Ο Πτωχοπρόδρομος πήρε τ’ όπλο του, ένα επιτίμιο του Γιώργου Κοτζιούλα
Posted by sarant στο 22 Ιανουαρίου, 2012
Στο κυριακάτικο λογοτεχνικό μας θέμα θα παρουσιάσω σήμερα ένα εκτενές ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα, γραμμένο στις 19.3.1951, που βρέθηκε στα χαρτιά του, ενταγμένο στην ανέκδοτη συλλογή του «Τα πλούτη του φτωχού», και εκδόθηκε τελικά μετά τον θάνατό του, στον τρίτο τόμο των απάντων του.
Ο Κοτζιούλας χρησιμοποιεί τη λέξη «επιτίμιο», που ανήκει στην εκκλησιαστική ορολογία (είναι η ποινή που επιβάλλει ο πνευματικός στον πιστό που αμάρτησε) για να απευθύνει δριμύ κατηγορώ προς τους συμπατριώτες του, τους Ηπειρώτες για την αντιπνευματική τους στάση, για τον συντηρητισμό τους, για τον στενόμυαλο προσανατολισμό τους στη συσσώρευση χρημάτων και μόνο. Περιγράφει πώς κατέβηκαν πάμφτωχοι από το χωριό και κατάφεραν με αιματηρές οικονομίες και στερούμενοι τα πάντα να μαζέψουν ένα κομπόδεμα, αποφεύγοντας να μπλέκουν σε περιπέτειες, διοχετεύοντας όλη τους την ευφυΐα στη συσσώρευση χρημάτων και γαλουχώντας με το ίδιο πνεύμα τα παιδιά τους.
Τους κατηγορεί ότι άφησαν το πνεύμα να κοιμάται, κι ότι στα σπίτια τους δεν μπαίνει βιβλίο, κι όποιος διαβάζει λαϊκό περιοδικό περνιέται για σοφός (σοφότερος κι απ’ τον Ψαλλίδα, τον γιαννιώτη διαφωτιστή!) «Βγάλαμε κι εμείς έναν καψο-Κρυστάλλη», παραθέτει τη δικαιολογία των Ηπειρωτών, όταν τους κατηγορεί κάποιος για άμουσους και ξένους προς την τέχνη. Μα, εσείς ή τέλος πάντων οι παππούδες σας τον άφησαν να πεθάνει φυματικός, τους απαντάει -και τον έχετε μόνο για απαγγελίες στις γιορτές.
Και στη συνέχεια περνάει στα δικά του βάσανα, και σκέφτεται πως αν δεν είχε ακολουθήσει τον δύσβατο δρόμο του λογοτέχνη, αν είχε προτιμήσει να προσκολληθεί σε κανέναν βουλευτή, τώρα θα είχε γίνει μέγας και τρανός, αντί να ζητάει δανεικά με τόκο υπέρογκο (στο ένα άλλο ένα) για να τυπώσει (ιδίοις αναλώμασι, βέβαια) τα ποιήματά του. Και καταλήγει με μια μεγαλόπρεπη βρισιά, άλλος Καμπρόν: μες στο έχος σας, την περιουσία σας δηλαδή, να χέσω!
Και σε άλλα ποιήματά του ο Κοτζιούλας οικτίρει την φτώχεια που τον κατάτρεχε σε όλη του τη ζωή, παρά τις καλές σπουδές του και τις λογοτεχνικές του επιδόσεις (ή ίσως, εξαιτίας τους)· στον Κοντό ψαλμό, ποίημα του 1948 που, όχι τυχαία, το έβαλε ως επίμετρο στο αυτοβιογραφικό του αφήγημα «Από μικρός στα γράμματα», καταλήγει στο πικρό συμπέρασμα: «Για σπουδάματα όποιος τρέχει, διάφορο [= κέρδος] τη φτώχεια του έχει», ενώ στην «Προσωπική καταγγελία» διεκτραγωδεί τη μοίρα του που είναι πιασμένος «στη μέγγενη του κακοπληρωτή με τη βαριά σακούλα». Σε άλλα του ποιήματα, θεωρεί και τον εαυτό του υπαίτιο για τα βάσανά του: αρχή κακού ήταν που δεν είχα κουκούτσι πνεύμα πρακτικό, λέει στην Αυτοβιογραφία του, στην οποία προφητεύει «αργότερα θα μ’ έχουν βάλει με δυο σειρές στο λεξικό» -ανταμοιβή για μια ζωή στα γράμματα. Σε ένα ανέκδοτο ημερολόγιο που έχει διασωθεί από την ίδια εποχή περιγράφει τα παρακάλια και τους εξευτελισμούς που αναγκαζόταν να υφίσταται για να εισπράξει έστω και ένα μικρό κλάσμα των ποσών που του χρωστούσαν εφημερίδες και περιοδικά για δουλειά του ήδη δημοσιευμένη.
Στο Επιτίμιο έχει στίχους που μοιάζουν βγαλμένοι λες από τα ποιήματα του Πτωχοπρόδρομου, ιδίως εκεί που περιγράφει τα εκλεκτά πεσκέσια που θα χαιρόταν αν είχε την εξυπνάδα να γίνει χωροφύλακας ή τσιράκι βουλευτή. Όμως ο Κοτζιούλας δεν είναι πτωχοπρόδρομος, δεν κάνει εδαφιαίες υποκλίσεις, δεν κολακεύει -πετάει στα μούτρα των καλοθρεμμένων συντοπιτών του το ξεροκόμματο της ελεημοσύνης· μόνο δανεικά θέλει, έστω και με τοκογλυφικό τόκο, για να βγάλει τα ποιήματά του!
Το Επιτίμιο δεν εκδόθηκε όσο ζούσε ο Κοτζιούλας· μόνο μετά τον πρόωρο (αλλά προδιαγραμμένο, έτσι που είχε χαλάσει την υγεία του από τις στερήσεις) θάνατό του βρέθηκαν κάποιοι φίλοι και συντοπίτες και έβγαλαν σε τρεις τόμους τα περισσότερα ποιήματά του και λογοτεχνικά πεζά του (όχι όλα, πάρα πολύ υλικό έμεινε ανέκδοτο ή ασυγκέντρωτο). Τύψεις, εξαίρεση του κανόνα ή μήπως είχε κάνει λάθος ο ποιητής; Δεν έχει σημασία, ούτε έχει νόημα να το δούμε σαν κατηγορητήριο ειδικά για τους Ηπειρώτες, όσο περισσότερο για την κραυγή ενός ποιητή που τον πνίγει η ανέχεια και η αδικία.
Το ποίημα έχει μεταφερθεί σε μονοτονικό και έγιναν ελάχιστες προσαρμογές της ορθογραφίας. Μερικά για το λεξιλόγιο θα πω στο τέλος. Ευχαριστώ θερμά την Σοφία Θ. που ανέλαβε την πληκτρολόγηση.
Μαικήνα δε θα βρεις ποτέ στους Ηπειρώτες,
σ’ αυτούς που ξέρουνε μόνο από σόι μπομπότες
και, με καρβέλι πια, της πόλης το προσφάι
τους χαμοφαίνεται παραπανίσιο – βάι!
Με μισοτσάρουχο κινήσαν από πέρα,
με γκόλφι της γιαγιάς κατάσαρκα και λέρα,
μην αγοράζοντας ποτές ουδέ γαζέτα
(τι γράφτουνε; ψευτιές· χαμπέρια; μούτζωξέ τα!)
και γιοματίζοντας μ’ ελιές, χαλβά δειπνώντας,
μόνο πρωτομηνιές αλλάζοντας, αφόντας 10
μονέδα στρογγυλή πιάσαν στα δάχτυλά τους
χώρια σταθήκανε για χρόνια απ’ τους χορτάτους,
πάντ’ από στριμωξιές τραβώντα αυτοί τον κώλο
και σακουλιάζοντας, κλαψομοιρώντας όλο,
βρέθηκαν να ’χουν ποιος οικόπεδο, ποιος σπίτι,
τα όσα περίσσεψαν καπάτσου Μοραΐτη.
Μα αφήνετε τυφλό το πνεύμα να κοιμάται
και κακομοίρικα παπάδες προσκυνάτε
βάνοντας όλη σας την τέχνη, την αξιάδα,
ν’ αναδειχτείτε οι πιο κονόμοι στην Ελλάδα. 20
Στων γιων σας τις ψυχές από νωρίς ριζώνει
ζήλος αχόρταγος για λίρα, ναπολεόνι,
και κάτου απ’ της χοντρής βελέντζας τους τα κλόσσια
κακοδασκάλευτα νειριάζονται όλο γρόσια·
μα κι η νοικοκυρά σταυρώνει την πεντάρα,
που από τη μάνα της το πήρε ευκή κατάρα,
κι αντίς ολόζεστο να τρων τ’ αυγό απ’ την κότα,
δεν το πουλάν αν δεν πολυκαιρίσει πρώτα.
«Βγάλαμε εμείς, σου λεν, έναν καψο-Κρυστάλλη».
Μα, ω παραδόπιστοι, σπαγγοραμμένοι, κι άλλοι 30
Κρυστάλληδες θα βγουν ή βγήκαν και πεινάνε
κι εσείς θιαμαίνεστε τάχα- τι λες; πού να ’ναι;
Ντροπή σας που έπεσε, λες από Πλάστη χέρι,
σπόρος θεοτικός στα ξερικά σας μέρη,
σαν αυτοφύτρωτος, μεστώνοντας αγάλι
μονάχος του, κι εσείς (ο νους στο καπιτάλι!)
χέρι δεν ξάμωσε κανένας σας στο ζούδι
το σιχαμένο οπού κρυφότρωε το λουλούδι.
Τι θέλει το πουλί ; μια χούφτα τρίμματα, ούτε·
μα τ’ αψυχήσατε κι αυτά, μωρέ! τ’ ακούτε ; 40
Κι αν χαίρεστε αγαθά διακονομαζωμένα,
για φτωχοπρόδρομο μη με περνάτε εμένα.
Στα μούτρα σας πετάω κομμάτι που για σχώριο
μπορεί να δώσετε, ω ατόφιοι από το εμπόριο
κι απ’ τα φουρνάρικα κοκκινομαγουλάτοι,
μπακαλοαφεντικά, ντοτόροι κι αβοκάτοι,
κι όσοι απ’ το τίποτα νεφρώσατε, κοθώνια
με σβέρκο δαμαλιού, με στάλα ψυχοπόνια,
που κρεμασμένος αν από έλεος Ηπειρώτη
να γλυτώσ’ έμελλε, θα πάαινε με την πρώτη. 50
«Ου, βγάλαμε κι εμείς έναν καψο-Κρυστάλλη» ·
σα ν’ αλησμόνησαν το πως δεν ήταν άλλοι
παρά των ιδιανών ολόφτυστοι προγόνοι
που τον παράτησαν σάπιο να φτει πλεμόνι.
Μια που εγκωμιαστές δόξας θαμμένης είστε,
μ’ εκείνου κόλλυβα τους ζωντανούς ταΐστε·
μα αφού γι’ απαγγελίες βρήκατε αυτόν, για ζήτω,
τι να τον κάμετε και δεύτερο και τρίτο!
