Ξεκινώντας να διευκρινίσω ότι κανονικά θα διατύπωνα λίγο διαφορετικά τον τίτλο, «το πρόβλημα με το τριπλούν», αλλά ήθελα να έχω τη γενική πτώση στον τίτλο για να δείξω πως θεωρώ τη λέξη «τριπλούν» άκλιτη.
Παραπροχτές, καθώς η τηλεόραση μετέδιδε τον τελικό του τριπλούν, φίλος στο Φέισμπουκ διαμαρτυρήθηκε και αναρωτήθηκε θυμωμένα «από πότε έγινε άκλιτη η λέξη τριπλούν».
Του απάντησα: Πότε ακριβώς δεν ξέρω, πάντως το εγκυρότατο Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, που κυκλοφόρησε το 1998, έχει λήμμα τριπλούν, άκλιτο, το εξής: τριπλούν το [triplún] Ο (άκλ.) : α. για κτ. που γίνεται τρεις φορές ή που είναι τριπλό και ως επίθ.: Άλμα ~ / το ~. Aντίγραφο εις ~.
Για άκλιτη δέχεται τη λεξη και το λεξικό του Μπαμπινιώτη, αν και προσθέτει σε παρένθεση, ένα παραπονιάρικο σχόλιο: «άκλ. αντί του ορθού κλιτού τριπλού«. Στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας, που και τότε είχαμε σπουδαίες τριπλουνίστριες με διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο, τα έντυπα του τότε ΔΟΛ είχαν προσπαθήσει να πλασάρουν τον κλιτό τύπο «το τριπλούν (άλμα) – του τριπλού άλματος» αλλά η προσπάθεια ελάχιστη αποδοχή βρήκε.
Αν ο τύπος «άλμα τριπλούν» είχε έγκαιρα εκσυγχρονιστεί σε τριπλό άλμα, τότε φυσικά θα κλινόταν, το τριπλό άλμα, του τριπλού άλματος, και ίσως παραλειπόταν η λέξη «άλμα» και λέγαμε «πρωταθλητής στο τριπλό», «ο τελικός του τριπλού», όπως τώρα λέμε «πρωταθλητής στο μήκος» (εννοώντας βέβαια το άλμα εις μήκος) και «ο τελικός του μήκους». Με το να μην εκσυγχρονιστεί, πλήρωσε τον φόρο που πληρώνουν πολλά ασυμμόρφωτα και καθιερώθηκε πλέον άκλιτο, διότι δεν υπάρχουν άλλα ουδέτερα επίθετα στη νεοελληνική που να κλίνονται με τον ίδιο τρόπο.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αρχική ονομασία του αγωνίσματος είναι «άλμα εις τριπλούν», ορολογία που υιοθετεί αβασάνιστα ή τέλος πάντων ατεκμηρίωτα και η Βικιπαίδεια. Έχω κάποιες επιφυλάξεις ότι αυτή ήταν όντως η αρχική μορφή του όρου, και όχι μόνο επειδή δεν πρόκειται για ένα άλμα που γίνεται τρεις φορές, όπως το αντίγραφο εις τριπλούν. Αναδίφησα λίγο τα σώματα κειμένων και βρήκα ότι στην ειδησεογραφία των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων χρησιμοποιόταν ο σημερινός όρος, άλμα τριπλούν (αριστερά απόκομμα από την Εστία, 27.03.1896). Το ίδιο το βρήκα και σε άλλο απόκομμα της Εστίας του 1891 αλλά και σε ΦΕΚ του 1904.
Δεν αποκλείω πάντως να χρησιμοποιόταν παλιότερα πράγματι η ονομασία «άλμα εις τριπλούν», αλλά δεν νομίζω πως ήταν η καθιερωμένη. Σε κάθε περίπτωση, λεξικογραφικά, θεωρώ πως η Βικιπαίδεια κακώς λημματογραφεί έτσι τον όρο.
Είτε πάντως είναι άλμα τριπλούν είτε «άλμα εις τριπλούν» η αρχική μορφή, δεν νομίζω ότι μεταβάλλει το πώς θα λέμε σήμερα το αγώνισμα, διότι βέβαια δεν συμφωνώ με έναν φίλο που υποστήριζε ότι ο εκφωνητής στην τηλεόραση θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τον ανοικονόμητο όρο «ο τελικός τού εις τριπλούν». Αν μη τι άλλο, ο τύπος «άλμα εις τριπλούν» μάλλον δικαιολογεί το να είναι σήμερα άκλιτο το όνομα.
Συμπληρώνονται σήμερα δυο χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου 2013, από τον χρυσαβγίτη Γιώργο Ρουπακιά, ο οποίος συμμετείχε σε χρυσαβγίτικο απόσπασμα εφόδου, το οποίο είχε συγκεντρωθεί με εντολές από τα υψηλά κλιμάκια της οργάνωσης για να επιτεθούν στην άοπλη παρέα του Φύσσα.
Το ιστολόγιο δεν είχε αφιερώσει άρθρο στη δολοφονία του Φύσσα τότε που έγινε, επειδή μια αρρώστια με είχε βγάλει εκτός μάχης κάμποσες μέρες, οπότε επανορθώνω με το σημερινό επετειακό. Η επέτειος μάλιστα αποκτά πρόσθετη επικαιρότητα επειδή χτες για πρώτη φορά ο υπόδικος φιρερίσκος της συμμορίας, ο Ν. Μιχαλολιάκος, παραδέχτηκε ότι η οργάνωσή του φέρει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία.
Αυτό είναι και ομολογία ενοχής του υπόδικου συμμορίτη, παρόλο που ο ίδιος στη συνέχεια έσπευσε να απεκδυθεί κάθε ποινική ευθύνη -όπως, συνέχισε, καμιά ποινική ευθύνη δεν είχε η ΝΔ για την πολιτική δολοφονία του Τεμπονέρα ή η ΕΡΕ για τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Εκείνοι έπεσαν στα μαλακά, φαίνεται να διαμαρτύρεται ο υπόδικος, εμείς γιατί να την πληρώσουμε; Και, άθελά του ίσως, ο Μιχαλολιάκος μάς δείχνει ότι οι χρυσαβγίτες δεν είναι τίποτα απόκοσμα τέρατα που άνοιξε η Κοίλη Γη και βγήκαν στην επιφάνεια -αντίθετα, είναι σάρκα από τη σάρκα της ελληνικής δεξιάς. Όπως και ο ίδιος αναγνώρισε, υπάρχει μια κόκκινη κλωστή που συνδέει τους δολοφόνους του Παύλου Φύσσα με τους δολοφόνους του Νίκου Τεμπονέρα (να θυμίσω ότι ο δολοφόνος του, στέλεχος της ΟΝΝΕΔ και σήμερα -λένε- διευθυντής τραπέζης, είχε συνήγορο τον σημερινό χρυσαβγίτη βουλευτή Αρβανίτη) καθώς και με τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη, με τους παρακρατικούς της δεκαετίας του 1960, με τους βασανιστές της Μακρονήσου, με τους ταγματασφαλίτες της Κατοχής, με τους τριεψιλίτες του αντιεβραϊκού πογκρόμ το 1931, με τους κωνσταντινικούς τραμπούκους και δολοφόνους του 1921 και τους πρωτοφασίστες επίστρατους του 1916.
