Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης – Ο μεγάλος έρωτας του γιου του

Εδώ και κάμποσο καιρό έχω αρχίσει να δημοσιεύω, κάθε δεύτερη Τρίτη, αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, “Ο άγνωστος ποιητής Άχθος Αρούρης” (εκδ. Ερατώ, 1995, εξαντλημένο), που είναι μια βιογραφία του παππού μου, του Νίκου Σαραντάκου (1903-1977), ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει ‘βάρος της γης’). Η σημερινή συνέχεια είναι η πεντηκοστή και είναι η έκτη του δέκατου κεφαλαίου, που επιγράφεται «Ανασυγκρότηση». Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, στην Αθήνα. Τα γεγονότα της σημερινής συνέχειας τα έχουμε ξαναδεί, αλλά από άλλη οπτική γωνία, όταν δημοσίευα αποσπάσματα από τα Εφτά ευτυχισμένα καλοκαίρια, το αυτοβιογραφικό αφήγημα του πατέρα μου.

Παρά την εισαγωγή του Γρηγόρη στην οικογένεια, ο γιος του ποιητή δε θέλησε να μάθει να οδηγεί. Μόλο που στην εύθυμη διάθεση, το χιούμορ, την πολυμέρεια, την τεράστια μνήμη και την αντοχή του στο κρασί έμοιαζε πολύ στον πατέρα του, διέφερε απ’ αυτόν σε πολλά σημεία. Δεν κάπνιζε, δεν τα κατάφερνε με τις μηχανές, δεν «πιάναν τα χέρια του», δεν έγραφε ποιήματα. Αντίθετα του άρεσε η συμφωνική μουσική, που τον πατέρα του δε συγκινούσε καθόλου, έπαιζε φυσαρμόνικα και κουτσοζωγράφιζε, ικανότητες που εκείνος δεν είχε.

Το καλοκαίρι του 52, ύστερα από μια πολυήμερη εκδρομή στην Αίγινα, ο γιος τους γύρισε ερωτευμένος ως τα μπούνια. Κι’ άλλες φορές είχε ερωτευθεί με τη συνηθισμένη σ’ αυτή την ηλικία ορμή, αυτή τη φορά όμως φάνηκε από την αρχή πως τα πράγματα ήταν σοβαρά, πρώτα πρώτα γιατί τους ενημέρωσε αμέσως για τη νέα γνωριμία του, ύστερα γιατί από την επομένη άρχισε ακατάσχετη αλληλογραφία και τέλος γιατί σχεδόν κάθε Σάββατο έκανε σύντομα ταξίδια στην Αίγινα, που συνεχίστηκαν κι όταν ξανάρχισαν τα μαθήματα στο Πολυτεχνείο κι όταν χειμώνιασε για καλά. Από τα ταξίδια αυτά ο νεαρός επέστρεφε ακόμα πιο ερωτευμένος και κατά κανόνα πουντιασμένος. Με χαρά ο Νίκος κι η Ελένη μάθανε πως η εκλεκτή της καρδιάς του γιού τους έγραφε ωραία ποιήματα και επί πλέον σκόπευε μόλις τέλειωνε το γυμνάσιο, να σπουδάσει χημικός.

Το καλοκαίρι του άλλου χρόνου, ο γιος του, διπλωματούχος πια του Πολυτεχνείου, τους παρουσίασε την κοπέλα που είχε έρθει στην Αθήνα για φροντιστήριο, μια που θάδινε το Σεπτέμβρη εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Το κορίτσι κατάχτησε το Νίκο με την πρώτη. Ηταν όμορφη, χυμώδης, με παιδικό γέλιο και στα ζωηρά καστανόμαυρα μάτια της διάβαζε κανείς εξυπνάδα, καλοσύνη κι απλότητα.