Κειμήλιο φαμιλιάς, μαζί και φώτισή της,
φτάνει μια Σύναψη κι ένας Ονειροκρίτης· 60
μ’ αν πάρεις «Θησαυρό» (φρούτο από την πατρίδα),
τότε σοφότερος περνάς κι απ’ τον Ψαλίδα.
Για χωροφύλακας αν είχα ξεκινήσει,
θα ’μουν προσκυνητός, Κόπραινα ως Μεγανήσι,
κι από τους Κωστακιούς ως το Ματσούκι απάνω
τη σκούφια θα ’βγαζαν όλοι στον καπετάνο.
Είτε, μουτζώνοντας από νωρίς τη μούσα,
σε κάνα βουλευτή κόλακας αν κολλούσα,
την πόρτα να φυλάω, αμπόδιο στους χωριάτες,
πεσκέσια θα ’φερναν ολούθ’ οι ανοιχτομάτες: 70
χέλια απ’ τα Γιάνενα, της Άρτας πορτοκάλια,
κρασί απ’ τη Ζίτσα που ’ν’ του λάρυγγα αναγάλλια,
βούτυρο Σκλίβανης, τυρί απ’ τ’ Ανώγι γνήσιο
κι απ’ τους Μελισσουργούς μέλι μαναστηρίσιο.
Μα άλλοι τα γεύονται, γραμματικοί με γνώση
χωμένοι εδώ κι εκεί, ποιος να τους ξετρυπώσει·
κι εγώ, π’ ακούστηκα, μαθαίνω, ως το Παρίσι,
δε βρίσκεται κανείς ούτε να μου δανείσει
με τόκο, και για το ’να ας μο ’παιρνε άλλον ένα,
να βγουν χειρόγραφα ποντικοφαγωμένα. 80
Διπλοκομπόδιασ’ την, πατριώτη τη σακούλα:
τέτοια ευλογία ακούς απ’ τον ποιητή Κοτζιούλα.
Για λόγου μου ρωτάς; Κι αν απ’ τη νέκρα πέσω,
– μιλώ ηπειρώτικα – μες στο έχος σας να χέσω.
Καθώς «μιλάει ηπειρώτικα», ο Κοτζιούλας χρησιμοποιεί κάμποσες ιδιωματικές λέξεις στο ποίημα, είτε ηπειρώτικες είτε γενικά λαϊκές.
Μερικές λέξεις εξηγώ εδώ, αν υπάρχουν απορίες τις συζητάμε στα σχόλια.
Γκόλφι το εγκόλπιο, εδώ το φυλαχτό· κλόσσια είναι τα κρόσια· θιαμαίνομαι σημαίνει απορώ· αβοκάτοι είναι οι δικηγόροι· το έχος, είπαμε, είναι η περιουσία. Σπάνια λέξη είναι και το «αψυχάω» (μα τ’ αψυχήσατε κι αυτά) που σημαίνει «τσιγγουνεύομαι, λυπάμαι να ξοδέψω».
dimosioshoros said
Μας πρόσφερες μια σπουδαία ανθρωπογεωγραφία της Ηπείρου Νίκο μου. Σαν Πρεβεζάνος θυμάμαι τη διαφορά της ιδιαίτερης πατρίδας μου Πρέβεζας από την υπόλοιπη Ήπειρο (λιμάνι, με όσα αυτό υπονοεί σε ανοιχτές συμπεριφορές) αλλά αισθάνομαι πως ηπειρωτεύει και νοικοκυρεύεται με γοργούς ρυθμούς.
Γιάννης
Τίτος Χριστοδούλου said
«Μπακαλοαφεντικά», οποίαν πληγήν ξύνετε φίλε μου, δια τους εκ Παροικίας.
Νέο Kid Στο Block said
“Poe first brought «The Raven» to his friend and former employer George Rex Graham of Graham’s Magazine in Philadelphia. Graham declined the poem, which may not have been in its final version, though he gave Poe $15 as charity. Poe then sold the poem to The American Review, which paid him $9 for it,..”
Καλημέρα! (βρέχει πολύ σήμερα).
dimosioshoros said
Πάντως είναι ενδιαφέρον πως στο νοητικό χάρτη του ποιητή (π.χ. «θα ’μουν προσκυνητός, Κόπραινα ως Μεγανήσι») εξαιρείται η Πρέβεζα, ως ειδική ονομαστική αναφορά. Μπορεί βέβαια να κόπηκε από στιχουργικές ανάγκες.
IN said
Χωρίς να έχω χρόνο να διαβάσω τα άλλα σχόλια ή, ακόμη, και ολόκληρο το ποίημα, επισημαίνω βιαστικά ότι στο στοίχο 38 η ομοιοκαταληξία θα ήταν καλύτερη αν αντί για «λουλούδι» διαβάζαμε «λούδι» όπως όντως λέγεται το λουλούδι σε διάφορα τοπικά ιδιώματα πιθανόν και της Ηπείρου…
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστρώ για τα πρώτα σχόλια!
Παρόλο που τα ψέλνει σε όλους τους Ηπειρώτες, οι περισσότερες γεωγραφικές αναφορές του ποιήματος είναι από το νομό Άρτας.
Στον στίχο 38 αντί για οπού διαβάζουμε «που» και στρώνει το μέτρο, ενώ το «κρυφότρωε» διαβάζεται τρισύλλαβο.
IN said
6 τελευταία σειρά: Λίγο περίπλοκα μου φαίνονται όλ’ αυτά. Πιο απλό δεν είναι να διαβάσουμε «λούδι»; Αλλά, δεδομένης της καταγωγής και του ιδιώματος μου, μπορεί εμένα να μου φαίνεται πιο απλό. Κανένας από την Άρτα, ρε παιδιά, λένε εκεί κάτω «λούδι»; Θυμάμαι τώρα και μια αστεία ιστορία στο τοπικό ιδίωμα που καταλήγει με το punchline «τα πέσν τα λούδια» (θα πέσουν τα λουλούδια).
ππ said
Τον Κοτζιούλα εδώ τον έμαθα και χαίρομαι πολύ. Γενικά μαρέσει η αδυναμία που έχει το μπλογκ στους τσακισμένους από τη ζωή ποιητές.
Για το περιεχόμενο του «Επίτιμιου»¨: θυμάμαι σε ένα απο τα τελευταία σημειώματα του Δημήτρη Σαραντάκου κάποιο σχόλιο που, με αφετηρία τα ευεργετήματα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» (όρος του σχολιαστή) επι Τουρκοκρατίας, επιχειρούσε να συνηγορήσει υπερ της άδολης γενναιοδωρίας των πλούσιων συγχρόνων μας Ελλήνων. Αυτό σκέφτηκα διαβάζοντας τον Κοτζιούλα: πώς οι Ηπειρώτες, βασικός μοχλός του Ελληνικού Διαφωτισμού, είτε ως μαικήνες που λεει ο Κ., είτε ως εκδότες είτε ως λόγιοι, γίνονται αυτο που περιγράφει η συντοπίτης τους, γιατί ο κόσμος είναι διαφορετικός και κυρίως, έτσι που το καταλαβαίνω, τα αιτήματα του εθνικισμού ατόνησαν μπροστά στις άλλες προτεριαότητες του κεφαλαίου.
Διάβαζα σε ένα σχετικά πρόσφατο τεύχος του Journal of Modern Greek Studies την θλιβερή σχέση του «ευεργέτη» Αντώνη Μπενάκη, του γνωστού, με τον «ευεργετημένο» Νίκο Σκαλκώτα, άλλον τσακισμένο κι αυτόν. Διδακτικό.
Ein Steppenwolf said
8: Το σχόλιό μου έλεγε να μην τα περιμένουμε όλα απ’ το κράτος, αλλά να παίρνουμε κι εμείς καμιά (ιδιωτική) πρωτοβουλία, όπως γινόταν επί Τουρκοκρατίας.
Τον Σκαλκώτα προφανώς δεν τον έφαγε ο Μπενάκης, αλλά όλη η Ελλάδα μαζί. Δεν έβαλε ο Μπενάκης κανέναν να διαβάζει εφημερίδα στις συναυλίες με έργα Σκαλκώτα ούτε συνέστησε στις ορχήστρες να τον καθίζουν στην τελευταία σειρά των βιολιών.
ππ said
Καλό θα ήταν να σχολιάζεις αυτό που έχεις πρώτα διαβάσει, εννοώ το άρθρο για το οποίο μιλάω. Α προπό, αυτό με την τελευταία σειρά είναι μύθος του γνωστού μακαρίτη.
Εσύ τόχες γραψει; Μην μου πεις… Επί Τουρκοκρατίας υπήρχαν ειδικές συνθήκες που δεν υπάρχουν τώρα πια. Τόσο πολύ δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό κανείς ή δεν έχει ασχοληθεί καθόλου ο Δήμου με την ιστορία;
ππ said
8: Λάθος στο περιοδικό.
Τίτλος του άρθρου: ‘I beg you to tear up my letters …’ Nikos Skalkottas’s last years in Berlin (1928–33), το έγραψε ο John Thornley κια δημοσιεύτηκε στο Byzantine and Modern Greek Studies, στο 26/2002
Όποιος έχει πρόσβαση ας το διαβάσει.
Ein Steppenwolf said
10: Το «8» μπροστά στο σχόλιό μου αναφέρεται όχι στο άρθρο, αλλά στο σχόλιο αριθμός 8.
Ποιος είναι ο γνωστός μακαρίτης;
ππ said
Γιάννης («Νανάκος») Παπαϊωάννου.
Αυτά που λες όμως για τη σχέση Σκαλκώτα – Μπενάκη δεν έχουν καμιά μα καμιά απολύτως σχέση με αυτό που λέω. Διότι, όπως θα είχε καταλάβει καποιος πιο προσεκτικός αναγνώστης, όταν μιλάω για την «θλιβερή σχέση» τους, εννοώ ακριβώς αυτό. Ούτε Ελλάδα ανακατεύω, ούτε «τελευταία αναλόγια» κλπ
Μαρία said
8
Ππαν, στο βιβλίο σας της Α’ Γυμνασίου υπήρχε ο Κολιός:
http://sarantakos.com/liter/kotzioulas/kolios.html
ππ said
14: ποιοι είμαστε εμείς του «βιβλίου ΣΑΣ»; 🙂
Όταν λέω ότι τον έμαθα εδώ, εννοώ ότι τον έμαθα από πιο κοντά, το όνομα ήταν γνωστό, και το ποίημα κάτι μου λέει.
Μαρία said
15 Τα νέα παιδιά. Τα δικά μας νεοελληνικά αναγνώσματα έφταναν μέχρι τον Παλαμά.
7
Ο στίχος 38 μια χαρά είναι. Διάβασε; το σιχαμέν’ οπού (συνίζηση των συνεχόμενων ο).
Αλλά στον 16 το περίσσεψαν να γίνει περισσέψανε.
Χμ, βλέπω οτι αναφέρει και το πανέμορφο χωριό του Τσοβόλα και Μπανιά.
ππ said
Άλλος είναι το νέο παιδί 🙂
Α, ναι, τους είχαμε αυτούς, και πιο κατοπινούς. Τα νιάτα δεν κρύβονται !
