Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια
Posted by sarant στο 17 Απριλίου, 2011
Πέθανε σήμερα, σε ηλικία 63 ετών, ο Νίκος Παπάζογλου. Θα τον θυμόμαστε για πάντα.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=g4zLIvSlvMA]Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία
Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και… όλα τα άλλα
Πρόσφατα σχόλια
ΛΑΜΠΡΟΣ στη Εθιστικές οθόνες Δημήτρης Μαρτῖνος στη Ο Σίσυφος με τα οχτώ πόδια (δι… ΕΦΗ - ΕΦΗ στη Εθιστικές οθόνες ΕΦΗ - ΕΦΗ στη Εθιστικές οθόνες gpointofview στη Εθιστικές οθόνες Δύτης των νιπτήρων στη Εθιστικές οθόνες sarant στη Εθιστικές οθόνες spyridos στη Εθιστικές οθόνες sarant στη Οι τσορμπατζήδες μαγειρεύουν… sarant στη Εθιστικές οθόνες Nestanaiοs στη Εθιστικές οθόνες Αλφα_Χι στη Εθιστικές οθόνες Χαρούλα στη Εθιστικές οθόνες ΓΤ στη Εθιστικές οθόνες aerosol στη Εθιστικές οθόνες
Σαρανταενατακατό η λέξη του 2023!
ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ (2021)
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ (2018)
ΤΟ ΠΡΟΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΙΒΛΙΟ
ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
αναστασία said
Είναι από τις φορές που οι λέξεις δε βγαινουν εύκολα απο τα χείλη. Αντίο.
Σκύλος της Β.Κ. said
Κρίμα κι άδικο να φεύγουν τόσο νωρίς και τόσο βασανισμένοι οι άνθρωποι.
Ταλαντούχος και σεμνός ήταν πάντα.
Schrödinger's Cat said
Θα έλεγα καλό του ταξίδι, αλλά ούτε ο ίδιος νομίζω πίστευε στα ταξίδια, αλλά στην ανάμνηση που μένει στους ανθρώπους.
ppan said
Είναι λίγο άσχημαο, όταν καποιος πεθαίνει ξαφνικά ξέρουμε τι πιστευε ή τι αισθανόταν;
Τα βρίσκω λίγο αδιάκριτα αυτά.
Βασιλική Μετατρούλου said
«Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό …»
Nοσφερατος said
εφυγε ..κοντα με τον Ρασουλη …
οι μαγκες δεν υπάρχουν πιά..
Αντιο …
sarant said
Κι ένα σε δική του μουσική:
Alexis said
Κανένα σχόλιο. Μόνο σεβασμός.
voulagx said
Κριμα! Ωραιος και σεμνος τυπος!
Καπετάν'Ενας said
ΡΑΓΙΖΕΙ ΑΠΟΨΕ Η ΚΑΡΔΙΑ
Και μακάρι να μη βγει αληθινή η προφητεία:
…κανείς εδώ δεν τραγουδά…
ΕΙΡΗΝΗ said
ΦΤΩΧΕΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΜΕ …….. ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΑΝΙΟ . ΣΕΒΑΣΜΟΣ
gbaloglou said
Από κάποιον που έφυγε ακόμη πιο νέος
bernardina said
τυφλός said
doctor said
«Το κόκκινο φουλάρι, μ΄ένα μπλουτζίν παλιό, να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό».
Η ανατριχίλα στο 1:50 σήμερα γίνεται σωστό ηλεκτροσόκ. Καλό ταξίδι Νικόλα Παπάζογλου!
sarant said
Θάνατο θέλω να ‘χω τραγικό, είχε πει.
Μαρίνα said
Θλίψη.
Μαρία said
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=24923&tsz=0&act=mMainView
Κορνήλιος said
Ἀθάνατος.
Κορνήλιος said
τὸ ῥαγίζει ἀπόψε ἡ καρδιά…σὲ ποιόν δὲν μιλάει αὐτὸ τὸ τραγοῦδι;
Μαρίνα said
Στράβων Αμασεύς said
Έχω παίξει όλα τα τραγούδια σου αλλά δεν σε άκουσα ούτε μια φορά ζωντανά.
