Ελενοκωσταντινικά μεζεδάκια

Μια και σήμερα είναι 21 Μαΐου, Κωνσταντίνου και Ελένης, και γιορτάζει η μισή Ελλάδα, σκέφτηκα να αφιερώσω τα σημερινά μεζεδάκια σε όσες και όσους γιορτάζουν, θυμίζοντας παράλληλα ότι έχουμε στο ιστολόγιο γράψει σχετικά άρθρα, σε προηγούμενες χρονιές, και για τον Κώστα αλλά και για την Ελένη. Οπότε, χρόνια σας πολλά κυρίες και κύριοι!

Και ξεκινάμε με ένα μακάβριο μεζεδάκι, ένα τσαπατσούλικο άρθρο για δολοφονίες γατιών στο Λονδίνο, και συγκεκριμένα στη νομανσλανδιανή συνοικία που λέγεται Croydon South London, στην οποία επικρατεί ιδιότυπο νομισματικό καθεστώς αφού άλλοτε χρησιμοποιούνται δολάρια και άλλοτε ευρώ αλλά ποτέ λίρες, και όπου οι γάτες έχουν απροσδιόριστο φύλο (ο Oreo, μια γάτα Σιάμ που βρέθηκε σε έναν κήπο επίσης αποκεφαλισμένη, φάε τη σκόνη μας Σρέντινγκερ). Όμως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, αφού ήδη στο προοίμιο του άρθρου διαβάζουμε ότι «Oι Νew York Times ξετυλίγουν το κουφάρι των μαζικών και αποτρόπαιων δολοφονιών…» Το κουβάρι βέβαια -και αφού μιλάμε για σκοτωμένες γάτες η αβλεψία είναι καίρια.

* Η αλλαγή φύλου της εβδομάδας σε άρθρο του Έθνους για τη ζεταίμ του Φρανσουά Ολάντ, τη Ζιλί Γκαγιέ: Παρόλο που ο φίλος της Ζιλί, Οντρέ Μαρνέ, ο οποίος έχει δειπνήσει με το ζευγάρι είπε «δε νομίζω ότι μιλάνε συχνά για πολιτική» αυτό δεν απέκλεισε μια άλλη αποκάλυψη του βιβλίου, την τοποθέτηση της Μιριάμ Ελ Κομρί (που με το νομοσχέδιο της οδήγησε όλη τη χώρα της στους δρόμους) ήταν πρόταση της…Ζιλί.

Η σύνταξη κάπως κουτσαίνει, αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι «ο φίλος» της Ζιλί, Οντρέ Μαρνέ, είναι η ηθοποιός Audrey Marnay, που τη βλέπετε εδώ. Το όνομα Audrey άλλωστε είναι μόνο γυναικείο στα γαλλικά.

* Όμως γονατογραφήματα δεν γράφονται μόνο στα ελληνικά. Φίλη μού στέλνει συνέντευξη της Τζαμάλας, της νικήτριας του πρόσφατου διαγωνισμού της Γιουροβίζιον, γραμμένη σε μαργαριταρένια αγγλικά. Το πιο αστείο λάθος, όπως συχνά συμβαίνει, έτυχε στην περιγραφή μιας τραγικής στιγμής:

It seemed to me, that the tragedy has been forgotten, nobody remembers of the 10 thousand Crimean Tatar people, died in the wagons and then in Central Asia. Their soles weren’t rested. Just about half a year ago I decided to write a song about this. At first, I named it “Душі” (Ukrainian word for ‘soles’), the text is in Ukrainian, and the chorus in the Crimean Tatar language.

Ήθελε να γράψει souls (ψυχές) και έγραψε soles (σόλες, πατούσες), που ταιριάζει κατά περίεργο τρόπο στην πρόταση. Και πιο κάτω, Душі είναι βέβαια οι ψυχές.

* Και με γέφυρα το αγγλικό μαργαριτάρι (έχει κι άλλα η συνέντευξη αυτή), περάσαμε σε ένα θέμα που συζητήθηκε αρκετά μέσα στην εβδομάδα: τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον και την απαράδεκτη απόφαση να γίνει δεκτή η ουκρανική συμμετοχή, κατά παράβαση των κανόνων της διοργάνωσης που απαγορεύουν τα πολιτικά μηνύματα στα διαγωνιζόμενα τραγούδια -αλλά, βέβαια, ήταν μια συνειδητή πολιτική απόφαση.