Πλησιάζουν οι εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές, κι αυτό έχει κάπως επηρεάσει και τα άρθρα του ιστολογίου, αλλά σήμερα θα ασχοληθούμε (έμμεσα) με τις εκλογές και ταυτόχρονα με ένα από τα αγαπημένα θέματα του ιστολογίου, τους γλωσσικούς μύθους, και ανάμεσά τους με το Λερναίο κείμενο, για το οποίο τόσες φορές έχουμε γράψει, και στο εδώ ιστολόγιο και στον παλιό μου ιστότοπο.
Οι γλωσσικοί μύθοι γενικά και το Λερναίο ειδικά βρήκαν τη θέση τους στις προεκλογικές διακηρύξεις δύο υποψηφίων, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, οι δύο πλασιέ των μύθων είναι υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής, αν και το Λερναίο κατά καιρούς έχει γοητεύσει ή έχει πείσει ή έχει παρασύρει πολιτικούς σχεδόν από όλο το φάσμα -να θυμίσω μόνο τον κ. Στυλιανίδη και όσα είπε για την πρωτογένεια της ελληνικής (και την ετυμολογία του εντέρου) τότε που ήταν (οΘντκ) υπουργός Παιδείας. (Να κάνω μια παρένθεση εδώ: πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε μια διάλεξη του Μανώλη Γλέζου περί γλωσσολογίας -παρένθεση στην παρένθεση: ο Γλέζος έχει γερή γλωσσολογική κατάρτιση και έχει γράψει βιβλία για τη γλώσσα- και, όπως είναι σχεδόν αναπόφευκτο, όταν ήρθε η ώρα των ερωτήσεων κάποιος από το ακροατήριο άρχισε να λέει για τους υπολογιστές προηγμένης γενεάς που δέχονται μόνο τα ελληνικά, και για την πρωτογένεια της ελληνικής και ο Γλέζος απάντησε ότι «αυτά δεν ισχύουν» και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση).
Ο πρώτος διακινητής γλωσσικών μύθων είναι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΧΑ Δρ. Επαμεινώνδας Στάθης, ο οποίος έγραψε εκτενές άρθρο με τίτλο «Συνιστώσα αφελληνισμού η καταστροφή της γλώσσας«. Ο κ. Στάθης, όπως γράφτηκε, είναι γιατρός στο επάγγελμα και διετέλεσε πρόεδρος της ΕΚΟΦ, της φοιτητικής παράταξης δεξιών τραμπούκων στην οποία ανήκε και ο Μιλτιάδης Έβερτ. Το άρθρο του ξεκινάει με μια ομοβροντία αποφθεγμάτων για τη γλώσσα γενικώς και την ελληνική γλώσσα ειδικώς, μερικά από τα οποία είναι ακριβή, άλλα δίνονται λαθεμένα (π.χ. το «παρέξ» στο απόφθεγμα του Σολωμού, λες κι είναι πυρέξ!) ενώ τουλάχιστον ένα, αυτό του Κικέρωνα είναι, όπως έχουμε ξανασυζητήσει εδώ, ανύπαρκτο: μάλιστα, στη χρυσαβγίτικη βερσιόν είναι και στραπατσαρισμένο, διότι αυτό το «ει θεοί διελέγοντο, τη των ελλήνων γλώττη εχρώντο» δεν μου φαίνεται και πολύ καθωσπρέπει, θέλει ένα «αν» στην απόδοση.
Στη συνέχεια, ο πρώην εκοφίτης μπαίνει στο ψητό σερβίροντας το λερναίο, με μαργαριτάρια όπως:
Όπως και να το πάρει κανείς, η απόφαση για μη προφυλάκιση των τριών κορυφαίων χρυσαβγιτών μόνο σαν φιάσκο μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια, η μη προφυλάκιση δεν ισοδυναμεί με απαλλαγή (όπως και η προφυλάκιση δεν σημαίνει καταδίκη), και βέβαια οι τρεις δεν παύουν να είναι κατηγορούμενοι, που μάλιστα αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, ο ένας μάλιστα με όχι ευκαταφρόνητη εγγύηση, πράγμα που σημαίνει ότι ο ανακριτής και ο εισαγγελέας βρήκαν κάποιες ενδείξεις ότι πράγματι οι τρεις ήταν μέλη εγκληματικής οργάνωσης, όπως ήταν το αδίκημα για το οποίο παραπέμφθηκαν σε αυτόφωρη διαδικασία, ωστόσο στην όλη ιστορία δεν παύει να υπάρχει μια πρόδηλη και ανησυχητική αντίφαση. Διότι, αν όντως υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι οι τρεις ήταν μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, με την αποφυλάκισή τους δεν θα ξαναρχίσουν τάχα τη δραστηριότητά τους ως μέλη της; Κι αν πάλι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις εναντίον τους, αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για τη συνέχιση της διαδικασίας. Βέβαια, είναι σωστό αυτό που λέγεται, ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή, και ότι τίποτε δεν έχει κριθεί. Ωστόσο, για να χρησιμοποιήσω το παλιό κλισέ, έστω κι αν ο πόλεμος μόλις τώρα άρχισε, την πρώτη αψιμαχία την κέρδισε σαφώς το φιλοναζιστικό μόρφωμα.