Αθάνατος Θεσσαλονικιός.
Αθάνατος Έλληνας.
Σκύλος της Β.Κ. said
Να σημειώσω με αυτή την μακάβρια ευκαιρία ότι πολύ με ενόχλησε το «τραγουδοποιός», που δήθεν λαϊκά ή νεολαϊκά του προσάπτουν διάφοροι δημοσιογράφοι. Το «συνθέτης», δηλαδή, προορίζεται μόνο για λίγους κι εκλεκτούς; Ή είναι μόνο θέμα μαστοριάς η τραγουδοποίηση;
Στράβων Αμασεύς said
Χρηστος Κ. said
Ηταν ενα μαγικο τριημερο τον Ιουλιο του 1984 στο Ακτιο. Και μια μαγικη νυχτα με τον Νικο να παιζει τα τραγουδια του Ρασουλη. Δυστυχως…. http://www.facebook.com/photo.php?fbid=1455414023611&set=o.120047641359823&type=1&theater
mindkaiser said
Τεράστιος άνθρωπος
Χρηστος Κ. said
Βασιλική Μετατρούλου said
Και από το στούντιο, το «Αγροτικόν» (!!!) πόσοι δεν είχαν περάσει, πόσοι διάσημοι κατόπιν, αλλά και πόσα γκρουπάκια που ψάχνονταν. Περιουσία δεν έκανε, όλη η περιουσία του ήταν τα μηχανήματα στο στούντιο.
Το παρατσούκλι του ήταν «ΠουσΠούλ» από τα μηχανήματα (ενισχυτές κ.λπ) που είχαν διακόπτες, όχι σαν της σόμπας ας πούμε που τα γυρνάς μέχρι να κλείσουν/δυναμώσουν (σαν τα παλιά ραδιόφωνα), αλλά που είχαν διακόπτες «Push-Pull», που πατιούνται μέσα-έξω. Μεγάλη εφεύρεση τότε, και καινούργιο κοσκινάκι μου, και ο ΠουσΠούλ τα γνώριζε και τα αγαπούσε πολύ τα μηχανήματα.
Στράβων Αμασεύς said
Είναι από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος
που έβαλε βυζαντινές φωνές μέσα στο λαϊκό τραγούδι.
Είναι αυτός που έσωσε το Ελληνικό τραγούδι όταν αυτό βάδιζε στην καταστροφή την δεκαετία του ’80 και του έδωσε (μαζί με Ξυδάκη, Ρασούλη) μια νέα διάσταση.
Είναι αυτός που μάζεψε την νεολαία ξανά στα θερινά θέατρα να ακούσουν μπαγλαμαδάκι και μπουζουκάκι.
Και ένα αγαπημένο μου:
gpointofview said
Εϊχα νοιώσει δικαιωμένος όταν πρωτάκουσα από τα χείλη του το
μη μ’ αποκαλείς τεμπέλη και μου σπας το ηθικό
η καρδιά λεφτά δεν θέλει για να πει το σ’ αγαπώ
και περισσότερο με το
Μην νομίζεις πως χαζεύω σαν με βλέπεις να γυρνώ
την αγάπη μου μαζεύω μέσα απ’ το σκουπιδιαρό
π2 said
Κρίμα.
Να ‘ναι καλά και η Βασιλική που θυμήθηκε το Αγροτικόν. Αν για τους πολλούς θα μείνουν τα τραγούδια, δικά του και άλλων, έχω την εντύπωση πως για οποιονδήποτε είχε την παραμικρή σχέση με την ηχογραφημένη μουσική (όλων των ειδών) στη Θεσσαλονίκη, το Αγροτικόν θα είναι η βασική τους ανάμνηση από τον Νίκο.
barbakas said
Φίλε στο 23.Ο τίτλος τραγουδοποιός είναι ανώτερος απο του συνθέτη,κατά την γνώμη μου.Ο τραγουδοποιός είναι μια ολοκληρωμένη οντότητα,δεν αφορά μόνο την σύνθεση της μουσικής αλλά και την συγγραφή των στίχων και την εκτέλεση.Συνθέτες υπάρχουν πολλοί τραγουδοποιοί λίγοι.Τέλος πάντων οι καλοί φεύγουν και μένει η σαβούρα.ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ.
