Ανασχηματισμένα μεζεδάκια

Τα ταχτικά σαββατιάτικα μεζεδάκια μας λογικό είναι να τα πούμε ανασχηματισμένα, αφού είναι τα πρώτα μεζεδάκια μετά τον ανασχηματισμό της Δευτέρας,  αν και θα μπορούσαμε επίσης να τα πούμε και «μεζεδάκια του TAP» ή «μεζεδάκια του αγωγού», αφού χτες ανακοινώθηκε, με πολλές τυμπανοκρουσίες, η επιλογή του αγωγού TAP για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου, που θα μας φέρει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το TAP είναι με το λατινικό αλφάβητο, αν και δεν του φαίνεται, και προφέρεται ΤΑΠ, ακρώνυμο του Trans Adriatic Pipeline, Αδριατικός Αγωγός ας πούμε (ή Υπεραδριατικός). Αλλά για τον αγωγό θα τα πούμε άλλη φορά, προς το παρόν δείτε αριστερά μια εικόνα που την έκλεψα από την Καλύβα, το ιστολόγιο του Πάνου Ζέρβα. Η λεζάντα που συνοδεύει την εικόνα θα μπορούσε να είναι: «Μικρές αλλαγές ζήτησε ο πρωθυπουργός στη χάραξη του ΤΑP». Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, διότι παρόμοιο θέμα είχε και μια γελοιογραφία του Πετρουλάκη στην Καθημερινή.

Πάντως, παρά τον τίτλο του άρθρου, τα μεζεδάκια μας δεν είναι όλα σχετικά με τον ανασχηματισμό. Ξεκινάω όμως με ένα που μπορούμε από κάθε άποψη να το πούμε ανασχηματισμένο ή ίσως μη ανασχηματισμένο. Διαβάζω στην ηλέκδοση των Νέων τον τίτλο: Βορίδης: Δεν πικράθηκα, επειδή δεν υπουργοποιήθηκα. Ας πούμε ότι δεν ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν πικράθηκε και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπουργοποιήθηκε. Αν τον έκαναν υπουργό, θα πικραινόταν. Καταλαβαίνω λάθος;
Θα διορθωνόταν η κατάσταση αν έλειπε το κόμμα; Αν ναι, είναι αρκετή προφύλαξη ένα κόμμα;

Μια λύση θα ήταν το ουσιαστικό: Δεν πικράθηκα από τη μη υπουργοποίησή μου. Μια άλλη: Δεν με πίκρανε το ότι δεν υπουργ./έγινα υπουργός. Και η απλούστερη, με τις λιγότερες αλλαγές: Δεν πικράθηκα που δεν υπουργοποιήθηκα. Αλλά το άγιο «που» το αποφεύγουν οι γλαφυροί, το θεωρούν χυδαίο.

Κι άλλο ένα σχετικό με τον ανασχηματισμό. Πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, ξεκινάει ως εξής: Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες. Καταρχάς, εξακολουθεί να με ενοχλεί ο αγγλισμός «να μπει στα παπούτσια» (Λέω «εξακολουθεί» επειδή και πριν από τέσσερα χρόνια είχαμε ξανασυζητήσει την έκφραση, πάλι από τον κ. Παπαχελά).  Στα ελληνικά έχουμε άλλες εκφράσεις: να μπει στη θέση του, να μπει στο πετσί του. Κι έπειτα, αν θέλει σώνει και καλά να μεταχειριστεί τον αγγλισμό, γιατί τα εισαγωγικά στα παπούτσια; Ή θα το βάλει σε όλη την έκφραση («να μπει στα παπούτσια») ή καθόλου. Και τέλος, βρίσκω πολύ περίεργο τον ετεροχρονισμό: Όποιος θέλει…. δεν έχει παρά να μπει… το βράδυ της Δευτέρας. Με μηχανή του χρόνου άραγε;

Ενδιαφέρουσα ανορθογραφία σε σουρεαλιστική θεολογική συζήτηση σε πρωτοκλασάτη στήλη του Βήματος (που κάποιοι πληρώνουν συνδρομή για να τη διαβάζουν νωρίτερα από τους άλλους, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου):  Ο Κάπτεν Γουέι Τζαφού υποσχέθηκε ότι θα πάει στο γήπεδο Καραϊσκάκη και ο κ. Σταυρίδης πανευτυχής τότε αναφέρθηκε στην επένδυση λέγοντας ότι «είναι ευλογία Θεού η επένδυση των Κινέζων στο λιμάνι». Κάποιος από το ΤΑΙΠΕΔ είπε «μα δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με τους Κινέζους», ο ισχυρός άνδρας της Cosco προσπαθούσε να καταλάβει τι γινόταν με τον Θεό και τον Ολυμπιακό, οπότε ανέλαβε ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ να δώσει λύση: «Δεν έχει σημασία σε τι Θεό πιστεύουμε. Άλλωστε ο θεός είναι το υπέρτατο Ων». Και η συζήτηση έληξε εκεί. Μόνο ο Ων; Ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος. Αλλά και το υπέρτατο Ον.

Όσο για τον «Κάπτεν» Γουέι Τζαφού, γιατί έχουν αφήσει αμετάφραστο το Captain; Φαντάζομαι πως στα κινέζικα δεν είναι έτσι, και γενικά τους τίτλους τους μεταφράζουμε, αν ήταν κύριος δεν θα τον λέγαμε «μίστερ Γουέι». Το συζητήσαμε και στο ιστολόγιο και προέκυψε ότι το δικό μας αντίστοιχο είναι Καπετάν (Καπετάν Αντρέα Ζέππο, ας πούμε).

