Ψυλλολόι 222 (του Κώστα Παπαθανασίου)

Πριν από λίγο καιρό είχα δηλώσει, σε κάποιο σχόλιο, ότι  μ’ αρέσουν οι προπαροξύτονες ομοιοκαταληξίες. Ο φίλος  μας ο Κώστας Παπαθανασίου το πρόσεξε και μου έστειλε το αριστουργηματικό στιχούργημα που θα διαβάσετε σήμερα, το οποίο απαρτίζεται από, ούτε λίγο ούτε πολύ, 222 προπαροξύτονες ομοιοκαταληξίες, κάτι  που σίγουρα θα σπάει κάποιο (ή κάποια) ρεκόρ  στον τομέα.

Σκέφτηκα ότι σήμερα, του Αγίου Πνεύματος, αργία για κάποιους  αλλά όχι για όλους, ταιριάζει να διαβάσουμε κάτι πνευματώδες. Μετά το στιχούργημα ακολουθεί, εν είδει επιμέτρου, μια αναφορά στον μικρό Νικόλα των Γκοσινί και Σεμπέ (συμβατική μεταγραφή) που κι αυτή έχει αναφορές στο 22 και στο 222. 

Άρθρο για τα λεξιλογικά του ψύλλου δεν έχουμε -ευκαιρία να γράψω στο μέλλον.

ΨΥΛΛΟΛÓΙ-222
“For want of a nail […] a kingdom fell,/ and all for want of a nail.”— Unknown
“∆ευτέρα | 15 Αυγούστου | Κοίμησις της Θεοτόκου — | οι πεταλωτές | άφησαν τ’ άσπρα μου άλογα | απετάλωτα|
τ’ ασημένια πέταλα τα κρέμασα | στου σπιτιού τ’ ανώφλι.”— Γιάννης Ρίτσος,“Μικρό Αγιολόγιο μηνός Αυγούστου”

Α’
Το υψηλό αν ψυλλιάζεσαι/ τα ψιλά στοχάζεσαι
όπως: πρέπον μέταλλο/ και για ψύλλου πέταλο
με καρφιά για μύγα σου/ ίδια με ενός Πήγασου
μεθ’ ηνίων τέντωμα/ όσο για όλα τα έντομα
(που αν τσιμπάνε κ’ έντιμα/ έχουν σέλας κέντημα
με όμορφα καρυόφυλλα/ όπως η δροσόφιλα)
Ψάχνεις: Πώς θα εξέλισσα/ για.. πέλμα από μέλισσα,
γόβα σε στιλ Ρόκοκό/ για έναν γυρεόκοκκο
ή, σόλα για μπάμπουρα/ που μεθά στα τσάμπουρα
τραγουδώντας «θάμπωσα/ με φιλιά σου κάμποσα»;
Πώς για κρίνου –αθόρυβα–/ νέκταρ, θε να χόρευα
με σκαρπίνια δίπατα/ που δεν κόβουν τα ήπατα
μα ιστορούν πώς πέταξα/ με χαλιά ολομέταξα;
Και πώς θ’ αναδείκνυα/ σε μπαλέτα κύκνεια
για ερωδιών υπόδυση/ μιάν ‘άπαιχτη’ υπόδηση;
Ποιο τακούνι, τζάνερα/ σαν πατά, ολοφάνερα
θα γυρνάει νερόμυλο/ με δάκρυ κορόμηλο;
Ποία τζαγκία παμπάλαια/ με Εγγραφών Κεφάλαια
κάνουν ρήση-απόστημα/ παπουτσάκια νόστιμα;
Τί είδους πόδι, τσόκαρο/ σαν φοράει ολόχαρο,
αψηφάει καί δόκανο/ καί χάρου μονόκαννο;
Πόση, ψηλολέλεκο,/ για ένα αστραποπέλεκο,
θέλει φιάπας γείωση/ ώστε νάχει μείωση
ρεύματος και ατάραχο/ να κοιτά όποιον πάροχο;
Ποια λαμπρίτσα κόκκινη/ μαυροβούλα, υπό, κινεί
σε Άδη σκλαβοπάζαρο / Λευτεριά για Λάζαρο
με καρδιάς ανάταξη/ για μαυρίλας πάταξη;
Ποιου ζουδιού πατούμενο,/ γίνεται πετούμενο
να άγει και τ’ αφτέρωτα/ σε αετώματα Έρωτα–
ερωτήματα άπειρα/ απαντώντας διάπυρα;
Πώς, μερμήγκι, τζίτζικα/ άμα ακούσει, στρίντζικα
ίχνη αφήνει κόθορνου/ σε συκιά με πόθο ορνού;
Ποιο αλογάκι -μπόρεσε-/ Παναγιάς, σαν φόρεσε
μοσχοκάρφια, και ύπατο/ Γολγοθά ως περίπατο
και στεφάνι αγκάθινο/ σαν καπέλο ψάθινο;
Ποιας μελίγκρας μύηση/ σε μουσίτσας ποίηση
με Όνειρο ολοζώντανο/ και Έγνοιας μαγιοβότανο,
κάνει και περίττωμα,/ που πατεί, μελίτωμα,
παίζει βαλσαμόχορτο/ σαν ούτι διπλόχορδο,
βάζει αλατοπίπερο/ στης ζωής τον ύπερο;
Ποιο ζουζούνι μπράτιμο/ με ψιλόβροχο άτιμο
θα’ χε κανιά γλήγουρα/ σε πασούμια σίγουρα
να πει “γαίμα πρόκαμα/ και-με συννεφόκαμα”;
Ποιο για εφόδου πρόσταγμα/ πόδεμα, ως απόσταγμα
γλώσσας, βρίσκει γλύκασμα/ με όρχησης μετείκασμα;
Πώς ξορκίζεις σκάνδαλο/ από μονοσάνδαλο
άκαρι Οίκου απ’ Άριο,/ που τσιμπάει μακάριο..
(σαν, μιμούμενο Ίκαρο,/ γεροντοπαλίκαρο,
ή, πετροχελίδονο,/ ξόανο φιλήδονο)
..ή Ήφαιστου-Άρη ζώδιο/ με όμαιμο οιδιπόδειο
όπου τύφλα και οίδημα/ είν’ αδέλφια δίδυμα–
κι η Μητέρα-Θέαινα,/ Γαία, αιώνια γέεννα;
..Ίχνη αχόρταγου άποικου–/ βαθιά, Κόσμου κάλπικου,
μελετάς και ως ντρέπεσαι/ (διότι ακρίς Λόγου έπεσε
με παπούτσια σίδερο),/ λες με χλίψη-αντίδερο: