Ολίγη από μεζεδάκια

Τον παλιό τον καιρό, αλλά ακόμα και στα εβδομήνταζ, στα εστιατόρια έβρισκε κανείς, πέρα από την ολόκληρη μερίδα, και την «ολίγη». Η ολίγη ήταν λίγο παραπάνω από το μισό της κανονικής μερίδας, αλλά πουλιόταν στη μισή τιμή, άρα συνέφερε τον πελάτη. Κάποιος που ήθελε να δοκιμάσει και ένα δεύτερο πιάτο, έπαιρνε και «ολίγη από (π.χ.) γιουβέτσι», χωρίς να επιβαρύνει υπερβολικά το βαλάντιο ή το στομάχι του. Πρέπει να συνέφερε και τους εστιάτορες, αφού αύξανε την κατανάλωση. Ο λόγος που σταμάτησε να προσφέρεται η  «ολίγη» (αν σταμάτησε) πρέπει να βρίσκεται, περισσότερο, στην υποχώρηση του παραδοσιακού εστιατορίου.

Όλα αυτά δεν τα λέω επειδή ξεκίνησα διατριβή για την παραδοσιακή εστιατορία (ή εστίαση όπως το λέμε τώρα), αλλά για να δικαιολογηθώ που η σημερινή πιατέλα με τα μεζεδάκια μου είναι λειψή -και το λέω εκ των προτέρων για να μη βρεθεί κανείς και διπλώσει την ελλιπή μερίδα και πάει να τη ζυγίσει, όπως το (αληθινό) περιστατικό με τον αστυνόμο που περιγράφει ο Καρυωτάκης στην Πρέβεζα. Επίσης, τα περισσότερα από τα μεζεδάκια μας δεν θα είναι μαργαριτάρια από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, όπως συνήθως. Μια δικαιολογία είναι ότι χτες ο Νικοκύρης είχε γενέθλια και δεν στρώθηκε να μαγειρέψει.

Μια άλλη δικαιολογία είναι ότι χτες πήγα στην παρουσίαση του βιβλίου «Γλώσσα και σεξουαλικότητα», ενός συλλογικού έργου που εκδόθηκε από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου σε επιμέλεια Κώστα Κανάκη. Δεν μπορούσα να λείψω, αφού ο Κώστας είχε παρουσιάσει το δικό μου (εξαντλημένο πια) βιβλίο «Γλώσσα μετ’ εμποδίων» και ήθελα να δω πολλούς γνωστούς. Πρόσεξα, ανάμεσα στ’ άλλα, τον πρόλογο μιας ταινίας που προβαλλόταν κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, μιας ταινίας από κάποια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Στην οθόνη προβλήθηκε η λέξη chetnik με την εξήγηση πως είναι υποτιμητικός όρος για τους Σέρβους που χρησιμοποιείται από Κροάτες, Βόσνιους και Κοσοβάρους. Μετά, ο όρος ustasha, με την εξήγηση πως είναι υποτιμητικός όρος για τους Κροάτες που χρησιμοποιείται από Σέρβους, Βόσνιους και Κοσοβάρους. Ακολουθεί ο όρος balija, με την εξήγηση πως είναι υποτιμητικός όρος για τους Βόσνιους, που χρησιμοποιείται από Κροάτες, Σέρβους και Κοσοβάρους, και μετά ο όρος Shiptar, με την εξήγηση πως είναι υποτιμητικός όρος για τους Κοσοβάρους, που χρησιμοποιείται από Κροάτες, Βόσνιους και Σέρβους. Και τέλος, ο όρος peder, με την εξήγηση πως είναι υποτιμητικός όρος για τους ομοφυλόφιλους, που χρησιμοποιείται εξίσου από όλους. Και βέβαια, αυτό το peder ολοφάνερα προέρχεται από το ελληνικό «παιδεραστής».

Αποστροφομανία της εβδομάδας: εν’ όψει, στο enikos.gr. Έτσι κι αλλιώς, το ενόψει είναι μάλλον προτιμότερο να γράφεται σε μία λέξη (όπως το έχει το ΛΚΝ), αλλά δεν πειράζει να το γράψετε και δυο λέξεις -όμως η απόστροφος είναι εντελώς περιττή.

