Αργυρώνητα μεζεδάκια

 

Δυο πεντασύλλαβες λέξεις ακούστηκαν αρκετά μέσα στη βδομάδα που πέρασε, αφενός ότι ένα μέρος της επιδότησης που εισπράττουν τα πολιτικά κόμματα θεωρήθηκε βάσει τροπολογίας «ακατάσχετο» και αφετέρου ότι οι βουλευτές είναι ή δεν είναι ‘αργυρώνητοι’ (για τις αρκούδες στο δάσος δεν ακούστηκε τίποτα). Μια και χτες έγραψα άρθρο για την πρώτη από αυτές τις λέξεις, τα σημερινά μεζεδάκια βαφτίζονται από τη δεύτερη -ενώ αν είχα χτες μιλήσει για τη λέξη ‘αργυρώνητος’ σήμερα θα σερβίριζα ‘ακατάσχετα’ μεζεδάκια.

Πάντως, τα μεζεδάκια μας δεν έχουν άμεση σχέση με καμιά από τις δυο λέξεις, αυτό να λέγεται.

* Ακούγοντας τη ραδιοφωνική μετάδοση του ποδοσφαιρικού αγώνα Φινλανδίας-Ελλάδας σημείωσα δυο μικρογλωσσικά.

Καταρχάς, προς το τέλος, όταν ο προπονητής έκανε και την τρίτη αλλαγή, ο εκφωνητής της Nova Sport FM είπε ότι «ρίχνει όλα τα όπλα στη φαρέτρα ο Ρανιέρι». Δεν μου φαίνεται σωστή η μεταφορά. Τα όπλα είναι στη φαρέτρα, άρα τα βγάζει κανείς όταν θέλει να τα χρησιμοποιήσει.

Και πιο πριν, όταν ο Βύντρα έκανε μια λαθεμένη πάσα, ο εκφωνητής είπε «Ο Βύντρα λανθάνει». Όχι όμως. Το «λανθάνω» δεν σήμαινε «κάνω λάθος» ούτε στα αρχαία ελληνικά, ούτε στα νέα, όπου σημαίνει «βρίσκομαι κρυμμένος, χωρίς να εκδηλώνομαι» (π.χ. στο τάδε ποίημα λανθάνει μια μελαγχολική διάθεση). Μπορούμε επίσης να πούμε ότι ο τάδε στίχος είναι από ποίημα που λανθάνει, δηλαδή δεν το έχουμε βρει. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν σημαίνει «κάνω λάθος». Ίσως σκεφτόταν το «σφάλλει» ο εκφωνητής, αλλά πόσο πιο απλό θα ήταν να πει «κάνει λάθος» -εκτός πια αν παίζει ποδόσφαιρο με φράκο!

* Φίλος διαβάζει στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου που πρόσφατα εκδόθηκε από τις καλές εκδόσεις Αλεξάνδρεια (και που υπάρχει και εδώ) ότι «Τα παραδείγματά του απορρέουν από τα πιο διαφορετικά πεδία – από την αυτοβιογραφία ώς την υψηλή θεωρία, από το κρίκετ ώς τη στατιστική κι από τον οικισμό Ταμίλ Ναντού ώς τη Σίλικον Βάλεϋ».

Και με ρωτάει: αυτό είναι πατάτα ή ξέρουν κάτι που δεν το ξέρουμε; Δεδομένου ότι Ταμίλ Ναντού λέγεται μια από τις ομόσπονδες πολιτείες της Ινδίας, με καμιά εξηνταριά εκατομμύρια πληθυσμό, τείνω προς την πατάτα, αλλά ελπίζω να κάνω λάθος. Πάντως, και χωρίς να το θεωρώ λάθος, εγώ δεν θα έλεγα ότι τα παραδείγματα «απορρέουν» από κάπου, αλλά «είναι αντλημένα/παρμένα» από τον τάδε ή τον δείνα τομέα. Στα μάτια τα δικά μου, το παράδειγμα το διαλέγουμε, δεν έρχεται μόνο του να μας βρει.

* Μια και τις προάλλες είχαμε την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας το 1944, δημοσιεύτηκαν διάφορα άρθρα, ανάμεσα στα οποία και ένα που υποτίθεται πως αποτελεί τις αναμνήσεις ενός Γερμανού αξιωματικού για το τελευταίο βράδυ του στην Αθήνα.

