζήτηση χάθηκε το φιλότιμο).

• άρδην (από το αίρω): ολοκληρωτικά, εκ θεμελίων. Η κατάσταση άλλαξε άρδην. Άρδην ήταν ο τίτλος της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Πλάτωνα Δρακούλη και τώρα του εθνικιστικού κινήματος του Καραμπελιά -εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’άρματα…
• αριστίνδην (από το άριστος): με επιλογή μεταξύ των αρίστων, χωρίς εκλογή. Παλιά υπήρχαν αριστίνδην γερουσιαστές, ενώ αριστίνδην Ιερά Σύνοδος ήταν αυτή που έκλεξε αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο το 1967 (χουντίνδην ήταν δηλαδή, αλλά…)
• βάδην (από το βαίνω): με ρυθμό βαδίσματος. Και ουσιαστικό, το βάδην, το αγώνισμα του στίβου. Επίρρημα Βυρτεμβέργην δεν υπάρχει.
• διαρρήδην (από το θέμα ρη- του λέγω, είρημαι): απερίφραστα, κατηγορηματικά. Ο Μπαμπινιώτης δίνει την ελαφρώς άστοχη (και φτιαχτή) φράση «υποστήριξε διαρρήδην τις διεκδικήσεις του» αλλά σχεδόν πάντα το χρησιμοποιούμε με το «αρνούμαι» ή με το «απορρίπτω»
• εκτάδην (από το εκτείνω): σε ξαπλωτή στάση. Μόνο ο Μπαμπινιώτης το έχει.
• επιτροχάδην (από τον τροχό): γρήγορα, βιαστικά και συνήθ. χωρίς πολλή προσοχή: Ελέγχω επιτροχάδην τους λογαριασμούς. Aναφέρθηκε επιτροχάδην στα προηγούμενα (δηλ. σύντομα). Ο Μπαμπινιώτης εδώ σφάλλει, διότι το λημματογραφεί στο «τροχάδην», ως δύο λέξεις (επί τροχάδην) υποβάλλοντας μάλιστα την ιδέα ότι έτσι το έγραφαν οι αρχαιοι, ενώ οι αρχαίοι πάντοτε το έγραφαν σε μία λέξη, επιτροχάδην.
• καταλογάδην : κατά τον τρόπο της φυσικής ομιλίας’ λέγεται για απόσπασμα π.χ. της Ιλιάδας που το διαβάζουμε πεζό, όχι έμμετρο.
• λογάδην (από το λογάς = εκλεκτός -και όχι φλύαρος!): κατ’ επιλογή. Μόνο στον Μπαμπινιώτη και αμφιβάλλω αν λέγεται σήμερα, αν και βλέπω ότι υπάρχει λογοθεραπευτικό κέντρο ή κάτι τέτοιο με τον τίτλο Λογάδην, τρέχα γύρευε δηλαδή.
• μίγδην (από το μίγνυμι) βλ. φύρδην μίγδην.
• προτροπάδην (από την προτροπή): πολύ γρήγορα. Μόνο στον Μπαμπινιώτη που το χαρακτηρίζει αρχαιοπρεπές. Για κάποιον που το βάζει στα πόδια μπορούμε να πούμε «έφυγε προτροπάδην».
• σποράδην (από το σπόρος): σποραδικά. Μπορούμε να αποδώσουμε έτσι τη βιβλιογραφική ένδειξη passim.
• στάγδην (από το στάζω): σταγόνα-σταγόνα. Μόνο στον Μπαμπινιώτη, ο οποίος περιέργως δεν καταγράφει τον σύμπλοκο όρο «στάγδην άρδευση», τουλάχιστον στην έκδοση που έχω.
• συλλήβδην (από το συλλαμβάνω): όλα/όλοι μαζί, χωρίς εξαίρεση -συχνά με επικριτική χροιά, π.χ. δεν μπορείς να χαρακτηρίζεις πουλημένους συλλήβδην τους πολιτικούς. Επειδή δεν είναι διάφανη η σημασία, συχνά λέμε «όλους συλλήβδην».
• συστάδην (από το συνίσταμαι ή από τη συστάδα): από κοντά, σώμα με σώμα. Μόνο στις φράσεις «μάχομαι/μάχη εκ του συστάδην».
• τροχάδην (από τον τροχό): τρέχοντας, βιαστικά. Και ουσιαστικό, το τροχάδην, που έχει δώσει σε σχολεία και στρατόπεδα το υποκοριστικό «το τροχαδάκι».
• φύρδην (από το φύρω, εξού και φύραμα, αιμόφυρτος), βλ. φύρδην μίγδην.
• χύδην (από το χέω): σωρηδόν, χύμα. Τόσο το ΛΚΝ όσο και ο Μπαμπινιώτης υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιείται μόνο στη φράση «χύδην όχλος» που τον λέγανε περιφρονητικά οι παλιοί ψηλομύτηδες για την πλέμπα -άλλωστε και η λ. χυδαίος από το χύδην είναι. Ωστόσο, υπάρχει και το χύδην φορτίο, πχ. χύδην τσιμέντο (bulk που λέμε) στην ορολογία της πιάτσας και θα έπρεπε να το καταγράψουν τα λεξικά.

Πέρα από αυτά, το Αντίστροφο λεξικό της Συμεωνίδη, που όμως καταγράφει και σπανιότατες λέξεις, έχει τρεις ακόμα: περιβάδην, παραστάδην και συμμίγδην. Τα δύο πρώτα ακούγονται λιγάκι σαν κυπρέικα.

Να πούμε ότι όλες οι παραπάνω λέξεις είναι αρχαίες, δηλαδή το επίθημα -δην δεν είναι πια ζωντανό στα νέα ελληνικά, σε αντίθεση με το άλλο επιρρηματικό επίθημα, το -δόν, π.χ. αναφανδόν, οκλαδόν, ομαδόν, σωρηδόν, το οποίο χρησιμοποιείται και για την παραγωγή νεότερων λέξεων, κάποτε ευκαιριακών σχηματισμών, π.χ. κλοτσηδόν, σαρδεληδόν (π.χ. για τους επιβάτες στο λεωφορείο), κοπιπαστηδόν.

Από την άλλη, τα επιρρήματα σε -δην, όπως και να το κάνεις, έχουν κάποιαν επισημότητα. «Θα τιμωρήσω όλο τον λόχο διαρρήδην», έλεγε ένας λοχαγός που είχαμε στο στρατό κι εμείς ψαρώναμε. Μάλλον συλλήβδην ήθελε να πει, αλλά κανείς δεν τόλμησε να του το επισημάνει.

Advertisements

Ο τρόμος για την απλοποίηση και για τις αλλαγές της ορθογραφίας

Κυκλοφόρησε αρκετά στο Φέισμπουκ ένα κείμενο, που το βλέπετε σε εικόνα αριστερά και που θα το μεταγράψω πιο κάτω -ίσως  ο συντάκτης του να είναι δάσκαλος, αν και αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Κάποιος φίλος μού ζήτησε να το σχολιάσω -κι έτσι έχουμε το σημερινό άρθρο, αν και τα θέματα αυτά τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές στο παρελθόν και θα τα συζητήσουμε ξανά στο μέλλον -αλλά γλωσσικό ιστολόγιο είμαστε, αν ήμασταν ποδοσφαιρικό θα συζητούσαμε για μπάλα.

Ο άγνωστος συντάκτης λοιπόν, ίσως δάσκαλος, στο καλογραμμένο κειμενάκι του συγκέντρωσε 14 λέξεις που η ορθογραφία τους έχει αλλάξει ή που ο συντάκτης νομίζει ότι έχει άλλάξει, στην κατεύθυνση της απλοποίησης. Θεωρεί ότι η απλοποίηση αυτή της ορθογραφίας συνιστά κατακρεούργηση της γλώσσας (!) και εκφράζει την έντονη δυσφορία του που νιώθει ανορθόγραφος και «αναγκάζεται να ανοίξει λεξικό ακόμα και για την πιο απλή λέξη».

Αλλά ας δούμε πρώτα το κείμενο:

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το μαντήλι που ξηλώθηκε κι έμεινε «μαντίλι», για την εταιρεία που διαλύθηκε κι έγινε «εταιρία», για τη βρωμιά που λερώθηκε κι έγινε «βρομιά», για τον χλωμό που τρόμαξε κι έγινε «χλομός», για το πηρούνι που έσπασε κι έγινε «πιρούνι», για το συγγνώμη που, έλεος, γίνεται «συγνώμη», για το ρήμα γλυτώνω που δε γλύτωσε κι έγινε «γλιτώνω», για το παληκάρι που λύγισε κι έγινε «παλικάρι», για την μπύρα που ξίνισε κι έμεινε «μπίρα», για την χρεωκοπία που έγινε «χρεοκοπία» και τη φοβόμαστε περισσότερο, για την περηφάνεια που ντροπιάστηκε κι έγινε «περηφάνια» για τον Μανώλη που παλεύει για να μη γίνει «Μανόλης», για τη ζήλεια που ζήλεψε κι έγινε «ζήλια», για το κτήριο που γκρεμίστηκε κι έγινε «κτίριο»…
Και για όλα εκείνα τα θύματα της απλοποίησης/κατακρεούργησης της ελληνικής γλώσσας, που μας κάνουν να νιώθουμε ανορθόγραφοι και να ανοίγουμε λεξικό ακόμη και για την πιο απλή λέξη!

52 λέξεις της κοινής βορειοελλαδικής

Μια και βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες, είπα σήμερα να παρουσιάσω ένα άρθρο γλωσσικό -όμως ένα άρθρο που να έχει ως αντικείμενο όχι ακριβώς τις λεξιλογικές διαφορές βορρά και νότου, αφού έχουμε ήδη ασχοληθεί με το θέμα αυτό παρουσιάζοντας το βιβλίο Μπαγιάτηδες και χαμουτζήδες του Μπάμπη Μεταξά, ούτε τον τύπο «σε λέω» (με τον οποίο έχουμε επίσης ασχοληθεί), αλλά λέξεις που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αρκετά διαδεδομένες στη Βόρεια Ελλάδα όχι όμως στη Νότια.

Θα μου πείτε, δεν είναι ιδιωματισμοί αυτοί; Η απάντηση είναι θέμα οπτικής γωνίας. Σε ένα λεξικό της κοινής νεοελληνικής κανονικά δεν έχουν θέση οι ιδιωματισμοί, ας πούμε ο κρητικός μπέτης, τα ποντιακά καρτόφια ή το επτανησιακό τζαντζαμίνι. Ωστόσο, σε ένα λεξικό της κοινής νεοελληνικής που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη, όπως το ΛΚΝ, υπάρχουν λέξεις που δεν τις περιλαμβάνουν τα λεξικά της κοινής νεοελληνικής που έχουν εκδοθεί στην Αθήνα. Οι λέξεις αυτές, επομένως, μπορούν να θεωρηθούν λέξεις της «κοινής βορειοελλαδικής», αφού είναι αρκετά κοινές ώστε να θεωρούνται άξιες λημματογράφησης σε ένα «θεσσαλονικιό πανελλήνιο» λεξικό -αλλά όχι σε ένα «αθηναϊκό» πανελλήνιο λεξικό.

Πρακτικά, ζητάμε λέξεις που να τις έχει το ΛΚΝ (το λεγόμενο και λεξικό Τριανταφυλλίδη, το οποίο εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη) και να μην τις έχει το Λεξικό Μπαμπινιώτη ή το Χρηστικό της Ακαδημίας, αλλά βέβαια λέξεις λαϊκές και όχι λόγιες ή επιστημονικές -διότι βέβαια η μη συμπερίληψη ενός όρου σε ένα λεξικό μπορεί επίσης να οφείλεται σε διαφορές στη λεξικογραφική νοοτροπία και πολιτική του κάθε λεξικού.

