Ένα βροχερό ποίημα και μια απορία

Ακόμα δεν έχω βρει τυποποιημένη μέθοδο να υποβάλλω απορίες προς το εκλεκτό κοινό του ιστολογίου. Τούτην εδώ θα τη σερβίρω με συνοδεία ένα ποίημα εποχιακό, μια κι έξω βρέχει, ένα ποίημα χειμωνιάτικο, γραμμένο από τον παππού μου πριν από 73 χρόνια. Όμως, πρώτα η απορία ενός αγαπητού επισκέπτη.

Ακούστε το τραγούδι:

Ο φίλος μας γράφει:

Σου στέλνω, λοιπόν, συνημμένως ένα τραγούδι (σε μορφή mp3) που δεν γνωρίζω ούτε τον τίτλο του ούτε τον εκτελεστή (τραγουδίστρια ή συγκρότημα). Έχω λόγους να υποψιάζομαι ότι είναι του συγκροτήματος «It’s a beautiful day», σίγουρα όμως δεν περιέχεται στο ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους ούτε στο δεύτερό τους «Marrying Maiden».Παρ’ όλες τις προσπάθειές μου – μέχρι και το ηλεμουλάρι αγγάρεψα τώρα τελευταία – δεν μπόρεσα να βρω την απάντηση στο κουΐζ. Αν ξέρεις την απάντηση, το κουΐζ θα έχει βρεί την λύση του. Αν όχι, μπορείς να ζητήσεις την βοήθεια της ιστοπαρέας; Ελπίζω κάποιος να το ξέρει.

Τώρα θα μου πεις, για ποιο λόγο το ψάχνω τόσο πολύ το θέμα, είναι τόσο σοβαρό;

Λοιπόν, ο μόνος λόγος που έχω είναι αυτό που λέμε στην νεοελληνική: «fuck my curiosity».

Είναι σοβαρός λόγος, δε νομίζεις;

Ασφαλώς είναι σοβαρός λόγος, αλλά εγώ δεν σκαμπάζω από τέτοια μουσικά είδη, οπότε απευθύνομαι στη συλλογική σοφία της ιστοπαρέας.

Και μετά την απορία, το ποίημα:

Του άφρονος πλουσίου…!

Σύνελθε, σύνελθε, θνητέ, και ξάνοιξε, και τήρα
βαρύ το χιόνι, κι άσπλαχνο σε λίγο θα πλακώσει
Τα νιάτα χρόνια σ’ άφησαν κι η θέρμη τους η τόση·
και τώρα χάσκεις κρυώνοντας μπρος στο σβηστό κρατήρα.

Απελπισμένα τα πουλιά μισεύουνε γι’ αλλού
που ’ναι τα φύλλα πράσινα και χάμου λουλουδίζει.
Ακράτητη τ’ ανήσυχου σηκώνεται γιαλού
η μάνητα, κι υπόκωφη κάποια βοή μουγκρίζει.

Μολύβι ο καταγάλανος εμαύρισ’ ουρανός
και πελιδνές καλπάζουνε νεφέλες μες τα χάη
ο μανιασμένος σίφουνας επέρχεται δεινός
και χίλιων τσακαλιών στριγγλιά μες τον αγέρ’ αχάει.

……………………………………………………..

— Βρε Άχθο, μπας και σου ’στριψε και τέτοια μού καλοναρχάς;
με λόγια μεγαλόστομα με «δέη» και μ’ «ιλίγγους»;
εγώ θαρρούσα κατ’ αρχάς
πως Παλαμάδες άκουγα, Γρυπάρηδες… Φριλίγγους…

— Όχι, δε μου ’στριψε ποσώς
μα σκέπτομαι πως χειμωνιάζει
και άνθρακας –που ’ναι χρυσός-
ο κάθ’ εχέφρων εσοδειάζει.

Και γω δε φρόντισα, τι νίλα!
να κονομήσω λίγα ξύλα
πυρήνα, κωκ ή γουγουτζέλες.
Για δαύτο γράφω τέτοιες τρέλες.

Άχθος Αρούρης

Ο Άχθος Αρούρης έγραφε πότε-πότε ένα είδος σατιρικά ποιήματα που τα ονόμαζε ψυχρολουσίες. Ξεκινούσαν λυρικά ή βουκολικά και μετά άλλαζε το κλίμα μεμιάς και προσγειωνόταν ο αναγνώστης απότομα. Κάτι ανάλογο έχουμε κι εδώ.

Να σημειωθεί ότι προπολεμικά (ίσως δε και αργότερα) οι Μυτιληνιοί στο μαγκάλι καίγαν πυρήνα, δηλ. κουκούτσια ελιάς από το ελαιοτριβείο, γι’ αυτό και κάποιος πνευματώδης είπε πως η Μυτιλήνη ήταν η πρώτη πόλη που χρησιμοποίησε… πυρηνική ενέργεια. Ο Κώστας Φριλίγγος (1882-1950), λόγιος, ποιητής και εβραϊστής, σήμερα δεν είναι τόσο γνωστός –αλλά, ως μυτιληνιός, ήταν τότε ιδιαίτερα οικείος στους αναγνώστες, χώρια που δίνει ωραία ρίμα.

Και, έξτρα ερώτηση για σπέσιαλ δώρα: τι είναι οι γουγουτζέλες; τις λέτε κι εσείς έτσι ή κάπως έτσι;