ππ said
Στο 60 είναι ΣύνΑψη; όχι ΣύνΟψη;
Μαρία said
18 Στη λαϊκή γλώσσα σύναψη λέμε τη σύνοψη. Σύνοψη ποτέ δεν την άκουσα.
Κι ο Θησαυρός έχει πλάκα, ήταν συνδρομητές φαίνεται οι ξενητεμένοι ηπειρώτες 🙂
ππ said
Α δεν τόξερα. Αυτό για τον Θησαυρό μου μίλησε και μένα, η αντίστοιχη αναφορά της γιαγιάς μου όταν ήθελε να στηλιτεύσει τα λαϊκά περιοδικά ήταν το Ρομάντζο. Ηπειρώτης ήταν ο εκδότης; Γιατί λέει «φρούτο απ΄την πατρίδα»;
ππ said
΄Τώρα τόπιασα αυτό για τους συνδρομητές, αυτό λες να είναι;
Μαρία said
20 Αντίθετα η δικιά μου διάβαζε και τη σύναψη(την έχω κρατήσει) και το ρομάντζο αλλά ονειροκρίτη δεν είχε, ήταν φροϋδική(νηστικός κομμάτια, καρβέλια που λεν αλλού, ονειρεύεται). Ο θησαυρός νομίζω ήταν πιο ακριβός.
21 Έτσι το κατάλαβα.
sarant said
Ναι, Σύναψη το έχει το πρωτότυπο, κι εγώ το έχω ακούσει έτσι.
Αλλά αυτό με το «φρούτο απ’ την πατρίδα» ομολογώ ότι δεν μου είναι πολύ καθαρό, πιθανώς να έχετε δίκιο.
bernardina said
Εδώ έχει ορισμένα στοιχεία για ένα περιοδικό με αυτό τον τίτλο.
http://www.sofia-foundation.gr/viewBooksDetails.asp?BookID=218
Μαρία said
24 Αυτός είναι Μπέρνι.
Εμφανίστηκα στον Παπαγεωργίου που ήταν ο εκδότης του «Θησαυρού» από μια σύμπτωση. Του είχα γράψει ένα γράμμα για κάποια γελοιογραφία και μου λέει «ελάτε να σας γνωρίσω». Την ίδια εποχή ήταν και ο Αρχέλαος. Εκκολαπτόμασταν και οι δυο. Ζήτησε να δει αν κάνουμε γελοιογραφίες. Δηλαδή αν παράγουμε, διότι αυτός για να βάζει γελοιογραφίες στον «Θησαυρό», πλήρωνε ολόκληρο συνεργείο να λένε -ας πούμε στον Δημητριάδη- ιδέες, για να τις κάνει με τη γραμμή του και να λένε: «του Δημητριάδη». Είχε «τη χοντρή και τον Ζαχαρία» το οποίο και αυτό ο Παπαγεωργίου το είχε κλέψει από κάποιους τούρκους. Και μας υποχρέωνε να του δίνουμε ιδέες -και τις πλήρωνε τις ιδέες- αλλά τις έφτιαχνε ο Γάλλιας. Και με τη γραμμή του όλοι νόμιζαν ότι είναι του Γάλλια, ενώ…
http://www.os3.gr/archive_skitsografoi/gr_skitsografoi_hristovoyloy.html
Αν ο Παπαγεωργίου ήταν Ηπειρώτης ισχύει η εκδοχή της Ππαν.
Χα, χα, τουρκάλα η χοντρή.
bernardina said
Κι εδώ ο σκιτσογράφος Χριστοδούλου μιλάει για τον εκδότη Παπαγεωργίου που μετά «θέλησε να γίνει πολιτικός παράγων και έβγαλε εφημερίδα, την Αθηναϊκή».
http://www.os3.gr/archive_skitsografoi/gr_skitsografoi_hristovoyloy.html
bernardina said
Αχ, Μαρία, τα μεγάλα πνεύματα 😆 😆
Ηλεφούφουτος said
To δικό μου πρόβλημα κατανόησης είναι στο
«με τόκο, και για το ’να ας μο ’παιρνε άλλον ένα,
να βγουν χειρόγραφα ποντικοφαγωμένα»
Η μόνη ερμηνεία που βγάζω, με τα τσιγκέλια, είναι κάτι σαν «ας μου δάνειζε κάποιος, έστω με τόκο 100%, για να μπορώ να γράφω έστω και σε παλιόχαρτα.» αλλά και πάλι δεν με πείθει
ππ said
28: γιατί δεν σε πείθει, Ηλεφούφουτε;
Για τον Παπαγεωργίου, αφού είναι ο εκδότης της Αθηναϊκής, οκ, τον έχουμε ακουστά όπως τον Κόκκο κλπ από το 1965, αλλά στοιχεία δεν μπορώ να βρω. Ίσως αν εχει κανείς αυτό του Σκιαδά για την ελληνική τυπογραφία πρόχειρο
ππ said
29: Κόκκας νομίζω, ε;
Μαρία said
27 Ψάχναμε μαζί τον εκδότη αφού.
28 Έτσι το εξηγεί κι ο Νικοκύρης στο άρθρο. Πειστική εξήγηση και για μένα.
29 Είναι πολύ κοινό επώνυμο. Ξέρω έναν Ηπειρώτη απ’ τα μαστοροχώρια αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα.
Η συνέχεια μετά το μεσονύχτιο 🙂
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Νικοκύρη μπορώ να βάλω και τα άλλα λινκ για όσους δεν έχει τύχει να τα δουν;
Εδώ η κοινή μας παρουσίαση (του Νικοκύρη κι εμένα) πάνω στον Κοτζιούλα
http://www.sofiakolotourou.gr/articles/8/56
κι εδώ κείμενο του Κοτζιούλα που μου προμήθευσε φυσικά ο Νικοκύρης (γνωστός ντίλερ ποιητικής – και όχι μόνο – πρέζας 😉 ) και δημοσίευσα ολόκληρο στο μπλογκ μου πέρσι το καλοκαίρι γιατί το θεωρώ
επίκαιρο (εδώ η πρώτη συνέχεια, όποιος θέλει να το δει προχωράει και στις άλλες 5-6 συνέχειες, προσοχή είναι μεγάλο αλλά ζουμερό).
http://blog.sofiakolotourou.gr/archives/2089
Κορνήλιος said
Grais ingenium, Grais dedit ore rotundo
Musa loqui, praeter laudem nullius auaris;
Romani pueri longis rationibus assem
discunt in partis centum diducere. «Dicat
filius Albini: si de quincunce remota est
uncia, quid superat?. . . Poteras dixisse. — Triens. — Eu!
Rem poteris seruare tuam. Redit uncia, quid fit? »
Semis». An, haec animos aerugo et cura peculi
cum semel imbuerit, speramus carmina fingi
posse linenda cedro et leui seruanda cupresso?
Ὁράτιος, Ars Poetca 323-332
Παραθέτω τὴν μετάφρασι τοῦ Γιατρωμανωλάκη:
Χάρισε ἡ Μοῦσα πνεύμα δημιουργικὸ στοὺς Ἕλληνες, χάρισε
γλαφυρὴ ῥoὴ τοῦ λόγου. πάρεξ τὸν ἔπαινο, ἄλλο δὲν πόθησαν.
Στὴ Ῥώμη τὰ μικρὰ παιδιὰ μαθαίνουν μὲ ἀτέλειωτους λογαριασμοὺς
τὸ ἀσσάριο νὰ διαιροῦν σὲ μέρη ἑκατό:»νὰ μᾶς πῇ
ὁ γιὸς τοῦ Ἀλβίνου, μιὰ οὐγγία ἀν ἀφαιρέσουμε ἀπὸ τὶς πέντε,
τί μᾶς μένει;» Ἔπρεπε ἤδη νἄχες πῇ «τὸ τρίτο τοῦ ἀσσαρίου».
«Εὖγε. Θᾶσαι ἱκανὸς νὰ διαφυλάξῃς τὴν περιουσία. Βάλε μίαν οὑγγιά,
τί ἔχουμε;» «Ἀσσάριο μισό». Ἄραγε μιὰ καὶ ἡ ψυχή μας ἔχει βάψει
ἀπ’τὴ σκουριὰ τῆς ἀπληστίας, νὰ ἐλπίζουμε πὼς θὰ πλασθοῦν ποιήματα,
ἄξια μὲ κέδρο ν’ ἀλειφθοῦν καὶ σὲ κυπαρασσένια κάσα νὰ φυλάγωνται;
bernardina said
Η Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου αναφέρει ότι γεννήθηκε στην Άρτα το 1904. Μπίνγκο!
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Πάντως τώρα που βλέπω όλες τις πλευρές του Κοτζιούλα βλέπω πολύ θυμό, πολλή απόγνωση… Ενα ταλέντο από μια φτωχή περιοχή, να μην μπορεί να εκφραστεί, να τα βάζει με τους πάντες (και τους συντοπίτες του και την αρχόμενη αστική τάξη των γραμμάτων) και να πεθαίνει νέος…
Θυμάμαι κι ένα ποίημα που έλεγε: «που ήσαστε εσείς τους τέσσαρους χειμώνες που έτρεμα χωρίς παλτό» και «κι οι αδερφές σας… δεν περνάν καμία βραδιά απ’ τους οίκους; »
Νομίζω είναι απίστευτα επίκαιρος με την απόγνωση που ζούμε γύρω μας και πάλι.
bernardina said
Φυσικά το #34 αναφέρεται στον Ιωάννη Παπαγεωργίου
sarant said
28: Να βγουν = να εκδοθούν, δεν είναι καθαρό;
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
@ 2: Ωραία άποψη, αλλά λέω… Αν Μεγανήσι εννοεί το νησάκι έξω από τη Λευκάδα, μήπως κατά κάποιο τρόπο θεωρεί και τη Λευκάδα ή έστω το νησί μέρος της «Ηπείρου» γεωγραφικά; Κάτι σαν το νοτιότερο άκρο; Γι’ αυτό δεν σταματάει την περιγραφή στην Πρέβεζα; Είναι εξάλλου τόσο κοντά στην στεριά.. (άσε που ως τον 6 αι αν δεν κάνω λάθος η Λευκάδα ήταν ενωμένη με ισθμό με την στεριά).