Πρέπει ακόμα να διευκρινίσω ότι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό αν θα προφυλακιστεί ή όχι ο αρχηγός του μορφώματος, ο Ν. Μιχαλολιάκος. Τυχόν μη προφυλάκισή του θα σημάνει την κορύφωση του φιάσκου, ενώ αν προφυλακιστεί το φιάσκο απλώς θα μετριαστεί. [Λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο, επι του πιεστηρίου που θα λέγαμε τον παλιό καιρό, διαβάζω ότι ο φυρερίσκος κρίθηκε προφυλακιστέος. Η ουσία όσων ακολουθούν δεν αλλάζει, αν και υπάρχει η ελπίδα -έχει ξανασυμβεί- το μόρφωμα να διασπαστεί αν η αποφυλακισμένη ηγεσία διαφοροποιηθεί από την προφυλακισμένη. Βέβαια, έτσι θα έχουμε και τη σοβαρή ΧΑ που ευαγγελίζονται κάποιοι].
Η απόφαση για τη μη προφυλάκιση του Κασιδιάρη και των άλλων δύο ξένισε πολλούς, επειδή είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι δικαστικές αρχές, τον τελευταίο καιρό, αποφάσιζαν προφυλακίσεις περίπου για ψύλλου πήδημα. Δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε, για παράδειγμα, τους τέσσερις πολίτες της Ιερισσού, που βρίσκονται προφυλακισμένοι εδώ και έξι μήνες κατηγορούμενοι για τα επεισόδια στις Σκουριές -τάχα αυτοί ήταν πιο επικίνδυνο να συνεχίσουν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται απ’ ό,τι ο κ. Κασιδιάρης; Ή είναι πιο επικίνδυνος ο Λάκης Γαβαλάς από τον κ. Παναγιώταρο;
Έτσι κι αλλιώς, πάντως, η χτεσινή απόφαση ήταν μια τεράστια επικοινωνιακή νίκη για το φιλοναζιστικό μόρφωμα και ενα εξίσου πρωτοφανές επικοινωνιακό στραπάτσο για την κυβέρνηση, και προσωπικά για το ηγετικό της δίδυμο, τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά και τον αντιπρόεδρο κ. Βενιζέλο. Θα θυμίσω ότι μία μόνο μέρα πριν εκδοθεί η απόφαση, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει από την Αμερική: «Συντρίβουμε τον εξτρεμισμό, έχουμε σαν κυβέρνηση την πολιτική βούληση, πάντα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής έχει οδηγηθεί στην φυλακή». Το παροιμιακό κοκοράκι δεν πρόλαβε να λαλήσει, και η «ηγεσία» βρισκόταν έξω από τη φυλακή, βρίζοντας και απειλώντας θεούς και δαίμονες και μοιράζοντας και μερικές ψιλές στο διάβα της. Επικοινωνιακά το χαστούκι για τον πρωθυπουργό είναι ηχηρό, και ίσως γι’ αυτό ακόμα και φιλοκυβερνητικά έντυπα παραδέχτηκαν αιφνιδιασμό, προβληματισμό, έκπληξη της κυβέρνησης.
Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που είχαμε πολλοί, από όλους τους πολιτικούς χώρους, για πτυχές της σαββατιάτικης αστυνομικής επιχείρησης που οδήγησε στη σύλληψη του ηγετικού πυρήνα της ναζιστικής συμμορίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι αισθανθήκαμε ικανοποίηση βλέποντας τους αρχηγούς της συμμορίας να οδηγούνται με χειροπέδες στην Ευελπίδων -και κάποιοι χαιρέκακα θυμήθηκαν ότι η σύζυγος του κρατούμενου αρχηγού, η κυρία Ελένη Ζαρούλια, είχε ιταμά αναφερθεί, από το βήμα της Βουλής, σε συγγενικό πρόσωπο του Γιάννη Δραγασάκη, διερωτώμενη κουτοπόνηρα αν βγήκε ή όχι «από τη μπουζού». Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως, και τώρα βρέθηκαν άλλοι στη μπουζού -κι ελπίζουμε τα στοιχεία που έχει η δικαιοσύνη να είναι τέτοια που να τους κρατήσουν εκεί για αρκετόν καιρό.
Βέβαια, η ομοιοκαταληξία θα ήθελε να τιτλοφορήσω το άρθρο μου «Η ναζού στη μπουζού», αλλά αφενός η κυρία Ζαρούλια είναι ακόμα έξω [αν και μπορεί να πηγαίνει επισκεπτήριο] και αφετέρου, καλώς ή κακώς, το επίθετο «ναζού» έχει ήδη κατοχυρωθεί σαν εναλλακτικός τύπος του «ναζιάρα» (ακούστε, ας πούμε, εδώ τη «Μαρίτσα τη ναζού» από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου) -και βέβαια, οι ναζί δεν κάνουν νάζια, αλλά η διερεύνηση της ετυμολογίας των ναζί και των ναζιών θα μας πάει σε άλλα μονοπάτια, ενώ εγώ θέλω σήμερα να αναφερθώ στα λεξιλογικά της μπουζούς, που το έχω απωθημένο από τον Ιούλιο που ανάφερε τη λέξη η φυρερίνα, αλλά δεν ήθελα τότε να της κάνω ρεκλάμα. Τώρα, που γύρισε ο τροχός, είναι νομίζω κατάλληλη η περίσταση. Οπότε, αφήνουμε τους ναζί εκεί που βρίσκονται (άλλωστε θα μας δοθεί η ευκαιρία να ξανασυζητήσουμε πολλές φορές γι’ αυτούς, και τίποτα δεν εμποδίζει έτσι κι αλλιώς στα σχόλια να συζητηθούν όλες οι πτυχές της ιστορίας) και εξετάζουμε τη μπουζού.
Το επεισόδιο που οδήγησε στην αποβολή του χρυσαβγίτη βουλευτή Ηλιόπουλου από την αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής την Παρασκευή που μας πέρασε, δεν πρόλαβα να το σχολιάσω τη μέρα που έγινε, λόγω πληθώρας άλλης επικαίρου ύλης, όπως έλεγε το παλιό κλισέ των περιοδικών, αλλά ίσως ήταν και καλύτερα έτσι, αφού τώρα ξέρουμε όλοι τι έγινε και επιπλέον έχουν υπάρξει και κάποιες αντιδράσεις που ίσως αξίζουν σχολιασμό.