Έφτιαξα λοιπόν τον εξής κατάλογο, με 52 λέξεις που τις καταγράφει το ΛΚΝ και που, απ’ όσο μπορώ να κρίνω, χρησιμοποιούνται στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά δεν τις συμπεριλαμβάνει το λεξικό Μπαμπινιώτη. Φυσικά, τα λήμματα του ΛΚΝ που δεν υπάρχουν στο λεξικό Μπαμπινιώτη είναι πολύ περισσότερα -στον μικρό μας κατάλογο έχω 52 μόνο λήμματα, που όλα είναι δάνεια, 51 από τα οποία είναι δάνεια από τα τουρκικά. Αυτό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο συνέταξα τον κατάλογο, διότι θα ήταν πρακτικά αδύνατο να συγκρίνω το συνολικό λημματολόγιο των δύο λεξικών.

Στον κατάλογο παραθέτω το περιεχόμενο του ΛΚΝ για τα σχετικά λήμματα, χωρίς δικό μου σχολιασμό.

εία ή ία; Το φριχτό δίλημμα

Τις προάλλες, στα σαββατιάτικα μεζεδάκια μας, είχα παραθέσει ένα απόσπασμα από κάποιον δημοσιογράφο, και το σχολίαζα. Το απόσπασμα περιείχε τη λέξη «κατασκοπεία», έτσι γραμμένη, ενώ εγώ στον σχολιασμό μου έγραφα «κατασκοπία». Μια φίλη που το είδε, μου έστειλε προσωπικό μήνυμα (στο ίνμποξ, που λέμε στο Φέισμπουκ) για να το διορθώσω. Οπότε, γράφω το σημερινό άρθρο.

Κατασκοπία ή κατασκοπεία;

Ο κανόνας που μαθαίναμε στο σχολείο είναι πως όταν το θηλυκό ουσιαστικό παράγεται από ρήμα σε -εύω, τότε γράφεται με -εία, αλλιώς με -ία: πορεύομαι — πορεία, ερμηνεύω — ερμηνεία αλλά υπουργός — υπουργία (μόνο ο Άδωνης γράφει «επί υπουργείας μου»).

Ρήμα «κατασκοπεύω» υπάρχει, και γι’ αυτό η σχολική ορθογραφία γράφει «κατασκοπεία». Όμως, ο Μπαμπινιώτης υποστηρίζει ότι το ρήμα είναι μεταγενέστερο, και ότι η «κατασκοπία» παράγεται από τον κατάσκοπο, επομένως το γράφει «κατασκοπία».

Η κατασκοπ*α είναι ένα από τα διττογραφούμενα θηλυκά ουσιαστικά στα οποία παρουσιάζεται το φριχτό δίλημμα «-εία ή -ία», ένα από τα πιο μπελαλίδικα θέματα της ορθογραφίας μας και από τα πιο δύσκολο να διδαχτούν, διότι οι μαθητές ή ο δάσκαλος δεν είναι ετυμολόγοι να ξέρουν αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό, αν δηλαδή πρώτα εμφανίστηκε το ρήμα κατασκοπεύω και μετά η κατασκοπεία και ο κατάσκοπος ή αν ο κατάσκοπος γέννησε την κατασκοπία.

Ας πούμε, γιατί η εταιρεία γράφεται με -ει- ενώ δεν υπάρχει ρήμα «εταιρεύω»; Διότι, λέει ο Μπαμπινιώτης, παράγεται από το επίθετο «εταιρείος» και όχι απευθείας από τον εταίρο. Οι αρχαίοι την έγραφαν και με ΕΙ και με Ι.

Λεωφόρος Πόρτες

Οι Πόρτες είναι ένας παραλιακός οικισμός της Αίγινας, από την πλευρά που βλέπει στο Αιγαίο, κάπου 7 χιλιόμετρα πιο κάτω από την Αγία Μαρίνα. Είναι ο τελευταίος παραλιακός οικισμός του νησιού από αυτή την πλευρά: από κει και κάτω οι ακτές είναι απόκρημνες και δρόμος δεν υπάρχει για πιο πέρα, παρά μόνο για επιστροφή στη χώρα -με αυτοκίνητο δηλαδή δεν μπορεί κανείς να κάνει τον γύρο του νησιού, λείπει ένα μικρό κομμάτι που μόνο μονοπάτι πηγαίνει.

Ο δρόμος που πηγαίνει από την Αγιαμαρίνα στις Πόρτες, πρώτα ανηφορικός και μετά κατηφορικός, έχει πολλές κορδέλες. Χτες το πρωί, περπάτησα από τις Πόρτες προς την Αγιαμαρίνα, και για να συντομέψω λίγο τη διαδρομή ανέβηκα από την ακρογιαλιά παίρνοντας έναν κάθετο τσιμεντόδρομο, έντονα ανηφορικό. Λϊγο πιο μετά βγήκα στη δημοσιά, αλλά συνέχισα τον ανήφορο, ενώ ο τσιμεντόδρομος είχε μετατραπεί σε χωματόδρομο, με ακόμα πιο έντονη κλίση, που όμως είχε πινακίδα, οδός Στέλιου Καζαντζίδη. Ανηφόρισα ώσπου έφτασα σε έναν ακόμα μικρότερο οικισμό από τις Πόρτες, που λέγεται Κυλινδράς, και από εκεί ακολούθησα πια τον αμαξιτό δρόμο, με τις κορδέλες του, που ήταν ήπια κατηφορικός -η πεζοπορική μου πείρα λέει πως είναι καλύτερος ο απότομος ανήφορος από τον απότομο κατήφορο, που σε χτυπάει στα γόνατα και τη μέση, χώρια που μπορεί να πέσεις.

Αλλά εμείς εδώ λεξιλογούμε. Λεξιλογώντας λοιπόν, όταν σχεδίαζα επί χάρτου τη χτεσινή πεζοπορία είχα παρατηρήσει ότι στο google maps ο δρόμος που πηγαίνει από την Αγιαμαρίνα στις Πόρτες αναγραφόταν «Λεωφ. Πόρτες» και είχα την απορία αν και στις πινακίδες της οδού θα παρέμενε άκλιτο το όνομα. Όπως βλέπετε στη φωτογραφία αριστερά, πράγματι η δημοσιά ονομάζεται «Λεωφόρος Πόρτες» -και όπως μισοβλέπετε, η ακλισία δεν είναι γενικευμένο φαινόμενο στην περιοχή, αφού τον κάθετο δρόμο τον κλίνουν: οδός Νίκης.

