Με το ταξί καλπάζοντας (Γιάννης Βαρβέρης, 1955-2011)
Posted by sarant στο 28 Μαΐου, 2011
Πήρα ένα ηλεμήνυμα από τον φίλο Γιώργο Ζεβελάκη, για τον θάνατο του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη:
Σκέφτηκε ότι μπορεί τίποτα να μην είναι τυχαίο.
Το ποίημα:
Ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα
σαν άμαξα δαιμονισμένη.
Μαστίγωσε τους μαύρους σου άμαξα
ρίξε στην Πανεπιστημίου τ’ άλογα σου
με μια ελαφρά μου κλίση χαιρετώντας
τις φευγαλέες δενδροστοιχίες των περιπτέρων
καθώς μεθάω μέσα στη νύχτα τόσων φώτων
που με καλούν από τον πύργο των πιδάκων.
Βίτσισε λέω και στρίψε την Ομόνοια
ο Κόμης μες στα τόσα μύχια δώματα
εδώ τα εξαίσια σώματά του βασανίζει
μια βουή που κάθεται στα κόκαλά μου ομίχλη .
χύσου λοιπόν στην ασφαλή μας άσφαλτο
κει που κοπάζουν τα ουρλιαχτά, στην κατηφόρα.
Μάρνη κι εγώ βουλιάζω πιο βαθιά στο κάθισμά μου
με τον καπνό μου σαν Ζορό να με τυλίγει
να με προδίνει μόλις φτάνει μπρος στο τζάμι
κι ο αγέρας τον αρπάζει από την μπέρτα.
Θα μείνεις τέλος μόνο εσύ κι’ εγώ αμαξά
εγώ που έχω από πριν σοφά μετρήσει
τις πιθανές γωνίες των καθρεπτών σου
για να μη δεις ποτέ το πρόσωπό μου
και μες στην άπνοια της πλατείας που χλιμιντρίζει
να μη με δεις τώρα σαν κατεβαίνω
που θα φυσήξω λίγο την κορφάδα των μαλλιών σου
για να μου πουν
χωρίς να νιώσεις
Καληνύχτα.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Διαβάζετε τον Jacques Prévert said
Ευχαριστούμε Νίκο για το Σαββατιάτικο δώρο…
BobLoopas said
…
Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη
να τους βλέπουμε που και που
γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι
βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί – ξεχασμένοι έστω –
εκεί έρχεται το μαντάτο τους.
Οι καλοί ποιητές μας φεύγουνε μια μέρα
όχι γιατί πεθαίνουνε
από έμφραγμα ή από καρκίνο
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους
λουλούδια τρομερά.
Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή
πάνε μετά στον οφθαλμίατρο
ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους
η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
λόγια φοβισμένα κι αόριστα
οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.
Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται
αποτραβιούνται σπίτι τους
ακούγοντας δίσκους παλιούς
γράφοντας λίγο
όλο και πιο λίγο
πράγματα μέτρια.
Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα
τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται
και να κρεμάνε
κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια
μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.
Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι
ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά
που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα
κι αυτή γαντζώνεται
στα ξεραμένα φύλλα πρώτα
ύστερα στα ξερά κλαριά
σ’ όλο το σώμα
και τότε λάμπει το σπίτι
λάμπει ο τόπος
για μια μόνο στιγμή
κι αποτεφρώνονται.
Γιάννης Βαρβέρης.
sarant said
Πρεβέρ, ευχαριστώ εγώ!
ΜπομπΛούπας, μπράβο, πολύ ταιριαστό. Βέβαια, η σύμπτωση με το ταξί είναι τρομερή. Πέθανε στο ταξί έχοντας γράψει σχετικό ποίημα…
Να θυμίσω ότι σε μέσα μεταφοράς έχουν πεθάνει κι άλλοι λογοτέχνες μας: ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου στο τραμ, ο Κώστας Χατζόπουλος στο πλοίο για Μπρίντιζι, ο Φώτης Αγγουλές στο πλοίο καθώς ερχόταν απ’ τη Χιο, με είκοσι δραχμές στην τσέπη.
ti zoe sauto to blog said
Μια που σε βρήκα Jacques Prévert , μου άρεσε το σχόλιο σου εδώ (γ παράγραφος).
24 Ιανουαρίου, 2011 στο 19:43
Για το θάνατο του Βαρβέρη , τώρα το έμαθα και λυπήθηκα ειλικρινά, μόλις στα 56 του χρόνια !
BobLoopas said
…Ο Καραβασίλης το 2004, ο Κλείτος Κύρου το 2006, ο Κωσταβάρας το 2007, ο Σταύρος Βαβούρης, ο Πάνος Θασίτης, ο Γιώργης Μανουσάκης και ο Ιάσωνας Δεπούντης το 2008, ο Τάσος Δενέγρης το 2009, ο Έκτωρ Κακναβάτος το 2010, ο Μάνος Λουκάκης κι ο Τάκης Βαρβιτσιώτης.
