ΛΙΜΕΡΙΚΙΑ

Η σελίδα αυτή είναι το απόσταγμα από ένα άρθρο για τα λιμερίκια στο οποίο είχα ζητήσει από τους φίλους του ιστολογίου να γράψουν τα δικά τους στιχουργήματα. Εδώ παρουσιάζω το αρχικό άρθρο συν τις δικές σας δημιουργίες, χωρίς τα άλλα, μη στιχουργικά, σχόλια.

Τα λιμερίκια είναι η ελληνική απόδοση του αγγλικού limericks, λίμερικ. Είναι πεντάστιχα ποιήματα, με ομοιοκαταληξία ΑΑΒΒΑ, με σατιρικό, άσεμνο ή ανόητο θέμα –είναι μια άσκηση στην αθυροστομία και στη σαχλαμάρα, αλλά έχει γούστο.

Λέγονται έτσι, επειδή (φαίνεται ότι) ξεκίνησαν από την ιρλανδική πόλη Λίμερικ, ή τουλάχιστον έτσι λένε τα κιτάπια. Μεγάλος λιμερικογράφος ήταν ο εγγλέζος ποιητής Έντουαρντ Ληρ (1812-1888). Θα δούμε ένα λιμερίκι του Ληρ από την Βικιπαίδεια γιατί είναι τυπικό της φόρμας του στιχουργήματος:

There was an Old Man of Aosta
Who possessed a large Cow, but he lost her;
But they said, ‘Don’t you see,
she has rushed up a tree?
You invidious Old Man of Aοsta!’

Στα αρχετυπικά λιμερίκια, ο πρώτος στίχος πάντοτε λέει «Ήταν Χ από το Υ», όπου Χ ο προσδιορισμός ενός προσώπου (ένας γέρος, νέος, άντρας, μια γυναίκα, γριά, κοπέλα, ένα αγόρι, κορίτσι κτλ.) και Υ ένα τοπωνύμιο. Ο δεύτερος στίχος ομοιοκαταληκτεί με τον πρώτο. Ο τρίτος και ο τέταρτος στίχος έχουν λιγότερες συλλαβές, είναι πιο κοντοί, ενώ ο πέμπτος συνήθως επαναλαμβάνει επαυξητικά τον πρώτο. Αυτή η τελευταία απαίτηση των ληρικών λιμερικιών πιστεύω ότι αδυνατίζει πολύ το ποίημα και δένει τα χέρια του στιχουργού, γιατί χάνεις μια ωραία δυνατότητα για κατακλείδα αν πρέπει ντε και καλά να επαναλάβεις τον εισαγωγικό στίχο.

Τα λιμερίκια συχνά είναι άσεμνα –όπως λέει ένα… μεταλιμερίκι (αφού είναι λιμερίκι για τα λιμερίκια), όσα είναι γουστόζικα είναι σόκιν, κι όσα είναι σεμνά δεν έχουν γούστο:

The limerick packs laughs anatomical
In space that is quite economical,
But the good ones I’ve seen
So seldom are clean,
And the clean ones so seldom are comical.

Λιμερίκια και μάλιστα άσεμνα έχει γράψει ο Σεφέρης, τα εντεψίζικα (που θα πει άσεμνα στα τούρκικα). Παραθέτω ένα που μ’ αρέσει:

«Ήταν ένα παιδόπουλο στο Αίγιο
Κι ένας λόρδος περνώντας του λέγει: Ω!
Αν μ’ αφήσεις πριν φύγω
Να σ’ τον κάτσω για λίγο
Θα σε στείλω μετά στο Κολλέγιο.»

Ξέχασα να πω ότι οι λιμερικολόγοι συνιστούν η πρώτη ρίμα να είναι σπάνια (όπως εδώ).  Άλλα λιμερίκια του Σεφέρη μπορείτε να βρείτε εδώ (στο κάτω μέρος της σελίδας).

Με όλο το σεβασμό, πάντως, τα περισσότερα δεν τα βρίσκω και πολύ πετυχημένα –κι αν για τις μεταφράσεις του Σεφέρη υπάρχει ένα είδος ομερτάς και απαγορεύεται να πεις ότι έχουν λάθη, για τα λιμερίκια ελπίζω να μου επιτραπεί να εκφράσω την άποψή μου.

Στο ύφος του Σεφέρη (με το ψευδώνυμο Γιώργος Εντεψής), ο ποιητής Γιώργος Μίχος έγραψε κι αυτός άσεμνα λιμερίκια, τα οποία επιπλέον τηρούν την αρχική ληρική προδιαγραφή, δηλαδή ο πέμπτος στίχος να επαναλαμβάνει επαυξητικά τον πρώτο:

Ήταν ένα κορίτσι στην Καλλιθέα
που είχε το μουνάκι κοινή θέα
Οι διαβάτες που περνούσαν
σκύβαν και το προσκυνούσαν
το μουνάκι κοινή θέα στην Καλλιθέα.

Μερικά ακόμα του Μίχου, πατώντας εδώ.

Ο Νίκος Δήμου έχει γράψει για τα λιμερίκια, και έχει γράψει και μερικά λιμερίκια, όχι άσεμνα αλλά πετυχημένα (κι έτσι διαψεύδει το μεταλιμερίκι που είδαμε πιο πάνω, ότι τα σεμνά δεν έχουν γούστο). Μ’ άρεσε αυτό:

Μια κοπέλα απ’ την Ερζερούμ
Ρώταγε τους Γερμανούς: Βαρούμ
είστε τόσο σκυθρωποί
μόνο δουλειά και προκοπή;
Απάντησαν: τι άλλο να χαρούμ’;
(καλύτερα όμως να άλλαζε τονισμό: απαντήσαν, πάει πιο καλά στο μέτρο).

Πιο πολλά του Δήμου, και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για λιμερίκια (μερικές τις έχω κλέψει), βρίσκονται εδώ.

Θα κλείσω την περιδιάβαση με τα πολύ συμπαθητικά «λιμερίκια της ομογένειας», που έγραψε ο φίλος Στάθης Φριλ, που ζει στην Αμερική. Υπάρχει ολόκληρη σελίδα, που σας τη συνιστώ οπωσδήποτε, αλλά εδώ ξεσηκώνω ένα:

Στην Αστόρια ο Στέργιος σαν πρώτα
βγήκε για να ανταμώσει τη Γιώτα·
μα πριν φτάσει, λοιπόν,
στην πλατεία Αθηνών
τον εχτύπησε μία Τογιότα.
(όπου μαθαίνουμε ότι στην Αστόρια υπάρχει πλατεία Αθηνών).

Είπα ότι “θα κλείσω”, αλλά θα ήταν παράλειψη να μην προσθέσω το εξαιρετικό σημείωμα του Νίκου Λίγγρη στη Λεξιλογία. Εκεί θα βρείτε και δύο πεντέφια: ένα 16σέλιδο με λιμερίκια του Ληρ και ένα δισέλιδο με σχολικά λιμερίκια.

Λοιπόν, ύστερα από όλην αυτή την εισαγωγή, επί το έργον. Το ιστολόγιο προκηρύσσει διαγωνισμό συγγραφής λιμερικιών. Γίνονται δεκτά όλα τα είδη, με μοναδικό περιορισμό να τηρείται το πεντάστιχο και η ρίμα ΑΑΒΒΑ. Δηλαδή, δεν είναι ανάγκη να ξεκινήσετε με «Ήταν ένας γέρος από….», ούτε είναι ανάγκη ο τελευταίος στίχος να επαναλαμβάνει τον πρώτο, ούτε είναι υποχρεωτικό να είναι πιο κοντοί ο τρίτος και ο τέταρτος στίχος. Όμως, παρακαλώ να υπάρχει ρίμα (έστω και κουτσή) στη φόρμα ΑΑΒΒΑ.