* Το ουκρανικό τραγούδι, που τελικά βραβεύτηκε, έχει θέμα του τον μαζικό εκτοπισμό των Τατάρων της Κριμαίας το 1944, αμέσως μόλις η περιοχή απελευθερώθηκε από τη γερμανική κατοχή, με το επιχείρημα ότι μεγάλος αριθμός Τατάρων είχε συνεργαστεί με τους κατακτητές. Επέλεξα να μη συζητήσουμε το θέμα στο ιστολόγιο, επειδή δεν προλάβαινα να μελετήσω ώστε να γράψω ένα εμπεριστατωμένο άρθρο, αν και στα σχόλια κάναμε κάποια κουβέντα.

Γράφοντας για τη βράβευση του ουκρανικού τραγουδιού στη στήλη του στο enikos.gr, ο Στάθης Σταυρόπουλος λέει αρκετά σωστά, αλλά το χαλάει από δυο απόψεις. Καταρχάς,

Αφενός ταυτίζει  όλους τους Τσάμηδες με τους συνεργάτες των Ναζί, ξεπλένοντας έτσι την εθνοκάθαρση που διέπραξε ο ΕΔΕΣ. Και στη συνέχεια, δεν παραλείπει να κάνει τη σύνδεση με τον Αντώνη Λιάκο που του έχει γίνει ψύχωση και γενικά με τους (περιέργως αυτή τη φορά αποφεύγει τον όρο) «εθνομηδενιστές» ιστορικούς. Και γράφει:

Εν τοιαύτη περιπτώσει ας περιμένουμε την επόμενη φορά να βραβευθεί στη Γιουροβίζιον ένα φραμπαλιάρικο τραγουδάκι για τους διωγμούς που υπέστησαν οι Τσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών, ή οι Τούρκοι στη σφαγή τη Τριπολιτσάς, τότε που ο πολυπολιτισμός υπέστη ανεπανόρθωτο πλήγμα. Ανοησίες; Νομίζετε! Για ρωτήστε τον κ. Θ. Βερέμη. Την κυρία Κουλούρη και την κ. Σία Αναγνωστοπούλου. Για ρωτήστε τον κ. Λιάκο που έχει το λύειν και το δεσμείν στα των ακαδημαϊκών, ενώ τώρα, χάρητι Τσίπρα και στα της εκπαίδευσης γενικώς. Για ρωτήστε τους αμόρφωτους ή ημιμαθείς αυτούς ανθρώπους τι είδους ιδεολογική τρομοκρατία έχουν επιβάλλει στα ΑΕΙ.

Ο Μέφρι βεβαίως εκδικείται -κατηγορείς κάποιον για αμόρφωτο και στην ίδια πρόταση γράφεις το ανύπαρκτο «έχει επιβάΛΛει», ενώ πιο πάνω το κωμικό «χάρΗτι». Αλλά το να κατηγορεί ο Στάθης (ναι, ο Στάθης) πανεπιστημιακούς δασκάλους σαν τον Λιάκο και τη Σία Αναγνωστοπούλου για αμόρφωτους ή ημιμαθείς μοιάζει λίγο σαν να αποκαλεί ο Πάγκαλος παχύσαρκο τον Τσίπρα (αν και, εδώ που τα λέμε, μερικά κιλά τα έχει πάρει ο πρωθυπουργός).

* Φίλος μού στέλνει μεζεδάκι από την (οΘντκ) έγκυρη «Καθημερινή», σε άρθρο για τα παναμόχαρτα. Μια από τις εταιρείες που εμφανίζονται στις ύποπτες λίστες, «ασκεί τη δραστηριότητά της από τα νησιά του καναλιού Γαλλίας – Αγγλίας, με στελέχη και μετόχους εταιρείες που συνδέονται με τον τουρισμό».

