Απ’ τ’ ολότελα, καλή και η υπηρεσιακή

Την Πέμπτη που μας πέρασε ορκίστηκε υπηρεσιακή πρωθυπουργός, με αποστολή να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές  η κυρία Βασιλική Θάνου, πρόεδρος του Αρείου Πάγου -αφού, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός πρέπει να είναι ένας από τους τρεις ανώτατους δικαστικούς της χώρας. Προηγούμενη φορά που είχε γίνει αυτό ήταν μετά τις εκλογές του Μαΐου 2012, όταν είχε οριστεί υπηρεσιακός πρωθυπουργός ο Παναγιώτης Πικραμμένος, ως τότε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, και οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Το ιστολόγιο είχε σχολιάσει τότε την κυβέρνηση Πικραμμένου, μια και το όνομα έδινε αρκετές λαβές για σχολιασμό, από ορθογραφική, λεξιλογική ή φρασεολογική άποψη. Θα αφιερώσουμε άρθρο και στη νέα υπηρεσιακή πρωθυπουργό, αλλά το ενδιαφέρον δεν θα εστιαστεί στα λεξιλογικά.

Ωστόσο, η ανάδειξη της Βασιλικής Θάνου σε υπηρεσιακή πρωθυπουργό σηματοδοτεί μια καινοτομία ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα. Έστω και όχι εκλεγμένη από τους πολίτες, η κυρία Θάνου είναι η πρώτη Ελληνίδα που αναδεικνύεται στη θέση του πρωθυπουργού, η πρώτη Ελληνίδα αρχηγός κράτους ή κυβέρνησης -και αυτό πρέπει να το χαιρετίσουμε, ακόμα κι αν δεν ήταν αποτέλεσμα της λαϊκής εντολής αλλά απόφαση του απερχόμενου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Φυσικά, η υπηρεσιακή κυβέρνηση θα έχει (εκτός απροόπτου, τουλάχιστον) ζωή λίγων εβδομάδων -εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να πάρει σημαντικές αποφάσεις και ο ρόλος της θα είναι καθαρά διεκπεραιωτικός. Γι’ αυτό και δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία η επιλογή των προσώπων που την στελέχωσαν, ιδίως στα υπουργεία που δεν έχουν άμεση σχέση με την εκλογική διαδικασία.

Έλεγα πιο πάνω ότι η ανάδειξη της Βασιλικής Θάνου στον πρωθυπουργικό θώκο δεν είναι αποτέλεσμα της λαϊκής εντολής. Έτσι, δεν ξεπλένεται εντελώς ο ντροπιαστικός λεκές, το στίγμα που βαραίνει τη χώρα μας, να είναι μια από τις καθυστερημένες χώρες του κόσμου που δεν είχαν ποτέ γυναίκα πρωθυπουργό ή πρόεδρο -τα προσχήματα σώζονται πιο πολύ, να λέμε ότι είχαμε την κυρία Θάνου, έστω και μη εκλεγμένη.

Γιατί δεν τους εμπιστεύομαι

Το άρθρο αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης.

Μέσα στο κλίμα φόβου και απαισιοδοξίας, που καλλιεργούν συστηματικά τα διάφορα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικού Εκμαυλισμού, ένα παρήγορο, κατά τη γνώμη μου, σημάδι είναι πως ο κόσμος ξανάρχισε να μιλάει πολιτικά. Όπου κι αν βρεθείς: σε ταξί, στο λεωφορείο, ακόμα και στο ψιλικατζίδικο ή το περίπτερο της γειτονιάς σου, με οποιαδήποτε αφορμή κάποιος θα ανοίξει πολιτική συζήτηση, στην οποία αμέσως θα μπούνε πολλοί παριστάμενοι, λέγοντας ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του.
Το ότι κανείς από τους τυχαίους, και για τον λόγον αυτόν αντιπροσωπευτικούς του κοινού αισθήματος, συζητητές δεν υπερασπίζεται την πολιτική, τόσο των κυβερνώντων, όσο και των προκατόχων τους, το θεωρώ φυσικό. Πώς να υπερασπιστεί κανείς την πολιτική εκείνων, που οχτώ μήνες τώρα πάνε να τα ρίξουν όλα τα στραβά στους προκατόχους τους και των άλλων που επικαλούνται συνεχώς την 20ετία της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης, αποσιωπώντας τα Βατοπέδια, τα δομημένα ομόλογα και μύρια άλλα. Ποιον να υπερασπιστείς όταν το μόνο που κάνει ο Ένας είναι να προσπαθεί να αποδείξει πως ο Άλλος είναι μεγαλύτερος κλέφτης από αυτόν;
Εκείνο, που με προβληματίζει όμως, είναι το γεγονός πως κανείς επίσης δεν προτείνει κάποιο άλλο κόμμα, από τα πέντε της Βουλής και τα… 50 εκτός Βουλής, σαν τον ενδεχόμενο φορέα κάποιας λύσης. Ούτε το θορυβώδη Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, ούτε το τιμημένο Κ.Κ.Ε. (κι αυτό το «τιμημένο» το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας, αλλά γιατί το πιστεύω), ούτε το μετέωρο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και τον έντιμο Συνασπισμό (και αυτό επίσης, το «έντιμο», το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας, αλλά γιατί το πιστεύω).