Όπως θα ξέρετε, στη συνεδρίαση της Παρασκευής 17 Μαΐου, ενώ είχε ολοκληρωθεί επίκαιρη ερώτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Αντώνη Ρουπακιώτη, με θέμα το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, πήρε το λόγο ο βουλευτής της ΧΑ κ. Παναγιώτης Ηλιόπουλος για να αναπτύξει ερώτησή του προς τον Υπουργό Οικονομικών, με θέμα «την ελάφρυνση των ελληνικών νοικοκυριών από την επιβολή των υπέρογκων φόρων» (αντιγράφω από τα πρακτικά). Δείχνοντας έμπρακτα την περιφρόνησή του προς τα ελληνικά νοικοκυριά και προς τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ο χρυσαβγίτης βουλευτής δήλωσε εκ προοιμίου ότι θα αφήσει σε δεύτερη μοίρα τον Υπουργό Οικονομικών και ζήτησε την ανοχή του Προεδρείου, υπαινισσόμενος ότι θα υπερβεί τον χρόνο των 2 λεπτών που είχε στη διάθεσή του, προκειμένου να… απαντήσει στα όσα είχει πει προηγουμένως ο Αλέξης Τσίπρας.
Ήδη και μ’ αυτό, ο χρυσαβγίτης βουλευτής βρίσκεται εκτός διαδικασίας, αφού δεν έχει κανένα δικαίωμα να… απαντήσει σε προηγούμενη ερώτηση -φανταστείτε να το έκαναν αυτό όλοι. Ωστόσο, ο κ. Ηλιόπουλος δεν αρκέστηκε σ’ αυτό: χαρακτήρισε «σούπα» την ερώτηση, «που προετοιμάζει τον mister Αλέξη για πρωθυπουργό, ο οποίος mister Αλέξης κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και περιμένει να ξυπνήσει πρωθυπουργός!» (αντιγράφω πάλι από τα πρακτικά). Στο σημείο αυτό ο προεδρεύων, ο αντιπρόεδρος της Βουλής Γιάννης Δραγασάκης, διέκοψε τον ασχημονούντα βουλευτή και του επισήμανε ότι αυτά που λέει είναι υβριστικά και εκτός θέματος, και τον κάλεσε να περιοριστεί στην ερώτησή του «διαφορετικά θα ληφθούν μέτρα με βάση τον Κανονισμό». Επειδή ο εγκαλούμενος βουλευτής δεν συμμορφώθηκε, ο προεδρεύων κάλεσε τον Φρούραρχο στην αίθουσα, κι όταν ο βουλευτής ξέσπασε σε ύβρεις προς συναδέλφους του («γίδια», «ξεφτιλισμένοι»), και αφού η συζήτηση εκτραχύνθηκε, του επέβαλε την ποινή που προβλέπεται από το άρθρο 80 του Κανονισμού, τη μομφή, και τον απέβαλε από την αίθουσα. Μαζί αποχώρησε σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αβγής, και κατά την αποχώρηση ακούστηκε και η φράση «Χάιλ Χίτλερ» -σύμφωνα με τα πρακτικά, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Πάντζας, απαντώντας στο «Είστε ξεφτίλες! Καλή συγκυβέρνηση! Αυτό αποδεικνύει πόσο ξεφτίλες είστε!» του Π. Ηλιόπουλου, είπε «Βγάλε και το πιστόλι να μας πυροβολήσεις! Χάιλ Χίτλερ!» (προφανώς υπαινιγμός στο τατουάζ με Sieg Heil που, όπως είναι γνωστό, έχει στο μπράτσο του ο κ. Ηλιόπουλος).
Για τον μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο έχουμε ξαναγράψει στο ιστολόγιο, διότι ο σεβαστός ιεράρχης (είναι και μπλόγκερ) συνηθίζει να τραβάει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας με ακραίες δηλώσεις και κηρύγματα μίσους του. Όσο όμως κι αν φαίνεται περίεργο, νομίζω ότι προχτές κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του, στην ανακοίνωση που δημοσίευσε στο ιστολόγιό του. Στην ανακοίνωση αυτή, με αφορμή (ή με πρόσχημα) τη φήμη που είχε κυκλοφορήσει ότι επρόκειτο να ευλογήσει τα εγκαίνια των γραφείων της τοπικής οργάνωσης Αιγίου του νεοναζιστικού κόμματος, αντί να περιοριστεί σε μιαν απλή και λιτή διάψευση της φήμης, ο άγιος Καλαβρύτων κάνει κάτι που κανείς (απ’ όσο θυμάμαι) ιεράρχης της εκκλησίας μας δεν έχει αποτολμήσει, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και δώθε. Αφενός επιτίθεται εφόλης της ύλης σε ένα πολιτικό κόμμα, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μάλιστα, και αφετέρου μετατρέπεται σε ίματζ μέικερ ενός άλλου πολιτικού κόμματος, της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Δεν θυμάμαι να έχει υποπέσει άλλος ορθόδοξος ιεράρχης σε παρόμοιο ατόπημα τις τελευταίες δεκαετίες -μόνο οι παπικοί επίσκοποι του ιταλικού νότου αναμιγνύονταν τόσο απροκάλυπτα στην πολιτική, απ’ όσο θυμάμαι, κι αυτό παλιότερα.
Βέβαια, ο κ. Αμβρόσιος ξεκινάει το άρθρο του ισχυριζόμενος ότι «ένεκα της θέσεώς του ως επίσκοπος δεν έχει το δικαίωμα να ανήκει σε κάποιο πολιτικό κόμμα» και ότι ως εκ τούτου «είναι ακομμάτιστος και γι’ αυτό δεν ασχολείται με την πολιτική». Ωστόσο, αμέσως μετά αυτοδιαψεύδεται, αφού ασχολείται σε τόσο βάθος και πλάτος με τα πολιτικά πράγματα, που απορεί κανείς τι άλλο θα έλεγε αν «ασχολιόταν». Φτάνει μάλιστα στο σημείο να επικρίνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή δεν κάλεσε στη σύσκεψη τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής, δηλαδή μια μάλλον δευτερεύουσα λεπτομέρεια της πολιτικής ζωής. Όχι απλώς ασχολείται με την πολιτική ο άγιος Καλαβρύτων, αλλά και παθιάζεται ανεπίτρεπτα, σε σημείο που ο λόγος του να είναι κατάφορτος με μειλίχιες εκφράσεις χριστιανικής αγάπης όπως: κορυβαντιούν, με κατακρεούργησαν, δεν τους χαμπερίζω, οι Συριζαίοι εφρύαξαν, τσιράκια της αριστεράς, ας κοιτάξουν τη δική τους τύφλα.