Δεν νομίζω ότι είναι στιχουργικό το θέμα, γιατί τον στίχο συνήθως τον φτιάχνεις ανάλογα με τη λέξη που επιθυμείς να βάλεις.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Στο 4 αναφερόμουν πριν.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
θα ’μουν προσκυνητός, Κόπραινα ως Μεγανήσι,
κι από τους Κωστακιούς ως το Ματσούκι απάνω
Εσείς που ξέρετε τα άλλα τοπωνύμια αποτελούν γεωγραφικά άκρα που να προσδιορίζουν τα όρια της «Ηπείρου» ;
sarant said
Νομίζω, Σοφία, ότι ο Κοτζιούλας αναφέρεται κυρίως στα κοντινά του μέρη. Οι Κωστακιοί είναι στο νομό Άρτας, η Κόπραινα είναι στον Αμβρακικό, το Μεγανήσι είναι το νησί (όχι και νησάκι, θα θυμώσει ο φίλος Π. Κονιδάρης!) ανάμεσα σε Λευκάδα και Αιτωλοακαρνανία. Δηλαδή οχι, δεν πιάνει τις τέσσερις γωνιές της Ηπείρου.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Χμ, τώρα που το κοιτάω σχετικά με την ύπαρξη ισθμού βλέπω αυτό: «Φυσική Γεωγραφία
Γεννήθηκε το πρόβλημα αν η Λευκάδα ήταν πάντοτε νησί ή χερσόνησος. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα επικρατούσε η γνώμη ότι ήταν πάντοτε χερσόνησος και ότι συνδεόταν με κάποιον ισθμό με την Ακαρνανία. Παλαιοί συγγραφείς[1] αναφέρουν τη Λευκάδα ως χερσόνησο, που συνδεόταν με την Ακαρνανία με ισθμό που υπήρχε στο ΒΑ άκρο της Λευκάδας. Οι Κορίνθιοι σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παραπάνω συγγραφέων, όταν κατέλαβαν τη Λευκάδα έκοψαν τον ισθμό και μετέβαλαν έτσι τη χερσόνησο σε νησί.»
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 41 Και πάλι όμως δεν πρέπει να εξηγήσουμε αυτό που λέει ο dimosioshoros? Γιατί δεν αναφέρει την Πρέβεζα αλλά τα μικρά μέρη; Ισως επειδή ήταν μικρά και αγροτικά μέρη (χωριά) και όχι η πόλη – που έστω μάθαμε από τον Καρυωτάκη; Πάντως το βέβαιο είναι ότι επίτηδες δεν την αναφέρει, δεν μπορεί να το έκανε τυχαία.
ΥΓ: εντάξει νησάκι και Μεγανήσι στην ίδια πρόταση είναι κάπως, το παραδέχομαι 😉
Ιωάννης said
Το σε θιαμαίνομαι, δεν σημαίνει απορώ αλλά σε θαυμάζω.
ΣΑΘ said
@ 28
«……………………………………………………………..
με τόκο, και για το ’να ας μο ’παιρνε άλλον ένα,
να βγουν χειρόγραφα ποντικοφαγωμένα.
……………………………………………………………..»
Λέτε:
# Κάτι σαν: «ας μου δάνειζε κάποιος, έστω με τόκο 100%, για να μπορώ να γράφω έστω και σε παλιόχαρτα.» #
Νομίζω ότι δεν εννοεί «…για να μπορώ να γράφω έστω και σε παλιόχαρτα».
Εννοεί απλώς «για να μπορώ να ‘βγάλω’ (δημοσιεύσω) παλιά καταχωνιασμένα, παραπεταμένα χειρόγραφα που τα τρώνε ήδη τα ποντίκια.»
Ευχαριστώ.
sarant said
44: Ιωάννη, καλώς ήρθες. Το «σε θιαμαίνομαι» πράγματι σημαίνει «σε θαυμάζω», αλλά το αμετάβατο «θιαμαίνομαι», όπως εδώ (στίχος 32) σημαίνει «παραξενεύομαι, απορώ, μένω με ανοιχτό το στόμα».
Βέβαια, από την απορία στον θαυμασμό δεν είναι μεγάλη η απόσταση.
dimosioshoros said
Για ΣΟΦΙΑ από 38 και κάτω, και Νίκο.
Το μεσημέρι έφαγα με τους συμπεθέρους μου, Αρτινούς. Τον θεωρούν δικό τους. Ο συμπέθερος είναι και φιλόλογος, άλλωστε.
Στο ποίημα λείπουν και αναφορές από Θεσπρωτία, αλλά στα χρόνια του ποιητή αποτελούσε τμήμα του Νομού Ιωαννίνων. Επικρατούν λοιπόν η Άρτα και τα Γιάννινα.
Εγώ σαν (=ως) Πρεβεζάνος ξέρω τα αισθήματα των λοιπών Ηπειρωτών, που (δίκαια) αναφέρονται πάντα στη βαθιά Ήπειρο. Οι Πρεβεζάνοι ήξεραν πως με Πάργα και Βουθρωτό (όλα μαζί, το βενετσιάνικο Continente) είναι θαλασσινοί. Η Λευκάδα και, βέβαια, και το Μεγανήσι ήταν πάντα κάτι άλλο. Η επικοινωνία με την πιο κοντινή Λευκάδα γίνεται και τώρα δια ξηράς, πάνω από μια μικρή γέφυρα-φέρι, και άλλοτε με την περαματαριά. Την ιστορική φυσικογεωγραφική λεπτομέρεια, ως εξέλιξη εννοώ, δεν την ξέρω.
Γιάννης
Ηλεφούφουτος said
Είχα παραβλέψει το «αντί να ζητάει δανεικά με τόκο υπέρογκο (στο ένα άλλο ένα) για να τυπώσει (ιδίοις αναλώμασι, βέβαια) τα ποιήματά του» που λέει ο Νικοκύρης.
Συμφωνούμε ότι το «στο ένα άλλο ένα» σημαίνει τόκο 100%. Με μπέρδευε όμως και το «χειρόγραφα». Γιατί να χρειάζεται λεφτά για να βγάζει χειρόγραφα; Τι του πληρώνουν; Το χρόνο; Προφανώς όμως εννοεί να βγάζει τα χειρόγραφα σε έντυπο, ε;
Μιχαλιός said
Το πρόβλημα του στίχου 38 είναι μάλλον ότι παραβιάζεται η τομή.
Στο στίχο 16 απαιτείται μια βεβιασμένη συνίζηση στο «Τα όσα».
Με την ευκαιρία, δεν θυμάμαι να ξανάδα αλλού ιαμβικό δεκατρισύλλαβο.
Το Μεγανήσι της Λευκάδας δεν κολλάει με τίποτα στο πλαίσιο. Μήπως απλούστατα εννοεί την Κορωνησία;
sarant said
48: Ε, ναι. Είχε πάρα πολλά ανέκδοτα έργα που δεν μπόρεσε να τα εκδώσει -τρεις τόμοι εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του, αλλά τρεις φορές τόσο έργο έμεινε ανέκδοτο.
49: Δεν κολλάει; Δεν είναι, ας πούμε, το απώτερο σημείο στο οποίο θα ήταν γνωστός ένας αρτινός; Η Κορωνησία πολύ κοντά δεν πέφτει; (Και λεγόταν ποτέ Μεγανήσι;)
Κορνήλιος said
#49 ὑπάρχει ὁ πολυλαϊκὸς δεκατρισύλλαβος ἀπὸ τὴν μετάφρασι τοῦ Ἄμλετ ποὺ ἔκανε ὁ Πολυλᾶς, ἀλλ’ ἐμένα ὁ ἀγαπημένος μου 13σύλλαβος εἶναι ὁ τοῦ Ἐφταλιώτη μὲ σταθερὴ τομὴ στὴν 5η συλλαβή. κι ὁ Μαβίλης ἔχει γράψει σὲ 13συλλαβο:
….τὰ λέω ἑνὸς ξεμωραμένου δικολάβου
ποὺ ἀρνιέται τὸ ῥυθμὸ τοῦ δεκατρισυλλάβου
δὲν εἶναι καὶ τόσο σπάνιος στίχος στὴν ν.ε. ποίησι.
Κορνήλιος said
σταθερὴ τομὴ στὴν 8η συλλαβὴ ἤθελα νὰ πῶ, μὲ τὸ 8σύλλανο ἡμιστίχο ὀξύτονο ἢ προπαροξύτονο
Μιχαλιός said
50: Μα τα υπόλοιπα τρία σημεία είναι όλα στον νομό της Άρτας. Προφανώς εκεί φαντάζεται τον ευατό του να υπηρετεί. Τι δουλειά να είχε στο Μεγανήσι;
Δεν ξέρω εγώ να λεγόταν Μεγανήσι η Κορωνησία, μα δεν είναι και παράλογο, Σε αντίθεση ίσως με το Πέρα Νησί και τα άλλα νησάκια που έχει νοτιότερα.
Η Σαλαώρα θα ταίριαζε περισσότερο με τα συμφραζόμενα, μα ας μην αυθαιρετήσω περισσότερο.
51: Ευχαριστώ, εγώ είμαι κι άσχετος.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 51 και αν πούμε για τους νεότερους (από δεκαετία 80 και μετά) που έχουμε μαζέψει στο παμπάλαιο νερό εδώ
http://pampalaionero.wordpress.com/
νομίζω ότι αρκετοί επιχειρούν13 σύλλαβο (που είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο, θαρρώ και του Κορνήλιου)
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 47 δηλαδή η Πρέβεζα και εν γένει όλα τα παραθαλάσσια του νομού δεν θεωρούνται «και τόσο» Ηπειρος. Εντάξει, λογικό, όταν λέμε Ηπειρο φανταζόμαστε όλοι τα βουνά κυρίως.
dimosioshoros said
Άλλωστε, Σοφία # 55, στην κτηνοτροφική λογική της Ηπείρου, τα παραθαλάσσια μέρη εθεωρούντο κακά για το βόσκημα. Τα βοσκοτόπια κοντά στη θάλασσα, λέγεται, πως παραχωρούνταν στους λιγότερο διασυνδεδεμένους με την εξουσία, που τα χαίρονται τώρα με τη θερινή τουριστική αξιοποίηση.
Αγγελος said
Μαρία (25), μέχρι να καταλάβω ότι τα περί Θησαυρού και Γάλλια τα έλεγε κάποιος άλλος σκιτσογράφος της εποχής και όχι εσύ, πρόλαβα να σκεφτώ «Μα καλά, πόσων χρονών είναι αυτή, για να εκκολαπτόταν μαζί με τον Αρχέλαο;»
Ενιωσα όμως κι εγώ την ηλικία μου, βλέποντας να δίνονται (και επομένως να χρειάζονται) εξηγήσεις για «ένα περιοδικό με αυτόν τον τίτλο»…
Αγγελος said
56: τα παραθαλάσσια δίνονταν και στους γαμπρούς ως προίκες, τουλάχιστον στη Χαλκιδική, ακριβώς γιατί ήταν λιγότερο εύφορα!
sarant said
Και στην Κρήτη το ίδιο γινόταν και μετά προσπαθούσαν να αλλάξουν τις διαθήκες και τις παροχές που άφηναν τις «αμμούτσες» στα κορίτσια
Immortalité said
Πολύ ωραία ανάρτηση Νίκο! Τον Γκοτζιούλα δεν τον θυμάμαι, ούτε το ποίημα που λέει η Μαρία στο 14.Λες να τον κάναμε και να μη θυμάμαι τίποτα;
Από το ποίημα δεν καταλαβαίνω τους στίχους 15 και 16 και κυρίως τον δεύτερο:
«βρέθηκαν να ’χουν ποιος οικόπεδο, ποιος σπίτι,
τα όσα περίσσεψαν καπάτσου Μοραΐτη.»
Immortalité said
@60 Όλη η Σταλίδα και η κάτω Χερσόνησος είναι των κακών γαμπρών…
sarant said
60: Οι Μοραΐτες, κατά την κοινή αντίληψη, είχαν καρπωθεί σχεδόν τα πάντα -οι Ηπειρώτες πήραν ό,τι περίσσευε.