Ο Γιάννης Βαρβέρης…
Τσαλαπετεινός said
από το «πιάνο βυθού» αξίζει κανείς να προσέξει τους τελευταίους στίχους.
Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.
Δύτης των νιπτήρων said
Και εγώ το «Πιάνο βυθού» θυμήθηκα μόλις έμαθα το θάνατο του Γ.Β.
Φθινόπωρο 1991, πρώτο εξάμηνο στη σχολή, μάθημα Νέα Ελληνική Φιλολογία, ακόμα ήταν η εποχή που πατούσα στα μαθήματα, και μ’ αυτό τέλειωναν τα φωτοτυπημένα κείμενα.
Ο Βαρβέρης επίσης, αν δεν κάνω κάποιο ασυγχώρητο λάθος και τον μπερδεύω με άλλον, ήταν μέγας φίλος του ύστερου λαϊκού τραγουδιού.
Σοφία Λιλιμπάκη said
Έχουν για την ποίηση δοθεί κατά καιρούς πολλοί ορισμοί. Ο Γιάννης Βαρβέρης έδωσε κάποτε τον δικό του:Αν το κάθε πράγμα μπορούμε να το πούμε με χίλιους τρόπους η ποίηση είναι ο χιλιοστός πρώτος.
Και κάποιοι επίκαιροι στίχοι του απο τη συλλογή
του Γιάννη Βαρβέρη , Κέδρος 2001:
…σημαίνει, σήμανε η παύση των πληρωμών
αφήστε τον σύνδικο
της πτωχεύσεως
να κάνει τη δουλειά του
ακούστε πάνω στα μαλλιά σας
αυτό μου το χάδι:
Περιουσία μας είναι
ό,τι έχουμε χάσει.
(ΠΡΙΓΚΗΨ ΚΑΙ ΠΤΩΧΟΣ)
Σοφία Λιλιμπάκη
Alfred E. Newman said
Στα ποιήματα του αλλά και στην καθημερινή του ζωή κυριαρχούσε το μαύρο χιούμορ που είναι τόσο σπάνιο στον περίγυρό μας.
Παλιά ήταν μανιώδης χαρτοπαίκτης. Ρωτήθηκε πριν κανά χρόνο από κοινό φίλο αν θα συμμετάσχει σε καρέ πόκας.
Η απάντησή του:
Με τί νεφρό;
Διαβάζετε τον Jacques Prévert said
(# 4)
Γιατρέ, έχεις μεγάλη μνήμη, ίσως να είσαι και χειρουργός, αφού πας τόσο βαθιά 🙂
Θα ήθελα να απαντήσω απλά ότι σε κατατάσσω σε αυτούς που τροφοδοτούν με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή σ’αυτό το μπλογκ.
Και ας προσθέσω και τούτα τα λόγια του ποιητή…
Ο ποιητής δεν υπόσχεται. Διατίθεται. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Και η μεγάλη του πολυτέλεια…
Παρμένο από εδώ όπου και η συνέχεια :
http://www.poiein.gr/archives/148/index.html
betatzis said
7. Δύτη θες να πεις του σκυλάδικου.
Ναι, δεν πρέπει να κάνεις λάθος. Θυμάμαι κάποια αναφορά (ή άρθρο του ;;) σε ένα παλιό τεύχος του καλού περιοδικού «Λαϊκό Τραγούδι»
Το βράδυ θα ψάξω τα κιτάπια, μπας και το βρω.
Δύτης των νιπτήρων said
Ναι, κι εγώ από κει το θυμάμαι, νομίζω.
betatzis said
Να ξεκαθαρίσω ότι σέβομαι και γω και αγαπώ το αυθεντικό σκυλάδικο, δεν έγραψα τον όρο υποτιμητικά. Μου άρεσε και μένα ο Βαρβέρης.
Βρήκα και κάτι γουγκλάροντας.
http://laikotragoydi.blogspot.com/2011/05/blog-post_27.html
Η Μελίνα Τανάγρη σε ένα πρόσφατο τραγούδι της χρησιμοποίησε την δική του έκφραση «κάτω νύχτα» . Νομίζω το τραγούδι λέγεται Αμάν και πότε.
Δύτης των νιπτήρων said
Α μπράβο, κι εγώ θυμόμουν πως του άρεσε η Καίτη Ντάλη.
nikiplos said
Πραγματικά, διαβολική σύμπτωση…
Ίσως ο ζεστός αέρας, ενός πολλά υποσχόμενου καλοκαιριού,
καθώς αναψηλαφούσε τα ίχνη από χάδια στους ατημέλητους κροτάφους
να τον έκανε να γνωρίσει τον Αμαξά-Οδηγό…
προδίνοντάς του έναν θάνατο αληθινά ποιητικό…
sarant said
Ευχαριστώ πολύ και για τα επόμενα σχόλια!