Θα μου πείτε, γιατί δεν δίνω εγώ το καλό παράδειγμα. Σωστό αυτό. Λοιπόν, ορίστε δυο-τρία λιμερίκια που τα σκάρωσα χτες, εμπνευσμένα μάλιστα από τις δημοτικές εκλογές.

Ήταν ένας παπάς στη Σαλονίκη
που θαρρούσε πως η πόλη του ανήκει
«Όσο ζω κι όσο ζεις
δήμαρχος δεν θα βγεις»
είπε –κι έδωσε στον κυρΓιάννη τη νίκη!

κι άλλο ένα να μη μένουν παραπονεμένοι οι Αθηναίοι:

Ένας δήμαρχος που τον λέγαν Νικήτα
που θαρρούσε πως αήττητος ήταν
Άρπαξε το πριόνι
δέντρο δεν του γλιτώνει
κι έτσι τώρα τον λένε Νικ-ήττα

Οι φίλοι του ιστολογίου έγραψαν τα εξής λιμερίκια:

Σ΄ ένα ιστολόγιο περιωπής
Συχνάζουν ολονυχτίς κι ολημερίς
Παιδιά πρώτα
Που αλλάζουν τα φώτα
Της γραμματικής
(Nicolas)

Ένας δήμαρχος απ’ το Παγκράτι
δεν ήξερε να κάνει κράτει
σε ασχημίες
και ατιμίες
γι’ αυτό κι ο κόσμος τού γύρισε την πλάτη.
(Raniouska)

Ένας ντεμέκ Ζορό από τη Σαλονίκη
του παρακράτους άξιο δεκανίκι
βαρύς, ναζιάρης
και τραγουδιάρης
παίζει στα δάχτυλα τη νίκη-φρίκη.
(Raniouska)

Ήταν ένας μάγκας από την Σαλονίκη
κι΄εριξε στην Νίκη ένα μανίκι
και της φούσκωσε την κοιλιά
μυρίστηκε όμως η σύζυγος την δουλειά
κι΄εσπασε στο ξύλο την γκαστρωμένη Νίκη!
(Atheofobos)

Ήταν μια κοπελιά απ’ την Πάτρα
που τη λέγαν φυσικά Κλεόπάτρα
μάθαινε αγγλικά,
γαλλικά, ιταλικά
αλλά όλα τα μιλούσε τσάτρα-πάτρα.
(Εγώ)

Στου Σαραντάκου το πάνου λημέρι
τα παλικάρια τού στήνουν καρτέρι
για να ληστέψουν τ΄ αρματολίκι
να του σκαρώσουν καλό λιμερίκι
κι ν΄ ανταμείψουν του πρώτου ξιφτέρι!
(New Age Mama)

Ήταν ένας νεαρός από το Φάληρο
που ξενιτεύτηκε να βγάλει κάνα τάλληρο
ξεκίνησε και ένα ιστολόγιο
των φίλων του απουσιολόγιο
και έγινε ο σπουδαίος μπλόγκερ απ’ το Φάληρο
(Δύτης των νιπτήρων)

Σε μια χώρα που την ‘λέγαν Ελλάδα
με προστάτες τον Δία, Παλλάδα…
ΔΝΤ μας φορτώσαν κι Αντρέα
με τον πούτσο στο χέρι παρέα
Γκαστρωμένη μας θέλουν ‘γελάδα!
(Κανένας)

Ηταν ενας που υπο το φως των λαμπτηρων
πληκτρολογουσε και ζωγραφιζε,ανευ χρωστηρων,
με ιστοριες οθωμανικες,
πολιτικες τε και μουσικες
κι εγινε ο διασημος Δυτης των Νιπτηρων!
(Voulagx)

Ο Γιωργάκης απ’ τη Μινεζότα
πως “υπάρχουν λεφτά” ορκιζόταν
τον πιστέψαμε, και
μέσα σε χρόνο ντετέ
μας τα έχει αλλάξει τα φώτα!
(Εγώ)

Ήταν ένας που τον λέγαν Βουλάγξ
που πάντα ήθελε να παίξει με τα τανξ
βλάχικης καταγωγής
μα και πότης περιωπής
ο πανέξυπνος φίλος μας Βουλάγξ.
(Δύτης των νιπτήρων)

Ένας Πρωθυπουργός απ’ το Καστρί
Γυρεύοντας να βάλει τα πρόβατά του στο μαντρί,
Τ’απείλησε με εκλογές,
Τον τάραξαν στις αποχές,
Κι έφαγε, ο κακομοίρης, ήττα οικτρή.
(Undantag)

Στο λίκνο της Δημοκρατίας
Μετά από χρόνια δικτατορίας
Εβιάσθη η κόρη στην κάλπη
Από αόρατο ψηφοφόρο χασάπη
Λόγω μεγάλης φαυλοκρατίας;

Καταδύσεις ο Δύτης
Σε βαθιές συζητήσεις
Περί ανέμων και υδάτων
Ορατών τε και αοράτων
Ζήτω ο νεροχύτης!
(Nicolas)

Γεια σου Λουξεμβούργιε Σαραντάκο Νίκο
Που στην παρέα σου θα ’θελα να ανήκω
Παίζεις με λέξεις και ιδέες κτίζεις
Με την βλακεία τσαντίζεσαι κι αφρίζεις
Από την Κύμη, νόστιμο σου φέρνω σύκο

Ένα αυτοβιογραφικό:
Καθόμουν στο σαλόνι και στα μπλόγκια διάβαζα
Διάφορες μαλακίες και στο γέλιο σπάραζα
Η γειτόνισσα με βλέπει κι αναμμένη
Στον καναπές της με ξαπλώνει αγριεμένη
Κι εγώ συνήθισα, την έβρισκα κι εκεί την άραζα

Κι ένα πολιτικό:
Βουλευτάδες κι οι αρχηγοί τους μεσ’ στη σάλα
Ξεχάσανε την ‘κάθαρση’ κι άρχισαν άλλα,
Πιο χοντρά παιχνίδια με το χρήμα
Αφήνοντας να κυβερνάει η ασχήμια
Το καταλάβαμε, τους κλάσαμε, και πάμε για άλλα
(Έρμος Καστριώτης)

Σαράντα παλικάρια υπό τον στρατηγό Σαράντ
προς δόξες λιμερίκιες τραβήξανε και παν
Μονοτόνι-πολυτόνι κοί όλοι μαζί
επειδή ετούτη η χώρα έτσι έμαθε να ζει.
Για τη γλώσσα ρε γαμώτο, με τον στρατηγό Σαράντ!
(Διαβάζετε τον Jacques Prevert)

Στου αρχιπέλαγου τα κύματα
μικρά μικρά κάνουν τα βήματα
από την μακρινή εποχή του Ομήρου
αέναοι εξερευνητές του αμοίρου
αλλόκοτα στέλνοντας τα σήματα
(GBaloglou)

Ήθελε ένας αστός στην Πεντέλη
μια μικρούλα γλυκιά σαν το μέλι,
και με προίκα καλή,
βίλα στο Κορωπί
μα του βγήκε στο τέλος τραβέλι.
(Μήτσκος)

Ένα καλόπαιδο από την Εκάλη
λοξό στο νου, φτωχό στα κάλλη
ούρλιαζε, ζούσε
και φωνασκούσε
στου ΤΗΛΕΑΣΤΥ τ’ ωραίο κανάλι.

Μια ομορφούλα απ’ την Αθήνα
λοξή στο νου, καλή κατίνα
τον ηρωτεύθη
και εδεσμεύθη
στη χώρα να το παίξει Ιωσηφίνα.

Είναι το ζεύγος από το υπερπέραν
δυο ΟΥΦΟ ζωντανά πέρα για πέρα
που μας τσατίζουν
μας εκνευρίζουν
χειρότεροι κι οι δυο από χολέρα.
(Raniouska)

Γνώρισα κάποτε ένα φίλο από άλλη χώρα, τον Ανατόλ
πού παιζε άσχημο φουτμπόλ κάθε προσπάθεια και αυτογκόλ
Μα στα μπαράκια, ήταν άσος στα καμάκια
Από γριές κότες έριχνε μέχρι κοτοπουλάκια
Σήμερα, μπρος στην TV βλέπει τα ματς πίνοντας μπύρα, αχ Ανατόλ!
(Διαβάζετε τον Jacques Prévert)

Ήταν μια πιτσιρίκα απ’ το Τσίλι
κι ένας γιάνκης τη φιλούσε στα χείλη
“Πόσοι σ’ έχουν φιλήσει; ”
τόλμησε να ρωτήσει
“Μόνο εσύ”, του απαντά -κι άλλοι χίλιοι!
(Εγώ)

Μπουκανιέρος θάθελε να ‘ν’ στην Τζαμάικα
με βαρβάτο καράβι και όχι φορμάικα
με κρασί, τσιγαράκι
με βιβλία και σκάκι
μα τον Άγιο, θάθελε να’ναι Τζαμάικα
(DrSiebenmal)

Στην ταινία ”Ελλάς”, πράξη πρώτη
η Ελλάδα προχωρεί στην Ευρώπη.
Μα μεγάλο το διάλειμα
κι άλλο τόσο το έλλειμα
Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη!
(Jimakos)

Είναι μια κοπελιά στη Λαμία
που σπάει κάθε βράδυ ταμεία
με ση-θρου στη σκηνή,
λυγερό το κορμί
να κοιτούν όσοι δεν έχουν μία.
(Aerosol)

Ήταν μια νοστιμούλα από το Βόλο
που (όλοι το’λεγαν) είχε ωραίο κώλο
Μα το έπαιζε μαγκάκι
και δεν έδινε φραγκάκι,
γιαυτό την έβγαζε αποβραδίς στον μώλο.
(Νέος Τιπούκειτος)

Ήταν ένα μωρό απ΄το νότο
που περδόταν τα βράδια με κρότο
Ο γιατρός λέει “Μη
σας τρομάζει η οσμή.
Ναι, βρωμά, μα δεν είναι το πρώτο!”

There was a young girl of Naupactus
who had an affair with a cactus
She got tired of the pricks
and of bad limericks
that torment this young girl of Naupactus
(Aerosol)

Ήταν ένα κορίτσι από τ’ Αλγέρι
που όταν φύσαγε τ’ αγέρι
του σήκωνε τη φούστα.
Αχ, πολύ σε λαχταρούσα
γλυκό μου τζιβαέρι!
(Akyla)

There was a young girl of Naupactus
who had an affair with a cactus
unlike other voluptuous smart chicks
she had no fear of treacherous pricks
pity she never made the Tractatus
(GBaloglou)

γιὰ τὸν ἡττημένο:

τὸν ἐλέγανε Γκιουλέκα
νόμιζε πὼς δέκα δέκα
θὰ τοῦ ἔρχονταν οἱ ψῆφοι
μὰ τὴν θέσι τοῦ Χαλίφη
ἄλλος ἅρπαξε στὴν Μέκκα.

γιὰ τὸν νικητή:

Εἶχε ἄσσο στὸ μανίκι
καὶ στ’αὐτί του σκουλαρίκι
πρωτοσύγκελλος τοῦ Ἀνθίμου
τώρα ἐκλεκτὸς τοῦ Δήμου
σ’ ὅλη τὴν θεσσαλονίκη.

γιὰ τὸν μητροπλίτη:

Δῶσε τώρα στὸν Μπουτάρη
ἄφεσι, Ἄνθιμε καὶ χάρι,
δώσ’του τὸ συγχωροχάρτι,
τί κι ἂν παίζει τὸν ἀντάρτη;
Θἄρθῃ πρῶτος νὰ τὸ πάρῃ.

γιὰ τὸν Ψωμιάδη:

Ἡ κρίσι κι ἡ στενότητα ἐμένα δὲν μ’ἀγγίζει
καὶ μένω πάντα σταθερὸς σ’αὐτὸ τὸ μετερίζι,
οἱ Μακεδόνες μίλησαν διὰ βοῆς καὶ κάλπης
καὶ πάλι μ’ἀνεβάσανε στῶν ποσοστῶν τὶς Ἄλπεις
σὰν Δία ποὺ ἀπ’τὸν θρόνο του τὴν μοῖρα σας ὁρίζει.

γιὰ τὸν νικοδεσπότη:

Εἶχε τὸν πατέρα του γνωστὸ ἐκ Μυτιλήνης
μητρίοθεν ὅμως φέρετο ὡς τέκνον τῆς Αἰγίνης,
γεννήθηκε εἰς Φάληρον, μὰ ζῇ εἰς τὰς Βρυξέλλας
καὶ γράφει στὸ λημέρι του ὁ κάθε παπαρδέλας,
ὁ κάθε φαυλεπίφαυλος κι ἀργόσχολος μισκίνης.

γιὰ τὴν Ἰμμόρ:

Μιὰ δικηγορίν’ἀπὸ τὴν Κρήτη
παρέδιδε μαθήματα στὸ σπίτι:
“τὰ ἄκυρα καὶ τὰ λευκὰ” φωνάζει
“διαφέρουν” κι ἔπειτα μὲ νάζι
τραβάει στὴν πουπουλένια της τὴν κοίτη.
(Κορνήλιος)

There was a young girl from Naupactus
who had an affair with a cactus.
There was no one in Greece who could fit in
quite so many pricks in one sitting
as that pretty young girl from Naupactus.
(Νέος Τιπούκειτος)

Μια γκαρσόνα απ’τη Θεσσαλονίκη
παιδευόταν μ’ένα λιμερίκι
“Άστα κάτω αυτά,
σέρβιρε τα ποτά
τα στιχάκια δε βγάζουν το νοίκι”
(Aerosol)

Ητανε μια παρεα στο ιντερνετ
που ορεξη ειχε για μουχαμπετ
στιχουργωντας εν πολλοις
δεν βαρυοτανε κανεις
αυτο τους ηταν το κισμετ!
(Voulagx)

Ήταν μια χωριατοπούλα αθώα απ’ την Κυλλήνη,
στην οποία αγρότης μόνος υποσχέθηκε αν μείνει
έναν πούτσο εξοχικό, θηρίο τεράστιο, ορεσίβιο,
που θα της χρησίμευε -ενδεχομένως- για σωσσίβιο
όταν το πλοίο τους θα ναυαγούσε αύτανδρο έξω απ’ την Κυλλήνη.
(Γιώργος Λυκοτραφίτης)

Στον αιώνα του φευγάτου Λεβί-Στρως
Ξαφνικός μας γεννήθηκε οίστρος
Για θεούς κι εξουσία!
Μα αλλού είν’ η ουσία:
Ως βρωτός, σαν πεινάς, ότι βρείς τρως.
(Μιχάλης Νικολάου)

Ηταν ενας γερος περα στην Ξανθη
η μεση του πονουσε στην πρωινη παχνη
δεν εβαζε τονους
μον εβγαζε βογγους
για των μαλλιων του την κατασπρη σταχτη
(Espectador1)

Ήταν στην Κρήτη κάποτε ένα αψηλό κοπέλι,
που κατανάλωνε απ’ το πρωί κιλά πολλά παστέλι
και πάντα άδειο το πιάτο
-Έλα να φας τώρα και ένα μαντολάτο,
τού είπε μια θολή βραδυά ο μπάρμπας του από το Καστέλλι.
(Γιώργος Λυκοτραφίτης)

Κάποιος δικαστὴς ἀπ’τὴν Γουατεμάλα
ἔρριξε ἰσόβια σ’ἕνα μικρὸ κοάλα
ἡ μάνα του ὀδύρεται καὶ μαῦρο δάκρυ χύνει,
γυρεύει μήπως μ’ἔφεσι ἡ δίκη ξαναγίνῃ
μὰ κεῖνο μὲς στὴν φυλακὴ περνοῦσε μέλι γάλα.

Ἕμας καφενόβιος ἀπὸ τὴν Τενερίφη
παρήγειλ’ἕνα τσίπουρο καὶ ἕνα κανταΐφι,
” c’ est impossible” φωνάξανε γκαρσόνια καὶ μαγεῖροι
“τέτοιο γλυκὸ δὲν στέκεται μὲ τ’οὔζου τὸ ποτῆρι”.
Πιὸ πέρα ἑνας χασικλῆς τὰ χείλια ξερογλείφει.
(Κορνήλιος)

At a shadowy party once a Greek lass
scissors had applied almost up her ass
but a Greek man kept looking elsewhere
despite suggestive glances from everywhere
unaware the young man avoided the crevass
(GBaloglou)

Στον Άγιο Παντελεήμονα ένα γλυκό αγόρι
μια νύχτα μού εξομολογήθηκε ότι είναι απ΄τη Λαχώρη.
Το αγόρι αυτό ας μην έβρει
η συμμορία του Πλεύρη
και να γυρίσει κάποτε πρίγκηπας στη Λαχώρη.
(Γιώργος Λυκοτραφίτης)

Ένας νέος απ’ την Γουατεμάλα
λίγο ήταν να πάει στην κρεμάλα.
Θύμα αχρείας πλεκτάνης
ή δικαστικής πλάνης;
Όπως νά ‘χει, σκιάχτηκε μάλα
(Μιχάλης Νικολάου)

Την ώρα που η ομήγυρη διασκεδάζει
Ο άλλος με το βιολί του το γέλιο σκεπάζει
Παράτα μωρέ τους σοφιστές
Κι έλα να δεις τι χαβαλές
Γίνεται την ώρα που η πίκρα σου στάζει
(Nicolas)

Κάποια μάγισσα ὄμορφη κόρη
ζοῦσε στ’ἄβατ’ἀπάτητα ὄρη.
Στὰ βουνὰ νἄμουν κι ἂς
μοῦ περνοῦσε ὁ νταλκᾶς
νὰ μὲ εἶχε δικό της ἀγόρι.

Ἕνας μάγκας ἀπὸ τὸ Παγκράτι
ποῦχε στῆθος δασὺ σᾶν φλοκάτη
διηγιότανε πῶς
κάποια δῆθεν γιατρὸς
τοὖχε κάνει πολλὰ στὸ κρεββάτι.
(Κορνήλιος)

Ουδέν κρυπτόν υπό την Ήλιον:
το πολυτονικόν προσφιλές εις τον Κορνήλιον.
Μα από τα έντονα γλωσσικά οράματα
επιστρέφει συχνά με παροράματα
για να διορθώσει το ύφος το υποτιθέμενο ως φίλιον.
(Σκύλος της Β.Κ.)

Μία κόρη λάγνα της Πόλης
ήταν, λέει, προ όλης κι εξ όλης.
Έκανε καλντερίμι,
ή ήταν άραγε φήμη
πως την ξέβγαλε κάποιος καριόλης;
(Μιχάλης Νικολάου)

Ηλεφού τον ελέγαν και τον βλέπανε
στην ξενητειά να τρώει κρέπα, ναι
μα ξάφνου εξηφανίσθη, και
-σα διαιτητή σε ματς σικέ-
“Ηλεφού” φωνάζουν μα δεν βλέπουνε.
(Δύτης των νιπτήρων)

Στην πλατεία Αριστοτέλους
Πότε θα πάμε επιτέλους
Να πούμε μια αρλούμπα
Και να φάμε μια τουλούμπα
Τρίγωνα και πασατέμπους
(Nicolas)

Για την ερωτική Θεσσαλονίκη
Με κομμωτές για Ευρυδίκη
Ξεκίνησε η τσογλαναρία
Για να φωνάξει τη Μαρία
Να γράψει στίχο για τη νίκη
(Nicolas)

Ηντουνε 20 χρόνια δημαρχιλίκι
της δεξιάς τσεπάρας το μανίκι
ήλθε η ώρα να πάει καλιά του
λίγο έλειψε να χάσει τη λαλιά του
μα τόβρε στους Ρομά το δεκανίκι.
(Espectador1)

Νοσταλγείς πολύ εντέλει,
ακόμη και τον Αριστοτέλη,
τον αγαπάς κρυφά, Πλατωνικά
και μας το λες πολύ λακωνικά
αγαπητέ μας ποιητή, τεμπέλη
(GBaloglou)

1003 πρόβατα και λίγα μεζεδάκια
Βαρβαρότητες και άλλα εφήμερα μεζεδάκια
Γι΄ αυτό λοιπόν συρρικνώνεται η γλώσσα;
Αρχαιολατρία και γλώσσα
Ο δωδέκατος πιο βρόμικος αρνητής και άλλα μουστάκια
(Nicolas)

Ο Νικολά μια μέρα είχε κέφια
σκάρωνε στίχους και χτυπούσε ντέφια
με τίτλους αναρτήσεων
έμπλεους συγκινήσεων
διασκέδαζε ο Νικολά που είχε κέφια.
(Δύτης των Νιπτήρων)

Με 64μπιτο προσέσορα
Δεν χρειαζόμαστε προφέσορα
Γιούνιξ ξέρουμε απ΄ έξω κι ανακατωτά
Τον Μπιλ τον στέλνουμε να φάει σκατά
Αφού δεν ξέρει που παν τα τέσσερα
(Nicolas)

Ήταν μια καγκελάριος, με σκούφια από τ’ Αμβούργο
και έλεγε ολημερίς στον Έλληνα τον μούργο
“αν θέλεις δάνειο να δεις,
κοίταξε να συνετιστείς.”
τον είχε η καγκελάριος, βλέπεις, για ραδιούργο.
(Mindkaiser)

Θρέμμα-γέννημα, παλιός Καλλιθιώτης,
χρόνια τώρα της μνήμης δεσμώτης.
Σπιτικό πια στο Χιούστον,
μα γλυκό σαν ακούω τον
σκοπό μιας απόμακρης νιότης…
(Μιχάλης Νικολάου)

– Όσο ζω εγώ, παπάρα
Δεν θα γίνεις δημαρχάρα
Κι ας μου κόψουνε τα γένια
Κι ας μου πάρουνε τα χτένια
– Κι όμως βγήκα στην Καμάρα, δεν μας χέζεις, ρε Νταλάρα!

