Το Καταραμένο μουντιάλ

Την Κυριακή αρχίζει στο Κατάρ το 22ο Παγκόσμιο Κύπελλο, που εμείς εδώ στην Ελλάδα συνήθως να το λέμε Μουντιάλ (ως γνωστόν, το Μουντιάλ είναι ελληνική λέξη). Το Μουντιάλ του Κατάρ θα είναι μοναδικό από πολλές απόψεις, και όχι μόνο -ή όχι κυρίως- επειδή είναι το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα φιλοξενηθεί από μουσουλμανική χώρα.

Η ιδιαιτερότητα που χτυπάει στο μάτι, βέβαια, είναι ότι την Κυριακή έχουμε 20 Νοεμβρίου -πράγματι, το αλ Μουντιάλ (το προηγούμενο το είχα πει Μουντιαλόφσκι) θα διεξαχθεί από τις 20 Νοεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου, για πρώτη φορά χειμώνα (ή έστω χειμώνα για το βόρειο Ημισφαίριο).

Αυτό ήταν απαραίτητο, από τη στιγμή που αποφασίστηκε να γίνουν οι αγωνες στο Κατάρ, όπου τον Ιούνιο, που είναι ο συνηθισμένος μήνας τέλεσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ψήνει ο ήλιος το ψωμί και λιώνει την πέτρα. Η κατά τα άλλα λογική αυτή μετάθεση προκάλεσε βέβαια ένα άνευ προηγουμένου ανακάτωμα στα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα όλων των χωρών του κόσμου, ή τουλάχιστον της Ευρώπης -την Κυριακή που μας πέρασε έγιναν οι τελευταίοι αγώνες πρωταθλημάτων στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα διακοπούν για ένα μήνα και θα ξαναρχίσουν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι χώρες εκείνες (πχ Γαλλία, Γερμανία) οι οποίες ήδη συνήθιζαν να διακόπτουν το χειμώνα (συνήθως μέσα Δεκεμβρίου με μέσα Ιανουαρίου) τα πρωταθλήματά τους.

Αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα που χτυπάει στο μάτι, αλλά δεν είναι η μόνη. Για να χτιστούν τα στάδια στο Κατάρ, όπου η ποδοσφαιρική υποδομή γενικά απουσίαζε, και μάλιστα να χτιστούν ολοκαίνουργα και με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, δούλεψαν σε συνθήκες κόλασης δεκάδες χιλιάδες κολασμένοι. Οι κατασκευές έγιναν με πολύ εντατικούς ρυθμούς και σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης των εργατικών δικαιωμάτων και των κανόνων ασφαλείας. Χιλιάδες άνθρωποι, σύγχρονοι σκλάβοι από την Ινδία, το Νεπάλ, την Σρι Λάνκα και το Μπαγκλαντές, πέθαναν κατά την κατασκευή των γηπέδων και εξ αιτίας αυτής: οι νεκροί υπολογίζονται σε 6500. Η ΦΙΦΑ αδιαφόρησε προκλητικά. Ο Πρόεδρός της Ινφαντίνο δήλωσε χαρακτηριστικά «Όταν δίνεις δουλειά σε κάποιον, ακόμα και σε σκληρές συνθήκες, του δίνεις αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Δεν κάνεις φιλανθρωπία, δεν είναι φιλανθρωπία». Ακόμα και τώρα, η ΦΙΦΑ αρνείται να αποζημιώσει αξιοπρεπώς τις οικογένειες των νεκρών εργατών.

Να προσθέσουμε εδώ ότι το Κατάρ είναι καθεστώς αυταρχικό, όπου η εστεμμένη φαμίλια των Αλ Θάνι έχει εκτεταμένο έλεγχο στη χώρα κι έτσι βρίσκεται πιο κοντά σε απόλυτη μοναρχία παρά σε συνταγματική μοναρχία, και ότι έχουν εκφραστεί πολύ έντονες διαμαρτυρίες για την καταπάτηση δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+.

Θα μου πείτε, πρώτη φορά είναι, που διοργανώνεται Παγκόσμιο Κύπελλο σε χώρα που δεν ανταποκρίνεται στα δημοκρατικά στάνταρ; Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Μάλιστα, το δεύτερο κιόλας Μουντιάλ, το μακρινό 1934, διεξήχθη στη φασιστική Ιταλία (η οποία και το κέρδισε). Κι αν αυτό δεν πιάνεται, όσοι είναι της γενιάς μου ή μεγαλύτεροι θα θυμούνται το Μουντιάλ του 1978, που έγινε στην Αργεντινή τον καιρό που βρισκόταν στην εξουσία η χούντα του στρατηγού Βιντέλα. Τότε υπήρχαν εκκλήσεις για μποϊκοτάζ από φιλελεύθερους και αριστερούς στην Ευρώπη, όπως και στη χώρα μας (θυμηθείτε το τραγούδι του Βασίλη Νικολαΐδη) αν και το ΚΚΕ, επειδή ο στρατηγός Βιντέλα είχε κάνει κάποια ανοίγματα προς την ΕΣΣΔ, ήταν αντίθετο και υποστήριζε (ο αείμνηστος Κώστας Κάππος είχε αναγκαστεί να το πει) πως ο Βιντέλα ήταν κεντρώος δικτάτορας τάχα. Και άλλες φορές εκφράστηκαν αντιρρήσεις για τη φιλοξενία του Μουντιάλ στη μία ή στην άλλη χώρα, πιο πρόσφατα στο αμέσως προηγούμενο Μουντιάλ της Ρωσίας.

Advertisement

Μεταμουντιαλικά μεζεδάκια

Σκοινί κορδόνι το πήραμε, θα μου πείτε, να τιτλοφορούμε τα σαββατιάτικα άρθρα μας ανάλογα με τις φάσεις του Μουντιάλ. Πάντως ο τίτλος είναι ακριβής, αφού το… Μουντιαλόφσκι, όπως το είχαμε βαφτίσει στο ιστολόγιο, ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή -και περιέργως δεν τον έχω χρησιμοποιήσει άλλη φορά, ούτε το 2014 ούτε το 2010 δηλαδή.

Ολοκληρώθηκε λοιπόν το Μουντιάλ, νίκησε η Γαλλία που την υποστήριζαν οι περισσότεροι στον τελικό, έγινε και η τελετή παράδοσης-παραλαβής των τηλεκοντρόλ, και προχωράμε με τους συνήθεις, αν και θερινούς, ρυθμούς.