Όπως κάθε Σάββατο, το μενού έχει σήμερα μεζεδάκια, τα οποία, μια και σήμερα που γράφω είναι του Αγίου Δημητρίου, ταιριάζει να τα πούμε αγιοδημητριάτικα. Βέβαια, πέρα από επίθετο, τα αγιοδημητριάτικα, ως ουσιαστικό πλέον, είναι τα χρυσάνθεμα, κι αν αναλάμβανε τον τίτλο κάποιος πολύ απρόσεχτος ευπρεπιστής ή κάποιο μηχανάκι ή κάποιος σουρεαλιστής θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «χρυσάνθεμα μεζεδάκια». Και αγιοδημητριάτικα όμως καλά είναι.
Το πρώτο μεζεδάκι μας, χτεσινό ή προχτεσινό, το έχουμε ξανασερβίρει πέρυσι, αλλά όπως φαίνεται στο in.gr δεν μας διαβάζουν ή, δεν το αποκλείω, έχουν άποψη ότι ο Γαλαξίας πρέπει ντε και καλά να λέγεται Μίλκι Ουέι, αλλά όχι, ας πούμε, Βουά Λακτέ (όπως είναι η γαλλική ονομασία του). Έτσι, προχτεσινό άρθρο του in.gr έχει τίτλο «Πανόραμα των 9 Gigapixel δείχνει την καρδιά του Μίλκι Ουέι», ενώ δείχνει απλώς την καρδιά του Γαλαξία, διότι στα αγγλικά Milky Way είναι απλώς η ονομασία του Γαλαξία, δηλαδή του γαλαξία μας, του γαλαξία στον οποίο ανήκει το ηλιακό μας σύστημα. Στο κυρίως άρθρο επικρατεί σχιζοφρένεια, διότι αλλού γίνεται αναφορά στον Γαλαξία μας, και αλλού στον δικό μας «Μίλκι Ουέι».
Τα μεζεδάκια μας θα μπορούσαμε να τα πούμε και προεκλογικά, μια και την Τρίτη που μας έρχεται έχουμε τις αμερικάνικες εκλογές. Παρόλο που ο Μιτ Ρόμνεϊ πέρασε το τεστ καταλληλότητας για ρεπουμπλικάνος πρόεδρος, αφού δήλωσε στο πρόσφατο ντιμπέιτ ότι η Συρία είναι «η δίοδοςτου Ιράν προς τη θάλασσα» (Iran’s route to the sea), ελπίζω ότι τελικά δεν θα βγει. Βέβαια, και στο θέμα της γεωγραφικής του γκάφας, το επιτελείο του θέλησε να το παρουσιάσει όχι σαν γκάφα αλλά σαν άποψη. Άλλωστε, πρώτη φορά που χρησιμοποίησε αυτή τη φράση ήταν φέτος τον Φλεβάρη, και από τότε την έχει χρησιμοποιήσει μερικές ακόμα φορές. (Και βέβαια, το Ιράν έχει ακτογραμμή 1700 χιλιομέτρων, μεταξύ άλλων στον Περσικό κόλπο).
Τις προάλλες, κεντρικός τίτλος στην ηλέκδοση του Βήματος ήταν: «Θα πεινούσε κόσμος αν δεν παίρναμε τη δόση». Διαβάζοντάς το, ένας συνάδελφος μου λέει: Ρε συ, την πήραμε και μας το κρύβουν; Δεδομένου ότι η καταβολή της δόσης είναι μελλοντικό ενδεχόμενο, η κανονική ελληνική σύνταξη θα ήταν «Θα πεινάσει ο κόσμος αν δεν πάρουμε τη δόση». Να σημειωθεί ότι αυτή είναι η διατύπωση του τίτλου, δηλαδή του υλατζή της εφημερίδας. Μέσα στο άρθρο ο Στουρνάρας έχει αλλιώς τους χρόνους, κάπως τρικυμισμένους: «Το κόστος αν δεν πάρουμε την δόση θα ήταν άπειρο. Ο κόσμος θα πεινούσε. Το κόστος της μη δόσης είναι τεράστιο». Μάλλον εδώ ο παρατατικός (αν δεν πάρουμε τη δόση το κόστος θα ΗΤΑΝ άπειρο) λειτουργεί, ξερωγώ, αποτροπαϊκά.
Προχτές ο Μανώλης Γλέζος χαρακτήρισε, και πολύ σωστά πιστεύω, «μια από τις μελανότερες σελίδες της ελληνικής δημοκρατίας» την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο. Σαν να ήθελε να το αποδείξει, ο βουλευτής Επικρατείας του φιλοναζιστικού κόμματος Χρ. Παππάς δήλωσε:
Τιμή μας και καμάρι μας να μας υβρίζει ένας Γλέζος. Ο Γλέζος έβγαλε για άλλη μια φορά όλη του τη χολή εναντίον του Ελληνικού Εθνικισμού.
Δεν τιμάω και δεν έχω σε καμία υπόληψη τον υμνητή του Χότζα, τον καταδικασμένο από την ελληνική δικαιοσύνη εγκληματία Σταλινικό Μανώλη Γλέζο. Οι κυβερνώντες υπουργοί και βουλευτές της χαζοχαρούμενης αστικής ελαφροδεξιάς τον γλείφουν και μέσα στο Κοινοβούλιο.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτός ο εσχατόγερος όπως και ο εσχατόγερος της Δεξιάς Κώστας Μητσοτάκης θα κηδευτούν με λεφτά που θα πληρώσει ο Ελληνικός λαός (δημοσία δαπάνη).
Αν μου πείτε πως δεν έπρεπε να παραθέσω αυτολεξεί τα ναζιστικά εμέσματα, μπορεί και να με πείσετε. Αλλά αξίζει να βλέπουμε το πρόσωπο του κτήνους. Άλλωστε, δεν σκοπεύω να απαντήσω, θαρρώ ότι υπεραρκεί το σχόλιο του βουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη: Δεν μπορούν να του συγχωρήσουν ότι κατέβασε τη σημαία τους από την Ακρόπολη.