Ελληνικούρες και λαθοθηρία

Τις προάλλες, το tvxs.gr δημοσίευσε ένα άρθρο της κ. Ιφιγένειας Κοντού με τίτλο Τι σημαίνουν επιτέλους αυτές οι «ελληνικούρες»;  Το άρθρο παρουσιάζει ορισμένες αρχαίες ή αρχαιοπρεπείς φράσεις που τις χρησιμοποιούμε συχνά στον λόγο μας, και που συχνά, σύμφωνα με την αρθρογράφο, τις μετατρέπουμε σε μαργαριτάρια -δηλαδή κάνουμε λάθος (ή «λάθος») στη μορφή ή τη σημασία τους. Το θέμα φυσικά ενδιαφέρει το ιστολόγιό μας, άλλωστε το συζητήσαμε επιτροχάδην σε κάποια σχόλια (άλλου άρθρου, βέβαια), οπότε δεν είναι περιττό να πω τη γνώμη μου ή να θυμίσω άρθρα που έχουμε ήδη δημοσιεύσει για ορισμένες από αυτές τις φράσεις. Καναδυό φίλοι μάλιστα μού το ζήτησαν ρητά.

Θα αναδημοσιεύσω το ψαχνό από το άρθρο της κ. Κοντού, με τα δικά μου σχόλια κάτω από κάθε παράγραφο, με πλάγιους χαρακτήρες. Να πω πάντως ότι είναι γραμμένο σε ανάλαφρο στιλ, χωρίς να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς για αγραμματοσύνη όσων δεν συμφωνούν με τις επιλογές της συντάκτριας, αλλά και χωρίς, κατά τη γνώμη μου, να αποφεύγει κάποια υπερβολική εμμονή στην αρχική μορφή των φράσεων αγνοώντας ότι μέσα στους αιώνες μπορεί κι αυτές να αλλάζουν κάπως μορφή, όσο κι αν παραμένουν απολιθώματα. Απολιθώματα που να αλλάζουν; Οξύμωρο, θα πείτε. Όχι και τόσο. Εάν η αρχαια φράση στέκει αυτοτελώς (π.χ. «άμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» ή «μολών λαβέ»), ασφαλώς θα μείνει αμετάβλητη. Αν όμως εντάσσεται σε νεοελληνική φράση, τότε δεν αποκλείεται να υποστεί κάποια (συνήθως μικρή) τροποποίηση, με τον ίδιο τρόπο που όταν οι παλιοί μαστόροι έπαιρναν αγκωνάρια από ένα παλιότερο σπίτι για να τα χρησιμοποιήσουν σε ένα καινούργιο, τα λείαιναν στις γωνιές για να ταιριάξουν πιο αρμονικά με το νέο κτίσμα.

Μερικές φορές μάλιστα, η λείανση αυτή έχει συντελεστεί εδώ και αιώνες, και την αρχαία φράση την έχουν χρησιμοποιήσει, τροποποιημένη, άλλοι επίσης αρχαίοι συγγραφείς -τότε είναι κάπως κωμικό να επανερχόμαστε στην αρχική μορφή, τάχα ότι είναι πιο αυθεντική. Θα δούμε μερικά τέτοια παραδείγματα στο άρθρο της κ. Κοντού.

Ξεκινάμε.

Ο κ. Θεοδωρόπουλος και το κάτεργο

Επειδή το όνομα του τίτλου είναι σχετικά κοινό, να διευκρινίσω πως εννοώ τον λογοτέχνη κ. Τάκη Θεοδωρόπουλο και την κυριακάτικη επιφυλλίδα του στην Καθημερινή, με τίτλο «Τα ελληνικά ως κάτεργο», έναν τίτλο που αποκτά εμμέσως επικαιρότητα διότι θυμίζει την επιφυλλίδα του αείμνηστου πλέον Ουμπέρτο Έκο «Τα λατινικά σαν τιμωρία», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» και που μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Κάτεργο τα ελληνικά λοιπόν στην εκπαίδευση -αλλά ποια ελληνικά; Όπως άλλοι ξεκινούν με γκολ από τ’ αποδυτήρια, ο κ. Θεοδωρόπουλος αρχίζει με λαθροχειρία από τον τίτλο -διότι δεν εννοεί, βεβαίως, τα ελληνικά γενικώς, αλλά τα αρχαία ελληνικά. Δεν θέλω να χάσουμε χρόνο με το άγονο ερώτημα του αν τα ελληνικά είναι μία και ενιαία γλώσσα -ερώτημα βεβαίως που θα απαντιόταν πανεύκολα αν σας έδινα (ή αν μου δίνατε) μια σελίδα Θουκυδίδη. Το θέμα είναι ότι ακόμα και για έναν οπαδό του δόγματος της μίας και ενιαίας, ειδικά σε ένα άρθρο σαν κι αυτό, που αναλύει τη δυσκολία της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο, θα έπρεπε να γίνεται η διάκριση. Τη διάκριση άλλωστε την κάνει και ο ίδιος ο συντάκτης στην αρχή-αρχή της επιφυλλίδας του: Φ​​ίλη μού έλεγε προχθές πως τα εγγόνια της, πρώτη και τρίτη γυμνασίου, δυσκολεύονται πολύ με τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Τα αρχαία ελληνικά λοιπόν είναι (κατά Θεοδωρόπουλον) κάτεργο.

Όμως, στη συνέχεια της επιφυλλίδας του, και στο πιο καίριο ίσως σημείο της, ο κ. Θ. επιστρατεύει ξανά τη λαθροχειρία:

Απέναντι σ’ αυτόν τον τρόπο διδασκαλίας ο μαθητής (…) είναι απολύτως φυσιολογικό να μισήσει τα αρχαία ελληνικά. Ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ξένη γλώσσα η οποία, σε αντίθεση με τα αγγλικά, δεν του είναι χρήσιμη ούτε στα αεροδρόμια ούτε για να περιηγηθεί στο Διαδίκτυο. Οι ώρες που ξοδεύονται είναι σαν τις ώρες του καταδίκου που περιμένει την αποφυλάκισή του. Κάποια ποινή εκτίει. Και για ποιο έγκλημα έχει καταδικασθεί; Είναι απλό: γεννήθηκε Ελληνας, και επειδή γεννήθηκε Ελληνας πρέπει να μιλάει ελληνικά.