Nicolas said
Άντε αφιέρωμα
Την επόμενη φορά που θα πάω στη Cète (με την παλιά ορθογραφία) θα πιω ένα picpoul στην υγ… στη μνήμη του !
Να προσέχει ο Δημήτρης, γιατί είναι ο επίσημος πια ! (Δημήτρη, ne déconne pas, hein !)
sarant said
Καλά που το θυμήθηκες, συνονόματε, ότι ο Βαρβέρης είχε μεταφράσει Μπρασένς:
http://www.sarantakos.com/language/par-gorilla1.html
Με το ταξί καλπάζοντας (Γιάννης Βαρβέρης, 1955-2011) « ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ said
[…] Στο μπλόγκ του Ν.Σαραντάκου. ΚΛΙΚ ΕΔΩ […]
Ντίνος Πετράτος said
Διάβασα για καφενείο στο Χαλάνδρι.
Για εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου και δεν ξέρω τι άλλο.
αν οι λεπτομέρειες έχουν κάποια σημασία για σας, τα πράγματα έχουν ως εξής.
Με τον Γιάννη Βαρβέρη και φίλους είμαστε στο <> πίσω απ το Hilton .
Όταν ο Γιάννης θέλησε να φύγει τον συνόδεψα. Στο ταξί συνεχίσαμε την κουβέντα μας.
Στη διασταύρωση Βας. Σοφίας και Ηρώδου αττικού έβγαλε τα κλειδιά του.τα κουδούνισε λίγο στο χέρι του, έγειρε το κεφάλι του και έφυγε. Χωρίς ένα αχ.
Ντίνος Πετράτος
sarant said
20: Ασφαλώς εσείς ξέρετε καλύτερα, ευχαριστώ για το σχόλιο.
(Αν είχατε κάποιο όνομα μαγαζιού μέσα στις αγκύλες, φοβάμαι ότι χάθηκε, το WordPress ερμηνεύει αλλιώς τις αγκύλες).
Ι.Ν.Κυριαζής said
ΦΟΥΛ ΤΟΥ ΠΑΣΟΥ, Ι.Ν.Κυριαζή
Οι μέρες ανακατεύτηκαν σαν τραπουλόχαρτα
και μοιραστήκαν στους ανθρώπους.
Τα καρό έφτιαξαν τραπεζομάντιλο
και πάνω τους οι κούπες μας γέμισαν με καφέ.
Τα μπαστούνια τα έβρισκα αμέσως παντού
μα πουθενά δεν είδα σπαθιά-
ήτανε όλα καρφωμένα στην πλάτη μου.
δημοσιευση στο ποιειν 17/1/2008
http://www.poiein.gr/archives/1730/index.html
Επάνω σε καρό τραπεζομάντιλα
με κούπες του καφέ αχνιστές
παίζουν χαρτιά στη λέσχη τους συχνά τα ζώα
συχνά τα βρίσκουνε μπαστούνια.
από τη μετά θάνατο συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη «Ζώα στ σύννεφα» 2013
Click to access zoa_sta_sinnefa.pdf
sarant said
Ευχαριστώ πολύ!
Velvet said
Ερωτική διαθήκη
«Αφού λοιπόν ο νεκρός δεδικαίωται
τώρα σας λέω πως είχα τσέπες
στο γυμνό μου δέρμα.
Στην ανακομιδή στα τρίχρονα
όλοι εσείς που ‘χατε νταραβέρια με το σώμα μου
σύρτε τη λήθη σας μέχρι το λάκκο
θα βρείτε κει κομμάτια γλώσσας χείλη
κραυγές χνούδια λαιμών κοντές ανάσες
ελάτε να σκυλέψετε με τη σειρά σας
ό,τι σας σκύλεψα είναι άθικτο σας περιμένει
έχω μια μουσική για σας από τα πλήκτρα των δοντιών
ελάτε
τ’ αρπαχτικά σας δάχτυλα καυτά να νιώσω
για τελευταία φορά στα κόκαλά μου».
Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011)
Velvet said
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Χθες είδα πάλι στον ύπνο τον πατέρα. Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; του λέω. – Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. – Άντε, στην υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; ρώτησα. – Εσύ να πιεις απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω.
Γιάννης Βαρβέρης, Πεταμένα Λεφτά, Κέδρος 2005
…………
Ποιος αραγε εκλεψε τα καρο τραπεζομαντιλα ?
leonicos said
Ζούμε ακόμα μερικοί
Γιάννης Βαρβέρης…«Με το ταξί καλπάζοντας» – imaginistes said
[…] πηγή; https://sarantakos.wordpress.com/2011/05/28/barberisinmemoriam/ […]