Θα σταθώ όμως στον χαρακτηρισμό «εγκληματίας» για τον Γλέζο, διότι μού θύμισε ένα άρθρο που διάβαζα τις προάλλες καθώς φυλλομετρούσα παλιές εφημερίδες, ένα άρθρο που γράφτηκε πριν από 71 χρόνια, και που σίγουρα είναι το πρώτο άρθρο που χαρακτηρίζει εγκληματία τον Γλέζο, έστω κι αν δεν τον κατονομάζει -για να είμαι ακριβέστερος, το άρθρο χαρακτηρίζει «εγκληματίες» τους άγνωστους που κατέβασαν τη σημαία με τη σβάστικα από την Ακρόπολη (τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου) και εκείνους που επευφήμησαν Άγγλος αιχμαλώτους στους δρόμους της Αθήνας. Παραθέτω το άρθρο, που δημοσιεύτηκε την 1η Ιουνίου 1941 στην αθηναϊκή εφημερίδα Πρωινός Τύπος:
Ο υπάνθρωπος (Untermensch), προπαγανδιστική αφίσα του 3ου Ράιχ, το 1942, εβδομήντα χρόνια πριν από την κ. Ζαρούλια
Χτες στη Βουλή, κατά τη συζήτηση ερώτησης της βουλευτίνας της ΧΑ κ. Ελένης Ζαρούλια σχετικά με την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, η ακροδεξιά βουλευτίνα, σε ένα σημείο της δευτερολογίας της, θέλοντας να αντιπαραβάλει τις ελληνοποιήσεις μεταναστών και την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, είπε, ανάμεσα σε άλλα, το εξής:
Είναι ντροπή να ελληνοποιείτε λαθρομετανάστες με τον κατάπτυστο νόμο Ραγκούση … και να βγαίνουν δήμαρχοι με ψήφους λαθρομεταναστών οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα, την Ελλάδα του Πλάτωνος και των φιλοσόφων… Να εξισώνετε τους ομογενείς μετανάστες με τον κάθε λογής υπάνθρωπο, που έχει εισβάλει στην πατρίδα μας, με τις κάθε λογής αρρώστιες που κουβαλάει…
Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει ποικιλότροπα το μικρό αυτό απόσπασμα. Θα μπορούσε, ας πούμε, να παρατηρήσει ότι η σύγκριση Ελλήνων εξωτερικού και μεταναστών εσωτερικού είναι έωλη, διότι οι μεν Έλληνες εξωτερικού έχουν (θεωρητικά) δικαίωμα ψήφου, τόσο στις δημοτικές εκλογές όσο και στις βουλευτικές, αλλά πρέπει να πάρουν το αεροπλάνο και να κατέβουν να ψηφίσουν, όπως άλλωστε κάνουν πολλοί (κι εγώ μαζί τους), ενώ οι (εκτός ΕΕ) μετανάστες απλώς δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.
Από την άλλη, τα δακρυβρεκτα για δημάρχους που βγαίνουν με ψήφους «λαθρομεταναστών» δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, και όχι μόνο επειδή οι μετανάστες που πολιτογραφούνται παύουν να είναι μετανάστες, πολύ δε περισσότερο λαθραίοι. Η αίτηση για πολιτογράφηση γίνεται, προκειμένου για ενήλικες, μόνο εφόσον συμπληρωθεί πενταετία νόμιμης διαμονής και μόνο εφόσον ικανοποιούνται απαιτήσεις σε σχέση με τη γνώση της ελληνικής γλώσσας, την ένταξη στην κοινωνία και την μη καταδίκη για σοβαρά αδικήματα. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι, παρά τις ευνοϊκότερες διατάξεις του νόμου Ραγκούση, δεν έχει υπάρξει κανένα κύμα πολιτογραφήσεων αλλοδαπών μετά την ψήφισή του, και νομίζω ότι ελάχιστοι πολιτογραφημένοι με τον νέο νόμο πρόλαβαν να ψηφίσουν στις τελευταίες διπλές βουλευτικές εκλογές.
Επειδή όμως η κυρία Ζαρούλια μιλάει για δημάρχους και όχι για βουλευτές, υποψιάζομαι πως έχει στο μυαλό της το δικαίωμα ψήφου των αλλοδαπών (από χώρες ΕΕ) στις δημοτικές εκλογές -το οποίο βεβαίως είναι θεσπισμένο εδώ και καιρό, άσχετο αν ασκείται ελάχιστα προς το παρόν. Η συμμετοχή αλλοδαπών στους εκλογικούς καταλόγους είναι ελάχιστη, αλλά οι αλλοδαποί αυτοί δεν είναι βεβαίως παράνομοι μετανάστες, αφού είναι πολίτες χωρών της ΕΕ. Επομένως, η κυρία Ζαρούλια στη ομιλία της δείχνει να βρίσκεται σε σύγχυση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Παρεμπιπτόντως, για τη σχέση με την Ελλάδα του Πλάτωνος και των φιλοσόφων καλύτερα να μη μιλάμε, γιατί αν έμπαινε αυτό το κριτήριο για να πάρει κάποιος την ελληνική υπηκοότητα, η κυρία Ζαρούλια θα ξεροστάλιαζε στις ουρές περιμένοντας να βγάλει άδεια παραμονής. Όποιος δει το βιντεάκι που ακολουθεί σχεδόν θα τη λυπηθεί σε ορισμένα σημεία, έτσι άτεχνα και αφύσικα που διαβάζει τα χαρτιά που έχει μπροστά της, σαν να της τα έχει γράψει άλλος, έτσι που χάνει διαρκώς τα λόγια της και τον ειρμό της. Θυμίζουμε ότι η κυρία Ζαρούλια, η μοναδική βουλευτίνα του ακροδεξιού κόμματος, τυχαίνει να είναι σύζυγος του αρχηγού της Χρυσής Αυγής.
