Εφταμηνίτικη πρώτη φορά

Αυτοί οι Συριζαίοι δεν σεβάστηκαν ούτε τα μπάνια του λαού, ούτε τις διακοπές του υπεύθυνου του ιστολογίου. Οπότε, ενώ κάτι άλλο είχα σκοπό να ανεβάσω σήμερα, το αλλάζω εξαιτίας της επικαιρότητας. Στην αρχή σκέφτηκα να βάλω απλώς μια παράγραφο και μετά να ακούσω τις δικές σας γνώμες, αλλά παρασύρθηκα κι έγραψα λίγο περισσότερα. Περιμένω όμως τα σχόλιά σας.

Τελικά, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας δεν πρόλαβε να συμπληρώσει τον έβδομο μήνα της, αφού χτες ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτηση της κυβέρνησής του και επισκέφτηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να δρομολογηθούν οι διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα, διαδικασίες που φαίνεται πως θα οδηγήσουν σε εκλογές μέσα στον Σεπτέμβριο ή έστω την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη.

Ταυτόχρονα, επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η Αριστερή Πλατφόρμα ανακοίνωσε ότι θα κατεβεί στις εκλογές με ένα πλατύ, αντιμνημονιακό, προοδευτικό, δημοκρατικό μέτωπο -και όπως συμβαίνει με όλα τα διαζύγια, ακόμα και σε αγαπημένες σχέσεις (κάποιοι θα έλεγαν «ιδίως στις αγαπημένες») θα ακούσουμε στις επόμενες μέρες πικρά λόγια που χαρά θα φέρουν μόνο στους αντιπάλους (ή, μόνο στους άλλους αντιπάλους).

Το ρίσκο που πήρε ο πρωθυπουργός με τις πρόωρες εκλογές δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποδώσει -υπάρχουν αρκετά ιστορικά προηγούμενα που τέτοιες κινήσεις μετατρέπονται σε μπούμεραγκ. Από την άλλη, μετά τη διαφοροποίηση τόσο μεγάλου αριθμού βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ονομάστηκε, ίσως καταχρηστικά, «απώλεια της δεδηλωμένης», η εξέλιξη αυτή ήταν περίπου προδιαγραμμένη.

Εγώ δεν ήθελα να γίνουν πρόωρες εκλογές, ενώ για προσωπικούς λόγους μού είναι πολύ δύσκολο να βρεθώ στην Ελλάδα και να ψηφίσω αν γίνουν εκλογές στις 20 ή στις 27 Σεπτεμβρίου. Αν παρ’ όλ’ αυτά ψηφίσω, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν αισθάνομαι (ακόμα) μεγάλη επιθυμία να κάνω τον κόπο και τα έξοδα. Υποθέτω ότι και άλλοι θα επιλέξουν, λιγότερο ή περισσότερο εξαναγκασμένοι από τα πράγματα, τη λύση της αποχής.

Όταν προκηρύσσονται εκλογές, αναπόφευκτο είναι να κάνει κανείς προβλέψεις -τούτη τη φορά όμως, και παρόλο που η προεκλογική περίοδος θα είναι σύντομη, οι προβλέψεις είναι πολύ παρακινδυνευμένες. Προσωπικά, βλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απώλειες, που όμως δεν μπορώ να τις εκτιμήσω ποσοτικά, ούτε προβλέπω να τις καρπώνεται η Νέα Δημοκρατία.

Μάλιστα, παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Μεϊμαράκη ένιωσα ότι ο Τσίπρας έχει δίκιο που κάνει εκλογές, περισσότερο απ’ όσο με είχε πείσει το πρωθυπουργικό διάγγελμα που προηγήθηκε. Αν και το καλύτερο σχόλιο έγινε από το νεαρότερο μέλος της παρέας, που ακούγοντας (αλλά μη βλέποντας) τον Μεϊμαράκη αναρωτήθηκε αν είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτός που μιλάει, διότι του θύμισε πολύ κάτι ταξιτζήδες που θυμώνουν μόνοι τους με αυτά που λένε και τους πιάνει το παραλήρημα.

Πράγματι, οι παλιοί πολιτικοί έχουν χρεοκοπήσει, το Ποτάμι θα κερδίσει σε ποσοστά αλλά έχει φανεί ως τώρα πολύ λίγο, ομολογώ ότι δεν βλέπω πού θα στραφούν οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι. Κάποιοι προβλέπουν εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής στο 15%, αλλά προσωπικά ούτε αυτό το βλέπω -πιθανότερο θεωρώ να μπει στη Βουλή (ω, ναι!) κάποιος σαν τον Βασίλη Λεβέντη, δηλαδή μια ευρεία πολυδιάσπαση των ψήφων.

Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο αριστερό κόμμα, αλλά τα τελευταία 5-6 χρόνια έχει φύγει σε ταξίδι στη στρατόσφαιρα. Ίσως μετά τις τελευταίες εξελίξεις να αισθάνεται δικαιωμένο, αλλά επειδή το ΚΚΕ πάντοτε αισθάνεται δικαιωμένο δεν έχει και μεγάλη διαφορά. Περιμένω πάντως να σημειώσει εκλογική άνοδο.

Και το «κόμμα Λαφαζάνη»; Φοβάμαι πολύ ότι οι μέχρι χτες σύντροφοι θα τα πάνε (πολύ) άσχημα στις εκλογές και μαζί θα απαξιώσουν και το Όχι του δημοψηφίσματος και την ιδέα της ριζοσπαστικής αριστεράς γενικά. Θα χαρώ να βγω ψεύτης, πάντως, παρόλο που στη δική μου τη ζυγαριά το φταίξιμο για τη διάσπαση το έχουν αποκλειστικά εκείνοι -περίμενα να σεβαστούν την ατομική προεκλογική τους δέσμευση και να παραιτηθούν, παραδίνοντας την έδρα, αλλά δυστυχώς τέτοιαν ευθιξία έδειξε μόνο ένας βουλευτής των ΑΝΕΛ (λέγεται Δαμαβολίτης).

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριζόταν από την αρχή από κραυγαλέα έλλειψη συντροφικότητας ανάμεσα στα μέλη, κάτι που, σε συνδυασμό με τις άμαζες οργανώσεις, καθιστούσε σχεδόν αναπόφευκτη τη μετατροπή του σε κόμμα αρχηγικό. Ίσως μετά τη διάσπαση να θεραπευτεί η πρώτη αδυναμία -η δεύτερη είναι περισσότερο δυσίατη. Κατά πάσα πιθανότητα μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει λιγότερους βουλευτές απ’ όσους εξέλεξε στις 25 του Γενάρη -μπορεί όμως να έχουν μεγαλύτερη σύμπνοια.

Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε σε πολλούς επώδυνους ή εξευτελιστικούς, ανάλογα με την εκτίμηση του καθενός, συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις -αλλά προσωπικά δεν ξέρω πολλές περιπτώσεις αριστερών κομμάτων που να κέρδισαν εκλογές και να μην έριξαν νερό στο κρασί τους, και αυτό ισχύει ακόμα και για τις αριστερές κυβερνήσεις της Βραζιλίας ή της Νότιας Αφρικής, που έχουν στις γραμμές τους αγωνιστές που πολέμησαν και με το όπλο στο χέρι, και στην πιο βαθιά παρανομία.

Η πρώτη φορά αριστερά, λοιπόν, έμελλε να αποβεί εφταμηνίτικη. Ίσως τη δεύτερη να τα καταφέρει καλύτερα.