Οκτωβριανά μεζεδάκια

Άλλη μια πιατέλα μεζεδάκια, μόνο που κατ’ εξαίρεση σερβίρεται κυριακάτικα αντί για το καθιερωμένο Σάββατο -και είναι οκτωβριανά βέβαια τα μεζεδάκια μας, αφού είναι τα πρώτα του Οκτώβρη. Το σημερινό μας μενού είναι κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, διότι δεν έχει μόνο μαργαριτάρια, όπως συνήθως, αλλά και ανακοινώσεις, διαδικαστικά, παρακλήσεις του Νικοκύρη και γενικώς ποικίλα θέματα.

Και να ξεκινήσω με την παράκληση: θέλω να αγγαρέψω κάποιον (ή κάποιαν) που να μένει στην Αθήνα και που θα έχει καιρό να πάει στην Εθνική Βιβλιοθήκη, να βρει το βιβλίο «Διαλεχτές ιστορίες», έκδοση 1926 σε επιμέλεια Γρ. Ξενόπουλου και να μου φωτογραφήσει μερικές σελίδες από εκεί μέσα. Όποιος μπορεί και θέλει να κάνει την παλικαριά, ας αφήσει σχόλιο κι ας στείλει ηλεμήνυμα στο sarantπαπάκιpt.lu για να του πω τι ακριβώς θέλω. Βέβαια, αν κάποιος το έχει στη βιβλιοθήκη του και μπορεί να φωτογραφήσει, κερδίζουμε χρόνο.

Προχωράω σε ένα… σοκαριστικό θέμα που μου το στείλανε, διότι ομολογώ ότι εγώ δεν παρακολουθώ τον συγκεκριμένο ιστότοπο. Ο τίτλος του άρθρου είναι: Σοκαριστική εξομολόγηση της Κατερίνας Κούκα: «Μετά από τροχαίο ατύχημα, έπαθα παντελής αμνησία». Αλλά να μη βιαστούμε να χρεώσουμε το λάθος στην τραγουδίστρια. Θα δείτε ότι η Κ. Κούκα το λέει σωστά, στην ονομαστική -το λάθος είναι του, λέμε τώρα, δημοσιογράφου. Να προσθέσω ότι σε μια παρέα παλιών καλών φίλων, που τους συναντάω εδώ και δεκαετίες, όταν κάποιος χρησιμοποιήσει το επίθετο «παντελής» είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιος άλλος (ή και ο ίδιος) θα σχολιάσει «όπως λέμε Παντελής Ζερβός». Στα σχόλια της πιο πάνω είδησης βλέπω ότι δεν ήμασταν οι μόνοι που το συνηθίζαμε.

Κρίνοντας, στο Βήμα της περασμένης Κυριακής, το εξαιρετικό βιβλίο «Η Βίβλος του άθεου», ο Τάσος Καφαντάρης ξέχασε να αναφέρει το όνομα του (πολύ καλού) μεταφραστή, του Άρη Μπερλή. Όταν στα σχόλια αρκετοί το επισήμαναν (δεν είναι πολύ βολική αυτή η δυνατότητα;) αντί να παραδεχτεί την αβλεψία του και να ζητήσει συγνώμη, πέρασε περίπου στην αντεπίθεση, δηλώνοντας πομπωδώς ότι «Πάμπολλοι συμβάλλουν με τον κόπο τους στην επιτυχία ενός βιβλίου, αλλά δεν απαιτούν την προβολή τους διότι, απλά, «έκαναν τη δουλειά τους».»  Όπως έλεγε και κάποιος, ευκολότερο είναι να πάει πλούσιος στον Παράδεισο, παρά να παραδεχτεί το λάθος του δημοσιογράφος.

Μιλώντας για το Βήμα, μια ωραία πρόσφατη γκάφα, που την επισήμανε πρώτος ο φίλος Ρογήρος στη Λεξιλογία. Όπως ίσως θα διαβάσατε, τις προάλλες ένα 11χρονο αγόρι στη βόρεια Ρωσία βρήκε ένα εξαιρετικά καλοδιατηρημένο μαμούθ. Για να τιμήσουν τον νεαρό, οι παλαιοντολόγοι που μελετούν το μαμούθ το ονόμασαν Ζένια, όπως είναι το χαϊδευτικό του μικρού, που λέγεται Γιεβγκένι (Ευγένιος). Μόνο που το Βήμα είχε διαφορετική άποψη κι έτσι στο ρεπορτάζ του έκανε θηλυκό το όνομα Ζένια, και στις δυο λεζάντες γράφει «Η Ζένια». Εντάξει, να μην ξέρουν ότι τα χαϊδευτικά των αντρικών ρωσικών ονομάτων τελειώνουν σε -α (Βολόντια ο Βλαδίμηρος, Σάσα ο Αλέξανδρος κτλ.) -αλλά να μη σκεφτούν ότι το αγόρι είναι λογικό να έχει αρσενικό χαϊδευτικό; Παρεμπιπτόντως, και το μαμούθ ήταν αρσενικό -μάλιστα, διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση το γεννητικό του όργανο, μήκους ενός μέτρου.

Πριν από δυόμισι χρόνια είχαμε ένα άρθρο για τη μεγαλύτερη ελληνική λέξη. Στα αρχαία ελληνικά είναι η γνωστή του Αριστοφάνη, με 172 γράμματα, αν και της βάζει τα γυαλιά μια σανσκριτική με 428. Είχαμε βρει και μια λέξη με πάνω από 200 γράμματα, από ιντερνετική λίστα συζήτησης. Τώρα πρόσθεσα μια ακόμα λέξη, που τη βρήκε ο Αχιλλέας Τζάλλας και έχει το ρεκόρ της μεγαλύτερης δημοσιευμένης σε έντυπο λέξης στα νεότερα χρόνια. Λέξη με 101 γράμματα, από τον Ραμπαγά(26/6/1886, άρθρο “Αι Αθήναι διασκεδάζουν”):
καφελουκουμοκονιακορρουμοσουμαδολεμοναδοκερασομπισκοτοκουραμπιεδοναργιλεδομαστιχοτριανταφυλλωνερόματα.

