Δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί ο τίτλος του σημερινού σαββατιάτικου πολυσυλλεκτικού μας άρθρου, αφού πράγματι σε λίγες μέρες το 2019 τελειώνει, οπότε το σημερινο σερβίρισμα είναι το τελευταίο της χρονιάς.
Ως εδώ είναι απλά τα πράγματα, παρακάτω μπερδεύονται.
Μήπως σήμερα έχουμε τα τελευταία μεζεδάκια όχι απλώς της χρονιάς αλλά και της δεκαετίας; Τελειώνει σε τέσσερις μέρες η δεκαετία μας ή μήπως στις 31.12.2020; Ή αλλιώς, έχουμε ή όχι καινούργια δεκαετία από την άλλη Τετάρτη; Όπως λέει ο Νίκος Λίγγρης στη Λεξιλογία, οι αγγλοσάξονες έχουν ήδη απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα αυτό, και από την 1.1.2020 ξεκινάνε the twenty-twenties. Εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρος.
Πάντως, ίσως επειδή είναι τελευταία, τα σημερινά μεζεδάκια μας δεν είναι και πάρα πολλά. Λυπάμαι, την… επόμενη δεκαετία θα έχω περισσότερα.
* Ένα ωραίο μαργαριτάρι εμφανίστηκε για λίγες ώρες στο διαδικτυακό στερέωμα τις προάλλες, μια ωραία χριστουγεννιάτικη κοτσάνα από τη Λίφο και τον Άρη Δημοκίδη. Σε άρθρο για «τις πέντε πιο αμφιλεγόμενες» περιπτωσεις σάτιρας στην Ελλάδα, γίνεται αναφορά στην παράσταση των Ορνίθων το 1959 σε σκηνοθεσία Κ. Κουν.
Μάθαμε λοιπόν ότι, όταν παρουσίασε «τις» (σικ) Όρνιθες ο Κουν έγινε σκάνδαλο, «Τόσο που ματαιώθηκε η δεύτερη παράσταση που θα δινόταν μετά από εντολή του Προέδρου της Δημοκρατίας.»
Πρόεδρος Δημοκρατίας; Το 1959; Με Παύλο και Φρειδερίκη; Στην πραγματικότητα, το 1959 είχαμε βασιλιά και η δεύτερη παράσταση των Ορνίθων ματαιώθηκε κατ’ εντολήν του Κων. Τσάτσου που ήταν τότε Υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως.
Ατυχία, ο Τσάτσος έγινε το 1975 όντως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οπότε ο καημένος ο Δημοκίδης, που δεν είχε γεννηθεί το 1959, τα μπέρδεψε και τον έκανε ΠτΔ δεκάξι χρόνια πριν της ώρας του. Είναι και το Υπουργείο Προεδρίας που έχει καταργηθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες και μπερδεύει τα πράγματα.