Η κοπέλλα μπήκε με την πρώτη στο Πανεπιστήμιο αλλά ο γιος τους το ‘μαθε με τηλεγράφημά της στην Κόρινθο όπου είχε καταταγεί νεοσύλλεκτος. Κατόπιν, ύστερα από λιγοήμερο πέρασμα από την Αθήνα, τοποθετήθηκε στη 15η Μεραρχία, στην Καστοριά, όπου υπηρέτησε για πολλούς μήνες. Τη στράτευση την αντιμετώπισε με αισιοδοξία και καρτερία. Η μεγαλύτερη στεναχώρια του ήταν φυσικά πως βρισκόταν τόσο μακρυά τους αλλά πιο πολύ πως δεν υπήρχε τρόπος να αλληλογραφεί με την Κική, το κορίτσι του, που έμενε προσωρινά στο σπίτι κάποιου πολύ τσαγγού θείου. Ο Νίκος με χαρά δέχτηκε να γίνει ένα είδος ιδιωτικό Ποστ Ρεσταντ και η Κική, ύστερα από κάποια περίοδο αμηχανίας, συνήθισε να πηγαίνει στον Ηλιο και να παίρνει τα γράμματα. Πολύ σύντομα εξοκειώθηκε με το Νίκο και την Ελένη, που από την αρχή την είδαν σαν μελλοντική κόρη τους.

Ο ποιητής έγραφε στο γιο του μακροσκελή γράμματα, περιγράφοντας τις σχέσεις τους με την Κική.

( 30.3.54)

Το Σαββαταπόγεμα, με ουρανό πότε αίθριο και πότε νεφοσκεπή, πήγαμε με την Κική, τη Βαγγελίτσα και τη μαμά σου στη Βάρκιζα. Είχαμε μαζί μας κάτι μεζέδες που περίσσεψαν από το πάρτι της Βαγγελίτσας και δυο μπουκάλια μπύρα. Εκεί υπάρχει παρα θιν’ αλός ένα αρκετά μεγάλο πλάτωμα, που το χειμώνα προφανώς είναι τέλμα, μα που ήτανε πια στεγνό και αρκετά πατημένο και στρωτό, ώστε να αποτελεί έξοχο γήπεδο για μαθήματα αυτοκινήτου. Εκεί αφού έκαμα ως μισήν ώρα μάθημα στη Βαγγελίτσα – που ήδη μπορεί να μπει σε δρόμο με κίνηση, γιατί οδηγεί άνετα και ψύχραιμα – πήρε το τιμόνι η Κική – για πρώτη φορά. Εκάναμε του κόσμου τα γέλια, γιατί άπαξ και ξεκινούσε δεν εννοούσε να σταματήσει, άμα σταματούσε της έσβηνε δυο τρεις φορές η μηχανή ωσπου να ξαναβάλει μπρος κλπ κι εγώ την πείραζα αγρίως. Πάντως τα κατάφερε πολύ φίνα για πρώτη φορά. Ετρεξε με πρώτη, δεύτερη και τρίτη και βαστούσε καλούτσικα το τιμόνι στην κατεύθυνση που της όριζα.Μόνο που γελούσε περισσότερο του δέοντος για πρωτάρη οδηγό. Σ’ αυτό φυσικά έφταιγα περισσότερο εγώ.

Μετά το μπάνιο ξαπλώσαμε στην άμμο και κολατσίσαμε και κατόπιν πήραμε το δρόμο του γυρισμού τραγουδώντας. Δεν την είχα ξανακούσει να τραγουδάει. Εχει ωραία φωνή και ξέρει έναν περίδρομο τραγούδια. Οσο να φτάσουμε στο Φάληρο είχε πια νυχτώσει. Την πήγαμε μέχρι το Νέο Φάληρο και την επιβιβάσαμε στο τρόλλεϋ μπας.

Τελικά ο γιος του μετατέθηκε στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε τους υπόλοιπους οχτώ μήνες της θητείας του. Πολύ σύντομα έγινε και η επισημοποίηση του δεσμού του και η γνωριμία με τη συμπεθέρα τους (η μέλλουσα νύφη τους ήταν ορφανή πατρός), γυναίκα αυστήρή και δύσκολη, την οποία όμως ο ποιητής κατάχτησε ολοκληρωτικά.