Immortalité said
@62 Είχα την εντύπωση ότι μιλούσε για κάτι πιο συγκεκριμένο, μερσί.
Μαρία said
34 Άρα καλά το σκέφτηκε η Ππαν. Φταίει που έχω συνδέσει τους Ηπειρώτες με την ξενητιά.
57 Μα γι’ αυτό έβαλα το λίκνο, όχι σαν την άλλη φορά που είχα καθηγητή τον Μιστριώτη.
41 Σε σχέση με τ’ άλλα δύο είναι Μεγαλόνησος. Και πιθανότατα να διορίζονταν εκεί μπάτσοι ηπειρώτες.
ΣΑΘ said
@ 56
Μακαρίτης από χρόνια πολλά ο μπαρμπα- Περικλής, υπάλληλος κάποτε της Νομαρχίας Θεσπρωτίας, διηγούνταν ότι όταν -μετά τον πόλεμο- γινόταν διανομή δημοσίων γαιών σε ακτήμονες (Τσάμικα;), τα παραθαλάσσια κομμάτια τα έδιναν σε (μη ευνοούμενους την εποχή εκείνη) αριστερούς!
Όταν τα πράγματα άλλαξαν και τα παραθαλάσσια (π.χ. Σύβοτα !) πήραν τεράστια αξία, οι δεξιοί που βρέθηκαν να κατέχουν τα κάποτε καλύτερα ορεινότερα, δεν μπορούσαν να το ‘διασκεδάσουν’ με τίποτα!…
gbaloglou said
Γνωρίζοντας το «βιός» δεν μπορούσα να φανταστώ το «έχος», γνωρίζοντας τώρα και τα δύο … τι να κάνω;
agapanthos said
Τελικά από τα «νέα παιδιά» (ως πότε πια, σαρανταρίσαμε) μόνο εγώ τον θυμάμαι τον Κολιό, ή μόνο εγώ τον έχω διδαχτεί;
sarant said
67: Εγώ δεν το θυμάμαι (στο σχολείο) αλλά δεν είμαι νέο παιδί 🙂
66: Υπάρχει και ο εχούμενος, αυτός που έχει έχος.
65: Ωραία ιστορία!
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
# 67 Κι εγώ τον θυμάμαι τον Κολιό από τότε (που δεν ήξερα / πρόσεχα ) ονόματα ποιητών αλλά έχω στην εντύπωση ότι
τον έμαθα ή από ανθολόγιο ή από την «Ωδική Ανθολογία» του Κώστα Καλαπανίδα, που την είχαμε συμπλήρωμα στο μάθημα μουσικής (και είχε τραγούδια για παιδιά, χωρίς τα ονόματα των ποιητών / στιχουργών. Διότι εδώ που τα λέμε τελικά τα πρόσεχα τα ονόματα, δεν μπορεί).
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ said
Την Ωδική Ανθολογία την είχαμε κυρίως σε Πέμπτη και Εκτη Δημοτικού, δηλαδή σχολικά έτη 1982-83 και 83-84.
Aris-tourgimata said
«Ο Κοτζιούλας χρησιμοποιεί τη λέξη «επιτίμιο», που ανήκει στην εκκλησιαστική ορολογία (είναι η ποινή που επιβάλλει ο πνευματικός στον πιστό που αμάρτησε)».
Κάτι αντίστοιχο είναι και ο «Κάνονας» (=Κανόνας). Αυθεντικό περιστατικό στο οποίο υπήρξα μάρτυς: Τέλος δεκαετίας 1950, στο σπίτι μας κάναμε Ευχέλαιο, στο οποίο συμμετείχαν και κάποιες γειτόνισσες κατά το συνήθειο. Μετά το μυστήριο, ο Παπαγιώργης πίνοντας τον καφέ του, ανακοίνωσε στην ομήγυρη ότι η παπαδιά ήταν έγκυος στο πέμπτο παιδί τους. Η κυρά Μερόπη, γνωστή θρησκευόμενη αλλά και αθυρόστομη, παρατηρεί «παπά μου, φαίνεται πως σου αρέσει το γ—–σι». Την παγερή σιωπή που ακολούθησε έσπασε η φωνή του παπά: «Κυρά Μερόπη, θα σου βάλω Κάνονα, που λες τέτοια λόγια». «Γιατί, παπά μου; Εσύ γ…….ες, σ’ εμένα θα βάλεις Κάνονα;», τον αποστόμωσε εκείνη.
Μιλώντας για τον Κοντζιούλα, μόλις τέλειωσα το διάβασμα των Αθλίων του Ουγκώ, σε δική του μετάφραση, σε εκδόσεις Ρομάντσο, (που είχα πρωτοδιαβάσει πριν από μισόν αιώνα) και θαύμαζα την πένα του. Δεν ήξερα ότι έγραψε και ποιήματα.
«Γκόλφι το εγκόλπιο». Εξ ού και η Γκόλφω, (από το Εγκολπία).
sarant said
71: Ναι, η μετάφραση των Αθλίων από τον Κοτζιούλα είναι εξαιρετική, είχα την τύχη να τη βρω πρόπερσι σε παλαιοβιβλιοπωλείο (την τρύπα στην Ακαδημίας απέναντι από τη Ζωοδόχο Πηγή). Ο πρόλογος:
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/kotzioulas_aqlioi.htm
Ηρώ Διαμαντούρου said
«αψυχήσατε», ωραία λέξη!
κατά τ’ άλλα, δυστυχώς πανελληνίως επίκαιρος. Θλιβερό.
και μπράβο Νίκο, άλλος ένας θησαυρός.
ππ said
72: Ευχαριστώ, πολύ ωραίο
ΣΑΘ said
@ Sarant
Ζητώ την κατανόησή σας (όλων) για το απολύτως ‘άσχετον του πράγματος’. Προσπάθησα να βρω το Ε-mail σας για να σας το στείλω εκεί, αλλά δεν τα κατάφερα.
Λοιπόν:
Διάβασα τελευταία ένα βιβλιαράκι του ‘Μιχαήλ Λαμπρινίδου’ με τίτλο «ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ».
(Πρώτη έκδοση ΕΣΤΙΑ 1907, επανέκδοση Δ. Καραβίας 1992).
Θέμα του είναι οι «Αλβανογενείς Έλληνες», οι γνωστοί και ως «Αρβανίτες».
Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για κάποιον εξαιρετικά «πεφημισμένον» σ’ Ανατολή και Δύση Ναυπλιέα Stradioti, τον Μανώλη Μπλέση, μια σχεδόν ‘μυθική’ μορφή (Αλβανο)Έλληνα πολεμιστή.
Παρατίθενται δύο στροφές από ηρωικό άσμα επιγραφόμενο «Το Μοιρολόγιον του Μανώλη Μπλέση», αφιερωμένο στους πεσόντες κατά την άλωση της Λευκωσίας συναγωνιστές του.
Το ασυνήθιστο είναι ότι είναι γραμμένο (1571) μπορούμε να πούμε ‘Ιταλοελληνικά’!!
«Et passado sto chimona
turneremo al calochieri
con la sintrofia si bona
de cavalli e archibussieri,
Pallicari e bon guerrieri,
come fo ‘l nostro vecchieti,
O Stradioti puveretti».
«Unde tora, o gran Ctemente,
Capetanio del Stratia.
Dove e Stinis con Cavaki,
Mexis, Lopesis, Varvatis,
con Androutso, con Moustaca,
Petros Bouas con Stamati?
O Stradioti puveretti».
Μήπως ο άριστος γνώστης της Κυπριώτικης διαλέκτου αγαπητός «Νέο Kid Στο Block», εν συνεργασία ενδεχομένως με κάποιον καλό γνώστη της Ιταλικής, θα μπορούσαν να μου δώσουν τη χαρά να καταλάβω καλά τι ακριβώς λένε αυτές οι δυο στροφές;
Ξέρει, μήπως, κάποιος άλλος φίλος περισσότερα γι’ αυτό το -πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου- κείμενο;
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
sarant said
ΣΑΘ, για κάποιο λόγο το μήνυμά σας το είχε τσακώσει η σπαμοπαγίδα.
Μια προσπάθεια:
Κι όπως πέρασε ο χειμώνας
φτάσαμε στο καλοκαίρι
με συντροφιά τόσο καλή
ιππείς και αρκεβουζιέρηδες
Παλικάρια και καλούς πολεμιστές
όπως οι δικοί μας γερόντοι (; )
Αχ κακόμοιροι στραντιότι
???? (…. τώρα) μεγάλε Κτεμέντε
καπετάνιε της στρατίας,
που είναι ο Στίνης κι ο Καβάκης
κτλ. ονόματα
Ein Steppenwolf said
75:
http://www.historici.nl/retroboeken/tvg/#source=14&page=252&accessor=toc&view=imagePane
http://anemi.lib.uoc.gr/search/?search_type=simple&display_mode=overview&stored_cclquery=creator=(%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82,%20%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%20%CE%93.,)&rss=0&number=10&keep_number=10&offset=1
ΣΑΘ said
@ 76, 77
Σας ευχαριστώ και τους δυο πάρα πολύ για την πρόθυμη προσπάθεια.
Δυστυχώς, αγαπητέ «Ein Steppenwolf», δεν ξέρω Γερμανικά και η «Ανέμη» (στην οποία με παραπέμπει ο σύνδεσμος) δεν μπορεί να εντοπίσει το συγκεκριμένο κείμενο.
Ein Steppenwolf said
78: Για την ακρίβεια είναι Ολλανδικά. Ξανά η Ανέμη:
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/4/8/8/metadata-454-0000018.tkl
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/f/d/b/metadata-141-0000288.tkl
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/c/a/c/metadata-394-0000036.tkl
Το ολλανδικό άρθρο είναι μια παρουσίαση του βιβλίου του Λαμπρυνίδη για το Ναύπλιο. Εκεί (απ’ τη μέση της δεύτερης σελίδας (σ. 242) γίνεται λόγος για τον Μπλέση (απ’ τη σ. 169 στο βιβλίο για το Ναύπλιο). Ο συγγραφέας της παρουσίασης Muller δεν καταλαβαίνει τέλεια τα Ελληνικά. Γράφει για τον Μπλέση: «Deze Grieksche held werd ook wel „De nieuwe Herakles“ of „Een andere Iolaos“ bijgenaamd», «Αυτός ο Έλληνας ήρωας επονομάζεται και „ο νέος Ηρακλής“ ή „ένας άλλος Ιόλαος“». Στην πραγματικότητα ένας αχώριστος σύντροφος του Μπλέση τον «παρηκολούθει, ως άλλος Ιόλαος, καθ’ όλον τον τοιχοδιωκτικόν (sic) αυτού βίον».
Μαρία said
>τον Μανώλη Μπλέση, μια σχεδόν ‘μυθική’ μορφή (Αλβανο)Έλληνα πολεμιστή.
O M. Mπλέσης (Manoli Blessi) είναι ψευδώνυμο του Βενετσιάνου Antonio Molino. Η γλώσσα, βενετσιάνικα με κάποιες ελληνικές λέξεις, ονομάζεται γκρεγκέσκο (greghesco).
ΣΑΘ said
@ 79
Ευχαριστώ και πάλι.