Πάντως, το σημερινό πιάτο είναι εξόχως θερινό, δηλαδή ελαφρύ-ελαφρύ. Ταξίδευα ως γνωστόν κι έτσι δεν μάζεψα πολλά, και μερικοί απο τους αλιείς μαργαριταριών που είναι τροφοδότες του ιστολογίου προφανώς διακοπεύουν κι έτσι δεν έστειλαν ούτε αυτοί.

* Και ξεκινάμε με ένα μουντιαλικό μεζεδάκι -ή μάλλον μεταμουντιαλικό.

Δημοσιογράφος της ΕΡΤ σχολιάζοντας την απόφαση για αύξηση των ομάδων που θα συμμετέχουν στην τελική φάση του μεθεπόμενου παγκοσμίου κυπέλλου σε 48 είπε πως είναι «λίγο ρηξικέλευθη αυτή η απόφαση της FIFA». Μάλλον νομίζει ότι ρηξικέλευθη σημαίνει παρακινδυνευμένη, ριψοκίνδυνη. (Μπορεί άλλωστε κάτι να είναι λίγο ρηξικέλευθο; Ίσως μπορεί).

* Η φωτογραφία αριστερά δημοσιεύτηκε στα Υπογλώσσια, μια γλωσσική ομάδα του Φέισμπουκ στην οποία συμμετέχω και είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την εποχή.

Προσέξτε πως οι περισσότερες λέξεις είναι γραμμένες ολόσωστα, αλλά τα λάθη εντοπίζονται σε μία κατηγορία λέξεων: στις ιταλικές. Ενώ οι ελληνικές λέξεις είναι αλάνθαστες, το ίδιο και οι αγγλικές, οι τρεις ιταλικές λέξεις έχουν γραφτεί «σε γκρίκλις», δηλαδή σαν κάποιος να έχει μεταγράψει στο λατινικό αλφάβητο τις ελληνικές λέξεις φρέντο, εσπρέσο και καπουτσίνο αγνοώντας πώς γράφονται στα ιταλικά (αλλά και στα αγγλικά, δηλαδή freddo, espresso, cappuccino)

Η πινακίδα απευθύνεται σε ελληνόγλωσσο κοινό, αφού έχει στα ελληνικά όλες τις αμιγώς ελληνικές λέξεις -που κανείς ξένος δεν θα τις καταλάβει- οπότε υποψιάζομαι ότι γράφει στο λατινικό αλφάβητο τις υπόλοιπες απλώς και μόνο επειδή είναι ξένης προέλευσης -δεν νομίζω ότι έχει κάνει έρευνα αγοράς από την οποία κατέληξε πως οι αλλοδαποί πελάτες παραγγέλνουν μόνο τοστ και μπρέκφαστ και όχι χυμούς.

* Ο Δ. Νανούρης δημοσιεύει στην ΕφΣυν ένα χιουμοριστικό ανάγνωσμα σε συνέχειες, που παίζει με δυο συγγραφείς ονόματι Καραμπίνη και Καραμπέση, που όλος ο κόσμος τους μπερδεύει -διάβασα μόνο την πρώτη συνέχεια, κι έτσι δεν ξέρω αν οι ήρωες έχουν και άλλες ομοιότητες με τους υπαρκτούς Θωμά Κοροβίνη και Περικλή Κοροβέση.

Πρόσεξα ωστόσο μια σχιζολεξία που μας γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω. Γράφει ο συντάκτης για να δείξει πόσο εύκολο είναι να μπερδέψεις τα δυο ονόματα: «Σκοπεύεις να ψωνίσεις Καραμπέση κι ανοίγοντας τη σακούλα στο σπίτι βρίσκεσαι τετ α τετ με τον Καραμπίνη και τ’ ανάπαλιν.»

Αυτό το «τανάπαλιν» πράγματι ετυμολογείται απο το αρχαίο «το ανάπαλιν» και «τ’ ανάπαλιν», και έτσι γραφόταν στ’ αρχαία, ως δύο λέξεις, αλλά από τα βυζαντινά χρόνια γράφεται μονολεκτικά και ως μία λέξη το έχουν τα σημερινά λεξικά π.χ. το λεξικό Μπαμπινιώτη.

Προημιτελικά μεζεδάκια

Θα τα ονομάσουμε ετσι αφού χτες και σημερα γίνονται τα ματς των προημιτελικών του Μουντιάλ. Το λεξικο λέει ότι η λέξη «ημιτελικός» είναι μεταφραστικό δάνειο από το γαλλ. démi-final (ή από το γερμανικό Halbfinale, λέω εγώ) αλλά ο προ-ημιτελικος είναι εγχώριος σχηματισμός και δεν έχει, απ’ όσο ξέρω, αντίστοιχο σε άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα, όπου ο αντίστοιχος όρος σημαίνει, κατά λέξη, «τεταρτοτελικός» (quarter final, Viertelfinale, cuartos de final, κτλ.)

* Και ξεκιναμε με μια μουντιαλική ακλισιά από άρθρο του in.gr για το προηγούμενο γύρο των νοκάουτ συναντήσεων: Λίγο… περισσότερο από την ομάδα του Μεξικό αξίζει ο Νεϊμάρ.

Το έχουμε βέβαια ξαναγραψει: τα ξένα τοπωνύμια που έρχονται συμμορφωμένα με το τυπικό της ελληνικής, κατά γενικό κανόνα κλίνονται, ιδίως όταν είναι ονοματα χωρών ή μεγαλουπόλεων. Αυτός είναι ο γενικος κανόνας, που έχει και εξαιρέσεις -για παραδειγμα, το Μονακό ή το Όσλο συνηθίζονται άκλιτα.

Κατά μείζονα λογο πρέπει να κλινονται τα ξένα τοπωνύμια που εχουν υποστεί κάποια προσαρμογή και εξελληνισμό στη γλώσσα μας, οπως Πεκίνο ή Λονδίνο. Και το Μεξικό θα μπορούσε κανείς σε αυτή την κατηγορία να το εντάξει, αφού οι ντόπιοι το λένε Μέχικο.

Οπότε, σε κάθε περίπτωση δεν βλέπω γιατί να μη λέμε και γράφουμε «του Μεξικού». Να σημειωθεί ότι στο κυρίως άρθρο το Μεξικό κλίνεται («του Μεξικού») οπότε την ακλισιά τη χρεώνεται μονάχα ο υλατζής του ιστότοπου.

