Τον Ηλία Μαμαλάκη δεν τον παρακολουθώ φανατικά, όποτε όμως τύχει βλέπω με ευχαρίστηση τις εκπομπές του· μ’ αρέσει το μεράκι που φαίνεται να αναδίδει ολόκληρος.
Το προηγούμενο Σάββατο, στις 28 Φεβρουαρίου εννοώ, κάποιος στην παρέα μου άνοιξε την τηλεόραση ενώ η εκπομπή, το Μπουκιά και συχώριο, είχε ήδη αρχίσει, κι έτσι δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποιος ήταν ο προορισμός του γευστικού ταξιδιού του Ηλία, γιατί στην πρώτη συνταγή που πέτυχα υπήρχε μια κουταλιά δηλητήριο που μ’ έκανε να κλείσω τη συσκευή της τηλεόρασης.
Κακώς, γιατί μετά που θέλησα να γράψω για το περιστατικό δεν είχα τα απαραίτητα στοιχεία, την τεκμηρίωση να πούμε. Κι αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που καθυστέρησα να γράψω· έλπιζα ότι κάποιος από τους ευλογημένους ανώνυμους που ανεβάζουν στο Διαδίκτυο της Παναγιάς τα μάτια, θα ανέβαζε και τη συγκεκριμένη εκπομπή, ώστε να μπορώ με την ησυχία μου να την ξαναδώ και να σας περιγράψω το επίμαχο σημείο. Όμως, η ελπίδα δεν ευοδώθηκε. Βρήκα βιντεάκια για άλλες εκπομπές της ίδιας σειράς, γι’ αυτήν όχι. Οπότε, προχωρώ από μνήμης.
Φτιάχνει λοιπόν ο Μαμαλάκης κεφτέδες κι ενώ με τα χέρια ανακατεύει τα υλικά και τα συμπράγκαλα, μιλάει και λέει ότι οι κεφτέδες είναι λέξη με ελληνική προέλευση, ότι προέρχονται από το βυζαντινό «σύγκοπτον» (ή σύγκοφτον ή σύκοφτο ή σύκοπτο, δεν άκουσα πολύ καλά, αν και το είπε δύο φορές). Κι αυτό λοιπόν το σύγκοπτον ήρθαν οι τουρκαλάδες (αυτό το άκουσα καλά) και το πήραν και το έκαναν κεφτέ απ’ όπου το ξαναδανειστήκαμε εμείς, και εδώ ο Ηλίας κλείνει την φαρμακερή παρένθεση και προχωράει με τη συνταγή.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 