Δύτης των νιπτήρων said
Δεν ήταν ακριβώς της γενιάς μου, και όμως ήταν η γενιά μου. Παράξενο που πέθανε μαζί με τον Ρασούλη.
Αντίο.
Βασιλική Μετατρούλου said
Ενα βίντεο, που από όσο ξέρω δεν υπήρχε στο youtube,
με τον Σαββόπουλο να τραγουδάνε την «παράβαση» από τους «Αχαρνής»:
Δεν ξέρω αν είναι Live.
σαλός said
Μην ξέροντας πού αλλού να ρωτήσω, και ελπίζοντας ότι λόγω της προχωρημένης ώρας δεν θα ενοχλήσω πολύ τη ροή των σχολίων, σας μεταφέρω αίτημα φίλου από τη Γαλλία. Ψάχνει να βρει ονλάιν μεταφράσεις του Ελύτη -και ιδίως της Τρελής Ροδιάς- στα γαλλικά. Μια πρώτη έρευνα έδωσε ισχνότατα αποτελέσματα. Νικολά, Νικοκύρη, υπόλοιποι φίλοι, καμιά ιδέα;
(Συγγνώμη για το θάρρος να ρωτήσω εδώ. Δεν έχω σχολιάσει πάρα μόνο μία ή δύο φορές, αν θυμάμαι καλά, αλλά σας διαβάζω καθημερινά.)
Μαρία said
Κι εδώ στα Μουσικά πορτραίτα
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=70347&tsz=0&act=mMainView
sarant said
34: Ωραίο!
35: Ονλάιν μεταφράσεις του Ελύτη στα γαλλικά; Λυπάμαι, δεν ξέρω -να πω την αμαρτία μου δεν είμαι και… ελυτιστής. Αν ξέρει κανείς, τον παρακαλώ να ενημερώσει!
tamistas said
Ραγίζει απόψε η καρδιά. Κάποια τραγούδια ταυτίζονται με τους ερμηνευτές τους. Σ’ αυτό, από την Εκδίκηση της Γυφτιάς, ο Παπάζογλου ήταν και συνδημιουργός, είχε γράψει τη μουσική.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν πολλά. Ανάμεσά τους, αυτό του τίτλου τής ανάρτησης, ο Αύγουστος, Τρελλή κι Αδέσποτη, η Παράβαση από τους Αχαρνής…
Δεν νομίζω ότι η προφανής αμεσότητα στη σχέση του κοινού με τον τραγουδιστή (και όχι με το στιχουργό ή το συνθέτη) δικαιολογεί από μόνη της τη θλίψη που προκάλεσε ο θάνατος του Παπάζογλου, την πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνη που προκάλεσε ο θάνατος του Ρασούλη. Ο Νικόλας, όπως πολλοί τον φώναζαν, όταν τον αντίκρυζες, σού προκαλούσε αυτόματα συμπάθεια, οικειότητα και το χαμόγελό του σου ‘φερνε χαμόγελο. Σύντομα τον αισθανόσουν δικό σου άνθρωπο.
Και να μην ξεχνάμε: Τρύπες, Ρασούλης – Ξυδάκης, Χειμερινοί Κολυμβητές και πολλοί άλλοι, στο Αγροτικόν του έκαναν τα πρώτα τους βήματα.
Χρηστος Κ. said
Ειναι μακρυς ο καταλογος καλλιτεχνων που μπηκαν στο Αγροτικον και βγηκαν με τις μουσικες τους στον κοσμο. Η ειδοποιος διαφορα του Νικου ηταν οτι ασχοληθηκε με την μουσικη και οχι με το εμπορευμα που ειναι γνωστο ως «μουσικη». Ειναι μαζι με τον Ρασουλη η ελληνικη μουσικη μετα το 80. Μαζι με τον Ξυδακη, τον Μαλαμα, τον Περιδη, τον Θαναση Παπακωνσταντινου και μερικους ακομα που ξεχνω.
Άντρος said
Έφυγε ο ιερός Παπάζογλου, καλό ταξίδι.
gpointofview said
#32
Το αν το συνθέτης είναι «ανώτερο» ή όχι του τραγουδοποιού εξαρτάται από το πως το προσλαμβάνει κανείς, ο Σαβόπουλος θεωρείται τραγουδοποιός, ενώ ο Ανδριόπουλος συνθέτης.