Σχολιάζει ο φίλος μου: Δεν έχω την απαίτηση να ξέρει κάθε Ελληνας δημοσιογράφος τι θα πει Channel (με κεφαλαίο) στα αγγλικά. Έχω όμως την απαίτηση να ξέρει τι χωρίζει την Αγγλία από τη Γαλλία και πώς λέγεται στα ελληνικά! Επίσης, πόσα νησιά έχει δει μέσα σε κανάλια;

* Το άλλο μεγάλο θέμα αυτής της εβδομάδας ήταν ότι άρχισαν οι Πανελλαδικές εξετάσεις. Φέτος, ύστερα από αρκετά χρόνια, τοποθετούμαι απέναντι στο γεγονός αυτό ως αμέτοχος παρατηρητής, μια και τα αμέσως προηγούμενα χρόνια είχα τις κόρες μου ή να δίνουν ή να προετοιμάζονται. Και καθώς το πρώτο μάθημα είναι παραδοσιακά η γλώσσα (και μαζί η έκθεση ιδεών), έχουμε κάμποσα πράγματα να σχολιάσουμε. Θα μπορούσα μάλιστα να αφιερώσω και ειδικό άρθρο στο θέμα.

* Καταρχάς, το πρωί της Δευτέρας διάβασα σε ένα σάιτ «Διέρρευσε το θέμα έκθεσης των Πανελληνίων 2016» -και προς στιγμήν πάγωσα, διότι αν έχει μείνει κάτι που θεωρείται υπεράνω πάσης υποψίας σε αυτή τη χώρα, είναι το αδιάβλητο των Πανελληνίων ή Πανελλαδικών ή όπως λέγονται εξετάσεων, σε σημείο που αυτό να θεωρείται μείζον επιχείρημα κατά της κατάργησης του θεσμού (ενώ, ας πούμε, τα θέματα του I.B. είχαν φτάσει να πουλιούνται στα περίπτερα).

Τελικά όμως άδικα ταράχτηκα -ο έξυπνος υλατζής εννοούσε απλώς ότι ανακοινώθηκε από το υπουργείο Παιδείας το θέμα της έκθεσης, όπως συμβαίνει κάθε φορά γύρω στις 10 ή λίγο αργότερα!

* Το οποίο θέμα των εξετάσεων ακολουθούσε την ΠΘΣ, την Παγκόσμια Θεματική Σταθερά, δηλαδή ήταν από κείμενο του Παπανούτσου.

Χολωμένος ίσως που δεν μπήκε κείμενο του συναδέλφου του Πάσχου Μανδραβέλη, ο τακτικός μας προμηθευτής Τάκης Θεοδωρόπουλος ξιφούλκησε στην επιφυλλίδα του εναντίον του υπουργείου, των θεματοθετών, και όλων εκείνων που προωθούν την αγλωσσία.

Μεταξύ άλλων γράφει:
«Εκθεση ιδεών χωρίς ιδέες. Με την εκσυγχρονιστική προσθήκη: «Η φιλία στην εποχή των ΜME, δηλαδή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης». Για λόγους πνευματικής υγείας παρακάμπτω την ταύτιση των ΜΜΕ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.»

Όμως, η «εκσυγχρονιστική» ταύτιση των ΜΜΕ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την οποία έμμεσα κατακεραυνώνει (αφού αποφεύγει να τη σχολιάσει για λόγους πνευματικής υγείας!!) δεν υπάρχει πουθενά  στα θέματα των εξετάσεων! Το πλήρες κείμενο της εκφώνησης, όπως ξέρουν μαθητές και γονείς, ήταν:

Σε ομιλία 500-600 λέξεων που θα γράψετε για να εκφωνήσετε σε εκδήλωση του σχολείου σας, με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις στη σύγχρονη εποχή, να εκθέσετε:
α) τα χαρακτηριστικά της γνήσιας φιλίας, όπως εσείς την αντιλαμβάνεστε
και
β) την άποψή σας σχετικά με τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης/διαδικτύου στη δημιουργία σχέσεων φιλίας.

Όχι απλώς δεν ταυτίζονται τα ΜΜΕ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στην εκφώνηση δεν υπάρχει καν αναφορά σε ΜΜΕ!

Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά σάιτ (παράδειγμα) γράφτηκε, πιθανώς από σπασμένο τηλέφωνο στο ΑΠΕ, ότι Το θέμα είναι: «Τα χαρακτηριστικά της γνήσιας φιλίας και ο ρόλος των ΜΜΕ, δηλαδή των κοινωνικών δικτύων και η διαμόρφωση της γνήσιας φιλίας», αλλά αυτό δεν είναι το θέμα που δόθηκε στους εξεταζόμενους. Στοιχειώδης σοβαρότητα επιβάλλει, όταν θες να ασχοληθείς με κάτι, και πολύ περισσότερο όταν θέλεις να το κατακρίνεις, να αναζητάς την έγκυρη διατύπωσή του!

* Ακόμα πιο αστεία γκάφα διέπραξε ο άλλος μεγάλος αστέρας της ίδιας εφημερίδας, ο Απόστολος Λακασάς, ο οποίος, επικρίνοντας πάλι το θέμα της Γλώσσας, γράφει: Και γιατί να είναι λάθος η άποψη ότι «σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μας μπορούμε να στηριχθούμε και σε άλλους συμπαραστάτες και συμβούλους εκτός από έναν φίλο»; Μόνο και μόνο επειδή ο Ευάγγελος Παπανούτσος διατύπωσε τη θέση αυτή στο κείμενό του «Η φιλία», το οποίο εδόθη στους υποψηφίους;

Ο κακόμοιρος, έχει την εντύπωση ότι όταν οι υποψήφιοι καλούνται να απαντήσουν «Σωστό» ή «Λάθος» στις ερωτήσεις των εξετάσεων, απαντούν επί της ουσίας! Όχι όμως! Όπως ξέρουν οι πάντες, οι ερωτήσεις αυτές είναι ερωτήσεις κατανόησης κειμένου, δηλαδή ο εξεταζόμενος πρέπει να απαντήσει ποια είναι η στάση του συγγραφέα του κειμένου απέναντι στο ερώτημα. Και επειδή ο Παπανούτσος υποστηρίζει (στο τέλος του κειμένου του) ότι μόνο ο φίλος μπορεί να μας συμπαρασταθεί σε μια δύσκολη στιγμή, οι υποψήφιοι έπρεπε να απαντήσουν Λ (λάθος) στο ερώτημα 5 «των Σουλού», όπως λένε τα παιδιά τις ερωτήσεις αυτές.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο δημοσιογράφος αυτός, που πιάνεται να αγνοεί κάτι το στοιχειώδες, θεωρείται ειδικός περί τα εκπαιδευτικά -και ότι εκφέρει άποψη σαν αυθεντία, παρά την παχυλή άγνοιά του.

*Από την άλλη, μια πολύ βάσιμη κριτική εκφράστηκε από τον επίκ. καθηγητή Φιλοσοφίας Γεώργιο Στείρη σχετικά με μια ερώτηση στο θέμα των Αρχαίων.

Ζητήθηκε από τους εξεταζόμενους να αναφέρουν μια λέξη που να συγγενεύει ετυμολογικά με τη λέξη «εσθλός» (αυτό θα πει αγαθός, καλός, λαμπρός κτλ.) Ο καθηγητής παραξενεύτηκε και άνοιξε το ετυμολογικό λεξικό του Σαντρέν (κι εγώ αυτό έχω) όπου βρήκε ότι η λέξη είναι αβέβαιης ετυμολογίας. Το ίδιο και σε άλλα σύγχρονα λεξικά. Ωστόσο, επειδή κάποιοι παλιοί μελετητές είχαν συνδέσει το «εσθλός» με το «ειμί» (και αυτή την ετυμολογία την αναφέρει δίνει η παλιά ελληνική εκδοση του Λίντελ Σκοτ), στο ελληνικό φροντιστηριακό κύκλωμα της θεωρητικής κατεύθυνσης είναι πασίγνωστο ότι το «εσθλός» συνδέεται με το «ειμί», μπαίνει σε όλα τα σος θέματα των φροντιστηρίων, το αναφέρουν όλα τα λυσάρια, ακόμα και το επίσημο βοήθημα του υπουργείου!