Στάχτη να γίνουνε, όλοι οι ψήφοι
Μη μείνει τίποτα γι΄ αρχαιοδίφη
Τραβώ τα γένια μου
Σκίζω τα ράσα μου
Αλλ΄ αγιασμό ούτε για χαλίφη
(Nicolas)

There was a young girl of Naupactus
who had an affair with a cactus
for, in her eyes
blue like thick ice
it looked as grand as a gentle eucalyptus.
(Raniouska)

Την έπιασε από το μανίκι
και της ξηγήθηκε αλμυρό φυστίκι
σηκώνοντας την φούστα
και κάνοντας της όλα τα γούστα
γιατί είχε μια πούτσα τεφαρίκι!
(Atheofobos)

Στην Αβάνα η Ρόζα όπως πάντα
προσπαθεί να μάθει λαμπάντα
κάνει μαθήματα εντατικά
ώρες ιδροκοπά
για να γοητεύσει ένα αγόρι απ’τη μπάντα.
(Marulaki)

Με την σελήνη κατά φάραγγα Αίλών
γράφτηκαν λίμερικ στο σάιτ του Τεφλόν.
Εξαίρετο το πόνημα!
Ε, κι αν δε βγαίνει νόημα,
τι σημασία; Αμπεμπαμπλόν του κιθεμπλόν.
(Μιχάλης Νικολάου)

Από την Πόλη έρχομαι και στην Κορυφή μασέλα
Για κοντοσούβλι σαλονικιό κράτα μου μια σέλα
Θα κρίνω τα γραφόμενα μετά από πολύ σκέψη
Αν και δεν βλέπω σύντομα το νου σας να στερέψει
Και για βραβείο τελικό θ΄ ανοίξω την κασέλα
(Nicolas)

Φιρί-φιρί το πήγαμε μετά από τη δύση
Να βγούμε και ξεβράκωτοι όπως η Άννα Βίσση
Λέτε τα μάγουλα πολλών να ροδοκοκκινίσουν
Εάν τα ακατάλληλα ευθύς τα ξεκινήσουν
Και μας κατηγορήσουνε για λόγια παρά φύση;
(Nicolas)

Κουγκαροκυνηγός

Κάνω κονέ στον Βαγγελάρα
μιαν εξαδέλφη δεκαεξάρα
μπας και κάνει σχέση.
Κι αυτός: «Δε μ΄ αρέσει!
Έχεις γνωστή καμιά μιλφάρα;»

Γραμματοκομιστής

Στο μπάτσελορ πάρτυ, στον Ρένο
τα ρίχνει, τον ονειροπαρμένο,
ξανθιά γκομενάρα.
Δεν έδωσε δυάρα.
Βλέπεις, το άκουγε το τραίνο.

Οινόφλυξ ναύτης στη στεριά

Ναύτης που τον λένε Διαμαντή
ξέμπαρκος βρίσκεται στο Νταντή
και στα μπαρ τα τσούζει.
Σκοντάφτει και σκούζει:
«Το φελέκι μου για καραντί!»
(Καλοπροαίρετος)

Ένας μπλόγκερ από το Μπλογκσποτ
κόλλημα έφαγε με τη λιστμπότ
για ν’ αυξήσει τα κλικ
κάνει μομπάιλ λινκ
και κλικάρει κι απ’ το φέρι-μποτ.
(Κ. Κουσουράτος)

Η Δέσποινα από την Κυπαρισσία
ξημεροβραδιαζότανε στην εκκλησία
στον διάκο μπρος γονυπετούσε
μαζί του διαρκώς συνομιλούσε
η Δέσποινα από την Κυπαρισσία.

Ο διάκος από την Κυπαρισσία
καριέρα έκανε με παρρησία
τα μυστικά της φύσης εξηγούσε
και κάθε θηλυκό παραμιλούσε
γι’ αυτόν τον διάκο στην Κυπαρισσία.

Στον Γιώργη έφτασε το άσκημα χαμπέρι:
το Δεσποινιώ, η κόρη του, το ρίχνει το τσεμπέρι
του διάκου μάθημα δεν χάνει,
και τηνέ ξερει όλη η Μάνη,
του κύρη της πώς σιάχνει το χουνέρι.

Γοργά ο Γιώργης πάει στην εκκλησίτσα
και με τον διάκο κουβεντιάζει για κορίτσια
του λέει να γίνει καπινός
ειδάλλως καλοκαιρινός
θα γίνει από του Γιώργη την αγκλίτσα.

Ο διάκος από την Κυπαρισσία
χάθηκε από την εκκλησία
έγινε πράγματι καπνός
κι εξαφανίστη σαν λαγός
ο διάκος από την Κυπαρισσία.

Στην πόλη τότε έπεσε κατάμαυρη μαυρίλα
και τα κορίτσια έπαθαν τη φοβερή τη νίλα
μα ήρθε φρέσκος γυμναστής,
ένας σπουδαίος εραστής,
και γύρισε ξανά στην πόλη η βαρβατίλα.
(DrSiebenmal)

Κάποτε που’νοιωθε μοναξιά
Κάθησε κάτω απ’την οξιά
Ηρθ’ένας από το νησί
Ηπιαν τρείς κούπες με κρασί
Εγίνανε πολλά.Της έμεινε μια ρουφηξιά.
(Μαρίνα)

Ένας τουρίστας Ιρλανδός από το Limerick
λιγουρεύτηκε παγωτάκι από το Moven Pick.
Αλλά χάθηκεν, ο δύστυχος, στα Εξάρχεια
και τον έπιασαν τα ΜΑΤ που ψάχναν ανάρχια.
Τονε ξέμπλεξε -ως συνήθως- η Κούρτοβικ.
(Σκύλος της Β.Κ.)

Το νινί σέρνει καράβι
Και δεν βγάζει παραγάδι
Όλοι όσοι κόντρα πάνε
Το κεφάλι τους χτυπάνε
Και το τρων οι υπεργολάβοι

Capitaine Quarantaine
Oh ! quelle aubaine !
Faire appel à la muse
Pour faire mumuse
Avec des vers par centaines !
(Nicolas)

Αφιέρωμα στον φίλο μας Αλλουφάνιο:

Μαγική ξωτική ομορφιά
Μας αφήνεις χωρίς λαλιά
Ο Allu σου ΄χει φτιάξει και στέκι
Κι όταν το βλέπουμε μένουμε σέκοι
Πόσο θα ΄θελα να σ΄ είχα συντροφιά
(Nicolas)

Το κορίτσι αυτό της Ναυπάκτου
μετά την εμπειρία της του κάκτου
δοκίμασε με κρίνους
αγριολούλουδα και σχίνους
μα δεν ήταν σαν τον κάκτο της Ναυπάκτου.
(Δύτης των νιπτήρων)

Ο dουrουsiebenmal
στιχουργάει – και pas mal.
Μα τ’ όνομά του
βήξιμο γάτου:
δυσκολοπρόφερτος ο ντου-ρου-ζι-μπεν-μαλ!

Μακάριος κολύμπαγε ο Τιπούκειτος,
ιντερνετοφιλολοτρακατρούκητος.
Μ’ άκουσε ο Κεμπεκουά
τρία με μιας ουά-ουά:
κι έγινε ξάφνου ο Τιπού Τριπούκειτος.
(Μπουκανιέρος)

Να τώρα που ρίχνει και ο Μπουκανιέρος
συνεχόμενες ριπές, ωσάν καραμπινιέρος
τους τιπούκειτους πληγώνουν
δόκτορες δεν τη γλυτώνουν
με τις ριπές που ρίχνει ο Μπουκανιέρος.
(Δύτης των νιπτήρων)

Ο πειρατης απο τη νησο των Φαιακων
μπαρκαρει στιχουργων, εκων – ακων
κοβει το παραμιλητο
και το ριχνει στο ποτο
και στα λιμερικουά, ως συνηθως Λακων!
(Voulagx)

Οι στιχουργοί γνωρίζουν ένδοξες μέρες
και λιμερίκια πέφτουν διαρκώς ωσάν σφαίρες
είτε θες ελληνικά
είτε θες τα αγγλικά
οι στιχουργοί μας είν’ μεγάλες λέρες.
(Δύτης των νιπτήρων)

Γυρίζω σπίτι από κραιπάλη
και διαβάζω λιμερίκια και πάλι
με το ένα γελώ
τ’ άλλο είναι πιο καλό
με το τρίτο ανοίγω μπουκάλι
(Εγώ)

Αλφα-Αλφα-Βητα-Βητα-Αλφα
γαμω τη ριμα με τα τρια αλφα
μπυρονια με κρασια ανακατευω
ολημερις την κουτρα μου παιδευω
πιο ευκολο να φτιαξω το πενταλφα!
(Voulagx)

Στιχουργεί με τις ρίμες ο Δύτης
της γλώσσας τζιμάνι, αστρίτης
κι όλο δεός εγώ
αντί να στιχουργώ
τεμπελιάζω ξανά, ο κοπρίτης
(Aerosol)

Τοῦ Νάρκισσου:

Ἔτσι λάμπω στὰ μάτια μου ὅπως
φέγγει γύρω μου ὅλος ὁ τόπος
κι ἔτσι σβήνω καθὼς
λουλουθίζει άνθός,
τῆς θωριᾶς μου φτηνὸς κερδοσκόπος.