@ 8Ο
Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες.
Ο Λαμπρυνίδης πάντως (στο συγκεκριμένο ββλίο του «ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ» [1907] ) μιλάει σαφώς για «Ελληνο – Αλβανούς» που «παρηκολούθησαν τους Ενετούς [μετά την ειρηνική αποχώρηση των τελευταίων από το Ναύπλιο το 1540] εξ αποστροφής προς τον αφόρητον των Τούρκων ζυγόν».
Ως «διασημότερον και μάλλον πεφημισμένον καθ’ άπασαν την Ανατολήν και την Δύσην» από αυτούς [«ο νεώτερος ούτος Ηρακλής»], μνημονεύει ο Λαμπρυνίδης τον Μανώλη Μπλέση (Stradioti), Ναυπλιέα, ο οποίος ανεβίβαζε την καταγωγή του στον Λέοντα Σγουρό.
Δοξάστηκε, λέει, ως θρυλικός πολεμηστής (στη δούλεψη των Ενετών;) και «τυχοδιώκτης» παρακολουθούμενος πάντα από τον συμπολίτη του «Κατσίκην» (‘άλλος Ιόλαος’).
Στα βενετσάνικα «αρχειοφυλακεία» διασώζεται το οικόσημό του.
Γράφετε: «O M. Mπλέσης (Manoli Blessi) είναι ψευδώνυμο του Βενετσιάνου Antonio Μολινο.»
Ο Λαμπρυνίδης, πάντως, δεν λέει πουθενά (στο συγκεκριμένο βιβλίο) κάτι τέτοιο.
Έχετε ιδέα πού μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα για το «Το Μοιρολόγιον του Μανώλη Μπλέση»;
Ο Λαμπρυνίδης μιλάει για «Ιταλικά» και όχι για «Βενετσιάνικα». Δεν είναι, όμως, το ίδιο;
(Δεν εννοώ τα ‘αρχαία Βενετσιάνικα’, φυσικά).
ΥΓ
Εκτιμώ ειλικρινά την κίνησή σας να μου απλώσετε (δεύτερη φορά) χέρι όχι εχθρικό.
Γι’ αυτό και (όπως βλέπετε) δεν το αφήνω μετέωρο…
vasra dikon said
@ 35
Σας είναι εύκολο να ανεβάσετε το ποίημα στο οποίο αναφέρεστε?
Ευχαριστώ.
Μαρία said
81 Όλα τα ποιήματα για τους stradioti, παρόμοια με τα δικά μας ακριτικά, τα έχει συγκεντώσει ο Σάθας στους τόμους 8 και 9 εδώ:
http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/e/9/f/metadata-438-0000090.tkl?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=overview&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&search_coll%5Bmetadata%5D=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&lang=el&ioffset=1&offset=1
Οι στροφές στο σχ. 75 βρίσκονται στη σ. 262 του τ. ΙΧ, όπου ολόκληρο το ποίημα (188 στρ.) με τίτλο Η άλωση της Λευκωσίας. Ποιητής ο Manoli Blessi. Για την ακρίβεια η πρώτη στροφή είναι η 41 στο Σάθα και η επόμενη (unde e thora=πού είναι τώρα) παραλλαγή της 4.
Στον τ. 8 κι άλλα του Μ.Blessi και Antonio Molino πάλι σε γκρεγκέσκο. Οι ελλην. λέξεις τυπώνονται με πλάγια. Εδώ βρίσκουμε και το ρεφρέν O Strathiotti palikari. Στη σ. 460 στη σημείωση αναφέρεται οτι τόσο αυτό το ποίημα όσο και τα υπόλοιπα του Μπλέση φέρουν το Φοίνικα έμβλημα των στραντιότι.
Ο M.Bl. έχει ταυτιστεί με τον Antonio Molino ποιητή και μουσικό.
http://www.treccani.it/enciclopedia/molino-antonio-manoli-blessi-burchiella_(Dizionario-Biografico)/
Ein Steppenwolf said
81:
Οι Γκρεκέσκες του Μανώλη Μπλέσση:
Μπλέσσης Μανόλης:
Γκρεκέσκα:
Ein Steppenwolf said
82:
Μανώλης Μπλέσης (Κώστα Μπίρη: Αρβανίτες)
Μερικές στροφές απ’ το Μοιρολόι.
Τι ήταν ο Μπλέσσης;
Αρβανίτης στρατιώτης και ποιητής;
ο Βενετός στρατιώτης, ποιητής και συνθέτης Antonio Molina;
φανταστικός Κρητικός μισθοφόρος, ἠρωας έργων του Ιταλού ηθοποιού, συνθέτη και ποιητή Antonio Molina;
Μιχαλιός said
85: Για αυτές τις απορίες είναι αρμόδιος ο .. Αινστάιν: http://www.jstor.org/pss/20528709
ΣΑΘ said
@ 83
Καταπληκτικά πράγματα!
( Πραγματικά απίστευτη η απόσταση από τους αντιγραφείς και [μέχρι προσφάτως] τα καρμπόν, ως τη ‘σούπερ επαναστατική’ ψηφιοποίηση.
Οι θησαυροί της παγκόσμιας γραμματείας μπροστά μας με μερικά κλικ! )
Σας ευχαριστώ και πάλι.
Φαίνεται ότι ο Μ. Λαμπρυνίδης αλλά και ο Κ. Μπίρης ( «Αρβανίτες» 1960 [1998], σελ. 189 ) δεν αντλούν από τον Σάθα. Υπάρχουν διαφορές.
Κ α ι ο Μπίρης δέχεται ότι ο Μανώλης Μπλέσης ήταν περίφημος στρατιώτης και ποιητής «από αρχοντική αρβανίτικη φάρα» που καυχόταν ότι ήλκε την καταγωγή από τον άρχοντα του Ναυπλίου Λέοντα Σγούρο [sic].
Ας επαναλάβω και ελόγου μου το εύλογο ερώτημα του αγαπητού «Ein Steppenwolf» [84]:
Τι ήταν [τελικά] ο Μπλέσσης;
Αρβανίτης στρατιώτης και ποιητής;
Ο Βενετός στρατιώτης, ποιητής και συνθέτης Antonio Molina;
Φανταστικός Κρητικός μισθοφόρος, ἠρωας έργων του Ιταλού ηθοποιού, συνθέτη και ποιητή Antonio Molina;
Γιατί δεν έχουν δίκιο οι Λαμπρυνίδης – Μπίρης και έχει η ιταλική ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια;
Μάλλον θέλει κι άλλο ψάξιμο το πράγμα.
ΥΓ
Ο Μπίρης λέει ότι το μοναδικό αντίτυπο της ‘ελεγείας’ του Μπλέση, βρίσκεται στο Βρεττανικό Μουσείο. Αν θυμάμαι καλά, κάποια μνεία κάνει γι’ αυτό και ο Σάθας.
@ 84
Σας ευχαριστώ και εσάς πάρα πολύ.
Τον Μπίρη τον έχω ήδη βρει.
ΥΓ
Ο συντάκτης του σχολίου [82] στον οποίο φαίνεται να ‘απαντάτε’ με το [85] σας, δεν ψάχνει για τον Μπλέση και την ‘ελεγεία’ του, αλλά συγκεκριμένο ποίημα του Κοτζιούλα για το οποίο γίνεται λόγος στο [35].
Ein Steppenwolf said
86: Δυστυχώς μόνο την πρώτη σελίδα μπορώ να διαβάσω. Ο Alfred Einstein ήταν γνωστός μουσικολόγος, ειδικευμένος στον Mozart.
Ein Steppenwolf said
87: Ο συντάκτης του σχολίου [82] στον οποίο φαίνεται να ‘απαντάτε’ με το [85] σας, δεν ψάχνει για τον Μπλέση και την ‘ελεγεία’ του,
Στην πραγματικότητα ήταν συνέχεια του προηγούμενου σχολίου μου, αλλά τα μπέρδεψα. Έκοψα το σχόλιο στα δύο, διότι αυτά που έχουν πάνω από πέντε παραπομπές υφίστανται το φρικτό μαρτύριο της σπαμοπαγίδευσης.
Η ιστορία με τον Μπλέσση και τον αχώριστο φίλο του δεν μοιάζει αληθοφανής. Φύγανε, λέει, απ’ τη Μεσόγειο και γυρνάγανε χρόνια στην Αυστρία, τη Βαυαρία και την Πρωσσία! Φημισμένοι σ’ όλη την Ευρώπη, έλαβαν τίτλους απ’ τη Γαληνοτάτη! Αν είναι υπαρκτά πρόσωπα κι έλαβαν τίτλους, δε μπορεί, θα τους γράφουνε σε κάποιο αρχείο. Παραείναι ιπποτικοί γι’ Αρβανίτες.
ΣΑΘ said
@ 89
«Αν είναι υπαρκτά πρόσωπα κι έλαβαν τίτλους, δε μπορεί, θα τους γράφουνε σε κάποιο αρχείο. Παραείναι ιπποτικοί γι’ Αρβανίτες.» [!;]
Ο (προαναφερόμενος) Λαμπρυνίδης, πάντως, γράφει ότι στα αρχεία της Ενετίας διασώζεται το οικόσημο του Μπλέση (το οποίο και περιγράφει).
Δεν αναφέρει πηγή.
Και η αγαπητή «Μαρία» άλλωστε στο [83], γράφει:
«Στη σ. 460 [Σάθας {τ. VIII;} ] στη σημείωση αναφέρεται οτι τόσο αυτό το ποίημα όσο και τα υπόλοιπα του Μπλέση φέρουν το Φοίνικα έμβλημα των στραντιότι.»
Άλλο έντυπο έμβλημα βέβαια και άλλο οικόσημο. Μπορεί και να τα μπερδεύει πάλι ο Λαμπρυνίδης.
ΣΑΘ said
Τώρα που ξανακοίταξα τον Μπίρη (σελ. 184), βλέπω ότι αυτό που αναφέρει ο Λαμπρυνίδης ως ‘οικόσημο’ δεν είναι παρά το έμβλημα που λέει η «Μαρία», που είναι τυπωμένο στο εξώφυλλο της έκδοσης με τα ανδραγαθήματα του Μπλέση…
Μύλος!
Ein Steppenwolf said
90: Εννοώ ότι οι περιπέτειες του Μπλέσση ταιριάζουν όχι σε Αρβανίτη, αλλά σε Φράγκο ιππότη.
Μαρία said
87
>και έχει η ιταλική ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια
Ενώ αν δούμε το λεξικό χάρτινο, αποκτά άλλο κύρος.
http://www.treccani.it/catalogo/catalogo_prodotti/la_biografia_italiana/dizionario_biografico_degli_italiani.html
Το άρθρο είναι ενυπόγραφο και πριν το λινκάρω, έψαξα το συντάκτη του. Ερευνητής της ιταλικής φιλολογίας στη φιλοσοφική της Ρώμης. Φαίνεται άλλωστε κι απ’ την βιβλιογραφία και τις πηγές που παραθέτει. Αντίθετα ο Μπίρης είναι γνωστός αναξιόπιστος, αρκεί ο υπότιτλος του βιβλίου του.
http://host.uniroma3.it/dipartimenti/italianistica/crimi.php
Μιχαλιός said
87: «Ο Μπίρης λέει ότι το μοναδικό αντίτυπο της ‘ελεγείας’ του Μπλέση, βρίσκεται στο Βρεττανικό Μουσείο. Αν θυμάμαι καλά, κάποια μνεία κάνει γι’ αυτό και ο Σάθας.»