* Ενθαρρυντικό βεβαίως που μια εφημερίδα θυμήθηκε τον Αργύρη Εφταλιώτη, όπως έκανε η ΕφΣυν πρόσφατα, αλλά ο φίλος που το στέλνει διαφωνεί με τη γεωγραφική ακρίβεια της φράσης:

Γίνεται γνωστός ως πεζογράφος και ποιητής με το ψευδώνυμο Αργύρης Εφταλιώτης, από την καταπράσινη παραλία Ευθαλού δίπλα στον Μόλυβο (ευ+θάλλω), απ’ όπου ατενίζει τη Λήμνο και τα κορίτσια της:

Μου λέει (και ο χάρτης τον επιβεβαιώνει):

Η Εφταλού, βέβαια, δεν βλέπει Λήμνο αλλά το μπουγάζι και την Τουρκία. Απλά πρέπει να ξέρουμε και πού είναι.

Εμένα με ενοχλεί και ο ευπρεπισμός της Εφταλούς σε Ευθαλού, που δεν ξέρω καν αν έχει ετυμολογική ή άλλη βάση. Δεν λέω ότι είναι εύρημα του αρθρογράφου, χρησιμοποιείται και από άλλους (όχι και πολύ πάντως). Αλλά το να λες ότι ο Εφταλιώτης πήρε το ψευδώνυμό του από την Ευθαλού είναι κωμικό -κι αν το άκουγε ο μακαρίτης, που ήταν πούρος δημοτικιστής, θα το θεωρούσε μεγάλη προσβολή.

* Κι άλλη μια ακλισιά, κυπριακή: Σεμινάριο κατασκευής σαπούνι με ελαιόλαδο. Εδώ δεν έχουμε ξένη λέξη (εντάξει, η απώτατη αρχή ξένη είναι αλλά αυτό δεν φαίνεται), δεν έχουμε υποκοριστικό, κι όμως κάποιοι ίσως δυσκολεύονται στο «κατασκευής σαπουνιού» (εγώ θα έγραφα ‘παρασκευής σαπουνιού’ μάλλον). Λέτε να είχαν δίκιο εκείνοι οι παλιοί που επέμεναν ότι στη νέα ελληνική η γενική πτώση ατροφεί;

* Και μια και πιάσαμε την Κύπρο, σε φιλικό τοίχο στο Φέισμπουκ είδα αυτό το σουπεράκι από τον κυπριακό Αντένα, που επικρίνει την διάθεση πιστώσεων για τον πολιτισμό, ή, όπως χλευαστικά το γράφει, «για χωροδίες και θεατράκια».

Ίσως αν είχε παρακολουθήσει μερικές συναυλίες με χορωδίες, να ήξερε πώς γράφεται η λέξη.

* Όχι ότι η παρακολούθηση χορωδιών εξασφαλίζει την καλλιέργεια ή τη νηφαλιότητα. Αυτό δα αποδείχτηκε περίτρανα από το πρωτοφανές περιστατικό που διαδραματίστηκε την περασμένη Κυριακή στη χορωδιακή συνάντηση «Στα βήματα του Αποστόλου Παύλου» που πραγματοποιήθηκε στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, όταν κάποιοι έφτυσαν τον μαέστρο επειδή δεν έπαιζε συνθέσεις Ελλήνων αλλά Μπαχ.

Η αγωνία του επιθετικού πριν από το πέναλτι

Χτες και σήμερα δεν γίνονται αγώνες για το Μουντιάλ, οπότε επωφελούμαι από αυτη την ανάπαυλα για ένα ποδοσφαιρικό λεξιλογικό άρθρο, που εν μέρει μόνο ειναι επαναληψη ενός (αρκετά) παλιότερου. Θα το αφιερώσω στα πέναλτι, που έκαναν κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία τους, αφενός στην κανονική διάρκεια του αγώνα, όπου η καινοτομία του VAR έδωσε μια νέα διάσταση στο αιώνιο ερώτημα (Ήταν πέναλτι ή δεν ήταν;) και αφετέρου μετά τη λήξη της παράτασης στους αγώνες νοκάουτ σαν μέθοδος για να ξεκαθαρίσει ο νικητής.

Από τους οχτώ αγώνες των αντιπροημιτελικών (δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο όρος, εννοώ βέβαια τη φάση των 16) οι τρεις πήγαν στην παράταση και όλοι τους οδηγήθηκαν στη συνέχεια σε πέναλτι. Χτυπήθηκαν 29 πέναλτι (ένα δεν χρειάστηκε να εκτελεσθεί, στον αγωνα Ρωσίας-Ισπανίας) και στα 19 είχαμε γκολ. Ποσοστό επιτυχίας 65,5%.

Υπάρχουν βέβαια και τα πέναλτι στην κανονικη διάρκεια του αγώνα -μεχρι τώρα, αν μέτρησα καλά, στους 56 αγώνες του φετινού μουντιάλ έχουν σφυριχτεί 28 πέναλτι (σε 10 περιπτώσεις ο διαιτητής συμβουλεύτηκε το VAR προηγουμένως) και από αυτά μπήκαν γκολ τα 21, ποσοστό 75%.

Θα ήταν παρακινδυνευμένο από τόσο μικρό δειγμα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι τα πέναλτι της έκτακτης διαδικασίας αποτυχαίνουν πιο εύκολα από τα κανονικά πέναλτι, της ροής του αγώνα, όμως αυτο πραγματι ισχύει. Από μελέτες που έχουν γίνει προκύπτει μια διαφορά περίπου τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων. Αυτό μπορεί να εξηγηθει από την μεγαλύτερη ψυχολογική πίεση αλλά και από έναν άλλο παράγοντα: τα πέναλτι της κανονικής ροής τα χτυπάει συνήθως ένας παικτης, ο ίδιος πάντα, που είναι σπεσιαλίστας σε αυτό, όπως ο Κέιν που έβαλε δύο στο ματς Αγγλία-Παναμάς. Αντιθετα, στα πέναλτι της έκτακτης διαδικασίας επιστρατεύονται πέντε παίχτες, σχεδον η μισή εντεκάδα, οπότε αναπόφευκτο είναι να χτυπήσουν πέναλτι και κάποιοι που δεν είναι και τόσο καλοί -αν μάλιστα μετά τα 5 πέναλτι εκατέρωθεν υπάρχει ισοπαλία οι ομάδες συνεχίζουν να χτυπάνε πέναλτι, από ένα η καθεμία ώσπου να αναδειχτεί νικητής, οπότε δεν αποκλείεται να κληθούν να εκτελέσουν και οι πιο ατζαμήδες της ομάδας.

Αυτό το Μουντιαλόφσκι ποιος θα το πάρει;

Ολοκληρώθηκε χτες η φάση των ομίλων στο Μουντιάλ της Ρωσίας, που το λέμε Μουντιαλόφσκι στο ιστολόγιο. Είδαμε μερικά καλά παιχνίδια, μερικά δραματικά φινάλε και, το κυριότερο, έναν σεισμό πολλών ρίχτερ, αφού η κάτοχος του τίτλου, η Γερμανία, αποκλείστηκε από τώρα, τελευταία στον όμιλό της, αφού ηττήθηκε στο τελευταίο ματς από την ήδη αποκλεισμένη Νότια Κορέα.

Δεν ειναι η πρωτη φορά που η κάτοχος του τιτλου αποκλείεται από τη φάση των ομίλων. Στον αιώνα μας, κοντεύει να εξελιχτεί σε κανόνα -ή σε κατάρα. Το 2002 στην Άπω Ανατολή, η Γαλλία, νικήτρια του 1998, ηρθε τελευταία στον όμιλό της. Το 2010 η Ιταλια, ανέλπιστη νικήτρια το 2006, τερμάτισε επίσης τελευταία στον όμιλό της. Το 2014 η Ισπανία, άξια νικήτρια το 2010, αποκλείστηκε απο νωρίς με 2 ήττες αν και νίκησε στο τελευταίο ματς κι έτσι απόφυγε την τελευταία θέση του ομίλου.

Ωστόσο, είναι η πρωτη φορά που αποκλείεται η Γερμανία από τη φαση των ομίλων. Είχε πάλι αποκλειστεί από νωρίς το 1938 αλλά τοτε γίνονταν κατευθειαν αγώνες νοκάουτ. Κι όμως, έπαιζε με την αδιάφορη Κορέα, κι αρκούσε ένα γκολ, και ολοι πίστευαν πως αργά ή γρήγορα οι Γερμανοι θα το έβαζαν αφού είχαν επιστρέψει από την Κόλαση στον προηγούμενο αγώνα με τη Σουηδία, γυρίζοντας το ματς στις καθυστερήσεις και με παιχτη λιγότερο.

Κι όμως, στο ματς με την αδιάφορη Κορέα, κι ενώ στον άλλο αγώνα το Μεξικό είχε καταρρεύσει, το γκολ δεν μπήκε -το γερμανικο γκολ δηλαδη, αφού οι Κορεάτες έβαλαν δύο κερασάκια στην τούρτα τους. Πέρα απ’ ολα τ’ αλλα ομως, ο γερμανικός αποκλεισμός οφειλεται και στην απιστευτη ατυχία που είχε η ομαδα. Δεν είναι μόνο ανικανότητα όταν χάνεις τόσες ευκαιρίες -είναι και καντεμιά. Μην ξεχνάτε πως είχε πάει και ο Κούλης στο Βερολινο και αυτό τουλάχιστον το κληρονόμησε από τον πατέρα του.

Οπότε, μένουν 16 ομάδες -την ώρα που γράφω αυτες τις γραμμές δεν έχουν παιχτεί οι αγώνες του ομίλου G, αλλά είναι γνωστό ότι θα προκριθούν Αγγλία και Βέλγιο. Ο μεταξύ τους αγώνας, λοιπόν, που θ’ αρχίσει σε λίγο, είναι μήπως αδιάφορος; Κάθε αλλο, αφού δεν έχει ξεκαθαρίσει η πρωτη και η δεύτερη θέση του ομίλου και επομένως τα ζευγαρώματα του γύρου των 16. Κι επειδή η Γερμανία αποκλείστηκε, ο δεύτερος του ομίλου θα έχει ίσως καλυτερη τύχη αφού, αν περάσει την Κολομβία, θα πέσει στον νικητή Ελβετίας-Σουηδίας, ενώ ο πρώτος του ομίλου, αν περάσει την Ιαπωνία, πέφτει πάνω στη Βραζιλία. Οπότε, το σημερινό ματς είναι περίεργο και οπωσδήποτε δεν θα βοηθήσει να δούμε πόσα ψάρια πιάνουν δύο από τα αουτσάιντερ της διοργάνωσης, που δεν το έχουμε δει ακόμα με βεβαιότητα διότι ναι μεν πέτυχαν ευρείες νίκες παίζοντας καλή μπάλα αλλά κόντρα σε αδύνατους αντιπάλους.

Αν θέλετε περισσοτερη ανάλυση, ο Ρογήρος έγραψε χτες ένα άρθρο με τα συμπεράσματα του οποίου συμφωνώ. Εγώ περισσότερα δεν θα πω, διοτι δεν είμαι πια και πολύ φανατικός με τη μπάλα και δεν στήνομαι να δω όλα τα ματς, κάθε άλλο -προχτες ας πούμε, αντι να αγωνιώ για την τύχη της Αργεντινής πήγα στο θέατρο, το σαββατοκύριακο θα ταξιδεύω στη Βεστφαλία και μάλλον δεν θα δω τίποτα (θα έχουν κρεμάσει και τα κρέπια οι ντόπιοι και δεν θα βλέπουν ματς έτσι κι αλλιώς), ενώ και τον τελικό παίζει να μην τον δω διότι λέω εκείνη τη μέρα να περάσω το φαράγγι της Σαμαριάς. Τι να γίνει, με την ηλικία τα ενδιαφέροντα αλλάζουν.

Η Κροατία έδειξε ομαδάρα και δεν είναι από τις ομαδες που ξεφουσκώνουν. Η Αργεντινή μπορει να αναστηθεί και έχει τον Μέσι. Η Γαλλία δεν τον έχει. Η Ισπανία δεν έπαιξε καλά, έπαθε και το κάζο με τον προπονητή της, αλλά έχει ομαδαρα. Εγώ πάντως θα υποστηρίξω Πορτογαλία, λόγω Φερνάντο Σάντος και Κριστιάνο Ρονάλντο. Συμπαθέστατος ο ένας, αντιπαθέστατος ο άλλος αλλά παιχταράς. ‘Εχουν και αριστερή κυβέρνηση. Δεύτερη ψήφο θα έδινα στο Βέλγιο λογω γειτνίασης και πολυχρωμίας. Αλλά στο γκάλοπ που θα κάνουμε σημερα έχουμε μία ψήφο μόνο.