Πόσο μάλλον ή πόσω μάλλον;

Τις προάλλες, ρώτησε ένας φίλος από το Φέισμπουκ:

Αυτό το ωμέγα στο «πόσω μάλλον», που βλέπω κάθε τόσο εδώ κι εκεί, είναι ικανό να με διαλύσει. Πόθεν;

Το συζητήσαμε εκεί, αλλά επειδή το θέμα έχει ίσως ευρύτερο ενδιαφέρον καλό είναι να το κουβεντιάσουμε κι εδώ. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι κακώς δεν είχα ως τώρα γράψει άρθρο, όμως έχω μια καλή δικαιολογία: υπήρχαν στο Διαδίκτυο δύο πολύ καλά άρθρα του φίλου Τιπούκειτου, οπότε η ανάγκη να γράψω κι εγώ δεν ήταν και τόσο επείγουσα. Επειδή τα παλιά εκείνα άρθρα (από το 2007, παναπεί πολύ παλιό με τα ιντερνετικά μέτρα) είχαν καλύψει πολύ καλά το θέμα δεν σκοπεύω να πω τίποτα καινούργιο, πιο πολύ να ανακεφαλαιώσω τα επιχειρήματα. Έχω αντλήσει φυσικά υλικό από τα δύο παλιά άρθρα (το πρώτο και το δεύτερο, εδώ).

Η έκφραση «πόσο μάλλον» σημαίνει «πολύ περισσότερο, ακόμα περισσότερο»: Ανέκαθεν ήταν οικονόμος, πόσο μάλλον τώρα που έχει και οικογενειακές υποχρεώσεις. Είναι έκφραση που χρησιμοποιείται πολύ, αφού έχει ενταχθεί αρμονικά στην καθομιλουμένη. Η γραφή «πόσω μάλλον» για την οποία διαμαρτυρήθηκε ο φίλος μου και που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, είναι μπαμπινιωτισμός. Πριν κυκλοφορήσει το λεξικό Μπαμπινιώτη στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ελάχιστοι έγραφαν «πόσω μάλλον». Στα μεταπολεμικά τουλάχιστον χρόνια, είχε επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά η γραφή «πόσο μάλλον».

Επειδή για τους ημιμαθείς των μέσων ενημέρωσης το λεξικό Μπαμπινιώτη προσέλαβε, μέσα στην Ηλίθια Δεκαπενταετία, το κύρος γλωσσικού ευαγγελίου, και επειδή το ωμέγα έχει, πώς να το κάνουμε, μια βυζαντινοπρεπή αρχοντιά (είναι, στο κάτω κάτω, μέγα!), πολλοί υιοθέτησαν τον ανυπόφορο αυτό γλωσσικό ακκισμό (ο χαρακτηρισμός είναι του φίλου Τιπούκειτου), είτε επειδή πίστευαν ότι έτσι γίνονται «προσεκτικοί» χρήστες της ελληνικής είτε για να ξεχωρίσουν από την πλέμπα. Πάντως, ο ακκισμός παραμένει, ευτυχώς, μειοψηφικός, όπως δείχνει το γκουγκλ, ενώ από τα μεγάλα λεξικά μας, μόνο ο Μπαμπινιώτης προτιμά τον τύπο «πόσω μάλλον» ενώ το ΛΚΝ και το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας καταγράφουν μόνο τον τ. «πόσο μάλλον».

Ποιος είναι ο καθημαγμένος;

Με ρωτάει ένας φίλος αν είναι σωστός ο τύπος που άκουσε τις προάλλες σε κάποιο δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού, ότι η κρίση «έχει καθημάξει τη χώρα».  Θα μπορούσα να το περάσω σε μεζεδάκι, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω σ’ αυτό το ερώτημα το σημερινό μου σημείωμα.

Ξεκινώντας, να πω ότι ο τύπος «έχει καθημάξει» είναι αντικανονικός, παρόλο που βγάζει καμιά εκατοστή γκουγκλιές. Σχηματίστηκε, εύλογα αλλά όχι κανονικά, από τη μετοχή «καθημαγμένος», που δεν είναι πια μετοχή βέβαια, αφού μόνο ως επίθετο χρησιμοποιείται και αφού οι περισσότεροι που τη χρησιμοποιούν δεν ξέρουν καν σε ποιο ρήμα αναφέρεται. (Εσείς το ξέρετε; Αν όχι, προσπαθήστε να το μαντέψετε).

Εύλογα λοιπόν, κάποιος που σκέφτεται ότι η χώρα είναι καθημαγμένη και που θέλει να διατυπώσει τη φράση ενεργητικά, προσπαθεί να βρει τον ενεργητικό παρακείμενο κι έτσι πλάθει το «έχω καθημάξει». Πολύ πιο συνηθισμένο παράδειγμα τέτοιου αντικανονικού σχηματισμού έχουμε στην περίπτωση του «απηυδισμένος», από τον οποίο επίσης κάποιοι πλάθουν τον τύπο «έχω *απηυδήσει» και κάποιοι λιγότεροι πλάθουν και ενεστώτα, «*απηυδώ». Ωστόσο, στο σχηματισμό της αρχαίας μετοχής του παρακειμένου μπαίνει στη μέση η χρονική αύξηση. Το ρήμα είναι απαυδώ (αυδή είναι πανάρχαια λέξη για τη φωνή, που επιβιώνει στον άναυδο, τον άφωνο), απηύδησα στον αόριστο, αλλά «έχω απαυδήσει» στον νεοελληνικό παρακείμενο. Για να πάρουμε ένα παράδειγμα με ένα πιο κοινόχρηστο ρήμα, λέμε «αφηρημένος» που είναι το ρήμα «αφαιρούμαι» αλλά βέβαια δεν λέμε «αφηρώ». Μπορούμε να πούμε «αφαιρεμένος», όχι όμως «έχω αφηρεθεί». Γι’ αυτό και δεν λέμε «έχω απηυδήσει» αλλά «έχω απαυδήσει».

