Στο αρχιπέλαγος της αμετροέπειας

Από τον Γενάρη του 2015 που έγινε βουλευτής ο Κώστας Ζουράρις, έχει καταφέρει να απασχολήσει όχι λίγες φορές την επικαιρότητα. Βοηθάει σ’ αυτό και η τηλεοπτική μετάδοση των κρίσιμων συνεδριάσεων της Βουλής όπως και η εύκολη αναπαραγωγή ψηφιακών αρχείων με στιγμιότυπα βίντεο που γίνονται ιότροπα -κι έτσι, ας πούμε, από μια αγόρευση του Ζουράρι εμπλουτίστηκε η ελληνική αργκό με τη λέξη ‘μέζεα’, ενώ πριν από 25 χρόνια η αντίστοιχη κορόνα θα έμενε θαμμένη σε κάποια μέσα σελίδα εφημερίδας.

Ο Κ. Ζουράρις χτυπάει μια στο καρφί και μια στο πέταλο -κάποιες δηλώσεις του ακούγονται υπερπατριωτικές, κάποιες άλλες θα χαρακτηρίζονταν «εθνομηδενιστικές» από τους καραμπελιάδες φίλους του αν τις είχε κάνει άλλος. Επίσης, στις δηλώσεις του αντλεί (αλύπητα) λέξεις από την ακένωτη δεξαμενή της τρισχιλιετούς μας, περιφρονώντας αγέρωχα την ακριβή σημασία των έτσι κι αλλιώς άγνωστων λέξεων που ξεθάβει, εφόσον ακόμα κι αν βγει να του πει κανένας μίζερος Γιάννης Χάρης ότι το «καλλίπυγος μαγωδία» είναι σολοικισμός διότι δεν μπορεί μια παντομίμα (αυτό είναι δα η μαγωδία) να έχει όμορφα οπίσθια (αυτό είναι η πυγή), το φιλοθεάμον (ή φιλοθέαμον, αν επιμένετε) κοινό θα έχει ήδη θαυμάσει και θα έχει προχωρήσει παραπέρα.

Με πληροφορούν μάλιστα πως αυτή η τάση του Κ.Ζ. προς τις αρχαιοπρεπείς πομφόλυγες έχει γεννήσει και τον αργκοτικό νεολογισμό «ζουράρω», ήτοι: Λολοπαίγνιο εκ των τζουράρω και του επωνύμου του υφυπουργού παιδείας Κώστα Ζουράρι (ή Ζουράρεως για να ζουράρουμε), σημαίνει πίνω κι εγώ από αυτό που πίνει και δεν μας δίνει ο Κώστας Ζουράρις, παίρνω μια μικρή τζούρα από τον τετρακισχιλιετή γλωσσικό πλούτο του Ελληνισμού, οπότε αρχίζω να μιλάω με ακατάληπτες λέξεις στα αρχαία ελληνικά διά ατενσιονχοριλικίου και θουκυδιδείων μπινελικίων περαίνων την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν. Συνώνυμο: παθαίνω ζουραρίαση.

Για να είμαι πάντως δίκαιος, ο Κ.Ζ. έχει γράψει και αξιόλογα πράγματα (όπως και σκύβαλα) και δεν αρνούμαι ότι κάποιες φορές, ιδίως όταν δεν ζουράρει, μπορεί να είναι σαγηνευτικός ομιλητής -ενώ έχει δίκιο και σε αρκετές θέσεις του.

Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν επιφυλλιδογράφο ή έναν συγγραφέα, να πεις ότι δίκιο είχε ο Ζουράρις όταν αποκάλεσε μαλάκες όσους χαρακτήρισαν δικτάτορα τον Φιντέλ Κάστρο αλλά άδικο όταν επέκρινε τα σχολικά βιβλία. Ούτε, παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις, έχουμε να κρίνουμε την παράσταση ενός καλλιτέχνη, να πούμε ότι πολύ γελάσαμε με τα μέζεα αλλά το παράκανε με τον αρχέκακο όφι τον Αλεμανό. Ο κ. Ζουράρις είναι πολιτικός πλέον, και όσο κι αν στους βουλευτές αναγνωρίζεται μεγαλύτερος βαθμός ελευθερίας, και είθισται κάθε κοινοβουλευτικό σώμα να διαθέτει και μερικούς εκκεντρικούς, ελεύθερα ηλεκτρόνια, μάβερικ, μοναχικούς καβαλάρηδες, ιδιόρρυθμους τέλος πάντων, τώρα πια ο κ. Ζουράρις είναι υφυπουργός και μοιραία αυτά που λέει αντανακλούν πάνω στην κυβέρνηση, ακόμα κι όταν κάνει χαλαρές δηλώσεις περί ανέμων και υδάτων σε κάποιον ραδιοσταθμό.