Τοῦ Ἴκαρου:

Μπράτσα, ὦμοι, χεράκια, φτεροῦγες
σ’ἀνεβάσαν σ’οὐράνιες ῥοῦγες.
Φτερωτοὺς στὰ ψηλὰ
δρόμους πῆρες, ἀλλὰ
τοῦ γιαλοῦ σὲ σκεπάσανε οὔγιες.
(Κορνήλιος)

Γράφουνε λιμερίκια για το δημαρχιλίκι
κι εγώ η κακομοίρα, ώρες στο ζοριλίκι…
Έλιωσα στο γραφείο.
(πήγα και συνεργείο!)
-Τι έγινε; Το πέτυχα; Έφτιαξα λιμερίκι ;

Για να πω την αλήθεια ευθέως
ο Κορνήλιος είν’ ο σπουδαίος!
Λιμερίκια ξηγιέται
κι από θέμα ό,τι θέτε…
Είν’ απίστευτος τούτος ο νέος !!!
(Μισιρλού)

Α.
Ήταν μία ανορθόγραφη λέξη
Που σ΄ αγράμματων πρόζα είχε μπλέξει.
(Une voix larmoyante:)
– Να σταλεί στον Sarant!!!
Και ευθύς διορθώθηκε η λέξη.

Β.
Ο Νικόλας στο Χιούστον και στ’ Άστον
Μελετά τις πορείες των Άστρων.
Μα στα ξένα αν σκεφτή
Τη ζωή τη σκυφτή
Ο Νικόλας μας, είν’ Χιούστον κι άστον.

Γ.
-Μήπως είναι του Κάρς τρωγλοδύτης;
Των Sarant-α κλεφτών λωποδύτης;
Της Βαγδάτης μουλάς;
Του Mαγκρέμπ νερουλάς;
-Είν’ απλώς των Νιπτήρων ο Δύτης.

Δ.
Τους Εβραίους μισεί και τους γκαίη aussi,
και νομίζει πως είν’ ο Δυσσέας.
Μ’αφου δε – νογάει χίτς
Θυρωρός στ’ Αουσβίτς
Καταντάει ο ναζί, ο Αμασέας.

Ε.
I loved a young lady of Misr
but I told her and she said: “Who, me, Sir?
And you say that in the loo?
My name is Misirlou,
and we greek girls in this case say: «Ίσααα…».
(Καπετάν Ένας)

Μισιρλούδες ο Νικόλας, κάπου Allufa(n)λλού ζαχαρώνει
τα διαβάζω που λέτε, κι καρδούλα μου λιώνει!
Να το βάλω γινάτι ;
ή να πάω στο κρεββάτι;
Σα να μ’ έπιασαν πάλι οι πόνοι…
(Μισιρλού)

Δεν άκουσα… Πώς είπατε; Ορίστε ;
Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε ;!
Καπ’τάνιε Ένας μας
τύπε χαμένε μας…
Τραγουδάω Στανίση: ορίστε!!!
(Μισιρλού)

Μέσα στο άγριο ξενύχτι,
στης αϋπνίας μου το δίχτυ,
σκαρώνω δύο λιμερίκια
χωρίς να γράφω μπινελίκια
ώρες μετά το μεσονύχτι

Τα βλέπει η άδολη αυγούλα
παρέα με την συννεφούλα
και συζητάν αν είναι σέξυ
τώρα που έχει ήδη φέξει
και τα στραβά φαίνονται ούλα
(Gpointofview)

Ηταν μια τρελοπαρέα
όχι απ΄την Καπνικαρέα
λιμερίκια σχεδιάζει
άπαντες τους σχολιάζει
κι έτσι πέρναγε σπουδαία τούτη η τρελοπαρέα.
(Immortalité)

limericks minori
per amiche ed amici

Βρε τη Μαρία!
Στη φασαρία
όλα τα γράφει
(φτυάρια και τάφοι!):
Μα (τάχα;) ρία.

Νιπτήρων Δύτης,
σεμνών ηδύτης
για σινεμάδες
και για πασάδες:
τουρκοαγιογΔύτης!

Μοιάζει ο Βουλάγξ
με Μπάνι Μπαγκς;
Πάτημα γάτας,
μπεκροκανάτας,
Βουλά(χων τα)νξ.

Πάλι η Ιμόρ;
Ω, never more!
Γελά κι εμπαίζει,
κρύβει, το παίζει
μοιραία Ιμόρ.

Κι ο Ηλεφού
(comm’ il est fou!)
με βάλε-βγάλε
μοιάζει φινάλε
μ’ ανόμοια φου.
*
Μα ο Ηλεφού
πόρτα κουφού
ό,τι κι αν πεις.
Πού να τον βρεις;
Α, φίλε Φου…

Κι ο Νικοκύρης,
συλλέκτης γύρης,
βγάζει φιρμάνια.
Πόσα ζιζάνια,
αχ, Νίκο, σπείρεις…

postilla

Έχουν τα ποίματα
κρυφά μηνύματα,
μα δε θα μπούμε
– γιατί αν τα πούμε
θάχουμε θύματα!
(Μπουκανιέρος)

Τούτος είναι ο Μπουκάν.
Όταν το θέλει (και αν)
απ’ τσι Κορφούς
στέλνει αθούς
κι όσοι νογάν, νογάν.
(Δύτης των νιπτήρων)

Εκεί στον ιστότοπο του sarant
Βάζει πάντα σε καραντ-
ίνα, τους γλωσσολάγνους μύθους
που δυστυχώς είναι ένα πλήθος
Σε εγρήγορση η φάρα του sarant.
(Alfred E. Newman)

Από χτες πίνω τον καφέ μου σκέτο
αφού από όλους πήρα “πακέτο”.
Κανείς δεν έγραψε για μένα,
Τα περασμένα είναι ξεχασμένα.
Alfredo όχι φρέντο, μόνο σκέτο.
(Aldred E. Newman)

Ήταν μια πόρνη από τη Μπουζουμπούρα,
αν και μελαχροινή -ως ώφειλε-, ποτέ της δεν υπήρξε έστω καψούρα.
Αφού έγινε εξαίρετος αεροσυνοδός,
Κυρία Πρωθυπουργού μετά, τώρα ως αοιδός
μέρες ανόδου διάγει στο Μπουρούντι η Μιμή από τη Μπουζουμπούρα.
(Γιώργος Λυκοτραφίτης)

Ξεπατώθηκαν τὰ πλῆκτρα,
μέχρι ποὺ ἄναψε κι ἡ ψύκτρα
πήρε τὸ πισὶ φωτιὰ,
ὄχι πὼς μὲ νοιάζει, μὰ
ξεφωνίζει σὰν σφυρίκτρα