Τρίχες. Το νούμερο του Σάθα παραπέμπει εδώ: http://explore.bl.uk/primo_library/libweb/action/search.do?dscnt=0&vl%28174399379UI0%29=any&frbg=&scp.scps=scope%3A%28BLCONTENT%29&tab=local_tab&dstmp=1327441217893&srt=rank&ct=search&mode=Basic&dum=true&tb=t&indx=1&vl%28freeText0%29=Blessi+Nicosia&vid=BLVU1&fn=search
Και άλλα δυο αντίτυπα σε βιβλιοθήκες της Ιταλίας: http://edit16.iccu.sbn.it/scripts/iccu_ext.dll?fn=10&i=62734
Και η χρονολογία του Σάθα, λάθος είναι εκ πρώτης όψεως.
Μιχαλιός said
σαχλαμάρα η τελευταία πρόταση, ο Σάθας δεν εννοεί τη χρονολογία της έκδοσης (1572).
sarant said
Πάντως η ιστορία αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα!
Μαρία said
96 Το γκρεγκέσκο, agapi mio, που λέει κι ο Μολίνο, δεν το ήξερες;
sarant said
Όχι.
Μιχαλιός said
94 Και ένα τέταρτο πολύ πιο κοντά μας:
http://ambrosia.ascsa.edu.gr:8991/F/GDCG785ICBVSID1R7ISYVLKCX9H71B91PMUJFEFSGDR94LCB95-48736?func=item-global&doc_library=BBG01&doc_number=000225445&year=&volume=&sub_library=GENNL
Μαρία said
Για «τα σονέτα του Μπλέση», όπως αναφέρει ο Κρίμι, υπάρχει για την ώρα ένα μοναδικό αντίτυπο. Ο ίδιος σημειώνει οτι ο Σάθας έχει λάθη στη μεταγραφή.
98 Κατέβασε το Σάθα, έχει χαβαλέ η υπόθεση.
Μαρία said
Όποιος έχει την υπομονή να κατεβάσει τους Ακρίτες της Ευρώπης απο δω με τις ευλογίες της Ακαδημίας, στη σ.47 η ανακοίνωση της Χρύσας Μαλτέζου για τους στραντιότι στα ιταλικά.
http://www.scribd.com/doc/11501302/%CE%91%CE%9A%CE%A1%CE%99%CE%A4%CE%95%CE%A3-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%95%CE%A5%CE%A1%CE%A9%CE%A0%CE%97%CE%A3
Εδώ τα πράματα είναι πιο εύκολα:
http://anagogi.blogspot.com/2010/09/blog-post_05.html
Μπουκανιέρος said
101 Θα ξέρεις βέβαια και πού βρίσκεται η Στρατιά…
Μαρία said
102 Μια strathia a Corfu. Αλλά και σ’ άλλα μέρη π.χ. a Cipro 🙂
ΣΑΘ said
@ 93
Δεν γνωρίζω ούτε την ηλικία σας ούτε την ιδιότητά σας, αγαπητή και ασυζητητί πολύξερη [δεν το λέω καθόλου ειρωνικά] «Μαρία».
Αν ήξερα ότι είστε (και μπορεί να είστε!) πράγματι κάποια (γνωστή) αυθεντία του χώρου, δεν θα διατύπωνα το ερώτημα που διατύπωσα (και το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, σας ενόχλησε επειδή θεωρήσατε ότι κατά κάποιον τρόπο ‘αμφισβητούσε’ την (νομιζόμενη ή πραγματική) αυθεντία σας).
«Γιατί δεν έχουν δίκιο οι Λαμπρυνίδης – Μπίρης και έχει η ιταλική ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια;»
Προσφερθήκατε ευγενώς να βοηθήσετε και, (έστω διστακτικά -λόγω ‘προηγουμένου’), το αποδέχτηκα.
Δεν απευθύνομαι σε σας, αγαπητή, (ούτε και σε κανέναν άλλον άλλωστε), ούτε για να με βρίζετε χυδαία (όπως στη συζήτηση για το Πολυτεχνείο), ούτε να μου πουλάτε πνεύμα και ‘τουπέ’ όπως τώρα.
Δεν είμαι κανένα λιανόπαιδο.
Αν για κάποιο λόγο δεν είστε σε θέση να μου απευθύνεστε με την ευγένεια και τον σεβασμό που απαιτεί ένας ευπρεπής δημόσιος (έστω και ανωνύμως) διάλογος, τα φώτα σας (όποια κι αν είναι) δεν με ενδιαφέρουν στο εξής.
Δεν είμαι ειδικός και δεν μου είναι πολύ εύκολο να αντιληφθώ ούτε την ‘αναξιοπιστία’ του Λαμπρυνίδη και του Μπίρη, ούτε την ‘αυθεντία’ του Ιταλού ερευνητή.
Απλά αναρωτήθηκα, (ευλόγως πιστεύω για τα δικά μου μέτρα), γιατί πρέπει να δεχτούμε την άποψη του τελευταίου και όχι την άποψη των δύο πρώτων. Για να καταλήξω:
«Μάλλον θέλει κι άλλο ψάξιμο το πράγμα.» Τίποτα άλλο.
Από πού αλήθεια θέλατε να ξέρω ότι εσείς ελέγξατε επισταμένως την αξιοπιστία του Ιταλού πριν δώσετε τον συγκεκριμένο σύνδεσμο, οπότε αποκλείεται να κάματε λάθος. Και, στο κάτω – κάτω, οι συνομιλητές στα διάφορα μπλογκ, οι ερευνητές (αλλά και οι καθηγητές ακόμα) δεν κάνουν ποτέ λάθη;
Να ‘στε πάντα καλά.
@ 94, 99
Καλά, κι εκείνο το » d’ après l’ exemplaire unique de British Museum. N. 1071. G. 7/19″ που γράφει ο Σάθας (τ. IX) τι στην οργή σημαίνει;
Μήπως τότε που έγραψε ο Σάθας, εκείνο ήταν πράγματι το μοναδικό [γνωστό] αντίτυπο;
Μπουκανιέρος said
103 Την καλή εννοούσα βέβαια. 🙂
Μαρία said
Ένα γιατρό, ρε παιδιά.
ΣΑΘ said
Κατά προτίμησιν, με ειδικότητα την αλαζονεία και την αναίδεια.
Ein Steppenwolf said
10: Α προπό, αυτό με την τελευταία σειρά είναι μύθος του γνωστού μακαρίτη.
Η επιστροφή του Οδυσσέα, μαρτυρία Μαργαρίτας Δαλμάτη:
Το σχήμα λόγου με την υπόκλιση δε θυμίζει την «άκρα ταπείνωση» της βυζαντινής υμνογραφίας (σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας· καὶ ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν κτλ);
Μαρία said
>που ήταν στα τελευταία αναλόγια των δεύτερων βιολιών,
Τίποτα δεν σημαίνει αυτό απο μόνο του. Οι θέσεις τουλάχιστον στις κρατικές ορχήστρες προκηρύσσονται. Προκήρυξε π.χ. η ΚΟΑ άλλη θέση και δεν τον προσέλαβε; Όσο αυτό δεν απαντιέται, μένουμε στην ανεκδοτολογία.
ππ said
Από προχτές τόψαχνες; 😉
Οι μύθοι αναπαράγονται, πόσω μάλλον όταν είναι τόσο συγκινητικοί και καταλήγουν στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της κλπ.
Δν ισχύουν όμως, αλλιώς δεν θάταν μύθοι. Η χήρα του συνθέτη τουλάχιστον το συγκεκριμένο το αρνιόταν, μετα βδελυγμίας θα συμπλήρωνα, ως αμφισβήτηση της βιρτουοζιτέ του.
Το άρθρο που ανέφερα, στο οποίο δεν έχω πρόσβαση τώρα, και το οποίο γράφτηκε μακριά από την επίδραση Παπαϊωάννου, λέει ότι ήταν, αν θυμάμαι καλά και αντίθετα με ό,τι συνηθίζεται, αποτραβηγμένος από την παρασκηνιακή κίνηση και τα καριερίστικα πάρε δώσε που χαρακτηρίζουν τις ορχήστρες. Λέει και για το πού έπαιζε νομίζω. Όχι πρώτο βιολί, αλλά όχι «στα τελευταία αναλόγια». Θα το δω αύριο
Μπουκανιέρος said
109 Φτου! Θυμήθηκα μόλις κάτι που ξέχασα χτες.
Μαρία said
110 Για Παπαϊωάννου και άλλους συνωμοσιολόγους αναφορά κι εδώ. Τέλος σ.177 αρχή 178.
http://books.google.gr/books?id=u4kZUcgRYGsC&pg=PA176&dq=Skalkotas&hl=el&sa=X&ei=84IgT8n2Ms3x8QPIvd24Bw&ved=0CDQQ6AEwAQ#v=onepage&q=Skalkotas&f=false
111 Πες το μου στ΄ αυτί.
ππ said
Ενδιαφέρον. Κι ο αρθογράφος ο δικός μου στους νανακιστές 🙂 Πάντως για την στροφή στην τονική μουσική το ερμήνευε και αλλιώς, και το ότι ο (φριχτός) Μπενάκης τον έσπρωχνε αλλά και ότι από δικού του είχε ανησυχίες κοινωνικοπολιτικές ευρύτερες.
Ein Steppenwolf said
110: Οι μύθοι αναπαράγονται, πόσω μάλλον όταν είναι τόσο συγκινητικοί και καταλήγουν στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της κλπ.
Δεν πρόσεξες ότι η Δαλμάτη ήταν παρούσα στη συναυλία 😉
112: A conspiracy theory, initiated by Papaioannou, has been widely circulated to explain Skalkottas falling into obscurity as a composer during his life in Athens. This theory […] names as main conspirators Manolis Kalomiris and Philoctetes OEconomides, followed by Petros Petrides, Spyros Farandatos, Giorgos Ponerides, Dimitri Mitropoulos and others.
Μαρτυρία Γιάννη Παπαϊωάννου:
(Προσοχή: στη συνάντηση μεταξύ Παπαϊωάννου, Φαραντάτου και Πονηρίδη ο Παπαϊωάννου ήταν παρών!) 😉
Πρέπει στο βιβλίο του Χατζηνίκου να το γράφει ότι όποτε ο Μητρόπουλος επισκεπτόταν την Καίτη Κατσογιάννη, αυτή τοποθετούσε παρτιτούρες του Σκαλκώτα σε εμφανή σημεία, ώστε να τις δει ο Μητρόπουλος. Εκείνος, όμως, τις αγνοούσε.
Παρεμπιπτόντως, δεν χρειάζεται η συνύφανση καμιάς σκοτεινής συνωμοσίας για να γίνει ό,τι έγινε. Στην Ελλάδα οι μέτριοι θάβουν τον καλόν σα να είναι συνεννοημένοι, χρίς να χρειάζεται να συνεννοηθούν όντως.