Εκεί που οι μεγαλύτεροι γλωσσολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και οι ετυμολόγοι σπάνε το κεφάλι τους να βρούνε απάντηση, το ελληνικό φροντιστήριο έχει αγέρωχα δώσει την απάντηση! Όπως βλέπετε, το κύκλωμα της… εναλλακτικής γνώσης δεν κατασκευάζει μόνο ανύπαρκτους ήρωες σαν τον Κουκίδη ούτε μόνο ανύπαρκτα αποφθέγματα, αλλά και φανταστικές ετυμολογίες που κι αυτές αναπαράγονται δίκην λερναίου.

Ωστόσο, δεν θα συμφωνήσω με την ανησυχία του κ. Στείρη, ότι ο πολύ καλός μαθητής, που ξέρει κάτι παραπάνω, κινδυνεύει να χάσει από το ερώτημα αυτό. Τέτοιος κίνδυνος ίσως να υπήρχε αν τα μεγάλα ετυμολογικά λεξικά έδιναν μια ετυμολογία και το λυσάρι μιαν άλλη. Τώρα που τα μεγάλα λεξικά δεν δίνουν καμιά ετυμολογία, ο πολύ καλός μαθητής, που βέβαια δεν κατέβηκε από τον πλανήτη Άρη, θα ψιθυρίσει έναν σεφερικό στίχο («Α στο διάολο μαλάκες«) και θα απαντήσει «ειμί».

* Γέλασα πολύ με αυτόν τον τίτλο από δελτίο ειδήσεων του Αντένα. «Φίμωναν, χτυπούσαν και άρπαζαν τις ηλεκτρικές συσκευές».

Πρώτα-πρώτα φίμωσαν το ραδιόφωνο, ενώ΄το καημένο το πλυντήριο, το κάνανε μαύρο στο ξύλο!

* Από σελίδα του Φέισμπουκ, που πάντως είναι καλή στο είδος της, ένας τίτλος που με εκνευρίζει πολύ: Sold-αρουν τα live γρήγορα οργανωθείτε μην έχουμε δράματα. Προφανώς είναι μπανάλ να πει «ξεπουλάνε» ή, έστω, σολντάρουν.

* Η τσαπατσουλιά ή μάλλον η άγνοια χτύπησε και στην ειδησεογραφική κάλυψη του δυστυχήματος με το αιγυπτιακό αεροπλάνο.

Ο δημοσιογράφος του Μέγκα άκουσε Roger και νόμισε πως ο ελεγκτής γνωρίζει τον πιλότο και τον αποκαλεί με το μικρό του όνομα (που το έγραψε και στα ξένα, για να δείξει ότι ξέρει αγγλικά προφανώς)

Ωστόσο, αυτό το Roger είναι συνθηματική φράση που χρησιμοποιείται στις επικοινωνίες τόσο της πολιτικής όσο και της πολεμικής αεροπορίας, και σημαίνει «I have received all of the last transmission». Με αυτήν ο ομιλητής επιβεβαιώνει τη λήψη του προηγούμενου μηνύματος. Έχει επικρατήσει να λένε Roger αντί για R για να ακούγεται καλύτερα, και αυτό είναι αρκετά γνωστό.

* Μερικές φορές η φράση είναι Roger wilco, όπου η δεύτερη λέξη σημαίνει «θα συμμορφωθώ» (I will comply). Όσοι παίζανε παιχνίδια σε πισί πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, θα θυμούνται τον Roger Wilco, κεντρικό ήρωα στο κωμικό παιχνίδι περιπέτειας Space Quest.

* Σαν να μη μας έφταναν τα άλλα μας βάσανα, ήρθε και η εικόνα της Παναγίας του Σουμελά και έγινε δεκτή με τιμές αρχηγού κράτους. Στο σχετικό ρεπορτάζ διαβάζω ότι η εικόνα «θα εκτεθεί σε προσκύνημα επί τριημέρου». Δεν είναι σωστό αυτό, βέβαια. Η εικόνα θα εκτεθεί «επί τριήμερο». Το επί με γενική άλλο πράγμα σημαίνει.

