Όπως ίσως θα καταλάβατε, το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε ένα κατεξοχήν ελληνικό προϊόν· όχι τη φέτα, όχι το λάδι, όχι τους ασυνείδητους πολιτικούς. Το ελληνικό προϊόν που εννοώ είναι οι ομόηχες λέξεις, σαν κι αυτές τις τέσσερις που έβαλα στον τίτλο.
Η ελληνική γλώσσα έχει πολλές ομόηχες λέξεις αφενός επειδή έχει διατηρήσει την ιστορική ορθογραφία και έχει στο αλφάβητό της διαφορετικά γράμματα και συμπλέγματα που προφέρονται με τον ίδιο τρόπο (ι, η, υ, οι, ει· αι, ε και ο, ω) και αφετέρου επειδή τα φωνήεντά της δεν προφέρονται άλλοτε μακρά και άλλοτε βραχέα όπως σε άλλες γλώσσες. Επίσης, έχει διατηρήσει διπλά σύμφωνα που δεν προφέρονται διαφορετικά από τα απλά. Για τους λόγους αυτούς έχει πάρα πολλές ομόηχες λέξεις, που είναι και ένας παράγοντας (κατά τη γνώμη μου) που δυσκολεύει την καθιέρωση φωνητικής ορθογραφίας (ας μην το συζητήσουμε όμως αυτό σήμερα).
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 