Ένα αναπάντεχο (για τους πολλούς τουλάχιστον) γεγονός έκλεψε την προσοχή και άφησε σε δευτερη μοίρα τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών (ο οποίος θεωρήθηκε έτσι κι αλλιώς χωρίς μεγάλη σημασία αφού ήδη από τον πρώτο γύρο είχαν εκλεγεί τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια -αλλά αυτό θα το συζητήσουμε πιθανότατα σε άλλο άρθρο).
Εννοώ βέβαια την αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ ύστερα από τη συνάντησή του το Σάββατο με την πρόεδρο του κόμματος, τη Φώφη Γεννηματά, η οποία του ανακοίνωσε ότι, λόγω κάποιων διαφωνιών, δεν μπορεί να του δώσει την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος, που άλλωστε την είχε ήδη υποσχεθεί στον Γ. Καμίνη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικός εξοστρακίζεται από το κόμμα στο οποίο έχει παλαιότερα ηγηθεί -για να μείνουμε στον χώρο του ΠΑΣΟΚ (διότι τι άλλο είναι το ΚΙΝΑΛ;), να θυμίσω ότι τον Ιούνιο του 2008 ο Κώστας Σημίτης, που όχι μόνο είχε ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ αλλά και είχε διατελέσει πρωθυπουργός επί επταετία, τέθηκε εκτός κόμματος από τον διάδοχό του, τον Γιώργο Α. Παπανδρέου. (Δεν θα αναφέρω την περίπτωση Θεοχάρη, ο οποίος κατάφερε να διαγραφεί από το κόμμα που είχε… ιδρύσει, ούτε τους γραμματείς του ΚΚΕ σε ιδιαίτερες συνθήκες παρανομίας ή οιονεί παρανομίας, αν και στην περίπτωση του Γρηγόρη Φαράκου είχαμε συνθήκες νομιμότητας και ομαλότητας).