Η κάμπια η Καραφατμέ

Μέσα στην πανδημία, τα ζοφερά νέα και τις διεθνείς εντάσεις, μια κάμπια κατάφερε ν’ αποσπάσει για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας και να κερδίσει το δεκαπεντάλεπτο προβολής που ο καθένας μας φιλοδοξεί ν’αποκτήσει τη σήμερον ημέρα.

Μια κάμπια, μα ποια κάμπια; Όχι όποια κι όποια, αλλά η κάμπια η Καραφατμέ, ή τουλάχιστον αυτό το καταπληκτικό όνομα επικαλέστηκε ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Αθηναίων σε πρόσφατη ραδιοφωνική του συνέντευξη: «Το γκαζόν προσβλήθηκε από «καραφατμέ», έτσι λέγεται το είδος της κάμπιας».

Η Καραφατμέ λοιπόν φταίει που ξεράθηκε το γκαζόν της πολυδιαφημισμένης αναπλασμένης Ομόνοιας, και όχι η αποτισιά. Αλλά ποια είναι η Καραφατμέ; Δάκτυλος τουρκικός; Πράκτορας της ΜΙΤ που έχει αρχίσει τη δολιοφθορά; Έρχεται και αυτή από το Γενί Τζαμί;

Το παντεποπτικό Γκουγκλ μάς παραπέμπει σε ανθοκομική σελίδα, όπου μαθαίνουμε ότι οι Αγρότιδες ή  Καραφατμέ ή Κοφτοσκούληκα (Agrotis segetum, Agrotis ypsilon) «προσβάλλουν  πολλές καλλιέργειες, συνηθέστερα το βαμβάκι, τα τεύτλα, τον αραβόσιτο, την πατάτα, τον καπνό, τα ψυχανθή. Πρόσφατα δημιούργησαν σημαντικά προβλήματα και σε χλοοτάπητες, ιδιαίτερα σε έτοιμους». Σαν να ταιριάζει η περιγραφή.

Όταν ο Γιώργος Γαβριήλ συνάντησε τον Κώστα Βάρναλη

Παραπλανητικός ο τίτλος του άρθρου και κατά πάσα πιθανότητα ανακριβής. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Κύπριος εκπαιδευτικός και ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ, που το όνομά του βρέθηκε τις τελευταίες μέρες στην επικαιρότητα στη Μεγαλόνησο, δεν συνάντησε ποτέ τον Κώστα Βάρναλη, αφού ο μεγάλος ποιητής μας άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο τον Δεκέμβρη του 1974 όταν ο κ. Γαβριήλ θα ήταν, υπολογίζω, έφηβος.

Ωστόσο, συναντήθηκαν με μιαν άλλη έννοια της λέξης: είναι ομοιοπαθείς, διότι και οι δυο δέχτηκαν διώξεις ως εκπαιδευτικοί όχι για τις επιδόσεις τους, αλλά για το καλλιτεχνικό-δημιουργικό τους έργο. Υπάρχουν κι άλλες ομοιότητες ανάμεσά τους, αλλά οι διαφορές είναι πολλές και σημαντικές: ο Βάρναλης είναι πασίγνωστος ποιητής, ο Γαβριήλ όχι πολύ γνωστός ζωγράφος· και βέβαια, ο Βάρναλης διώχθηκε το 1925 ενώ ο κ. Γαβριήλ το 2020.

Για την περίπτωση του Κώστα Βάρναλη έχει γράψει το ιστολόγιο. Τον καιρό που ο ποιητής, ως φιλόλογος, υπηρετούσε στην Παιδαγωγική Ακαδημία, δέχθηκε επιθέσεις επειδή μερικά χρόνια νωρίτερα, στο Φως που καίει, που το είχε εκδώσει με ψευδώνυμο στην Αλεξάνδρεια, υπήρχαν αντιπατριωτικοί και αντιθρησκευτικοί στίχοι. Τελικά τιμωρήθηκε με εξάμηνη παύση και ουσιαστικά εξωθήθηκε σε παραίτηση.

Ο ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ υπηρετεί ως «καθηγητής Τέχνης» (πρέπει να είναι αυτό που εμείς οι καλαμαράδες λέμε Καλλιτεχνικά) στη μέση εκπαίδευση στην Κύπρο και πρέπει να βρίσκεται προς το τέλος της σταδιοδρομίας του έχοντας ανέβει και ιεραρχικά σε βαθμό διευθυντή. Στα κοινωνικά μέσα διάβασα ενθουσιώδεις έως διθυραμβικές μαρτυρίες παλιών του μαθητών αλλά, όπως και ο Βάρναλης, δέχεται κριτική όχι για την εκπαιδευτική του επάρκεια αλλά για τις εξωσχολικές του δημιουργικές δραστηριότητες, δηλαδή για τους πινακες που ζωγραφίζει (και που εκθέτει και πουλάει), όπως αυτός εδώ:

O κ. Γαβριήλ ζωγραφίζει τον Ιησού Χριστό πίσω από συρματοπλέγματα -εμφανώς πρόσφυγα σε κλειστή δομή. Σε άλλον πίνακα τον φαντάζεται με αντιφασιστικό κασκόλ της Ομόνοιας (της ποδοσφαιρικής ομάδας· ο κ. Γαβριήλ όπως και ο Βάρναλης είναι αριστερός, και αυτό στην Κύπρο σημαίνει, σχεδόν υποχρεωτικά, πως είναι Ομονοιάτης).