Ο φίλος που το στέλνει λέει ότι το κείμενο του φαίνεται προσποιητό. Επίσης, προσέξτε τον σολοικισμό «το ξενοδοχείο χρήζει αρχηγείο της Βέρμαχτ» (= χρησιμεύει / χρησιμοποιείται ως αρχηγείο) και ότι ο Σβαρτς ήταν «τρόφιμος» του ξενοδοχείου!

* Μια πολύ αστεία ιστορία διάβασα τις προάλλες. Το 1987, ένας Αμερικανός φυσικός υπέβαλε ένα πέιπερ σε ένα επιστημονικό περιοδικό, αλλά απορρίφθηκε επειδή «παραήταν καινοτόμο». Λίγο αργότερα, στο αεροπλάνο, άκουσε δυο Ιταλίδες να συζητάνε για κάποιον γνωστό τους. — Τι μαλάκας (che stronzo) είπε η πρώτη, — Μαλάκας με πατέντα (stronzo bestiale, κατά λέξη κτηνώδης μαλάκας) απαντάει η δεύτερη. Του άρεσε πολύ η λέξη, οπότε σκέφτηκε να υποβάλει ξανά την απορριφθείσα δημοσίευση, αλλάζοντας τον τίτλο της και βάζοντας τον… Stronzo Bestiale δεύτερο συγγραφέα! Και τη δεύτερη φορά το πέιπερ δημοσιεύτηκε, με αποτέλεσμα ο Stronzo Bestiale να αρχίσει τη δική του ζωή στον κόσμο της επιστημονικής έρευνας -χωρίς κανένας να προσέξει το περίεργο ονοματεπώνυμο μέχρι πρόσφατα, 27 χρόνια αργότερα!

* Αυτό μού θύμισε μιαν ιστορία που έλεγε ο πατέρας μου. Στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου, έδιναν παρουσίες -και, μέχρι να φτιαχτούν κατάλογοι, δίνανε στον βοηθό του καθηγητή χαρτάκια με τα ονόματά τους. Η παρέα του πατέρα μου, έτσι για πλάκα, είχε σκαρφιστεί έναν ανύπαρχτο φοιτητή, ονόματι Οχτώπα, και κάθε φορά ένας από την παρέα θυσιαζόταν και υπέγραφε ως Οχτώπας αντί για το όνομά του. Είχαν μάλιστα δώσει και μορφή στον Οχτώπα, τον σχεδίαζαν με όλο του το κορμί και τα άκρα να αποτελούνται από οχτάρια -αλλά το αστείο τελείωσε όταν η γραμματεία έφτιαξε τους καταλόγους κι έτσι ο Οχτώπας σταμάτησε νωρίς την επιστημονική του σταδιοδρομία -οπότε ο Στρόντσο Μπεστιάλε μπορεί να κοιμάται ήσυχος!

* Αυτές είναι ωραίες φάρσες, όχι να παίρνεις τηλέφωνο γέρους. (Κι άλλοι κάνουν τηλεφωνικές φάρσες, αλλά στους δυνατούς ή στη γραφειοκρατία, όχι στους φουκαράδες. Το να γελάμε με τους αδύνατους είναι το χειρότερο κουσούρι που μας κόλλησε η ηλίθια δεκαπενταετία της γκλαμουριάς).

* Μαργαριτάρι του καθηγητή Θ. Διαμαντόπουλου, σε άρθρο του στην Εφ. των Συντακτών. Γράφει: Τι με φοβίζει στη «λογική» όσων παρακολουθούν ασυγκίνητοι τις εξελίξεις, βέβαιοι πως ο θεός της Ελλάδας κάποια στιγμή θα σώσει τον τόπο; Μα μήπως αποδειχθεί ότι είχε δίκαιο αυτός ο άθλιος ο Π. Βαλερί που έλεγε «μόνη δικαιολογία του Θεού είναι πως δεν υπάρχει»…

Ο Πολ Βαλερί είναι τόσο άθλιος που δεν είπε το απόφευγμα που του αποδίδει ο τσαπατσούλης κ. Διαμαντόπουλος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ρήση του Σταντάλ.