Η ψαλίδα δε λέει να κλείσει

Έχουμε μπει πια στην τελική ευθεία προς τις εκλογές: την Κυριακή θα πάμε στις κάλπες. Το ιστολόγιο πολιτικολογεί αλλά και λεξιλογεί, και ένας τρόπος για να τα συνδυάσει κανείς αυτά τα δύο είναι να εξετάζει τις λέξεις της πολιτικής επικαιρότητας.

Μια από τις λέξεις που ακούστηκαν πολύ μέσα στην προεκλογική περίοδο από τα δελτία ειδήσεων και γενικά από τα μέσα ενημέρωσης, ήταν η ψαλίδα. Τα μεγάλα κανάλια προσπαθούσαν επί εβδομάδες να μας πείσουν ότι «κλείνει η ψαλίδα» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, δηλαδή ότι μειώνεται το δημοσκοπικό προβάδισμα ανάμεσα στα δυο μεγαλύτερα κόμματα, υπονοώντας έτσι ότι η διαφορά είναι στα όρια του στατιστικού σφάλματος ή τέλος πάντων αναστρέψιμη.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε όμως, εδώ και μερικές μέρες δεν ακούμε τίποτα για την ψαλίδα που κλείνει, αντίθετα όλοι φαίνεται να το έχουν πάρει απόφαση ότι η πρώτη θέση έχει κριθεί -και τώρα η αβεβαιότητα έγκειται στο αν θα κατορθώσει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει αυτοδύναμη πλειοψηφία στη Βουλή.

Ψαλίδα λοιπόν είναι η διαφορά ανάμεσα σε δύο τιμές. Ψαλίδα είναι βέβαια και το εργαλείο της εικόνας, με τις δυο μεταλλικές λεπίδες -ένα μεγάλο ψαλίδι ή ένα ψαλίδι για ειδικές χρήσεις, ας πούμε η προβατοψαλίδα με την οποία κουρεύουν τα πρόβατα. Η μεταφορά είναι πολύ παραστατική: η μεγαλύτερη τιμή είναι η επάνω λεπίδα της ψαλίδας, η μικρότερη είναι η κάτω λεπίδα. Όταν η ψαλίδα κλείνει, η διαφορά ανάμεσα στις δυο τιμές μειώνεται· όταν ανοίγει, η διαφορά μεγαλώνει.

Απόφραξη σημαίνει βούλωμα ή ξεβούλωμα;

Προχτές, μου έστειλε ένας φίλος τη φωτογραφία που βλέπετε αριστερά, ρωτώντας με αν είναι σωστή η χρήση της λέξης «αποφράσσει» στο μήνυμα που βάζει το υπουργείο πάνω στα πακέτα των τσιγάρων για να θυμίζει στους καπνιστές τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Λοιπόν, το κάπνισμα αποφράσσει τις αρτηρίες, αλλά είναι αυτό καλό ή κακό;

Η κοινότερη χρήση της λέξης «απόφραξη» στην καθημερινή ζωή είναι ίσως στις αποφράξεις των αποχετεύσεων -εκεί, η απόφραξη είναι το ξεβούλωμα, οπότε για μια στιγμή μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι το κάπνισμα κάνει καλό, ότι είναι ευεργετικό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις αρτηρές, που τις ξεβουλώνει.

Όμως, μόνο για μια στιγμή. Επειδή δεν κατεβήκαμε χτες από άλλον πλανήτη, τη δεύτερη στιγμή καταλαβαίνουμε ότι η ερμηνεία αυτή δεν στέκει. Καταρχάς, ξέρουμε ότι τα μηνύματα πάνω στα πακέτα των τσιγάρων προειδοποιούν για τις αρρώστιες και τα άλλα φοβερά που μπορεί να πάθουν όσοι καπνίζουν, καρκίνο, καρδιαγγειακά, εγκεφαλικά, ανικανότητα (εξού και το ανέκδοτο μ’ εκείνον που παίρνει τσιγάρα απ’ το περίπτερο, βλέπει το μήνυμα περί ανικανότητας και το γυρίζει στον περιπτερά ζητώντας να του δώσει ένα με καρκίνο). Άρα, αποκλείεται τα μηνύματα να αναφέρουν ένα θετικό του καπνίσματος -άλλωστε, οι δυο επόμενες συνέπειες που αναφέρονται (έμφραγμα και εγκεφαλικά) είναι αναμφίσημα αρνητικές και όσο πιο μακρυά από μας τόσο καλύτερα.

Αν όμως είναι έτσι, πώς εξηγείται η φράση «το κάπνισμα αποφράσσει τις αρτηρίες;» Τι τις κάνει τις αρτηρίες το κάπνισμα αν δεν τις ξεβουλώνει;

Αν πάμε στο λεξικό, θα δούμε ότι το ρήμα «αποφράσσω» (ή αποφράζω) έχει δύο σημασίες: 1) φράζω κάτι εντελώς, 2) ξεβουλώνω. Ναι, σωστά διαβάσατε, έχει δυο σημασίες που είναι εντελώς αντίθετες η μια με την άλλη, που η μια είναι η άρνηση της άλλης. Κι έτσι, «απόφραξη» μπορεί να είναι είτε το φράξιμο, το βούλωμα είτε το ξεβούλωμα ενός πόρου που είναι φραγμένος, π.χ. ενός αγωγού ομβρίων υδάτων.

Στην ιατρική ορολογία, η απόφραξη έχει πάντοτε την πρώτη σημασία: απόλυτο φράξιμο, που λέει το λεξικό. Έτσι έχουμε απόφραξη αρτηριών, αλλά και αεραγωγών, και του εντέρου ή του ουρητήρα ή του δακρυικού πόρου. Σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε έναν αγωγό, έναν σωλήνα, που φράζει και προκαλεί διάφορα προβλήματα. Με την ίδια σημασία έχουμε και ασθένειες/συμπτώματα όπως την αποφρακτική άπνοια ή την αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Επομένως, σωστό είναι το μήνυμα «το κάπνισμα αποφράσσει τις αρτηρίες», αυτός είναι ο καθιερωμένος όρος.

(Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άλλο ρήμα; Θα μπορούσαμε βέβαια να γράψουμε ‘το κάπνισμα φράζει τις αρτηρίες’, αλλά αυτό μόνο σε μια άλλη Ελλάδα, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε αυτήν εδώ την Ελλάδα, όπου μας έχει κάτσει το τρισχιλιετιλίκι στο λαιμό, αποκλείεται).

Παραλήρημα, μια λέξη της μόδας

Ή τουλάχιστον, αυτή είναι η εντύπωσή μου, που μπορεί να είναι και λαθεμένη: νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πολύ η χρήση της λέξης «παραλήρημα», με τη μεταφορική της σημασία, στην πολιτική αντιπαράθεση. Βέβαια, παρά τις προόδους της υπολογιστικής γλωσσολογίας, αμφιβάλλω αν υπάρχει, ακόμα και για τα αγγλικά, κάποιο εργαλείο που να καταγράφει τις συχνότητες των λέξεων στα σώματα κειμένων και να μας δείχνει χρόνο με το χρόνο ποιες λέξεις σημειώνουν αισθητή αύξηση στη συχνότητα χρήσης τους -κι αν υπάρχει τέτοιο θαυματουργό εργαλείο για τα αγγλικά, μάλλον δεν θα υπάρχει για τα ελληνικά, οπότε ο καθένας βασίζεται στην, αναγκαστικά αποσπασματική, εποπτεία που έχει στο γλωσσικό τοπίο και στην υποκειμενική του κρίση.

Πάντως, το παραλήρημα το ακούω όλο και συχνότερα, για χαρακτηρισμό των δηλώσεων ή των απόψεων κάποιου δημόσιου προσώπου. Για παράδειγμα, και μένοντας στην τελευταία εβδομάδα, βρίσκω από το γκουγκλ ότι «παραλήρημα» χαρακτηρίστηκαν: η συνομιλία του ιδιοκτήτη των Κλίπερς στην οποία εξέφρασε ρατσιστικές απόψεις· οι δηλώσεις Βγενόπουλου σε κυπριακό κανάλι («νέο παραλήρημα Βγενόπουλου«)· τα όσα είπε ο Παναγιώταρος στη Βουλή («νέο ρατσιστικό παραλήρημα Παναγιώταρου«)· οι δηλώσεις άλλων χρυσαβγιτών («παραλήρημα ύβρεων και απειλών κατά της κυβέρνησης και των πολιτικών κομμάτων«)· μια τοποθέτηση του δημάρχου Πειραιώς κατά των αδέσποτων ζώων («αντιφιλοζωικό παραλήρημα από τον Βασίλη Μιχαλολιάκο«)· όσα είπε ο Ευ. Βενιζέλος στη διακαναλική του συνέντευξη («Παραλήρημα Βενιζέλου που μίλησε για διάλυση της ΝΔ«)· η ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου («Οικουμενιστικό παραλήρημα από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο«)· η επιστολή ενός πολιτευτή προς υποψήφιο δήμαρχο της Κορίνθου («Ο Πέτρος σε ανεπανάληπτο πολιτικό παραλήρημα«)· ένα άρθρο της Αυγής που ασκούσε κριτική στο ΚΚΕ («Παραλήρημα…«)· το ξέσπασμα του Λιάγκα στην τηλεόραση («Παραλήρημα Λιάγκα«)· οι εναντίον της Ρωσίας δηλώσεις του πρωθυπουργού της Ουκρανίας («Παραλήρημα Γιατσενιούκ«)· ένα σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ για την ομιλία του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο («Το παρατεταμένο παραλήρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει πλέον κανένα«)· δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΟΚ («Παραλήρημα Σαββίδη«).

Δεκατρείς περιπτώσεις μέσα σε μια βδομάδα, και δεν αποκλείεται να είναι κι άλλες που να μου ξέφυγαν, ενώ δεν υπολόγισα τις άλλες σημασίες της λέξης «παραλήρημα» όπως π.χ. τη σημασία του ακράτητου ενθουσιασμού («Ο Σάκης βγήκε στη σκηνή και προκάλεσε παραλήρημα»), ούτε τις επαναληπτικές χρήσεις (η συνομιλία του ρατσιστή προέδρου των Κλίπερς χαρακτηρίστηκε παραλήρημα από πολλές πηγές, όχι μόνο απο μία). Κι όπως βλέπετε, η λέξη χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει σχεδόν τα πάντα, από όντως ασυνάρτητα ξεσπάσματα μέχρι νηφάλιες τοποθετήσεις, ακόμα και του Πατριάρχη! Επίσης, ο χαρακτηρισμός «παραλήρημα» εκτοξεύεται περίπου από τους πάντες εναντίον των πάντων, αφού έτσι έχουν χαρακτηριστεί κόμματα και πρόσωπα από όλο το πολιτικό φάσμα αλλά και εκτός πολιτικής. Για να μην παρεξηγηθώ, απλώς καταγράφω περιπτώσεις: ούτε θεωρώ βάσιμους τους χαρακτηρισμούς, ούτε τους αποδοκιμάζω. Η καταγραφή άλλο σκοπό έχει, ή μάλλον δύο σκοπούς: α) να αποδείξει ότι ο όρος «παραλήρημα» χρησιμοποιείται συχνά, πράγμα που νομίζω αποδείχτηκε, και β) ότι χρησιμοποιείται όχι ακριβώς με την κυριολεκτική του σημασία.

Τι κάνει αυτός που διαφεντεύει;

Χτες έγινε η παρουσίαση του βιβλίου μου στον Ιανό, ευχαριστώ από καρδιάς όσους ήρθαν και κάποια στιγμή θα ανεβάσω υλικό από την εκδήλωση. Θυμίζω όμως ότι σήμερα στις 8.30 μ.μ. γίνεται στον ίδιο χώρο, στον Ιανό (Σταδίου 24), η παρουσίαση του βιβλίου της Άννας Ιορδανίδου «Είναι λάθος ή δεν είναι; Ιδού η απορία», στην οποία παίρνω μέρος και εγώ.