Μεζεδάκια στο σιντριβάνι

Ποιο σιντριβάνι; Mα φυσικά το καινούργιο σιντριβάνι της Ομόνοιας.

Το σιντριβάνι, που εγκαινιάστηκε προχτές από τον δήμαρχο Αθηναίων -με αποτέλεσμα να συντριβεί (pun intended) κάθε οδηγία για τήρηση αποστάσεων αφού, όπως εύκολα θα μπορούσε -και θα έπρεπε- να προβλεφθεί, πλήθος κόσμου μαζεύτηκε, μια και τούτες τις περίεργες μέρες, που ακόμα δεν έχουν χαλαρώσει όλα τα μέτρα και δεν έχουν ανοίξει καφετέριες, ζαχαροπλαστεία και ταβέρνες (να μην πούμε για θερινα σινεμά) ώστε να ισοκατανεμηθούν όσοι αναζητούν έξοδο και διέξοδο, με το παραμικρό συνωστίζεται ο κόσμος στις πλατείες.

Στα σόσιαλ επικρίθηκε έντονα η υποκριτική στάση των καναλιών, που ήταν αμείλικτα όταν καυτηρίαζαν προηγούμενα συμβάντα συγκέντρωσης πλήθους σε πλατείες, ενώ τώρα μόνο επαίνους είχαν -στην αρχή. Αντέγραψα ένα πολύ πετυχημένο της φίλης Έλενας Μηλιώτη:

Νισάφι πια με αυτά τα παλιόπαιδα, που μαζεύονται στις πλατείες, αυτούς τους αναρχικ…, α καλέ ο Δήμαρχος είναι, μπραβο κ. Δήμαρχε, καταπληκτικό το σιντριβανι κ. Δήμαρχε, τέλεια εκδήλωση κ. Δήμαρχε.

Τέλος πάντων, χάρη στην αντίδραση αυτή, αναγκάστηκε τελικά και ο κ. Δήμαρχος ν’ αναγνωρίσει πως έκανε λάθος.

* Και ξεκινάμε με τα μεζεδάκια μας.

Ο ληξίαρχος Νομανσλάνδης θα ενδιαφερθεί για ένα άρθρο της iefimerida, αφιερωμένο στις τελευταίες ώρες του Χίτλερ.

Eκει διαβάζουμε ότι την 29η Απριλίου 1945, μια μέρα πριν από την αυτοκτονία του, «Ο Βάλετ Λιζν χορηγεί σταγόνες κοκαΐνης στο πονεμένο δεξί μάτι του Χίτλερ και του δίνει ένα κουτί χάπια για τον τυμπανισμό του».

Πιο πέρα, μετά την αυτοκτονία, διαβάζουμε ότι ο Μπόρμαν «και ο Λινζ» μπήκαν στο δωμάτιο ακούγοντας τον πυροβολισμό και βρήκαν τα δυο πτώματα -ο Χίτλερ είχε αυτοπυροβοληθεί ενώ η Εύα Μπράουν πήρε δηλητήριο.

Ο Βάλετ Λιζν (ή Λινζ μήπως; ) είναι υποψήφιος για κατάταξη τόσο στα μητρώα της Νομανσλάνδης όσο και στη Στρατιά των Αγνώριστων. Πρόκειται για τον υπηρέτη του Χίτλερ, που λεγόταν Heinz Linge, Χάιντς Λίνγκε. Ούτε Λιζν, ούτε Λινζ.

Ούτε βεβαίως Βάλετ! Απλώς, στο αγγλικό πρωτότυπο απ’ όπου αντλήθηκαν οι πληροφορίες, έλεγε Valet Linge, o βαλές, σα να λέμε, κι αυτό θεωρήθηκε το μικρό όνομά του.

Το πιο περίεργο είναι ότι, στην αρχή του άρθρου, γράφεται σωστά: Ο Μάρτιν Μπόρμαν μαζί με τον οδηγό του Χίτλερ Έριχ Κέμπκα, τον υπηρέτη του Χάιντς Λίγκε….

Η χαρά της διανοίξεως (Μποστ)

Η άνοιξη έχει μπει πια για τα καλά, καιρός να βάλει και το ιστολόγιο ένα ανοιξιάτικο σκίτσο του Μποστ, που είναι επίκαιρο και από μία ακόμα άποψη, καθώς πρόσφατα ακούστηκε η πρόταση του Ιδρύματος Ωνάση για ρηξικέλευθες επεμβάσεις στο κέντρο της Αθήνας -και το σκίτσο έχει θέμα του μια προηγούμενη επέμβαση μεγάλης κλίμακας που έγινε πριν από μισόν αιώνα και κάτι.

Το σκίτσο δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 1959 στον Ταχυδρόμο, και μάλιστα στο εξώφυλλο -μια τιμή που σπάνια γινόταν σε γελοιογράφο. Το καλοκαίρι του 1959 γίνονταν μεγάλα έργα στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα για τη διάνοιξη της οδού Κοραή και τη διαμόρφωση της πλατείας Ομονοίας. Τις αμέσως προηγούμενες μέρες το Τεχνικό Επιμελητήριο είχε διοργανώσει ημερίδα για τα μέτρα.