Είναι πολύ συνηθισμένο ποιητές να απευθύνονται σε ποιήματά τους σε ομοτέχνους τους -έχει μάλιστα βγει και ανθολογία ποιημάτων που γράφτηκαν «από ποιητές για ποιητές» (με τον θαυμάσιο υπότιτλο «Χειραψία πάνω από την άβυσσο»).
Άλλοτε ο ποιητής αφιερώνει στον ομότεχνό του ολόκληρο το ποίημα, όπως π.χ. ο Κοτζιούλας στη Μαρία Πολυδούρη, ή όπως διάφοροι ποιητές για τον Λαπαθιώτη, άλλοτε πάλι μέσα στο ποίημα υπάρχει ένας στίχος ή μια στροφή που μνημονεύει τον ομότεχνο.
Παράδειγμα ποιήματος αυτής της δεύτερης κατηγορίας είναι το πολύ γνωστό ποίημα «Υποθήκαι» του Κώστα Καρυωτάκη:
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.
Στο καταληκτικό τετράστιχο του ποιήματος, ο Καρυωτάκης απευθύνεται σε έναν βασανισμένο ομότεχνό του, βασανισμένος προς βασανισμένο δηλαδή:
Ασε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 