Συνήθως ο τίτλος τραγουδοποιός δίδεται σ’αυτόν που φτιάχνει μόνο τραγούδια ενώ ο συνθέτης μπαίνει και σε άλλα χωράφια.
Εξ ιδίας πείρας γνωρίζω ότι κάποιος φτιάχνοντας στιχάκια μπορεί να «διαβάσει» μια απλή μελωδία που αυτά «κρύβουν» συχνά και που μπορεί να γίνει τραγούδι, δεν μπορεί όμως να συνθέσει ένα κομμάτι χωρίς στίχους.
Στράβων Αμασεύς said
#41 Ο τραγουδοποιός είναι συνήθως ένα μοναχικό δημιουργικά άτομο που οικοδομεί ένα τραγούδι εκ του μη όντος και μάλιστα συνήθως είναι και ο ερμηνευτής. Είναι κατά κάποιον τρόπο πιο ρομαντικός και τείνει προς τον ραψωδό.
Απεναντίας ο συνθέτης είναι πιο επαγγελματική εργασία και αφορά μόνον την μουσική σύνθεση. Ο συνθέτης μπορεί να μελοποιήσει τους στίχους άλλων, ο τραγουδοποιός (συνήθως)μόνον τους δικούς του.
Αυτό πάντως που λες στο τέλος […να “διαβάσει” μια απλή μελωδία που αυτά “κρύβουν”…] είναι στην ουσία αυτό που λέω για την αρμονία της γλώσσας γενικότερα. Υπάρχει μια κρυφή αρμονία μέσα στις λέξεις και επομένως αυτές δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνον ως αποκομμένες γλωσσολογικές οντότητες.
Στράβων Αμασεύς said
Α…συμπληρώνω…συνήθως οι συνθέσεις ενός τραγουδοποιού μπορούν να εκτελεστούν μουσικά από μια σεμνή ομάδα οργάνων. Απουσιάζουν συμφωνικές ορχήστρες κλπ. Συνήθως μια κιθάρα, μια λύρα, ένα μπουζουκάκι, ένα μπάσο είναι αρκετά. Έτσι το εκλαμβάνω εγώ, είναι νομίζω υποκειμενικό.
Βασιλική Μετατρούλου said
Αλλο ένα βίντεο (που νομίζω δεν υπάρχει πουθενά αλλού) με το Νίκο Παπάζογλου να τραγουδάει το παραδοσιακό «Προσφυγούλα». Μάλλον είναι η μοναδική φορά που ακούμε τον Ν.Π. σε αυτό το παραδοσιακό.
Αν κάποιος αναγνωρίζει από ποια εκπομπή είναι το απόσπασμα, και από ποιο κανάλι, ας κάνει έναν κόπο, παρακαλώ.
menios georgiopoulos said
Η ΝΙΟΤΗ ΜΑΣ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙ……..ΗΤΑΝ ΟΜΟΡΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ….
ppan said
@41 νομιζω τραγουδοποιο λεμε αυτον που γραφει μουσικη και στιχους κα τραγουδαει. Κι εμενα δεν μαρέσει η λεξη αλλα είναι πιο ακριβής ας πούμε απο «συνθέτης» που παναπει μονο τον συνθετη της μουσικης
physicist said
Το Νίκο Παπάζογλου τον πρωτάκουσα στην Αμερική από κασέτες φίλων απ’ την Ελλάδα. Με είχε συγκινήσει η φωνή του, η μουσική και το ύφος των τραγουδιών του. Μια φάση που ήμουν κάργα ερωτευμένος με μια κοπέλα (που τελικά δεν με ήθελε), ο Παπάζογλου με συντρόφεψε σαν φίλος με τον Αύγουστο και τα λυτά της μαλλιά, που ούτε κι εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω. Πολύ όμορφη εκείνη η στεναχώρια.
Καλό ταξίδι, Νίκο Παπάζογλου, πιό πολύ απ’ όλα θα σε θυμάμαι που ήσουν σεμνός και ποτέ δεν κυνήγησες την εύκολη φήμη.
sarant said
Ευχαριστώ και για τα επόμενα σχόλια και γιουτουμπάκια!
