Με αυτόν τον ευρηματικό τίτλο κυκλοφόρησε, στα τέλη του 2015, ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που θα σας παρουσιάσω σήμερα -Τσικνοπέμπτη γαρ, μέρα συνδεδεμένη όχι απλώς με το ντερλίκωμα και τα κοψίδια αλλά και με μια γενικότερη ελευθεριότητα.
Οπότε, προειδοποιώ, το σημερινό άρθρο είναι ακατάλληλο για ανηλίκους, σε αντίθεση με το γενικό πνεύμα του ιστολογίου, που κάπως έχει περιφρονήσει τα «ου φωνητά».
Το βιβλίο αυτό, που το οφείλουμε σε τρεις νέες λαμπρές ερευνήτριες γλωσσολόγους, τη Μαρία Καμηλάκη, τη Γεωργία Κατσούδα και τη Μαρία Βραχιονίδου, διερευνά, όπως λέει και ο υπότιτλός του, τις λέξεις-ταμπού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.
Ωστόσο, δεν είναι σκέτα λαογραφικό βιβλίο, δεν κάνουν μόνο καταγραφή υλικού. Υπάρχει στο βιβλίο πολλή και βαθιά γλωσσολογία, αλλά ευτυχώς είναι καλογραμμένο και έξυπνα οργανωμένο σε μικρά κεφάλαια κι έτσι δεν θα διαμαρτυρηθούν όσοι βαριούνται τα επιστημονικά.
Για παράδειγμα, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ανάλυση για τους -φημισμούς, που θα την παρουσιάσω με συντομία.