Όσο για «τον» προβλήτα, που έχει βαλθεί να λέει ο Σκάι τις τελευταίες μέρες, δεν υπάρχει κανένας λόγος για αλλαγή φύλου. Ο τύπος «η προβλήτα» είναι ο συχνότερος, μάλιστα το λεξικό Μπαμπινιώτη δίνει μόνο αυτόν, μπορούμε να τον διατηρήσουμε. Στα αρχαία, υπήρχαν και οι δυο τύποι (ο προβλής, η προβλής) γιατί η λέξη είχε θέση επιθέτου (στην Οδύσσεια κιόλας έχουμε τρεις φορές «ακταί προβλήτες», που προεξέχουν, που προβάλλουν).

Μια και είπα για το λεξικό Μπαμπινιώτη, να σας βάλω ένα μαθηματικό πρόβλημα: Πόσο κάνει 999.000 + 1; Προφανώς 999.001, έτσι; Κι όμως το λεξικό Μπαμπινιώτη, όπως μου επισήμανε προχτές ένας φίλος, στο λήμμα «εκατομμύριο» (τουλάχιστον στην τρίτη έκδοση) δίνει τον εξής ορισμό: «εννιακόσιες ενενήντα εννέα χιλιάδες συν ένα, ο αριθμός 1.000.000«. Εντάξει, απλή απροσεξία είναι, ας το διορθώσουν (αν δεν το έχουν ήδη διορθώσει στην τέταρτη έκδοση, που δεν την έχω, επειδή δεν μπορώ να σκάω κάθε τόσο κι ένα ογδοντάευρο -δεν το έχουν διορθώσει, λέει ο Ν. Λίγγρης).

Κρούσμα ωσεοπάθειας, της ασθένειας που μας κάνει να αποφεύγουμε το «σαν» όπως ο διάβολος το λιβάνι, και να βάζουμε παντού «ως», ακόμα κι όταν είναι σκέτη παρομοίωση, από το Βήμα. Μιλώντας για την ΑΕΚ, και έναν επιθετικό που θέλει να πάρει: Έναν αυθεντικό και δοκιμασμένο σκόρερ που θα τη βοηθήσει να περάσει ως «τρένο» από τις μικρότερες κατηγορίες επιχειρώντας την γρήγορη επιστροφή της στη Σούπερ Λίγκα.

Κι ένα μεζεδάκι αλιευμένο μια μέρα πριν από τον ανασχηματισμό, από άρθρο του Θανάση Καρτερού: Με 4% στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ απαιτεί τώρα όχι μόνο την αντιπροεδρία -αυτή δεν κοστίζει και τίποτε στον Σαμαρά- αλλά και την καρέκλα του υπουργού Εξωτερικών και θέσεις υπουργών και υφυπουργών για ευάριθμα στελέχη του -τόσο ευάριθμα, ώστε να υπάρχει προβληματισμός πώς θα λειτουργεί η κοινοβουλευτική ομάδα όταν τόσοι πολλοί βουλευτές θα είναι υπουργοί και υφυπουργοί. Ευάριθμος υποτίθεται ότι σημαίνει «ολιγάριθμος», επειδή είναι αυτός που αριθμείται εύκολα. Η λέξη έχει όμως χάσει την ετυμολογική της διαφάνεια, κι επειδή το αρχικό «ευ» θυμίζει σε πολλούς το μεγάλο πλήθος (παρόλο που «ουκ εν τω πολλώ το ευ» 🙂 ), πολύς κόσμος τη χρησιμοποιεί με τη σημασία «πολυάριθμος» -όπως εδώ ο Θ.Κ. Αλλά αυτά τα έχουμε ξαναπεί –είναι μια λέξη που καλύτερα να την ξεχάσουμε.

Και κλείνουμε με μιαν εύθυμη νότα, από μια ιστοσελίδα ρεφλεξολόγων: Η ίδια η λέξη Επίδαυρος μας επιτρέπει να κατανοήσουμε, αν ξέρουμε τον τρόπο, την λειτουργία του χώρου και την διαδικασία της ίασης. Όπως πρώτη αποκαλύπτει η ερευνήτρια Αλτάνη, αν αναγραμματίσουμε την λέξη ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ, η ίδια η λέξη μας εξηγεί το νόημά της καθώς η Επίδαυρος ΔΡΑ ΕΠΙ ΑΥΡΑΣ. Με την λέξη αύρα στην αρχαία Ελλάδα εννοούσαν την ίδια μας την ψυχή. Επομένως αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεραπείες που γινόταν στην Επίδαυρο, ήταν πρωτίστως θεραπείες ψυχής.

Δεν ξέρω, και δεν θέλω να μάθω, τι είναι η «ερευνήτρια Αλτάνη», ξέρω όμως ότι με τη λέξη «αύρα» στην αρχαία Ελλάδα εννοούσαν το ίδιο που λέμε και σήμερα, το δροσερό αεράκι. Ξέρω επίσης ότι αν αναγραμματίσουμε τη λέξη ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ δεν θα βγάλουμε «ΔΡΑ ΕΠΙ ΑΥΡΑΣ», αλλά «ΔΡΑ ΕΠΙ ΥΟΣ». Υς, γενική υός, στα αρχαία ήταν το γουρούνι, άρα το μόνο που μπορούμε να συμπεράνουμε αν εφαρμόσουμε τη μέθοδο της ερευνήτριας ήταν ότι γουρούνια θεράπευαν στην Επίδαυρο!