Δεν είναι τυχαίο πως η εκτίμηση για τον Παπάζογλου είναι ένα από τα ελάχιστα θέματα όπου υπήρξε ομοφωνία των σχολιαστών!
Στράβων Αμασεύς said
Να πούμε και κάτι διαφορετικό.
– Το ‘μπαγλαμαδάκι’ (μαζί με το ‘ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας’) είναι το πρώτο τραγούδι που μαθαίνει κάποιος στην Ελληνική μουσική.
– Είναι επίσης το κομμάτι που έφερε το μικροσκοπικό έγχορδο κοντά στην νεολαία και το απεγκλώβισε από το βαρύ ρεμπέτικο τραγούδι.
– Ο υδροχόος είναι το κομμάτι της νέας εποχής καθώς βγαίνουμε από την εποχή των Ιχθύων (με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται).
– «Τα δήθεν» τα «Σύνεργα» και η «Εκδίκηση της γυφτιάς» είναι (κατά την άποψη μου) από τους πιο «ψαγμένους» δίσκους της νεότερης Ελληνικής μουσικής.
Επίσης έχω μια δική μου θέση, άκρως υποκειμενική, ότι ο καθένας τραγουδάει την ζωή του αλλά – δίχως να το πολυκαταλαβαίνει – και το τέλος του.
Stazybο Hοrn said
Τώρα, δηλαδή, θα ξεσαλώσουν τελείως η γλυκερία κι ο ακατανόμαστος στις ερμηνείες… κατάρα!
Στράβων Αμασεύς said
Αν (και τελειώνω) θεωρήσουμε το ακόλουθο τραγούδι ως τελευταία επιθυμία του Ν.Παπάζογλου (αν και το κομμάτι είναι του Περίδη), τότε μάλλον δεν εκπληρώθηκε ως προς την τελετή.
gpointofview said
@42
Συμφωνώ για την αρμονία που κρύβουν οι λέξεις όταν είναι σωστά επιλεγμένες.
Εξ άλλου ένα σλόγκαν μου είναι το μιά λέξη, χίλιες εικόνες, πρέπει όμως να είναι η σωστή.
Εξ άλλου πόσες εικόνες μαζεύει ένα μωρό μέχρι να πει πρώτη φορά μαμά και να τις εκφράσει;
Πιστεύω ακόμα ότι κουβαλάνε και την διαδρομή τους, δηλαδή τις έννοιες που άλλαξαν με τα χρόνια, όπως το αργός που έγινε από γρήγορος, βραδύς (γέρασε σαν λέξη) ή το μέλι που μένει αναλλοίωτο χιλιετηρίδες όπως διατηρείται οτιδήποτε εντός του.
Στράβων Αμασεύς said
#52 Επομένως μπορούμε να πούμε ότι ο συνθέτης πέρα από την μελωδία που παράγει, υπακούει και στην εσωτερική αρμονία των στοίχων. Δηλαδή κατά κάποιον τρόπο ο συνθέτης δεν δημιουργεί αλλά αποκαλύπτει τον στοίχο.
Είναι δηλαδή αποκαλυπτική διαδικασία η σύνθεση.
Βασιλική Μετατρούλου said
Ολα αυτά που θα δείτε στο λινκ, προέρχονται από το προσωπικό αρχείο ενός καλού φίλου του ιστολογίου, που ήταν προσωπικός φίλος των δύο εκλιπόντων, ο οποίος μας (τα) εμπιστεύτηκε.
Ο Νίκος Παπάζογλου και οι φίλοι του – Αγνωστες στιγμές, φωτογραφίες και βίντεο
ΤΑΚ said
Νίκο Παπάζογλου, καλό ταξίδι.
Στράβων Αμασεύς said
Και εκεί που έλεγες ότι ο Παπάζογλου επαναλαμβάνεται πάλι με ένα ουσάκ από ρε ή ντό μινόρε, ξαφνικά, ένας λυγμός, ένας πονεμένος στοίχος, ένα παράξενο γύρισμα, έκανε το τραγούδι να μοιάζει μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Πόσα τραγούδια δεν ήταν ίδια μεταξύ τους; Βαριά βαλίτσα, Για μένα, Ό,τι με πλήγωσε, Απόψε σιωπηλοί, Ο μοναχός ο άνθρωπος κλπ.
