Βιβλιοφιλικό κουίζ

Πολύ καιρό έχουμε να βάλουμε κουίζ. Ίσως αυτή η παράλειψή μου να οφείλεται και στο ότι τον καιρό του Διαδικτύου και του Γκουγκλ είναι πολύ δύσκολο να βρεις ερωτήσεις που να μην απαντιούνται με μια μικρή αναζήτηση.

Προχτές συζητήσαμε για βιβλία και βιβλιοπωλεία, οπότε σκέφτηκα να σας παρουσιάσω σήμερα ένα κουίζ για βιβλία. Βιβλιοφιλικό το είπα, αλλά ίσως ο όρος «βιβλιεμπορικό» θα ήταν ακριβέστερος ή, για να τα συμβιβάσουμε, «βιβλιοεκδοτικό κουίζ», αφού οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με την έκδοση και την κυκλοφορία πολύ γνωστών ελληνικών βιβλίων.

Πολύ γνωστών, αλλά όχι τόσο καινούργιων. Πρόκειται για έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας που μπορούν να χαρακτηριστούν ‘κλασικά’, και αυτό το επίθετο φέρνει αμέσως στο νου τη μικρή σειρά της Εστίας -που θα αποτελέσει το αντικείμενο του κουίζ.

Πριν από καιρό διάβασα το βιβλίο της Άννας Καρακατσούλη «Στη χώρα των βιβλίων», με τον υπότιτλο «Η εκδοτική ιστορία του Βιβλιοπωλείου της Εστίας 1885-2010» που έχει πολύ ενδιαφέρον για όποιον μελετάει την ιστορία των εκδόσεων και του βιβλίου στη χώρα μας. Βρήκα αρκετό υλικό για ενδεχόμενα μελλοντικά άρθρα (αλλά πού καιρός…) καθώς και για το σημερινό κουίζ.

Το κουίζ περιλαμβάνει ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, με μία σωστή απάντηση. Νικητής, βέβαια, όποιος βρει τις περισσότερες σωστές απαντήσεις. Αν κάποιος έχει το βιβλίο που ανέφερα, ας μην πάρει μέρος στο κουίζ, δεν έχει νόημα.

Εμπρός λοιπόν!

Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης: Ένας μέτοικος στη Μυτιλήνη του μεσοπολέμου

Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω, κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή είναι η ενδέκατη συνέχεια.  Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ.

Με τη σημερινή συνέχεια μπαίνουμε στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου, που έχει τον γενικό τίτλο Ένας μέτοικος στη Μυτιλήνη του μεσοπολέμου και παρακολουθεί τη ζωή του παππού μου από το 1928 που παντρεύτηκε τη γιαγιά μου, την Ελένη Μυρογιάννη, και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη. Να θυμίσω ότι στην προηγούμενη συνέχεια τον είχαμε αφήσει εργένη στην Αθήνα, να ζει ζωή μποέμικη με τους φίλους του και να διασκεδάζει με τις παραδοξολογίες του κυρίου Θεόδωρου. Παρέλειψα την «Απόφαση για γάμο», όπως επιγράφεται αυτή η σύντομη ενότητα του βιβλίου, για τον απλό λόγο ότι δεν με βόλευε να την αναρτήσω μόνη της.

Στο τέταρτο αυτό κεφάλαιο, ο πατέρας μου προτάσσει μια εισαγωγή για τους Παλιοελλαδίτες και τους Νεοελλαδίτες που έχει αυτόνομη αξία, πέρα από το ρόλο της στη διήγηση.

Παλιοελλαδίτες και νεοελλαδίτες

Η απελευθέρωση της Λέσβου και των άλλων νησιών του Ανατολικού Αιγαίου το 1912 και η ενσωμάτωσή τους στο ελλη­νικό κράτος μπορεί να τα απάλλαξε από την οθωμανική διοί­κηση και την εθνική υποδούλωση, δεν τα βοήθησε όμως από οικονο­μικής πλευράς. Τα νησιά χάσανε τη φυσική τους ενδοχώρα που ήταν οι απέναντι ακτές της Αιολίδας και της Ιωνίας, κατοικούμενες επί­σης από Έλληνες, και άρχισαν να παρακμάζουν. Η έλευση των προ­σφύγων μετά το 1922 ανέκοψε αυτή την πορεία, γιατί το νέο πληθυ­σμιακό στοιχείο, ζωντανό και δραστήριο, έδωσε νέα ώθηση στις οι­κονομικές και άλλες δραστηριότητες. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στη Λέσβο, όπου κατά κύριο λόγο εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, αντι­καθιστώντας το υπολογίσιμο τουρκικό στοιχείο, (στη Χίο, στη Σάμο και στην Ικαρία ουδέποτε είχαν εγκατασταθεί τουρκικοί πληθυσμοί). Η οικονομική πάντως παρακμή με όλες τις συνέπειές της, επιβραδύν­θηκε μεν από την εγκατάσταση των. προσφύγων αλλά δε σταμάτησε και συνεχίζεται ως σήμερα.