Εσείς τι λέτε; Ποιος θα πάρει το Μουντιαλόφσκι; Το γκάλοπ μας θα διαρκέσει σκάρτες 32 ώρες, αφού το έχω προγραμματίσει να κλείσει με την έναρξη του πρώτου αγώνα της φάσης των 16.

Ωστοσο, και μετά την εκπνοή του γκάλοπ θα μπορούμε να σχολιάζουμε εδώ, αφού εκτός απροόπτου αυτό θα είναι και το τελευταίο μουντιαλικό μας άρθρο -γι’ αυτην εδω τη διοργάνωση εννοώ βέβαια!

Λοιπόν; Αυτο το Μουντιαλόφσκι ποιος θα το πάρει;

 

Μουντιαλόφσκι

Μπήκαμε πια στην τελική ευθεία για το φετινό Μουντιάλ, καιρός λοιπον να βάλει το ιστολόγιο ένα μουντιαλικό άρθρο, για να εκφραστούν νομίμως τα φίλαθλα αισθήματα του φιλοθεάμονος κοινού.

Το Μουντιάλ του 2018 είναι το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώνεται όσο υπάρχει το ιστολόγιο και είχαμε και στο παρελθόν ασχοληθεί, με περισσότερα από ένα άρθρα μαλιστα, πολύ περισσότερο που το 2010 και το 2014 είχαμε και ελληνική συμμετοχή. Μοιραία, θα επαναλάβω σήμερα υλικό από ένα άρθρο που είχα βάλει και το 2010 και το 2014, φυσικά με τις απαραίτητες προσαρμογές. Γκάλοπ για το Μουντιάλ δεν θα κάνω τώρα, ίσως όμως βάλω ένα πριν αρχίσει η φάση των 16. Πρέπει πάντως να ομολογήσω ότι τον τελευταίο καιρό δεν παρακολουθώ και πολύ ποδόσφαιρο και μάλιστα τώρα συνειδητοποιησα ότι για τη μέρα του τελικού (που γίνεται και νωρίς, στις 6 το απόγευμα) έχω κανονίσει εκδρομή.

Το φετινό Μουντιάλ γίνεται στη Ρωσία, πρώτη φορά σε χώρα του πρωην υπαρκτού σοσιαλισμού -που, όσο υπήρξε, πρόφτασε να φιλοξενήσει μόνο την Ολυμπιάδα του 1980. Ο επίσημος τίτλος της διοργανωσης είναι 2018 FIFA World Cup και σε κάποιες ραδιοφωνικές διαφημισεις για κληρώσεις με βραβείο εισιτηρια για κάποιο παιχνιδι της διοργάνωσης άκουσα να χρησιμοποιείται αυτό το άκρως δυσκολοπρόφερτο μακρινάρι (το «2018» στα ελληνικά, το υπολοιπο αγγλιστί).

Ο ρώσικος τίτλος είναι Чемпиона́т ми́ра по футбо́лу 2018, και αναγνωρίζετε την πρώτη λέξη, τσεμπιόνατ, εδώ (που μοιαζει με γαλλικό δάνειο, αλλά μάλλον είναι αγγλικό, από το champion) και την τελευταία, φουτμπόλ. Η δεύτερη λέξη, μιρ, ειναι ο κόσμος -και η ειρήνη, мир: μιρ μίρου που το λέγαμε παλιότερα θα πει «ειρήνη στον κόσμο». Οι Ρώσοι, δηλαδή, μιλούν για παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπως και οι Γερμανοί (Fußball-Weltmeisterschaft) ενώ στις περισσότερες άλλες γλώσσες μιλάνε για Κύπελλο. Παρεμπιπτόντως, στα τούρκικα η επίσημη ονομασία του παγκοσμίου κυπέλλου θυμίζει εκείνα τα ανέκδοτα με τις ψευτοτουρκικές λέξεις, αφού είναι ΦΙΦΑ Ντουνιά Κουπασί (ντουνιάς ο κόσμος, κούπα το κύπελλο, βέβαια).

Οι Οράνιε και τα πορτοκάλια

Άλλο άρθρο είχα σκοπό να γράψω σήμερα, και μάλιστα είχα αρχίσει να το γράφω, θυμήθηκα όμως ότι απόψε είναι ο δεύτερος ημιτελικός του Μουντιάλ, όπου η Αργεντινή αντιμετωπίζει την Ολλανδία, και το ιστολόγιο δεν θέλει να κατηγορηθεί για μεροληψία: ενώ έχει αφιερώσει άρθρο στην ονομασία της εθνικής Αργεντινής, την αλμπισελέστε (και όχι μπιανκοσελέστε), δεν έχει δημοσιεύσει ανάλογο άρθρο για τους Οράνιε, και δεν είναι σωστό οι δυο μονομάχοι να κατεβούν στον στίβο χωρίς να υπάρχουν ίσοι όροι στην αναμέτρηση. Οπότε, το αρχινισμένο άρθρο αναβάλλεται για αύριο και σήμερα θα πούμε δυο λόγια για τους Οράνιε και το πορτοκαλί χρώμα: δυο λόγια που σε ένα βαθμό τα έχουμε ξαναπεί, σε παλιότερο άρθρο του ιστολογίου, αλλά που σήμερα θα τα δούμε με άλλο πρίσμα. Να πω ότι για τον πρώτο ημιτελικό, που έγινε χτες το βράδυ (τώρα που γράφω δεν έχει ακόμα αρχίσει) δεν υπάρχει τέτοιο κώλυμα, αφού δεν έχω γράψει άρθρο ούτε για τη Σελεσάο ούτε για τη Νατσιοναλμάνσαφτ, οπότε και πάλι έχουμε ισότιμες συνθήκες.

Οράνιε λέμε την εθνική Ολλανδίας, αλλά και το όνομα Ολλανδία δεν είναι αδιάφορο λεξιλογικά, αφού είναι το ανεπίσημο όνομα της χώρας, που επίσημα ονομάζεται Κάτω Χώρες (Netherlands στα αγγλικά, Nederland στα ολλανδικά, Pays-Bas στα γαλλικά). Όμως μόνο στ’ αστεία μπορούμε να πούμε για Κατωχωρίτες και κατωχωρίτικη γλώσσα: Ολλανδοί θα κατέβουν να παίξουν το βράδυ και ολλανδικά μιλάνε. Έτσι, η ονομασία «Κάτω Χώρες» παίζει το ρόλο του καλού κουστουμιού, που το φυλάμε στη ναφθαλίνη και το φοράμε μόνο σε γάμους και βαφτίσια, ενώ για τις καθημερινές περιστάσεις χρησιμοποιούμε κάτι πιο σπορ, άρα Ολλανδία.

