Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε προχτές στην μηνιαία στήλη μου στα Ενθέματα της κυριακάτικης Αυγής. Κανονικά τα άρθρα αυτά τα δημοσιεύω εδώ τη Δευτέρα μετά τη δημοσίευσή τους στην εφημερίδα, αλλά χτες είχαμε το άρθρο στη μνήμη του Στέλιου Ανεμοδουρά οπότε έκανα τη μετάθεση κατά μία μέρα.
Το άρθρο είναι προεκλογικό αφού σε είκοσι μέρες έχουμε τις ευρωπαϊκές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Μοιραία, τα λεξιλογικά του άρθρου είναι επανάληψη από προηγούμενα προεκλογικά άρθρα -στα δέκα χρόνια του ιστολογίου έχουμε περάσει πολλές εκλογικές αναμετρήσεις κάθε λογής.
Ο μήνας που άρχισε είναι μήνας εκλογικός, αφού την τελευταία Κυριακή του ψηφίζουμε για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Λογικό είναι λοιπόν να λεξιλογήσουμε εκλογικά, έστω κι αν θα επαναλάβουμε εν μέρει παλιότερα άρθρα, αφού κι άλλες φορές έχει ασχοληθεί η στήλη με εκλογικές αναμετρήσεις.
Στις 26 Μαΐου λοιπόν θα πάμε στις κάλπες. Η λέξη κάλπη εμφανίζεται πρώτη φορά τα ελληνιστικά χρόνια, παράλληλος τύπος του αρχαίου «κάλπις», που είναι λέξη ομηρική. Σήμερα η κάλπη είναι ένα μεγάλο κιβώτιο, σε σχήμα κύβου, ξύλινο ή από διαφανές πλαστικό, με μια σχισμή στην επάνω πλευρά του για να ρίχνουμε τον φάκελο με το ψηφοδέλτιο. Στην αρχαιότητα όμως η κάλπις ήταν άλλοτε κανάτι για νερό (με αυτή τη σημασία στον Όμηρο), άλλοτε αγγείο που το χρησιμοποιούσαν σαν τεφροδόχο, αλλά επίσης και μια λήκυθος όπου έβαζαν κλήρους -από εκεί και η σημασία της ψηφοδόχου.