Να γκρινιάξω και λίγο. Παρατηρώ πως έχει γίνει μόδα στη μπλογκόσφαιρα (ή στα κοινωνικά μέσα, όπως προτιμάτε), η φράση «Τι δεν καταλαβαίνεις;» ή «Τι δεν καταλαβαίνετε;». Αυτός που χρησιμοποιεί το κλισέ, παραθέτει μερικές προτάσεις, που κατά τη γνώμη του οδηγούν απαρέγκλιτα σε ένα αυτονόητο συμπέρασμα, και στο τέλος προσθέτει τη φράση «Τι δεν καταλαβαίνεις;». Την πρώτη φορά που το είδα το βρήκα πρωτότυπο, την τρίτη άλλαξα γνώμη, την πέμπτη το βαρέθηκα και κατέληξα να το θεωρώ μειονέκτημα ενός άρθρου ή μιας τοποθέτησης, μια και δείχνει περιφρόνηση προς τον δέκτη του μηνύματος, που δεν μπορεί να καταλάβει τα αυτονόητα. Εμ, αν ήταν αυτονόητα και για εκείνον, θα τα καταλάβαινε!

Πράγμα που μου θύμισε έναν καθηγητή που είχαμε στο Πολυτεχνείο, τον αείμνηστο Σκουλικίδη, που μια φορά είχαμε πάει μια επιτροπή φοιτητών να του αναπτύξουμε τα αιτήματά μας -και ο εκπρόσωπός μας είχε το συνήθειο να επαναλαμβάνει κάθε τόσο: «καταλάβατε κύριε καθηγητά;» Το είπε μια, το είπε δυο, οπότε του λέει και ο Σκουλικίδης: «Έχω καταλάβει και δυσκολότερα, κύριε συνάδελφε!»

Η εισαγωγικολαγνεία της εβδομάδας σε ένα άρθρο της Καθημερινής που μου έστειλε ένας παλιός καλός φίλος που τώρα ζει πέρα απ’ το μεγάλο αυλάκι. Το άρθρο ξεκινάει συγκρατημένα, αλλά στο δεύτερο μισό ο συντάκτης, συνειδητοποιώντας ίσως πως πρέπει να βάλει τα δυνατά του για να φτάσει στην υποχρεωτική ποσόστωση εισαγωγικών που έχει ορίσει η διεύθυνση της εφημερίδας (αλλιώς δεν εξηγείται), βάζει εισαγωγικά σχεδόν σε ό,τι κινείται ή πετάει. Βέβαια, μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω, και όταν γράφει, ας πούμε, για άσκηση «πίεσης» προς τους εταίρους μας να εννοεί ότι η πίεση είναι «πίεση», δηλαδή για τα μάτια, προς το θεαθήναι.

Ωραία έλξη σε άρθρο του enikos.gr: Ξεκίνησε πριν από λίγο η κεκλεισμένη των θυρών συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.

Και γκρίνια νούμερο δύο, μάλιστα ελαφρώς μπαγιάτικη. Σε άρθρο στο blemilo, ο Nikos Georgiopoulos γράφει: Η πρώτη φορά που άκουσα για τον Στέλιο Ράμφο ήταν σε κείμενο του Γιώργου Σαραντάκου στο οποίο ο Σαραντάκος προσπαθούσε να απαντήσει στις στρεψοδικίες των πολυτονιστών για την αναγκαιότητα του πολυτονικού….  Μόνο που το σχετικό κείμενο δεν είναι του Γιώργου Σαραντάκου, είναι του Νίκου Σαραντάκου, δηλαδή δικό μου, όπως μπορείτε να δείτε κι εδώ. Τους έγραψα ευγενικά ότι μπέρδεψαν τους συνεπώνυμους, όμως δεν δημοσίευσαν το σχόλιό μου και δεν διόρθωσαν την αναφορά! Τώρα βέβαια έχει περάσει καιρός, αλλά αν τους ξέρετε πείτε τους να κάνουν έναν κόπο και να το διορθώσουν.

Και κάπου εδώ τελειώνει η «ολίγη από μεζεδάκια» του πρώτου νοεμβριανού μας σαββατοκύριακου -αν βέβαια θέλετε μπορείτε να συνεισφέρετε και δικά σας. Μεζεδάκια ρεφενέ, δηλαδή.

Προσθήκη: Τη Δευτέρα θα κυκλοφορήσει το πρώτο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών, στην οποία συμμετέχουν πολλοί από το επιτελείο της Ελευθεροτυπίας. Να δούμε αν θα ξαναρχίσω ν’ αγοράζω απογευματινή εφημερίδα…

Advertisement