(τον καιρό εκείνο τα ρήματα σε -ώνω τα έγραφαν -όνω, γι’ αυτό και τα νερόματα αντί για νερώματα στο τέλος της λέξης, υποθέτω).

Το επόμενο το ψάρεψε ο Ακίνδυνος, αλλά το αναδημοσιεύω επειδή είναι κρίμα να μένει κρυμμένο στα έγκατα  του buzz. Πρόκειται για μια τερατώδη διαστρέβλωση που αλιεύτηκε σε άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, που ενώ έχει μερικές σωστές επισημάνσεις δεν ξεχνάει το τροπάρι ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Και για να στηρίξει τη θέση του αυτή γράφει: Σε μιά χώρα 10 εκατ κατοίκων είμαστε φαίνεται ευτυχείς με καταγεγραμμένους επίσημα 770 χιλ. δημ. υπαλλήλους στο κυρίως κράτος. Στην Ρωσική Ομοσπονδία των 131 εκατ είχαν καταγραφεί 500 χιλ περίπου. Παρντόν; Είναι ποτέ δυνατόν να έχει τόσο λίγους δημόσιους υπαλλήλους μια τόσο μεγάλη χώρα; Όχι βέβαια. Όπως έψαξε και βρήκε ο Ακίνδυνος, μόνο στα δημόσια σχολεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας υπάρχουν (ή έστω υπήρχαν πριν από μερικά χρόνια, αλλά δεν φαντάζομαι να έπεσε καμιά επιδημία) 1.700.000 εκπαιδευτικοί (και βέβαια οι εκπαιδευτικοί έχουν συμπεριληφθεί στις δικές μας 770.000). Και βέβαια, η Ρωσική Ομοσπονδία δεν έχει μόνο εκπαιδευτικούς, αλλά στρατιές δημόσιων υπαλλήλων. Προφανώς, οι 500.000 που επικαλείται ο Ανδριανόπουλος είναι ο αριθμός των ομοσπονδιακών δημόσιων υπαλλήλων, σε αντιδιαστολή με όσους είναι υπάλληλοι στα ομόσπονδα κράτη. Αλλά πόσο τυφλωμένος από τον φανατισμό του πρέπει να είναι κάποιος για να πιστέψει και να σερβίρει ανεξέλεγκτο ένα τόσο απίθανο «στοιχείο», ότι κοτζάμ Ρωσική Ομοσπονδία (με παρελθόν παντοδύναμου δημόσιου τομέα) είναι δυνατόν να έχει μόνο 500.000 δημ. υπαλλήλους;

Τίτλος είδησης για τον παρά λίγο αυτόχειρα της πλατείας Καραϊσκάκη: Στο ΑΤ Ομονοίας οδηγείται ο παρ’ ολίγον απελπισμένος αυτοπυρποληθείς. Παρά λίγο να απελπιστούμε…

Για την ιστορία με τα 600 δις των ομογενών απέφυγα να γράψω, αλλά ένας φίλος μού υπέδειξε ένα πιθανό μεζεδάκι. Ο πρόεδρος της οργάνωσης ΕND (αυτής ντε που θα μας σώσει!), ο κ. Λαμπράκης, χαρακτηρίζεται σε πολλούς ιστοτόπους (π.χ. εδώ) «καθηγητής ιατρικής χειρουργικής». Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Πάντως, αν δεν υπάρχει κλάδος «ιατρικής χειρουργικής» θα είναι ταιριαστό, τα ανύπαρκτα 600 δις να τα χαρίσει μια οργάνωση που προεδρεύεται από καθηγητή ανύπαρκτου γνωστικού κλάδου.

Και κλείνω με ένα, ας πούμε, διαδικαστικό θέμα. Πριν από λίγο καιρό, στο άρθρο (του Ορεσίβιου) για τα Μουρτατοχώρια, έγινε ένα σχόλιο, το τέταρτο, που περιείχε μια ονομαστική αναφορά, το εξής (έχω όμως σβήσει το όνομα και σας παρακαλώ να ΜΗΝ το αναφέρετε αν το θυμάστε):

Τι μαθαίνει κανείς!
Ώστε ο συμφοιτητής μου και φίλος [Τάδε] από την Πύλο έχει σελτζούκικη καταγωγή.
Αδελφικός φίλος και του Σαμαρά.
Είχε βγει και βουλευτής με την ΠΟΛΑΝ, αλλά παραιτήθηκε χάριν του Αντωνάκη που είχε πατώσει.

Ο κ. Τάδε μου έστειλε ηλεμήνυμα στο οποίο μου λέει ότι το σχόλιο, που το βρήκε τυχαία μέσω γκουγκλ, είναι άκρως συκοφαντικό και συνιστά προσβολή της προσωπικής και οικογενειακής του τιμής και υπόληψης, και απαιτεί να το σβήσω, επιφυλασσόμενος για την άσκηση παντός νομίμου δικαιώματός του.

Νομίζω ότι έχει δίκιο να ενοχλείται που κατονομάστηκε ως φίλος του πρωθυπουργού, γι’ αυτό και έσβησα το επίμαχο σημείο του σχολίου και σας παρακαλώ άλλη φορά να μην ξανακάνετε τέτοια σχόλια.