Κι όμως, έστω και ένα τραγούδι αν αφαιρεθεί δημιουργείται ένα τεράστιο κενό στην Ελληνική μουσική. Τόσο ίδια κι όμως τόσο διαφορετικά. Τραγούδια που όταν τελειώνουν θέλεις αμέσως να τα ξανακούσεις.
gbaloglou said
Με αφορμή την «Προσφυγούλα» (44):
Σε άλλη εκπομπή (ίσως της Βίκης Πλέσσα) ο Παπάζογλου αναφέρθηκε στην άρνηση του να τραγουδήσει σε ‘ανώνυμο’ χωριό (κοντά στις Σέρρες, νομίζω) που λίγο μετά το 1922 είχε φερθεί άσχημα σε πρόσφυγες (ανάμεσα στους οποίους και οι δικοί του). (Αν θυμάμαι καλά είχαν ζητήσει τσεκούρια από τους ντόπιους να κόψουν ξύλα για να ζεσταθούν και δεν τους έδωσαν.)
gbaloglou said
57: Φλέσσα, όχι Πλέσσα 🙂
gbaloglou said
49
«- Το ‘μπαγλαμαδάκι’ (μαζί με το ‘ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας’) είναι το πρώτο τραγούδι που μαθαίνει κάποιος στην Ελληνική μουσική.
– Είναι επίσης το κομμάτι που έφερε το μικροσκοπικό έγχορδο κοντά στην νεολαία και το απεγκλώβισε από το βαρύ ρεμπέτικο τραγούδι.»
Γι’ αυτό και το παίζουν στα εστιατόρια (της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον) κάτι άμοιρα περιφερόμενα πιτσιρικάκια (με μπαγλαμαδάκι φυσικά)!
gbaloglou said
Μπαγλαμαδάκι έπαιζε και ο Ηλιόπουλος!
Στράβων Αμασεύς said
Άγγελε, αυτό για εσένα. Στο 19΄30΄΄ λέει ο Παπάζογλου ότι ακολουθούσε το πολυτονικό σύστημα στην σύνθεση των τραγουδιών του. Δες επίσης και το σχόλιο μου 53. Λερναίος λοιπόν και ο Παπάζογλου
Μαρία said
Γνωστές ξαναζεσταμένες σαββοπουλικές ανοησίες.
Στράβων Αμασεύς said
#62 Εγώ δεν συνηθίζω να βγάζω ψεύτες τους ανθρώπους. Από την στιγμή που ο Παπάζογλου δηλώνει ότι λαμβάνει υπόψιν πνεύματα και τόνους απλά το δέχομαι. Και η αισθητική του αποτελέσματος τον δικαίωσε.
sarant said
Ο δημιουργός μπορεί να δηλώνει ότι λαμβάνει υπόψη και πνεύματα από το τραπεζάκι, και πράγματι να γράφει αριστουργήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν.
Στράβων Αμασεύς said
Όντως, πνεύματα από το τραπεζάκι δεν υπάρχουν εκτός από κάτι πνεύματα που καλούν Άγγλοι συνήθως (δεν θυμάμαι την ονομασία της τελετουργίας) καθούμενοι γύρω από ένα τραπέζι.
Ωστόσο τα πνεύματα και οι τόνοι στην γραφή υπάρχουν ή τουλάχιστον υπήρχαν για 2200 χρόνια. Και η επιστήμη είχε πάψει να ισχύει για κάτι αιώνες όμως υπήρχε και όταν επανενεργοποιήθηκε έγινε η επιστημονική επανάσταση. Είναι λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του τί ισχύει και του τι υπάρχει.
Μαρία said
Βασίλης Νικολαΐδης για Νίκο Παπάζογλου.
sarant said
Πολύ καλογραμμένο!
Μαρία said
67 Είδες ο άτιμος. Τον ζήλεψα.
Δύτης των νιπτήρων said
Εμ, Βασίλης είναι αυτός.