Αυστηρά μιλώντας, Ολλανδία ονομάζονται δυο από τις δώδεκα επαρχίες των Κάτω Χωρών, η Βόρεια και η Νότια Ολλανδία, που όμως είναι οι πιο πυκνοκατοικημένες και οικονομικά αναπτυγμένες, κι έτσι έδωσαν μετωνυμικά το όνομά τους και στο ευρύτερο κράτος. Εκεί βρίσκονται οι πρωτεύουσες και οι μεγαλύτερες πόλεις του κράτους, Άμστερνταμ, Χάγη και Ρότερνταμ, διότι οι Ολλανδοί έχουν δύο πρωτεύουσες όπως ξέρουμε. Το Holland φαίνεται πως ετυμολογείται από το Holtland, δασωμένη γη. Όμως αν το άρθρο επεκταθεί στην Ολλανδία συνολικά, δεν τελειώνουμε ούτε μεθαύριο. Οπότε, πατάω φρένο και βγάζω φλας για να στρέψω τη συζήτηση ειδικώς στο παρατσούκλι Οράνιε, όπως αποκαλείται η εθνική ομάδα της Ολλανδίας.

Οράνιε ή oranje είναι το πορτοκαλί χρώμα στα ολλανδικά. Όπως έχουμε γράψει σε ένα παλιότερο άρθρο για τα πορτοκάλια και τα νεράτζια, από το οποίο θα αντλήσω αρκετά στοιχεία εδώ, το νεράντζι στα ινδικά λεγόταν κάτι σαν ναράγκα, nāraṅga, στα περσικά ναράγκ (نارنگ, nārang), στα αραβικά ναράντζ ( نارنج nāranj). Γύρω στον ένατο-δέκατο αιώνα έχει φτάσει στην Μέση Ανατολή και στο Βυζάντιο, οι Σταυροφόροι το βρίσκουν στην Παλαιστίνη, ενώ οι Άραβες το μεταφέρουν στη Σικελία. Στα ελληνικά της εποχής, το ναράντζ αυτό περνάει ως «νεράντζι», ίσως με παρετυμολογική επίδραση του νερού. Στα ισπανικά, περνάει ως naranja, στα ιταλικά narancia και στην Τοσκάνη narancio. Από τη συνεκφορά un narancio το αρχικό n- χάνεται (αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου σπάνιο) κι έτσι γίνεται arancio και arancia, και το βρίσκει κανείς και mela arancia (το μήλο είπαμε πως συχνά είναι γενική ονομασία για κάθε οπωρικό) και περνάει και δάνειο στα γαλλικά, orenge (σήμερα orange) και pome orenge, απ’ όπου το παίρνουν και οι Άγγλοι, orange. Αυτά, το νεράντζι, που βέβαια ούτε τότε το τρώγαν, μόνο το χρησιμοποιούσαν ως είδος φαρμακευτικό ή για διακόσμηση ή για γλυκά.

Μπιανκοσελέστε ή αλμπισελέστε;

Την ώρα που γράφω το άρθρο δεν έχει ακόμα παίξει η Εθνική Ελλάδος με την Πλούσια Ακτή (το γράφω έτσι για να μοιάζει με την Ακτή Ελεφαντοστ0ύ και να πάει γούρι), και βέβαια δεν έχω όρεξη να ξενυχτήσω ώστε να είναι το άρθρο μου απόλυτα επίκαιρο. Μουντιάλ έχουμε και συνεχίζω σήμερα με άλλο ένα γλωσσικοποδοσφαιρικό άρθρο, αυτή τη φορά γεννημένο από την απορία ενός άλλου επισκέπτη σε ένα ιστολόγιο που παρακολουθώ. Βέβαια, αν η Ελλάδα περάσει σήμερα από την Κόστα Ρίκα, κι αν περάσει και το επόμενο παιχνίδι της (με Ολλανδία ή Μεξικό, δεν έχουν ακόμα παίξει), δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσει (στα ημιτελικά) την αλμπισελέστε -αν βέβαια η Αργεντινή περάσει το Βέλγιο.

Και εδώ ανακύπτει το… φλέγον ερώτημα: Αλμπισελέστε ή μπιανκοσελέστε; Παλιότερα, το θυμάμαι καλά, οι Έλληνες εκφωνητές την εθνική Αργεντινής την αποκαλούσαν «μπιανκοσελέστε» (ή «μπιανκοτσελέστε») ενώ στο φετινό Μουντιάλ, όπως μου λένε, έχει επικρατήσει το «αλμπισελέστε». Βέβαια, σε αθλητικούς και άλλους ιστότοπους βρίσκει κανείς πολλές αναφορές σε «μπιανκοσελέστε» (εννοώντας την εθνική Αργεντινής), όπως για παράδειγμα εδώ, ενώ το γκουγκλ δίνει και ανευρέσεις από παλιότερα Μουντιάλ, ακόμα και από γνωστούς αθλητικογράφους.

Αν το πάμε με το γκουγκλ, το «αλμπι(τ)σελέστε» έχει περισσότερες αναφορές, περίπου διπλάσιες από το «μπιανκο(τ)σελέστε», αλλά η διαφορά δεν είναι συντριπτική. Λοιπόν; Ποιο είναι το σωστό -ή μήπως είναι και τα δύο;

Το σωστό είναι το αλμπισελέστε, albiceleste, έτσι είναι το παρατσούκλι της εθνικής Αργεντινής. Το δεύτερο συνθετικό, το σελέστε, που είναι κοινό και στις δύο εκδοχές, είναι το χρώμα του ουρανού, το γαλάζιο. Σκέτο Σελέστε, άλλωστε, είναι το παρατσούκλι μιας άλλης παγκόσμιας πρωταθλήτριας, της Ουρουγουάης, που αποχαιρέτησε τη διοργάνωση προχτές. Celeste θα πει και ουράνιος, αν δεν κάνω λάθος, και ανάγεται στο λατινικό caelum, ουρανός, από το οποίο προέρχονται οι λέξεις των ρωμανικών γλωσσών (π.χ. ciel στα γαλλικά, cielo ισπανικά-ιταλικά).

