Κάθε δεύτερη Τρίτη συνηθίζω να βάζω κείμενα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, από το αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια». Επειδή για τεχνικούς λόγους αυτή τη φορά δεν μπορώ να βάλω τέτοιο κείμενο, διάλεξα ένα κομμάτι από ένα παλιότερο βιβλίο του πατέρα μου, το «Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης», στο οποίο αφηγείται τη ζωή του παππού μου, που είχε αυτό το ψευδώνυμο. Διάλεξα ένα κεφάλαιο ανεξάρτητο, όπου περιγράφεται ένας ιδιόρρυθμος γνωστός του παππού μου, στην Αθήνα της δεκαετίας του 1920, ο κ. Θεόδωρος, πρώην καθηγητής της Θεολογίας, ένας πανύψηλος άντρας με ηράκλεια δύναμη αλλά με εκκεντρική συμπεριφορά και ένα σωρό παραξενιές στο φέρσιμό του. Την εποχή που διαδραματίζεται το επεισόδιο πρέπει να κοντεύει τα σαράντα.
Ο κύριος Θεόδωρος δε χρησιμοποιούοε συνήθεις ύβρεις στις λογομαχίες του. Είχε επινοήσει δικές του, αντλώντας συνήθως επίθετα και χαρακτηρισμούς από τη Βίβλο. Η χειρότερη ύβρις του ήταν υπήκοε του Αββαδών, την οποία απηύθυνε σε θηλυπρεπείς τύπους. Βαριές ήταν και οι ύβρεις: τοίχε κεκονιαμένε και σκλάβε καθώς και η τουρκική βρισιά, (συνεκφερομένη στερεοτύπως με την ελληνική της μετάφραση) ραγιά-κιοπόγλου κιοπέκ-άτιμε δούλε-παιδί της σκύλας. Όπως και η αποτρεπτική κραυγή προς κάθε επιτιθέμενο: πίσω σκλάβε!
Ειδική όμως υβριστική αποστροφή επεφύλασσε στους αστυφύλακες. Όπως προανέφερα, ο Θεόδωρος απεχθανόταν τους αστυνομικούς, από την εποχή που φοιτούσε στη σχολή αστυφυλάκων. Είχε λοιπόν φτιάξει μια ειδική προσλαλιά όταν απευθυνόταν προς κάποιο όργανο της τάξεως, την οποία μολονότι την είχαν ακούσει οι φίλοι αρκετές φορές δεν μπορούσαν, λόγω του μήκους της, να τη μάθουν απ’ έξω. Τελικά προκάλεσαν ξανά την απαγγελία της, βάζοντας κάποιο φίλο τους αστυφύλακα να ζητήσει «τα χαρτιά» του Θεόδωρου σ’ ένα δικό τους καφενείο, ενώ ο Μιχάλης κρυμμένος πίσω από το τεζιάκι κρατούσε σημειώσεις.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 