«Πουστράκι τελειώνετε, κατάλαβες; Τελειώνουν τα πουστράκια. Άντε κωλομπήχτες, μαλάκες ηθοποιοί του κώλου, ε μαλάκες ηθοποιοί του κώλου. Κοίτα πουτανάκι, έρχεται η ώρα σου. Τράβα ρε, τράβα, έρχεται η ώρα σου. Έρχεται ρε και η αστυνομία σας φυλάει τα κωλαράκια, αφού σας τα γαμάνε που σας τα γαμάνε οι Πακιστανοί ρε. Αδερφές ξεσκισμένες. Γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες, ε γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες»
Ο οχετός που σας ανάγκασα να διαβάσετε δεν είναι παρά όσα ξεστόμισε μέσα σε 28 δευτερόλεπτα ο βουλευτής Β’ Αθηνών του ελληνικού κοινοβουλίου Ηλίας Παναγιώταρος, χτες έξω από το θέατρο Χυτήριο. Αν αντέχετε να τα ακούσετε και να τον δείτε, ιδού το βιντεάκι (που διαρκεί 39 δευτερόλεπτα, αλλά το υβρεολόγιο αρχίζει από το ενδέκατο):
25% Έλληνας (σύμφωνα με την κασιδιάρικη λογιστική)
Στο πρωτοφανές επεισόδιο που έγινε στη Βουλή χτες, ο θαυμαστής του Χίτλερ Ηλίας Κασιδιάρης αποκάλεσε «κατά 25% Έλληνα» τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Α. Παπανδρέου, μια φράση που έκανε αίσθηση. Ο χιτλερικός βουλευτής το είπε αυτό σε μια παρένθεση της ομιλίας του, όταν αναφέρθηκε σε ένα, όπως το είπε, «ιστορικό παράδοξο, μια ειρωνεία της ιστορίας». Είπε λοιπόν ο θαυμαστής του Χίτλερ ότι στη μάχη του Κιλκίς, στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, όταν ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την πόλη κάνοντας έφοδο με εφόπλου λόγχη, έπεσαν ηρωικά 5.000 άνδρες, μεταξύ των οποίων και ο λοχίας πεζικού Παπανδρέου Νικόλαος.
Και λέει ο Κασιδιάρης: Ο ήρωας αυτός λοιπόν, πρέπει να γνωρίζετε, ότι ήταν κατά 25% πρόγονος του ανεκδιήγητου τέως πρωθυπουργού της χώρας μας, αυτού του κατά 25% Έλληνα, που ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδος. Θα σταθώ σ’ αυτή τη φράση, που την έχω απομαγνητοφωνήσει προσεχτικά. Δεν βάζω βιντεάκι γιατί δεν την αποτυπώνει καλά. Εδώ μπορείτε να την ακούσετε (πρέπει να κλικάρετε στο εικονίδιο), με το επιπλέον κέρδος σε σχέση με το βιντεάκι ότι δεν βλέπετε τον θαυμαστή του Χίτλερ. Μπορείτε μάλιστα να πάτε κατευθείαν στο 2.00 που είναι το επίμαχο απόσπασμα.
Τα ποσοστά ελληνικότητας είναι φυσικά ρατσιστική λογιστική, που θυμίζει ευθέως τους χιτλερικούς νόμους της Νυρεμβέργης. Αλλά να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο λοχίας Νικόλαος Παπανδρέου, που το ηρωικό του όνομα μίανε ο θαυμαστής του Χίτλερ, ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Γεωργίου Παπανδρέου, του παππού του τ. πρωθυπουργού. Πέντε χρόνια μεγαλύτερος, σπούδασε φιλόλογος, διορίστηκε καθηγητής και βοηθούσε οικονομικά τις σπουδές του μικρότερου αδελφού του, πρώτα στη Νομική και μετά στη Γερμανία. Έπεσε στο Κιλκίς στα 30 του χρόνια. Άρα, ο ΓΑΠ είναι μικρανεψιός του Νικολάου Παπανδρέου (και μάλλον απο αυτόν πήρε το όνομα Νίκος ο αδελφός του).
Ομολογώ ότι την κασιδιάρικη άποψη ότι ο Νικόλαος Παπανδρέου είναι «κατά 25% πρόγονος» του Γιώργου Παπανδρέου δεν την καταλαβαίνω. Ή έχεις κάποιον πρόγονο ή δεν τον έχεις. Αυτό έλειπε να λέγαμε ότι ο πατέρας μας είναι κατά 50% πρόγονός μας και η εκ μητρός γιαγιά μας κατά 25%! Αλλά αυτό το 25% είναι μάλλον μια σαχλαμάρα που ειπώθηκε για να ταιριάζει με το άλλο, με το 25% της ρατσιστικής λογιστικής.
Περίμενα μερικές μέρες πριν γράψω το άρθρο αυτό, μήπως και εκδηλωθεί κανείς νομικός, αλλά δεν είδα τίποτε οπότε, μοιραία, θα γράψω εγώ κι ελπίζω να μην με κατηγορήσετε για αντιποίηση αρμοδιοτήτων, αν όχι επαγγέλματος. Άλλωστε το άρθρο δεν θα έχει νομικό θέμα, απλώς σε ένα σημείο θα αναφερθούμε στον Ποινικό Κώδικα. Θέμα μου είναι τα πρόσφατα απανωτά επεισόδια όπου θρασύδειλοι μπράβοι της Χρυσής Αυγής, μερικοί με βουλευτική ασυλία, επιτέθηκαν και κατέστρεψαν πάγκους αλλοδαπών μικροπωλητών, στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι, στα δυο πιο τρανταχτά επεισόδια ρατσιστικής βίας των τελευταίων ημερών -όχι και τα μοναδικά βέβαια· κι από μια άποψη, σοβαρότερη ήταν η εμπρηστική επίθεση στο κουρείο του Πακιστανού στη Μεταμόρφωση, ωστόσο στα δυο επεισόδια της Ραφήνας και του Μεσολογγιού υπάρχει κάτι ποιοτικά διαφορετικό.
Η διαφορά με όλα τα προηγούμενα επεισόδια είναι ότι στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι οι θρασύδειλοι εγκληματίες καταρχάς είχαν για γκεσέμια τους βουλευτές, κατά δεύτερο έκαναν ό,τι έκαναν ανοιχτά (μάλιστα βιντεοσκόπησαν οι ίδιοι τις εγκληματικές πράξεις τους) και τρίτον υποστήριξαν στη συνέχεια πως ζήτησαν πιστοποιητικά από τους αλλοδαπούς μικροπωλητές και έσπασαν (ή, τέλος πάντων, «απομάκρυναν» σύμφωνα με τον κασιδιάρικο ευφημισμό που χρησιμοποίησαν) τους πάγκους όσων πλανόδιων δεν είχαν χαρτιά. Αργότερα μαθεύτηκε ότι στο Μεσολόγγι συμμετείχε στους τραμπουκισμούς ο αστυνομικός που είχε διατεθεί για την… προστασία του βουλευτή Μπαρμπαρούση, και άλλωστε γι’ αυτό το λόγο τέθηκε σε διαθεσιμότητα.