Όπως ήταν επόμενο το κορίτσι, που εξ απαλών ονύχων είχε επαναστατικές διαθέσεις και αντιμετώπιζε με δυναμικές εκδηλώσεις τη μητρική αυστηρότητα, προσχώρησε ολοκληρωτικά στην αριστερή ιδεολογία της μελλοντικής της οικογένειας. Στο Πανεπιστήμιο οργανώθηκε στην ανασυσταθείσα, παράνομη, ΕΠΟΝ και στις 12 Οκτωβρίου 1955, με την ευκαιρία της επετείου της απελευθέρωσης της Αθήνας, και στο πνεύμα ξεσηκωμού της νεολαίας λόγω του Κυπριακού, πέταξε με μια φίλη της αυτοσχέδιες προκηρύξεις, που είχε μόνη της τυπώσει με λινόλεουμ. Η Ασφάλεια όμως, που λόγω της επετείου επαγρυπνούσε, έπιασε αμέσως τα κορίτσια, βρήκε πάνω τους τις προκηρύξεις και μετά τις σχετικές ανακρίσεις και την κράτησή της στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας, τις παράπεμψε, με αφορμή την υπογραφή ΕΠΟΝ που είχαν οι προκηρύξεις, για παράβαση του Νόμου 509, στο επταμελές εφετείο κακουργημάτων!

Ο ποιητής κι ο γιος του αντιμετώπισαν την περιπέτεια αυτή με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Φρόντισαν να αναλάβει την υπόθεση ο διαπρεπής δικηγόρος Σταύρος Κανελλόπουλος και εμψύχωσαν την καταπτοημένη συμπεθέρα τους, ολότελα άγευστη από παρόμοια μπλεξίματα. Είχαν φυσικά να αντιμετωπίσουν την επίκριση αρκετών συγγενών της νύφης τους, που χρέωναν τη σύλληψη της Κικής στην πονηρά επίδρασή τους, αλλά είχαν ενοχλήσεις και από την εξαδέλφη της Ελένης, την αποκαλούμενη Χουφτού. Αυτή, μόλις έμαθε τα νέα, έβαλε τη στολή της επισκέπτριας αδελφής, που είχε από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, και πήγε να τη δεί στη φυλακή, όχι φυσικά για να την ενισχύσει ή να τη βοηθήσει, αλλά για να την επιπλήξει για την αντεθνική της δράση. Η Κική λύσσαξε από το κακό της, όχι τόσο για τα όσα άκουσε από τη Χουφτού αλλά γιατί έχανε ένα πολύτιμο επισκεπτήριο από τα δύο τη βδομάδα που εδικαιούτο ως υπόδικη. Ο Νίκος έγινε θηρίο. Πήρε στο τηλέφωνο τη Χουφτού και αφού τη σκυλόβρισε της απαγόρεψε επί ποινή κοπής των ποδιών της να έχει στο μέλλον οποιαδήποτε επαφή με κάθε μέλος της οικογενείας του.

Τελικά, μετά από τρίμηνη προφυλάκιση στις φυλακές Αβέρωφ, η Κική δικάστηκε και απηλλάγη λόγω αμφιβολιών. Η ευτυχής εξέλιξη της δίκης και η εν γένει στάση της οικογένειάς του με τους συμπέθερους της Αίγινας, έφεραν πιο κοντά τις δύο οικογένειες. Ο γάμος των παιδιών επισπεύστηκε και έγινε στις αρχές του ’58, πριν ακόμα η Κική πάρει το πτυχίο της. Ο ποιητής αποπεράτωσε εν τάχει τα δύο δωμάτια στον όροφο του σπιτιού του, όπου εγκαταστάθηκαν οι νεόνυμφοι.