Το σημερινό άρθρο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια μιας προηγούμενης ανταπόκρισης από την Κέρκυρα, που είχε δημοσιευτεί εδώ πριν από εφτά περίπου μήνες, σε σχέση με την ανέγερση ενός ογκώδους οβελίσκου στο λιμάνι της Κέρκυρας στη μνήμη των Κερκυραίων που απέκρουσαν την οθωμανική επιδρομή το 1716. H ανέγερση θα γινόταν με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Κερκυραϊκής Κληρονομιάς, που είναι το προσωπικό ίδρυμα του επιχειρηματία Σπύρου Φλαμπουριάρη.
Τελικά, τον Μάιο δεν έγινε η ανέγερση του οβελίσκου, αφού οι αντιδράσεις στο αντιαισθητικό αυτό μνημείο ήταν πολλές, μεταξύ άλλων και από το τοπικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής. Όμως σύμφωνα με τοπικά δημοσιεύματα ο κίνδυνος της ανέγερσης επανέρχεται.
Δημοσιεύουμε λοιπόν μιαν ακόμα ανταπόκριση απο Κέρκυρα, που έχει κυκλοφορήσει με ηλεταχυδρομείο και έχει δημοσιευτεί και τουλάχιστον σε ένα τοπικό μέσο. Την υπογράφει και πάλι ο Ματέλλος Ματελότος (πρέπει να είναι ψευδώνυμο). Η αξία του άρθρου αυτού βρίσκεται στο ότι επεκτείνεται σε ένα ακόμα περιστατικό της ιστορίας του νησιού, που έχει τιμηθεί με μνημεία -την «απελευθέρωση» της Κέρκυρας το 1799, από τον ναύαρχο Ουσακόφ. Αλλά ποιος κατείχε την Κέρκυρα τότε; Μήπως οι επάρατοι Οθωμανοί; Όχι, το 1799 η Κέρκυρα βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Γάλλων, των δημοκρατικών επαναστατών Γάλλων. Και την κυρίεψε όχι απλώς ο Ουσακόφ, αλλά η ρωσοτουρκική συμμαχία -το νησί, με άλλα λόγια, υποτάχτηκε στους Οθωμανούς (και τους Ρώσους). Αυτό το γεγονός σήμερα τιμάται με μνημεια στην Κέρκυρα, φυσικά με αποσιώπηση του ρόλου των Οθωμανών.
Όμως να μην τα λέω εγώ. Δινω τον λόγο στον Μ. Ματελότο, που διάλεξε και την εικόνα που κοσμεί το άρθρο.
Η συντριβή των Οθωμανών στο Πετροβαραντίν, 5 Αυγούστου 1716 (Georg Philipp Rugendas)
Ιδιωτικά μνημεία, δημόσια ψευδοϊστορία
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 