Όχι μόνο κουίζ

Η σημερινή ανάρτηση είναι «2 σε 1» (και αφρόλουτρο και σαμπουάν). Βλέπετε, ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποια μορφή θα έχει η περίφημη σελίδα των «αναζητήσεων» και έχω να σας υποβάλω μιαν απορία, έχω κι ένα κουίζ, οπότε τα συνδυάζω και τα δύο σε ένα.

Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση. Η απορία δεν είναι δική μου, αλλά μιας φίλης ελληνίστριας. Αναζητεί αυτή η φίλη ποιήματα και πεζά που να έχουν κατά κάποιο τρόπο σχέση με τον μύθο του Οιδίποδα ή να περιέχουν αναφορά σ’ αυτό το μύθο ή στον Οιδίποδα. Έχει μέχρι στιγμής βρει Σεφέρη, Καβάφη, Καρούζο, Σαχτούρη, Χριστιανόπουλο και Μελισσάνθη και από πεζά βρήκε του Εμπειρίκου και της βρήκα κι εγώ ένα αντιστασιακό του Βενέζη, αλλά αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει θα σας χρωστάμε χάρη!

Όσο για το κουίζ, θα ακολουθήσει τη μορφή των προηγούμενων. Λοιπόν, στο αριστερό λογοτεχνικό περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι», στο τεύχος Δεκεμβρίου 1933, στη στήλη της κριτικής των συνεργασιών που έστελναν οι αναγνώστες, δημοσιεύτηκε η εξής κριτική:

Ύπαρξε ο Ιησούς; Μια (χαμένη;) εργασία του νεαρού Μπελογιάννη

Όταν έβαλα το «δύσκολο κουίζ», δεν φανταζόμουν πως θα το λύνατε μέσα σε λίγες ώρες, αλλά η συλλογική σοφία των φίλων του ιστολογίου είναι ως φαίνεται ακαταμάχητη -βοήθησαν βέβαια και τα στοιχεία που έδινα, διότι χάρη στη Βικιπαίδεια είναι πανεύκολο να βρεις ποιοι επιφανείς γεννήθηκαν τις χρονιές εκείνες και έζησαν τόσα ή τόσα χρόνια. Στο επόμενο κουίζ θα δώσω άλλου είδους στοιχεία, αν και καθόλου βέβαιος δεν είμαι πως θα σας δυσκολέψω περισσότερο.

Όπως σωστά μάντεψε πρώτα ο tsatsar (ο οποίος να συνεννοηθεί με τη γραμματεία του ιστολογίου για τα πλούσια δώρα, βίρτσουαλ βεβαίως), ο συντάκτης της εργασίας ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Το περιοδικό στο οποίο στάλθηκε η εργασία ήταν οι «Νέοι πρωτοπόροι«, ένα λογοτεχνικό περιοδικό που εκδιδόταν από λογοτέχνες προσκείμενους στο ΚΚΕ.

Μια από τις μόνιμες στήλες του περιοδικού αυτού ήταν, όπως βλέπετε αριστερά, η «Κριτική της συνεργασίας που πήραμε». Οι περισσότερες συνεργασίες, βέβαια, ήταν ποιήματα και διηγήματα και ο κριτής του περιοδικού, αν ήταν ένας, ήταν αρκετά αυστηρός και σε θέματα ιδεολογίας και σε θέματα μαστοριάς. Άλλους επικρίνει για ιδεολογικές αδυναμίες και σε άλλους λέει πως το διήγημά τους στέκει ιδεολογικά αλλά είναι προκήρυξη και όχι λογοτεχνικό έργο. Μερικούς ενθαρρύνει να γράψουν ρεπορτάζ και όχι λογοτεχνία, ενώ σε κάποιους άτυχους κόβει απερίφραστα κάθε ελπίδα! Ακόμα και όσους επαινεί, τους κάνει υποδείξεις για βελτίωση. Δεν αποκλείεται ο άτεγκτος αλλά εύστοχος αυτός κριτής να ήταν η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η αρχισυντάκτρια του περιοδικού, αλλά αυτό είναι δικιά μου εικασία που τη λέω έτσι κουτουρού. Όποιος ξέρει, ας πει.