καὶ τὰ ἀττικά μου ὦτα
-ὅποιον θέλῃς πᾶνε ῥώτα-
τέτοιους ἤχους ἐξαντρίκ,
ἢ ντοπιολαλιὲς ῥουστὶκ
δὲν ἀντέχουν ὅπως πρῶτα.
(Κορνήλιος)

-Μὲ πονάει γιατρὲ ὁ κῶλος,
εἶμαι ἄρρωστος; -Οὐδόλως,
ὅταν σοῦ ῤθῃ μὴ τὴν σφίξῃς
ἐλευθέρως νὰ σφυρίξῃς
ἀπὸ πίσω ἀστραποβόλος.
(Κορνήλιος)

Ο Αλφρέδος έχει δίκιο, δυστυχώς.
Στην Αγγλία επειδή έγινε μπουχός
τον ξεχάσαμε και μεις
και γιαυτό φωνάζω τρις
νάναι καλά ο Αλφρέδος, ο φτωχός.
(Δύτης των νιπτήρων)

Και πήγε στην Αγγλία
μ’ ωραία συνοδεία
και τώρα μας φωνάζει
πως τάχατες τον νοιάζει
που πάθαμ’ αμνησία;

Μια χαρά περνούσε
καθόλου δεν κοιτούσε
εμείς εδώ πως πάμε
και πως καλοπερνάμε
να μάθει δε ζητούσε!

Ή μήπως ο καημένος
ήταν εξορισμένος
σε μέρος χωρίς νετ
αχ άτιμο κισμέτ!
και είν’ αδικημένος;

Μ’ αφού καλά τα πέρασε
και λιμερίκι κέρασε
δεν έχει σημασία
παράπονα που κάνει με τόση παρρησία
θα πει πως δεν μας ξέχασε
(Immortalité)

Τι να γράψω τί, για την ανθρωπότητα
που δεν ξεχωρίζει, την αντισυνταγματικότητα
και τις ψήφους τσουβαλιάζει
άκυρα – λευκά, μαζί όλα τα βάζει
έτσι λέει υπηρετείται, η ουσιαστικότητα

Μα κανείς δεν ψάχνει, με ποιαν ιδιότητα
Και με πόσο μεγάλη επιπολαιότητα
μας βουτήξαν το δικαίωμα
της διαμαρτυρίας το στερέωμα
Είναι να μη σε πνίγει η τόση ματαιότητα;
(Immortalité)

Ο Αλφρέδος για ένα τετραήμερο
έκανε ταξίδι εφήμερο
Στο Λονδίνο για μια διάκριση
και από το νετι απεξάρτηση
Αλλά για τους θαμώνες εδώ έει ίμερο.
(Alfred Ε. Newman)

Σε όλη την υφήλιο
Ξέρουν όλοι τον Κορνήλιο
Για τις περισπωμένες
Και τις υπογεγραμμένες
Αχ τι μεγάλο ειδύλλιο!

Για άφησε τα πνεύματα
Και πιάσ΄ τα οινοπνεύματα
Καλός ο τονισμός
Μα πρώτα ο ηδονισμός
Και μετά τα δημοσιεύματα

Σε πείραξε που ο Γιάννος
Έγινε πρώτος τράγος
Και άρχισες το πένθος
Μακριά από το πλήθος
Εσύ, ο καθαρευουσιάνος;

Για ξέχνα την τη νίκη
Και πιάσε το ποντίκι
Να γράψεις λιμερίκια
Κι άσ΄ τα δημαρχιλίκια
Και θα γενείς περδίκι
(Nicolas)

Ηταν ενας νεος που τον φωνάζαν Αλφ
η ψυχη του εδονειτο απ’τη φωνη της Πιαφ
του Βουλαγξ ομοτεχνος
ο λογος του περιτεχνος
δεν μας σερβιρισε ποτε πιλαφ!
(Δύτης των νιπτήρων)

Ηταν μια δικηγορινα που τη λεγανε Ιμμορ
κράτα’η σκουφια τ’ς απ’τον που’χε μεσα του ιχωρ
δε φορουσε το τσαντορ
πιο της παει ο Ντελορ
και διαβαζε απο Ομηρο μεχρι και Πολ Νορ!
(Voulagx)

Ήτανε μια δικηγορίνα από την Κάντια
που σ’ έσφαζε με το μπαμπάκι και τα γάντια.
Λιγουρευότανε τη συνταγματικό-
τητα λες κι ήτανε κανα γλυκό
η ευπαίδευτος δικηγορίνα από την Κάντια
(Nέος Τιπούκειτος)

Που τη βρίσκεις, που τη χάνεις
Την έκλεψε κάνας αλάνης;
Όχι, η Αθανασία
Δεν σηκώνει αφασία
Μόνο όραμα οθόνης

Στου Σαράντ πρωί και βράδυ
Μπας και βρει κάνα ψεγάδι
Και του νόμου τη σκυτάλη
Δεν θα της την πάρουν άλλοι
Εκεί έστησε πηγάδι

Κάνοντας προετοιμασίες
Δοκιμάζει ενδυμασίες
Για το γλέντι που πλησιάζει
Λες να κάλεσε τον Στάζυ;
Όλα είναι εικασίες

Αχ αυτό το ιντερνέτι
Δεν το είχαν οι Βενέτοι
Όταν έφτασαν στην Candia
Χωρίς να ΄χουν βάλει γάντια
Μπρος σε τέτοιο μπερεκέτι

Με μια τέτοια δικαστίνα
Θα ψοφήσουν απ΄ την πείνα
Κάθε είδους απατεώνες
Που εδώ και δυο αιώνες
Δεν αφήσαν ούτε χήνα

Εσύ που κάνεις καταδύσεις
Αν μπορείς να περπατήσεις
Ως τη γείτονά σου πόλη
Παν΄ να γίνεις καρακόλι
Και να μας τηνε φιλήσεις

Όταν φτάσεις στο μπαλκόνι
Αν το βάρος σου σηκώνει
Κάνε σάλτο από κάτω
Και δώσε τούτο το μαντάτο
«Απ΄ του κήπου σου τη βρύση, η ρακή μας καρδαμώνει»
(Nicolas)

Τὴν Κρητικιὰ τραγούδα μου, θεά, τὴν δικηγόρο,
τρανὸ μπελὰ γιὰ τὸν λῃστή, τὸν κλέφτη, τὸν κακοῦργο,
τὸν ἥλιο τὸν ἀνέσπερο καὶ πάντα φαεσφόρο
ποὺ μὲ τὶς γνώσεις του ἔλαμωψε σὲ Χάγη καὶ Στρασβοῦργο.
Σὰν τὰ πυκνὰ διέλυσε Καλούσεια σκοτάδια
καὶ χάρισε στὴν Θέμιδα ξανὰ τὴν πρώτη θέσι
μὲ πάθος ἐργαζότανε τὶς μέρες καὶ τὰ βράδια
σκεπτόμενη τί νά ‘καμε ἡ Δεξιὰ νὰ πέσῃ.
Πολέμησε κυκλώματα, πολέμησε τὸν Κούγια,
ἀξίως ὠνομάστηκε μητέρα τῆς πατρίδος,
τὸν ζῆλο της δὲν ἔκρυψε καὶ τὴν μεγάλη φούρια
ν’ἀφανιστῇ ἀπὸ τὴν γῆ κάθε λερναῖο εἶδος.
Γι’αὐτὸ κρυφὰ συμμάχησε μὲ κάποιον Σαραντᾶκο
ποὔχει γενιὰ ποιητικὴ καὶ φλέβα λογοτέχνη
καὶ τώρα σκάβουνε μαζὶ κοινῶν ἐχθρῶν τὸν λάκκο
ἀφ’οὗ θαρροῦν ἡ γνώμη μου ὅτι βρομᾷ καὶ ζέχνει.
Ἴντά ‘καμε τραγούδα μου, τοῦ Δία θυγατέρα,
κι ὅπως μιλεῖ φραντσέζικα πές μου κι ἂν παίζει πιάνο,
εἶναι στ’ἀλήθεια ἀθάνατη ἢ λόγια τοῦ ἀέρα
μᾶς τσαμπουνᾷ καὶ μᾶς ζητεῖ τὰ ῥέστα κι ἀπὸ πάνω;
(Κορνήλιος)