* Όχι πια χειμαρρώδης αλλά βορβορώδης στην τελευταία του συνέντευξη ο Θ. Πάγκαλος μπέρδεψε τον συντάκτη που είχε το βαρύ και ανθυγιεινό καθήκον της απομαγνητοφώνησης, αφού στο γραπτό κείμενο εμφανίζεται να λέει: Δεν μπορείς να μη σφάξεις κόσμο αν δεν είσαι κομμουνιστής! Η πρόταση αυτή, όταν ξεμπλέξουμε το κουβάρι της τριπλής άρνησης, μας λέει ότι αν είσαι κομμουνιστής δεν μπορείς να σφάξεις κόσμο, που είναι το αντίθετο από αυτό που είπε ο απόμαχος πολιτικός. Στο ηχητικό στιγμιότυπο, υπάρχει ένα «δεν» λιγότερο.

* Δημιουργικά δημοσκοπικά μαθηματικά στο δελτίο ειδήσεων του Σκάι. Δεν το είδα εγώ ο ίδιος, οπότε κρατάω μιαν ελάχιστη επιφύλαξη, αλλά αξιόπιστοι φίλοι μού είπαν (έχει άλλωστε βουήξει η μπλογκόσφαιρα) ότι παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα δημοσκόπησης με το ερώτημα αν θεωρούν καλύτερη εξέλιξη να εκλέξει πρόεδρο η παρούσα Βουλή ή να προκηρυχτούν εκλογές, οι υπεύθυνοι του Σκάι παρουσίασαν στην οθόνη το διάγραμμα πίτας που βλέπετε αριστερά, όπου, χάρη σε μια ταχυδακτυλουργική κίνηση το κομμάτι της πίτας που αντιστοιχεί στο 43% είναι πολύ μεγαλύτερο από το κομμάτι που αντιστοιχεί στο 49,5%.

Μάλιστα, το κομμάτι που είναι χρωματισμένο με λαμπερό πράσινο της ελπίδας και αντιπροσωπεύει το 43% πιάνει τον μισό ακριβώς κύκλο, άρα στα νέα οργουελιανά μαθηματικά των Σκαϊτζήδων ισχύει ότι 43 = 57!

Και μια λεπτομέρεια: Σύμφωνα με το γράφημα, το 49,5% θέλει να εκλεγεί ΠτΔ (Πρόεδρος της Δημοκρατίας), ενώ το 43% θέλει να εκλεγεί ΠτΠ -έχω μια ιδέα για το πώς εξηγείται το ακρώνυμο, αλλά ίσως είναι επιλήψιμη.

* Γουστόζικο σαρδάμ από τη Βουλή, όπου ο βουλευτής Κουτσούκος κατακεραύνωσε τους καθηγητές του… LSD, εννοώντας τη London School of Economics.

* Αναδημοσιεύτηκε αρκετά μια είδηση, (π.χ. στο tvxs) σύμφωνα με την οποία το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου της χώρας, σύμφωνα με έκθεση της Crédit Suisse. Ευτυχώς τέτοια θηριώδης ανισότητα δεν υπάρχει (ακόμα; ) στη χώρα μας. Οι καταχθόνιοι Ελβετοί χρησιμοποίησαν στην έκθεσή τους μια δύσκολη αγγλική λέξη, που μπέρδεψε τον ανίδεο που ανέλαβε τη μετάφραση. Ο όρος που χρησιμοποιείται (όπως μπορείτε κι εσείς να δείτε αν κλικάρετε στην έκθεση στο κάτω μέρος της σελιδας και πάτε στον πίνακα της σελ. 33) είναι top decile, που σημαίνει «το ανώτερο 10%». Και πάλι ανισότητα έχουμε, αλλά όχι θηριώδη. Το ανώτερο 1% θα ήταν top percentile.

* Και κλείνω με ένα στιγμιότυπο από την επίσκεψη της Αμάλ Ανταμ… Αμαντ.. της Αμάλ Κλούνεϊ τελοσπάντων. Τίτλος σχετικού ρεπορτάζ: Η πρώτη ημέρα της κ. Κλούνι στην Αθήνα. Συνάντηση με Τασούλα και ψάρι. Όπως σχολίασε φίλος, αυτό που συνάγεται από τον τίτλο είναι ότι η κ. Κλούνεϊ συνάντησε μια Τασούλα κι ένα ψάρι.

Νομίζω μάλιστα ότι το προχτεσινό κεντρικό δελτίο του Μέγκα είχε και αποκλειστική συνέντευξη (με το ψάρι).