Το Μουντιάλ είναι ελληνική λέξη

 

Απόψε ξεκινάει το Μουντιάλ, όπως λέμε στα… ελληνικά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Χτες άλλωστε είχα ένα άρθρο για να συζητήσουμε τις πολιτικές πτυχές της διοργάνωσης.  Όμως, είμαστε γλωσσικό ιστολόγιο κι έτσι δεν θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε να έρθει το Μουντιάλ χωρίς να το σχολιάσουμε γλωσσικά ή ιστορικά, οπότε αναδημοσιεύω, επικαιροποιημένο κάπως, το άρθρο που είχα ανεβάσει εδώ πριν από τέσσερα χρόνια και δυο μέρες.

Στο πρώτο Μουντιάλ, που έγινε στην Ουρουγουάη το 1930, πήραν μέρος 13 ομάδες, χωρίς προκριματικά: περίπου όποιος είχε λεφτά να πληρώσει το καράβι. Η διοργάνωση φαίνεται να πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τις ελληνικές εφημερίδες. Για παράδειγμα, στο Ελεύθερον Βήμα η είδηση για τον τελικό δημοσιεύεται κάμποσες μέρες μετά, στο κάτω-κάτω μέρος της αθλητικής στήλης, ύστερα από μακροσκελέστατη αναφορά στους αγώνες τένις για το κύπελλο Ντέιβις στο Παρίσι. Η νικήτρια χώρα αναφέρεται ως «Ουραγουάη» και μάλιστα εντός εισαγωγικών. Αν προσέξατε την είδηση από την εφημερίδα, υπάρχει ένα μυστήριο για όσους αρέσκονται να κόβουν τις τρίχες στα τέσσερα. Λέει η είδηση ότι θα γίνει αγώνας για τρίτη θέση (μετά τον τελικό μάλιστα!), όμως στα κιτάπια μου δεν βρίσκω να έγινε τέτοιος αγώνας, και μάλιστα βρίσκω ρητή αναφορά πως ήταν η μοναδική φορά που δεν έγινε μικρός τελικός. Αν έχετε περιέργεια να δείτε φάσεις από τον τελικό του 1930, ιδού.

Στο δεύτερο Μουντιάλ όμως, της Ιταλίας του 1934, τα πράγματα είχαν σοβαρέψει και οι ενδιαφερόμενοι να συμμετάσχουν ήταν πολλοί, οπότε έγιναν προκριματικά –αν και οι αγώνες ήταν μονοί. Η εθνική Ελλάδας κληρώθηκε να παίξει με την Ιταλία στο Σαν Σίρο, πράγμα που μου δημιουργεί την απορία: αν κερδίζαμε, δεν θα έπαιζε η Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Φυσικά το ενδεχόμενο αυτό ήταν καθαρά θεωρητικό. Η φασιστική, μην το ξεχνάμε, Ιταλία μάς έριξε τεσσάρα, ανήμερα 25ης Μαρτίου του 1934 και μια μέρα μετά από την έγκριση του φασιστικού καταλόγου στις «εκλογές» με ποσοστό 99,9%.

Σε ελληνική εφημερίδα βρίσκω την εξής περιγραφή… από ραδιοφώνου: Εκ της παρακολουθήσεως του αγώνος εις το ραδιόφωνον, συνάγεται ότι η άμυνα της ελληνικής ομάδος έπαιξε πολύ καλά, διότι διαρκώς ηκούοντο τα ονόματα των Γραμματικόπουλου, Κουράντη και Χρυσαφόπουλου, οι οποίοι απέκρουον. Επανειλημμένως ανεφέρθη το όνομα του Έλληνος τερματοφύλακος επεμβαίνοντος εις κρισίμους στιγμάς δια να σώσει το τέρμα του. Επίσης ανεφέρθη συχνά και το όνομα του Βικελίδη.

Να το παρακολουθήσουμε το Μουντιάλ;

Αρχίζει αύριο στη Βραζιλία το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, το Μουντιάλ που λέμε στα ελληνικά, και το ιστολόγιο δεν μπορεί να μη συζητήσει το γεγονός. Και επειδή εδώ λεξιλογούμε, αύριο λογαριάζω, αν προλάβω, να ανεβάσω κι ένα άρθρο με τα λεξιλογικά του Μουντιάλ, όπως είχα κάνει πριν από τέσσερα χρόνια.

Όμως, εδώ και καιρό, και περισσότερο όσο πλησιάζει η έναρξή του μεθαύριο, ακούγονται στο Διαδίκτυο καταγγελίες για τις συνθήκες υπό τις οποίες έγιναν τα έργα και θα γίνει η διοργάνωση του φετινού Μουντιάλ, μαζί και εκκλήσεις για μποϊκοτάζ. Για παράδειγμα, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει: Αυξήσεις στις τιμές των δημοσίων αγαθών, εκκενώσεις καταλήψεων στέγης από αστέγους, εκδίωξη των ήδη εξαθλιωμένων κατοίκων των παραγκουπόλεων, εκτοπίσεις ιθαγενών πληθυσμών, παιδική και καταναγκαστική πορνεία, εργατικά ατυχήματα για χάρη της επιτάχυνσης των έργων συνθέτουν την πραγματική εικόνα πίσω από την πολυδιαφημισμένη φιέστα και καλεί, μαζί με άλλες οργανώσεις, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας αύριο, Πέμπτη 12 Ιουνίου, μέρα έναρξης του Μουντιάλ δηλαδή, στις 6 μ.μ., έξω από την πρεσβεία της Βραζιλίας (Βασ. Σοφίας 23).

Από πολλές απόψεις η κατάσταση στη Βραζιλία μπορεί να παραλληλιστεί με όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα με τους Ολυμπιακούς του 2004, τουλάχιστον όσον αφορά το πάρτι των εργολάβων, την υπέρβαση του προϋπολογισμού, τον πακτωλό που διατέθηκε για να χτιστούν στάδια που σήμερα αραχνιάζουν, τις προσπάθειες ευπρεπισμού, τα μέτρα ασφαλείας. Yπάρχουν όμως και διαφορές στην κατάσταση, και μια από αυτές είναι η στάση των ντόπιων, αφού στη Βραζιλία γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις και απεργίες, ενώ στην Ελλάδα το 2004 μόνο κάτι περίεργοι, απειροελάχιστη μειοψηφία, είχαν τολμήσει να πάνε κόντρα στο ρεύμα.