Ήταν ένας άξεστος Θετταλός Κεμπεκουά
που όλο αναρωτιόταν «γιατί» και «πουρκουά»
όλες τονε θέλανε για το κορμί του!
γι’ αυτά εδώ «» έβγαζε το σπαθί του!
Ηταν ο Τιπούκειτος, το Κήτος του πα-ντε-κουά!
(Voulagx)

ΠΡΟΣ ΝΙΚΟ :

Την Ιμμορταλιάδα του ευθύς να ξεκαρφώσεις
από τα λιμερίκια, και νέο ποστ να στρώσεις.
Να’ναι σελίδα μόνη της
και στο μακρύ σεντόνι της
τα του Κορνήλιου -Νίκο μου- πρέπει να καταστρώσεις !

***

ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΤΟΥ Voulagx :

Του Voulagx επίσης μ’ αρέζουν
γιατί διαρκώς περιπαίζουν.
Του βγαίνουν ωσαύτως
γαμάτως-μπιτάτως *
-και εν μέσω νυκτός μάς ξεχέζουν !

[* αυτά είναι επιρρήματα !!! χοχοχοοο]

***

@154 ΓΙΑ ΤΥΠΟΥ ΚΑΝΤΙΑ…

Ω, Νεαρέ Τιπούκειτε, τι ξέρεις από Κάντια;
Φέτος, η παραλία της, ήταν σωστή κατάντια!
Ή προς Ιμμόρ το σύνθημα;
Δώσε κανα βοήθημα…
[Μην εκτεθώ, που σκέφτομαι αλλού -και απ’ αγνάντια…]

***

ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΡΔΟ ΑΛΦ :

Εμβήκεν κι ο λόρδος ο Αλφ
-μα εμείς από ζήλειες δεν χαφ(τ)…
Ζητάει νέτα σκέτα
ατάκα Ζαμπέτα
και έτοιμη είμαι…στο τσαφ!!!
[-Ποιός είναι; Της Chelsea ο χαφ!;]

***

(ΔΙΤΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ – ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ) :

Βάλθηκα να διαβάσω σελίδες πεντακόσες
Την έπαθα την κρίση! -θέλω και άλλες τόσες.
Τι κι αν στραβώθηκα;
Πολύ μορφώθηκα !
[Για τ’ άλλα μην τρομάζεις -θα στα ζητάω με δόσες!!!]
(Μισιρλού)

Ένέσκηψε και η Μισιρλού
που είναι αλλού γι’ αλλού
Έρχεται με hit and run
ώσπου δε να πούμε αμάν
Εξαφανίζεται η σουρλουλού.
(Alfred E. Neuman)

Σὲ λιμερικίων βάλτους
στίχους πέντε πάρε βάλ’τους
ὅλο θὰ ταιριάξουν κάπου
στὴν πρεπούμενη σειρά που
θὰ πῇ “hic Rhodus hic saltus”.
(Κορνήλιος)

Γράψαμ’ τόσα πηματάκια
και ευφάνταστα στιχάκια
για τον ένα για τον άλλο
κάναμε χαμό μεγάλο
και χτυπάμε παλαμάκια

Μα δεν σκέφτηκε κανένας
πως μας λείπει ακόμα ένας
είν’ αυτός που βοηθάει
και ο firefox πετάει
δεν το σκέφτηκε κανένας!

Είναι κείνο το παιδί
που με μιας στο πι και φι
ό,τι και να μη δουλεύει
ξέρει και το μαστορεύει
χωρίς να ζητά δραχμή

Κάθε πρόβλημα το λύνει
και λογαριασμό δε δίνει
είναι πάντα ευγενής
πρόθυμος και προσηνής
πνίγεται δε πνίγεται, μες της δουλειάς τη δίνη

Τις κουβέντες του μετράει
και για κείνον δεν μιλάει
και ξεχάσαμε θαρρώ
πως χρωστάμε φχαριστώ
τί κι αν δεν μας το ζητάει;

κι άμα με ρωτήσετε
τα ρέστα μου ζητήσετε
πως μιλώ για πάρτη σας
πίσω από την πλάτη σας
μην πολυβιαστείτε να με κακολογήσετε

Μ’ είχε πιάσει απελπισία
με την άνω την τελεία
μα πως η ζωή αλλάζει
και ευρέθηκε ο Στάζυ
μ’ έβγαλ’ απ’ την απορία

Κι έτσι σας τ’ ομολογώ
πως για πάρτη μου μιλώ
κι αν εσείς διαφωνείτε
και σε διάβημα προβείτε
Στάζυ μου σ’ ευχαριστώ!
(Immortalité)

Αχ η ευγενής η άνω η τελεία
κάθε αχρείου νομοθέτη λεία
γύρω γύρω μας την φέρνουν
και σιγά σιγά μας παίρνουν
τα πιο καλά μας τα εργαλεία
(GBaloglou)

Σύνεφφο οι ποιηταδες
μον’ σε νυφικές παστάδες
δεν βροντάνε τα λαπτοπ
το ριξαν στο σορολόπ
του Σαραντ πραματευτάδες
(Espectador1)

Ήταν ένας ποιητής εκ του προχείρου
που δεν είχε τη μορφή άγριου χοίρου
αλλά ήθελε να γράφει λιμερίκια
που τα διάβαζες και έβγαζες μπιμπίκια
λιμερίκια από χέρι κρονολήρου.
(Παύλος)

Τιπού
και πού
το τρίο;
Ταπί ο
Τιπού!

Φού-
φου-
τος.
Πώς;
Φτου!
(Μπουκανιέρος)

Πόσο θέλω τριπλέτες να κάνω
με δύο τσούπρες στο στρώμα επάνω
να φιλώ δεξιά
και να γλύφω ζερβά
όλο τέτοια ποθώ για να κάνω

βράζουν μέσα μου φίλοι κρυμμένα
βρωμερά και αισχρά ‘πωθημένα
με δυό τσούπρες μαζί
θάναι φίνα η ζωή
Έ ρε πάθη που έχω κρυμμένα

μ’ όσα σκέφτομαι αδέλφια καλπάζω
στα όνειρά μου καμπύλες μαλάζω
σε βυζάκια γλυκά
κωλαράκι’ απαλά
σε φοράδες απάνω καλπάζω

μα βαριέμαι όλη μέρα τριπλέτα
δε μου φτάνουνε πια κουαρτέτα
σε χαρέμι ζητώ
ο πασάς να γενώ
(μόλις έφαγα μια καλτσοδέτα )

(Papoylis)

Ο παπ(π)ούλης σ’ ονείρωξη πάλι
δεν του φτάνει η μια, θέλει κι άλλη!
Των γερόντων ούτως η φύσις:
ομιλούν διαρκώς δια στύσεις…
Δεν κοιτάνε το μαύρο τους χάλι !!!
(Μισιρλού)

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΘΕΜΑ ΤΡΙΤΟΝ

«Ταξινόμησε», λέει, «τον μίτυλον»!
Κι αν το θέμα σε άφησε σύξυλο,
τι να πεις… Για τα μύδια
ότι μάθεις αρκεί δια
ν’ αφήσει σημάδι ανεξίτηλο.
(Μιχάλης Νικολάου)

Νοέμβριος 2010