ππ said
«δεν πρόσεξα»;Όπως υπάρχουν και πολλοί που έχουν ακούσει και διαβάσει την ανύπαρκτη δήλωση Κίσινγκερ.
Πρόσεξε κι εσύ από πού έρχεται η διάψευση.
ππαν said
Να και το άρθρο του Thornley:
«The icy welcοme Skalkottas received in 1933 from thε musical society of Athens can be imagined, as can the reactions of his colleagues in the Athens Conservatoire Orchestra when he joined the first violins in 1934” p.195 Η ορχήστρα του Ωδείου, για την οποία μιλάμε μετονομάστηκε αργότερα σε κρατική.
“In the same month (Ιανουάριος 1934, μήνας κατά τον οποίον παίχτηκαν οι Χοροί, σε διεύθυνση Μητρόπουλου, και γνώρισαν και πολύ θερμή υποδοχή) in order to earn his living, Skalkottas joined the orchestra as a first violonist », p. 214 και σε υποσημείωση ότι μετακινήθηκε αργότερα πιο πίσω, ίσως από δική του επιθυμία, για να μην μπερδεύεται στα της οσρχήστρας ή τον υποχρέωσαν ώστε να δοθεί η θέση σε νεώτερους βιολονίστες
Ein Steppenwolf said
116: Αυτά που γράφει το άρθρο δεν αντιφάσκουν με τα ήδη γνωστά. Η πλήρης περιγραφή της κατάστασης, όπως τη θυμάμαι, είναι «πρώτο βιολί, αλλά στα τελευταία αναλόγια» ή κάτι τέτοιο. Οπότε και η Δαλμάτη με τον Παπαϊωάννου έχουν δίκιο όταν λένε πως τον έβλεπαν να κάθεται πίσω-πίσω, αλλά και η σύζυγός του που επέμενε ότι ήταν πρώτο βιολί.
Γιώργος Χατζηνίκος, «Νίκος Σκαλκώτας», σ. 58-59:
ππαν said
«Πρώτο βίολί στα τελευταία ανάλόγια»; Ορίστε; Εννοείται ότι αυτό το πράγμα ΔΕΝ υπάρχει, εννοώ πουθενά. Δηλαδή κοιτάνε τα άλλα βιολιά προς τα πίσω; 🙂 Έχεις δει ορχήστρα να παίζει;
Η «κατάσταση όπως την θυμάσαι», δεν είναι καθόλου έτσι, εξάλλου και το ότι το χρησιμοποιησες ως επιχείρημα για την Ελλάδα που δεν τον εκτίμησε κλπ, δείχνει τι ακριβώς πίστευες. Ότι Ο Σκαλκώτας ήταν πρώτο βιολί στην μετέπειτα κρατική και με την θεωρία της συνωμοσίας κοντράρει και με τις επίσημες βιογραφίες, εξώφυλλα δίσκων κλπ. και γενικά δεν είναι γνωστό.
Ο Χατζηνίκος είναι πολύ σημαντικός, αλλά αυτό με τον Μητρόπουλο και τις παρτιτούρες δεν το πιάνω, το είχε διευθύνει το έργο στην Αθήνα..
Ein Steppenwolf said
118: Στην Ελλάδα όλα γίνονται. Στα κατάστιχα είσαι πρώτο βιολί, αλλά στη συναυλία κάθεσαι πίσω-πίσω. Έχεις ζήσει καθόλου στην Ελλάδα; 🙂
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Δαλμάτη που παρέθεσα παραπάνω (τη διάβασες, αλήθεια; 🙂 ) στα Ολύμπια παίχτηκαν δύο (2) χοροί (απ’ τους 36). Οι ακροβολισμένες παρτιτούρες που σνόμπαρε ο Μητρόπουλος ήταν προφανώς των έργων προχωρημένης υφής, όχι των Χορών. Άλλωστε «ένα πλήρες αντίγραφο των 36 Χορών» του το είχε χαρίσει ο ίδιος ο Σκαλκώτας (δες το προηγούμενο σχόλιό μου, εκτός κι αν παραήταν μακρύ 😉 ), συνεπώς η Κατσογιάννη δε χρειαζόταν να κάνει κάτι επ’ αυτού.
ππαν said
Η Μιράντα Δαλμάτη, που δνε την διάβασα, την άκουσα στο γιουτιουμπ, αλλά με την προσοχή που της αξίζει, λες ότι μιλάει για 2 χορούς, ο Μητρόπουλος βέβαια το 34 διήθυνε 4. Λεπτομέρειες, πάνω κάτω θα τα βρούμε, βάλε 3. Οπόταν, αν και σε βόλεψε -νόμισες- στην επιχειρηματολογία σου αυτό για τα .. τελευταία αναλόγια, μην την παίρνεις τοις μετρητοίς, δεν είναι δα και ο Νίκος Δήμου.
Αυτό για το πρώτο βιολί στα τελευταία αναλόγια μην το πεις παραέξω και γελάει ο κόσμος, όσες φατσούλες και να βάλεις ήταν κοτσάνα ολκής. Όχι τίποτε άλλο σου χαλάει και το προφίλ του φιλόμουσου (εδώ φατσούλα)
ππαν said
Και τώρα που το σκέφτομαι, επειδή ακριβώς μάλλον δεν ξέρεις πολλά από συμφωνική μουσική, το «πρώτο βολί στα τελευταία αναλόγια» δεν ισοδυναμεί με «τελευταίο αναλόγιο στα πρώτα βιολιά», ε; Και δεν ισχύει η αντιμεταθετική ιδιότητα και ο πληθυντικός των βιολιών παραπέμπει σε κάτι άλλο…
Μαρία said
121 Μάλλον μπερδεύει τον εξάρχοντα με τα υπόλοιπα πρώτα βιολιά.
ππαν said
Ε ναι, πολλά μπερδεύει, που γίνονται κατα τα άλλα μόνο στην Ελλάδα, αλλά όπως και νάχει αυτό με τα τελευταία αναλόγια, που όποιον κια να ρωτήσεις για τον Σκαλκώτα θα στο πει, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Τέλος πάντων, εγώ για τον Μπενάκη ήθελα να πω, για το ότι ανάμεσα στα αποκτήμτα της συλλογής του, υπάρχουν και παρτιτούρες αυτόγραφες που είχε αφήσει ο Σκαλκώτας στον υπηρέτη του (του Μπενάκη) γιατί ο ίδιος δεν δεχόταν ούτε να τον δει από ένα σημείο κι έπειτα. ΚΙ αυτό διότι σπατάλησε κάτι λεφτάκια που ανήκαν στον Μπενάκη για να περιθάλψει την μάνα του και το θείο του. Αυτά τα λεφτα΄βρέθηκαν στα χέρια του στο Βερολίνο γιατί τον είχε στην δούλεψή του ο ευεργέτης,να σπεκουλάρει παρτιτούρες… Δεν είναι εντυπωσιακό;
Μαρία said
123
Γιατί βρε σπατάλησε; Προτίμησε τη μανούλα του απ’ τις παρτιτούρες. Είναι καρατσεκαρισμένο;
ππαν said
Από την αλληλογραφία τους. Να πω καταχράστηκε; Πιο βαρύ. Εν πάση περιπτώσει χρησιμοποίησε για καλό σκοπό λεφτά του Μπενάκη, πράγμα που τσάτισε αφάνταστα τον τελευταίο. Καταλαβαινόμαστε για τι μικρά ποσά θα πρόκειται, δεδομένης και της κρίσης στην Γερμανία κλπ
Μαρία said
125 Αλληλογραφία. Έχει ψωμί η υπόθεση.
Δες εδώ και το σχόλιο.
http://maritheodo.blogspot.com/2010/01/blog-post.html
Ein Steppenwolf said
Το ταλέντο σου να βρίσκεις απίθανες ερμηνείες στα λόγια των άλλων είναι σπάνιο. Καλά έκανες και το καλλιέργησες 🙂
Για την παρεξήγηση με τον Μπενάκη γράφει ο Χατζηνίκος (σ. 47) ότι του διηγήθηκε ο Γιάννης Κωνσταντινίδης πως ο Σκαλκώτας είχε βρει και αγοράσει για λογαριασμό τού Μπενάκη «μια χρυσοδεμένη συλλογή των κλασικών», την οποίαν αναγκάστηκε να πουλήσει προκειμένου «ν’ ανταπεξέλθει στα απρόοπτα έξοδα μιας κρίσιμης αρρώστιας του πατέρα του».
Η «Μιράντα Δαλμάτη» ποια είναι πάλι; 😉
ππαν said
126: ΠΟλύ ενδιαφέρον Μαρία. Αυτό για την εθνική σχολή κλπ, που δεν είναι καθόλου αυτό που καταλαβαίνουμε, και δεν ξέρω πώς το εννοησε ο μελετητής, ήταν αυτό που με ενδιέφερε αρχικά στο όλο θέμα. Ήθελε να δώσει ένα καινούργιο περιεχόμενο στο ζητούμενο της εποχής -και του Μπενάκη- για «εθνική» μουσική, «εθνικο συνθέτη, ουσιαστικά διεκδικώντας την υπερεθνικότητα της μουσικής.Αλίμονο κιόλας αν δεν τόκανε, αν σκεφτείς ποια ήταν η προηγούμενη γενιά ελλήνων συνθετών που πατούσε με χέρια και πόδια στην ρομαντική παράδοση, εννοώ ιστορικά ρομαντική.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] και ενέργεια, Αρντένα, ασφαλιξία ή ευελφάλεια;, βενετσιάνικο Continente, βιβλίο του ΝΣ, βοσκοτόπια κοντά στη θάλασσα, […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] επίπεδο, κεράννυμι – κρανίο, Κιλιμάντζαρο, Κοτζιούλας Γιώργος , Κούρτοβικ, Κωνσταντινούπολη ή Πόλη, Λάκης Παπάς, […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] Λουντέμης, Μάααααστριχτ, μαλάκηδες, Μάρω, Νίνα, Λίτσα, Μεγανήσι, μεταγλώσσα, μετάδραση, Μεταξᾶς, Μίκα, μπαλένα, Μπάτε […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] ή ευελφάλεια;, βενετσιάνικο Continente, βιβλίο του ΝΣ, βοσκοτόπια κοντά στη θάλασσα, βρετανική ιατρική επιθεώρηση , Βυζάντιο, γαμώτο, […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] κλιμένο επίπεδο, κεράννυμι – κρανίο, Κιλιμάντζαρο, Κοτζιούλας Γιώργος , Κούρτοβικ, Κωνσταντινούπολη ή Πόλη, Λάκης Παπάς, […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] ή ευελφάλεια;, βενετσιάνικο Continente, βιβλίο του ΝΣ, βοσκοτόπια κοντά στη θάλασσα, βρετανική ιατρική επιθεώρηση, Βυζάντιο, γαμώτο, […]
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ | "Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" said
[…] κλιμένο επίπεδο, κεράννυμι – κρανίο, Κιλιμάντζαρο, Κοτζιούλας Γιώργος, Κούρτοβικ, Κωνσταντινούπολη ή Πόλη, Λάκης Παπάς, […]