Πρώτη φορά η ΧΑ εξαγγέλλει τόσο καθαρά την πρόθεσή της να πραγματοποιεί σε τακτική βάση ρατσιστικά πογκρόμ, με σαφή παρακρατικά χαρακτηριστικά, και αντιποιούμενη αρμοδιότητες που κανονικά μόνο στην αστυνομία ανήκουν. Το επιχείρημα ότι «όπου η πολιτεία δεν εφαρμόζει το νόμο» θα βρεθεί ένας χρυσαυγίτης, βουλευτής ή απλό μέλος, να τον εφαρμόσει, είναι διάτρητο και έωλο, μια και η αυτοδικία αποτελεί την πιο σίγουρη συνταγή για πλήρη κατάρρευση του κράτους δικαίου -αλλά εδώ δεν έχουμε καν αυτοδικία, έχουμε ρατσιστικές επιθέσεις μασκαρεμένες σε πράξεις αυτοδικίας, διότι βέβαια κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη στην ορθή κρίση ή την αμεροληψία των αυτόκλητων τιμωρών. Ήδη, ο δήμαρχος Ραφήνας διέψευσε τους ισχυρισμούς για μικροπωλητές χωρίς άδεια, αφήνοντας τους θρασύδειλους ναζιστές χωρίς έστω κι αυτό το μικροσκοπικό φύλλο συκής.
Ωστόσο, οι χρυσαυγίτες επικαλέστηκαν κάποιες νομικές διατάξεις -εκεί είναι που περίμενα σχόλιο από νομικούς, αλλά δεν είδα κανένα, οπότε είπα να το κοιτάξω μόνος μου -κι αν κάνω κάποιο λάθος, ας με διορθώσουν οι νομικοί. Λοιπόν, ο Κασιδιάρης επικαλέστηκε το άρθρο 275 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Το μεταφέρω:
Χτες που έπρεπε να γράψω προτίμησα να το αποφύγω, κάποιοι από σας περιμένατε ότι θα έγραφα, μου το ζητήσατε κιόλας, οπότε γράφω σήμερα με τον κίνδυνο να είναι το άρθρο μπαγιάτικο, αφού θα έχουν πλεον όλα ειπωθεί για το θέμα του αποκλεισμού της τριπλουνίστριας Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, εξαιτίας του τιτιβίσματος που έστειλε (ή που αναμετάδωσε) τις προάλλες, και που θεωρήθηκε ρατσιστικό και αντίθετο με το πνεύμα των Αγώνων. Ο λόγος που δεν έγραψα χτες, ήταν πως δεν είχα αποφασίσει· και τώρα που γράφω, ακόμα διχασμένος είμαι. Όπως έλεγε εκείνη η παλιά ατάκα, «Η απάντησή μου είναι ίσως, και είναι οριστική».
Να θυμίσω τα γεγονότα είναι ίσως περιττό, αφού αυτή τη φορά δεν έχουμε ένα σκανδαλάκι της μπλογκόσφαιρας, από εκείνα που προκαλούν πανδαιμόνιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά περνάνε απαρατήρητα απ’ όλους τους «φυσιολογικούς» (άντε, να το πω ‘παραδοσιακούς’) ανθρώπους, εκείνους που δεν ξημεροβραδιάζονται στο Διαδίκτυο αλλά ενημερώνονται από τα συμβατικά μέσα. Εδώ, το τιτίβισμα ακούστηκε μέχρι το Λονδίνο. Αλλά για να ξέρουμε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάμε, δείτε την εικόνα αριστερά. Χωρίς να βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αφού το πήρα από τρίτο ή τέταρτο χέρι, η εικόνα πρέπει να δείχνει το αρχικό τιτίβισμα.
Είναι ρατσιστικό το μήνυμα που διαβάσατε; Μπορούμε να το συζητήσουμε. Για μένα είναι οριακά ρατσιστικό. Οριακά, αλλά είναι. Εκφράζεται υποτιμητικά, έστω και έμμεσα, για τους Αφρικανούς. Και ρατσιστικό να μην είναι, ασφαλώς δεν προωθεί την ιδέα της συναδέλφωσης των λαών, άρα αντίκειται στο Ολυμπιακό ιδεώδες. Βέβαια, συμφωνώ ότι κάθε μέρα ακούγονται πολύ χειρότερα, και όχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σε τηλεοπτικές εκπομπές μεγάλων καναλιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει και πολλά από τη στιγμή που οι άλλοι που λένε τα χειρότερα δεν πρόκειται να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς. Το (οριακά) ρατσιστικό τιτίβισμα της τριπλουνίστριας δεν είναι ποινικά κολάσιμη πράξη (αν πιστεύετε ότι είναι ή ότι θα έπρεπε να είναι πείτε το, αλλά θα διαφωνήσουμε), είναι όμως πράξη που αντίκειται στις αξίες του Ολυμπισμού (για τις αξίες αυτές θα πούμε περισσότερα παρακάτω). Το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε μια κουλτούρα υπερανεκτικότητας στο ρατσισμό και στη γαϊδουριά δεν κάνει λιγότερο επιλήψιμες τις ρατσιστικές (και τις γαϊδουρινές) πράξεις, αν και υπό προϋποθέσεις αποτελεί ελαφρυντικό. Στο κάτω-κάτω, μια κοινωνία που όχι απλώς ανέχεται αλλά επιδοκιμάζει π.χ. τον Σεραφείμ Πειραιώς όταν βρίζει τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας ή όλες τις άλλες θρησκείες ή τον Άδωνη όταν προβάλλει στην εκπομπή του τα βιβλία του Πλεύρη ή… (ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ) λογικό είναι να σοκάρεται όταν τιμωρείται μια νεαρή αθλήτρια επειδή αναμετάδωσε ένα χαζό ανέκδοτο έστω και οριακά ρατσιστικό.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αρχική ονομασία του αγωνίσματος είναι «άλμα εις τριπλούν», ορολογία που υιοθετεί αβασάνιστα ή τέλος πάντων ατεκμηρίωτα και η Βικιπαίδεια. Έχω κάποιες επιφυλάξεις ότι αυτή ήταν όντως η αρχική μορφή του όρου, και όχι μόνο επειδή δεν πρόκειται για ένα άλμα που γίνεται τρεις φορές, όπως το αντίγραφο εις τριπλούν. Αναδίφησα λίγο τα σώματα κειμένων και βρήκα ότι στην ειδησεογραφία των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων χρησιμοποιόταν ο σημερινός όρος, άλμα τριπλούν (αριστερά απόκομμα από την Εστία, 27.03.1896). Το ίδιο το βρήκα και σε άλλο απόκομμα της Εστίας του 1891 αλλά και σε ΦΕΚ του 1904.