Μια συγκροτημένη παρουσίαση των επιχειρημάτων των Βραζιλιάνων που αντιτίθενται στη διοργάνωση του Μουντιάλ έτσι όπως υλοποιήθηκε, υπάρχει σε ένα σύντομο βίντεο εδώ, που το βρήκα χάρη σε ένα άρθρο στη gazzetta.gr. Προσέξτε όμως ότι το βίντεο των Βραζιλιάνων είναι φτιαγμένο πέρσι τέτοιον καιρό, όχι πριν από λίγες μέρες. Ένα ακόμα βίντεο, εκτενέστερο αυτό, παρουσιάζει την κατάσταση στις περιοχές που χτίστηκαν τα στάδια, όπου οι κάτοικοι έπεσαν θύματα της κερδοσκοπίας στη γη.

Δεν θέλω να το πάρει η Γερμανία!

Στην αρχή είχα σκεφτεί να γράψω τον τίτλο του ποστ μονολεκτικά και με μικρά γράμματα: ΔενθελωνατοπαρηΓερμανία!, σαν κάτι ένοχες ομολογίες που βλέπει κανείς π.χ. στα Αστερίξ. Ένοχες επειδή αφενός στο ιστολόγιο αυτό δεν γράφω τις απόψεις μου για το κάθε τι, πολύ περισσότερο για ποδοσφαιρικά, και αφετέρου επειδή δεν είναι και πολύ ωραίο να θέλεις να χάσει κάποιος. Όμως, το ομολογώ, δεν θέλω να πάρει το μουντιάλ η Γερμανία, και μετά από αυτά που είδα χτες και προχτές στους προημιτελικούς… το πιθανότερο είναι πως θα το πάρει. Και παρόλο που το καθύλην αρμόδιο ιστολόγιο για μουντιαλικά θέματα είναι του φίλου μου του Ρογήρου, μια και βλέπω ότι αυτός ακόμα δεν έχει βάλει άρθρο για τους προημιτελικούς του Σαββάτου (δεν αμφιβάλλω πως, όταν το γράψει, θα είναι αριστούργημα), επωφελούμαι και λέω τα δικά μου.

Η βουβουζέλα είναι ελληνική λέξη;

Αύριο ξεκινάει το Μουντιάλ, όπως λέμε στα… ελληνικά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, και ήδη έβαλα ένα ποστ στο οποίο όποιος θέλει μπορεί να ψηφίσει την ομάδα που πιστεύει ότι θα νικήσει ή να εκφράσει οποιαδήποτε ποδοσφαιρική άποψη. Όμως, είμαστε γλωσσικό ιστολόγιο κι έτσι δεν θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε να έρθει το Μουντιάλ χωρίς να το σχολιάσουμε γλωσσικά ή ιστορικά. Βέβαια, προειδοποίησα να κρατάτε μικρό καλάθι, δεν έχω και πάρα πολλά να γράψω ή μάλλον δεν έχω πολλά γλωσσικά.

Στο πρώτο Μουντιάλ, που έγινε στην Ουρουγουάη το 1930, πήραν μέρος 13 ομάδες, χωρίς προκριματικά: περίπου όποιος είχε λεφτά να πληρώσει το καράβι. Η διοργάνωση φαίνεται να πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τις ελληνικές εφημερίδες. Για παράδειγμα, στο Ελεύθερον Βήμα η είδηση για τον τελικό δημοσιεύεται κάμποσες μέρες μετά, στο κάτω-κάτω μέρος της αθλητικής στήλης, ύστερα από μακροσκελέστατη αναφορά στους αγώνες τένις για το κύπελλο Ντέιβις στο Παρίσι. Η νικήτρια χώρα αναφέρεται ως «Ουραγουάη» και μάλιστα εντός εισαγωγικών. Αν προσέξατε την είδηση από την εφημερίδα, υπάρχει ένα μυστήριο για όσους αρέσκονται να κόβουν τις τρίχες στα τέσσερα. Λέει η είδηση ότι θα γίνει αγώνας για τρίτη θέση (μετά τον τελικό μάλιστα!), όμως στα κιτάπια μου δεν βρίσκω να έγινε τέτοιος αγώνας, και μάλιστα βρίσκω ρητή αναφορά πως ήταν η μοναδική φορά που δεν έγινε μικρός τελικός. Αν έχετε περιέργεια να δείτε φάσεις από τον τελικό του 1930, ιδού:

Αυτό το Μουντιάλ, ποιος θα το πάρει;

Μεθαύριο αρχίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο (ελληνιστί Μουντιάλ) στη Νότια Αφρική, αυτό θα το ξέρετε. Αύριο έχω σκοπό να ανεβάσω ένα κομμάτι με μερικά λεξιλογικά του Μουντιάλ (μην περιμένετε πολλά), αλλά σκέφτομαι πως προσφέρεται η ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ και ταυτόχρονα να δούμε ποιος θα προβλέψει σωστά.

Λοιπόν, όσοι θέλετε ψηφίζετε στο γκάλοπ που βλέπετε παρακάτω, ποια ομάδα προβλέπετε ότι θα πάρει το Κύπελλο. Επειδή όμως το πολ είναι ανώνυμο, αν θέλετε να δουν όλοι την πρόβλεψή σας και να κερδίσετε τα… πλούσια βραβεία θα πρέπει να τη δηλώσετε σε σχόλιο. Επίσης, επειδή το πολ χωράει μόνο 10 απαντήσεις, δεν παραθέτω και τις 32 ομάδες. Όπως σοφά λέει ο φίλος Ρογήρος, στο καινούργιο, μουντιαλικό του ιστολόγιο, που σας συστήνω να επισκεφτείτε, ο κανόνας λέει ότι το Μουντιάλ το παίρνουν… ομάδες που το έχουν ξαναπάρει. Οπότε στις επιλογές σας προτείνω μόνο τις περασμένες νικήτριες του Μουντιάλ, μείον την Ουρουγουάη που έχει καιρό να το πάρει, συν την Ισπανία, καθώς βέβαια και την Ελλάδα διότι ένας που δεν την είχε βάλει το 2004 το μετάνιωσε. Προσοχή όμως, δεν ψηφίζετε ποια ομάδα θέλετε να νικήσει -αυτό το λέτε στα σχόλια, αν θέλετε.