Στις αρχές του μήνα δημοσιεύτηκε στο protagon.gr ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη, σχετικά με την τριπλή απειλή που μπορεί ή πρέπει να διατυπώσει η Ελλάδα προς τους εταίρους της -άλλωστε ο τίτλος είναι «Η τριπλή απειλή μας». Ωστόσο, επειδή εδώ δεν οικονομολογούμε αλλά λεξιλογούμε, εγώ τουλάχιστον δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο του άρθρου (ευχαρίστως όμως θα ακούσω σχόλιά σας), αλλά μόνο στην εναρκτήρια πρότασή του: Είναι, πλέον, εμφανές ότι η χώρα μας έχει απολέσει πλήρως τη δυνατότητα να διαφεντεύει το μέλλον της. Και, ακριβέστερα, θα σταθώ σε μία μόνο λέξη αυτής της πρότασης, που θα τη μαντέψατε από τον τίτλο του άρθρου: στο ρήμα «διαφεντεύω».

Κατά το ΛΚΝ, το «διαφεντεύω» χαρακτηρίζεται ρήμα «λαϊκότροπο», ενώ και το λεξικό Μπαμπινιώτη το χαρακτηρίζει «λαϊκό», άσχετο αν στο άρθρο του Βαρουφάκη το βλέπουμε να συνταιριάζεται με έναν καθαρά λόγιο τύπο όπως τον «έχει απολέσει». Σύμφωνα με τα λεξικά, το ρήμα «διαφεντεύω» έχει δύο σημασίες, α. εξουσιάζω, κυβερνώ και β. υπερασπίζομαι, προστατεύω. Στο απόσπασμα του Βαρουφάκη το «διαφεντεύω» χρησιμοποιείται με τη δεύτερη σημασία, αν και μπορεί να ερμηνευτεί και με τις δυο σημασίες, επειδή βρίσκεται στο σημείο τομής τους: όποιος εξουσιάζει κάτι, το υπερασπίζεται κιόλας απέναντι σε αυτούς που το επιβουλεύονται, κι από την άλλη για να υπερασπιστεί κάποιος κάτι πρέπει να το εξουσιάζει.

Κάνε μου λιγάκι μμμ

Οι παλιότεροι θαμώνες του ιστολογίου θα θυμούνται ότι κατά καιρούς έβαζα άρθρα για τα γράμματα του αλφαβήτου και ότι είχα τελειώσει με όλα τα φωνήεντα (εδώ το άρθρο για το Α). Καιρός είναι να συνεχίσω, να μη μείνουν παραπονεμένα τα σύμφωνα, και το σημερινό άρθρο θα το αφιερώσουμε στο γράμμα Μ.

Το Μ είναι το 12ο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, είναι και το 13ο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, σε κάθε περίπτωση μεσαίο γράμμα, ξεκινάμε λοιπόν από τη μέση χωρίς ακόμα να έχω αποφασίσει αν θα πάμε προς την αρχή ή προς το τέλος. Το ελληνικό γράμμα προέρχεται από το φοινικικό γράμμα mem, που το βλέπετε στην εικόνα αριστερά, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αιγυπτιακό ιερογλυφικό σύμβολο για το «νερό». Πράγματι, το σχήμα του αποδίδει καλά τον κυματισμό του νερού.

Στα αρχαϊκά ελληνικά αλφάβητα το Μ δεν ήταν συμμετρικό (μερικά βλέπουμε εδώ), ενώ αλλού το σύμβολο Μ χρησιμοποιήθηκε για την απόδοση του σίγμα (δείτε την επιτύμβια πλάκα στην ίδια σελίδα). Στη μικρογράμματη γραφή, που προέκυψε κατά τους βυζαντινούς χρόνους, το αριστερό ποδαράκι (κεραία για να το πούμε πιο επίσημα) έχει προεκταθεί προς τα κάτω κι έτσι το πεζό μ διαφέρει από το λατινικό πεζό m, ενώ τα κεφαλαία τους είναι πανομοιότυπα. Παρεμπιπτόντως, αν δείτε σε κείμενο γραμμένο στην κυριλλική καλλιγραφική γραφή ένα m, αυτό δεν είναι το πεζό του Μ, είναι το πεζό του Τ, το κάνουν για να μπερδέψουν τους φράγκους.

Στα αρχαία ελληνικά το γράμμα γραφόταν μυ (με περισπωμένη), ίσως με επιρροή από το αρχαίο ηχομιμητικό επιφώνημα μυ (πρβλ. μυκώμαι, μυία κτλ.) ενώ στα νέα ελληνικά γράφουμε μι. Το Μ στο αρχαιοελληνικό ακροφωνικό σύστημα αρίθμησης χρησιμοποιόταν για αναπαράσταση του αριθμού 10.000 (Μύριοι), αλλά στο νεότερο επίσης αρχαιοελληνικό αλφαβητικό σύστημα αρίθμησης, που διατηρείται ίσαμε σήμερα σε κάμποσες εφαρμογές, είχε την αριθμητική αξία 40 (μ’ = 40). Σε εισαγωγές βιβλίων, που κάποτε σελιδαριθμούνται με το ρωμαϊκό ή το ελληνικό σύστημα, μπορείτε να δείτε το μ σε σελιδαρίθμηση π.χ. μδ’ για τη σελίδα 44. Συνήθως μπαίνει τόνος όταν το μ/Μ χρησιμοποιείται ως αριθμητικό, αλλά όχι πάντα. Η ραψωδία Μ της Ιλιάδας είναι η δωδέκατη και λέγεται «Τειχομαχία» αφού περιγράφει τη μάχη γύρω από το τείχος που είχαν χτίσει οι Αχαιοί για να προφυλάσσουν τα πλοία τους. Εκεί περιέχεται και ο περίφημος στίχος «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης», που τον είπε ο Έκτορας (οι Αχαιοί είχαν το «αμύνεσθαι περί νηών, διότι αν τους έκαιγαν τα πλοία θα έχαναν και την ελπίδα επιστροφής στην πατρίδα). Στην Οδύσσεια, η ραψωδία μ είναι από τις πιο περιπετειώδεις, όπως φαίνεται κι από τον τίτλο της «Σειρήνες. Σκύλλα. Χάρυβδις. Βόες ηλίου». (Τις ραψωδίες της Ιλιάδας πάντοτε τις γράφουμε με κεφαλαιο, της Οδύσσειας με πεζό γράμμα).