* Έχουμε πληθώρα ύλης αυτό το Σάββατο και μερικά σοβαρά θέματα αναγκάζομαι να τα θίγω επιτροχάδην, όπως θα κάνω με την παρουσίαση του βιβλίου του παλιού μου φίλου Δημήτρη Φύσσα στη Μακρόνησο που δέχτηκε πολλές και όχι άδικες επικρίσεις. Ασφαλώς η Μακρόνησος δεν ανήκει σε κανέναν, και ασφαλώς είναι θεμιτό να παρουσιάζεται εκεί ένα βιβλίο που αναφέρεται στη Μακρόνησο και μάλιστα με τρόπο που αναδεικνύει και κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές. Ωστόσο, δεν θα συμφωνήσω με τους διοργανωτές της εκδήλωσης όταν παρουσιάζουν τα όσα έγιναν στο κολαστήριο της Μακρονήσου ως «τη βιαιότητα πατριώτη προς πατριώτη» (Θα περιέγραφαν άραγε το Άουσβιτς ως τη βιαιότητα ανθρώπου προς άνθρωπο;)

Επικρίθηκε, όχι άδικα, το «Μενού εξορίας» που μοιράστηκε στους συμμετέχοντες από εταιρεία κέτερινγκ και που υποτίθεται ότι αναπάραγε το συσσίτιο των κρατουμένων. Αυτό ήταν διπλό φάουλ. Αφενός είναι άτοπο να παίζουμε με τέτοια θέματα, και αφετέρου αναγκαστικά με τον τρόπο αυτό εξωραϊζεται ο τόπος μαρτυρίου, διότι δεν προσφέρθηκαν στους εκδρομείς ούτε σκουληκιασμένα φασόλια ούτε πατάτες μπλουμ. Μάλιστα, οι διοργανωτές έκαναν μια χοντρή γκάφα, όπως διαβάζω, διότι παρουσίασαν ως μενού της Μακρονήσου το ψευδές πρόγραμμα συσσιτίου που διαφήμιζε η χούντα του 1967 ότι έδινε στους εξόριστους της Γυάρου!

Με δυο λόγια, κρίμα.

* Παραλείπω ορισμένα άλλα μεζεδάκια που δεν χωράνε στην πιατέλα για να τελειώσω με τον χτεσινό γιορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνοφωνίας, που διοργανώθηκε όχι από το επίσημο κράτος, το οποίο δεν έχει ακόμα αποφασίσει για το θέμα, αλλά από τους απόδημους της Ιταλίας που έχουν κάποιες άκρες στη Φωνή της Ελλάδος του ραδιοφώνου της ΕΡΑ. Είχαμε γράψει πριν από τρεις εβδομάδες, τότε που είχε παρουσιαστεί στη διαβούλευση το σχετικό νομοσχέδιο και η συνοδευτική (ανόητη, κατά τη γνώμη μου) εισηγητική έκθεση -και η χτεσινή εκδήλωση, που βέβαια έγινε ανεπίσημα, επιβεβαιώνει τους φόβους μου, καθώς φαίνεται να αναλώθηκε σε άγονα υμνολόγια προς την αρχαία ελληνική και ασκήσεις αυτοϊκανοποίησης με τις πολλές ελληνικές λέξεις που έχουν εμπλουτίσει το αγγλικό λεξιλόγιο και που τις βγάλανε και σε μπλουζάκια:

Το πατουλίζειν εστί ελληνοφωνείν, λοιπόν.

Πάντως, λείπει μια άλλη ελληνογενής λεξη της αγγλικής, η λέξη idiot, ενώ νομίζω ότι στο μπλουζάκι του κ. Πατούλη έγινε τυπογραφικό λάθος και τυπώθηκε demotic αντί του αρχικού demagogue. Άλλοι πάλι αποκατέστησαν την έλλειψη που επισήμανα (τους αποδοκιμάζω). Για να μη ρωτάτε, η κυρία με το μπλουζάκι που γράφει pathos είναι η διάσημη συγγραφέας Βενετία Πιτσιλαδή-Chuard, που εχει γράψει μεταξύ άλλων το πολύκροτο μυθιστόρημα «Ολόγυμνη με ψυχικές χειροπέδες«.

Καλό Σαββατοκύριακο, παρ’ όλ’ αυτά…